«Οι μεγάλες αγάπες, προφανώς δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια. Οι πράξεις μετρούν.

Οι πράξεις και από τις δύο πλευρές.

Είναι αυτά που δίνεις, είναι εκείνα που λαμβάνεις.

Είναι όσα ζεις στην πορεία. Αλλά είναι και αυτά που μένουν στο μυαλό, στη μνήμη, στην καρδιά σου.

Είναι, επίσης, και εκείνα που μένουν στους άλλους.

Ωστόσο, δεν έκανες όσα έκανες γι’ αυτό το τελευταίο.

Ό,τι έπραξες, το έπραξες για την αγάπη σου και πάντα με την καρδιά σου.

Το έκανες για το εθνόσημο. Για σένα, για τη χώρα σου και για όσους σε πίστεψαν και σε στήριξαν για 20 χρόνια στα «γαλανόλευκα».

Και είσαι χαρούμενη που η λατρεία σου για την Εθνική μπάσκετ γυναικών μοίρασε χαρά και μοιράστηκε και σε τόσο κόσμο.

Σε κάνει διπλά ευτυχισμένη, όσο σκέφτεσαι αυτή την πρώτη μέρα που η αγαπημένη ομάδα σου θα βρεθεί στο γήπεδο κι εσύ δεν θα είσαι εκεί. Δεν θα είσαι εκεί, Εβίνα… Συνήθισέ το!

Στις 14 Νοεμβρίου 2019 δεν θα είσαι στη Σλοβενία, πλάι στις «αδερφές» σου.

Θα παρακολουθείς από μακριά. Αλλά το μυαλό σου είναι εκεί.

Δεν είναι μόνο τα 20-21 χρόνια.

Είναι το πόσο λάτρεψα αυτή την ομάδα και πόση αγάπη έλαβα μέσα από αυτήν.

Χαίρομαι που ο κόσμος με έχει ταυτίσει μαζί της.

Απλώς η ομάδα συνεχίζει και βρίσκεται για μία ακόμη φορά μπροστά σε ένα νέο ξεκίνημα.

Η Εθνική ομάδα δεν ήταν ποτέ, δεν είναι και δεν θα είναι «δική μου». Ούτε υπάρχει «Εθνική χωρίς την Μάλτση».

Η Εθνική είναι Εθνική και όπως προϋπήρχε, θα συνεχίσει να υπάρχει.

Είναι καταπληκτικό κάτι που λάτρεψα τόσο πολύ, να με αγάπησε το ίδιο.

Αυτή η ομάδα είναι ό,τι έχω αγαπήσει περισσότερο στο μπάσκετ.

Ήρθε η ώρα να το δούμε και από την άλλη πλευρά, παρά το ερώτημά «γιατί πρέπει να τελειώνει;», που υπάρχει μέσα μου…

Εδώ και εβδομάδες ακούω συνεχώς την ατάκα «η Εθνική χωρίς την Μάλτση».

Ήταν κάτι που κάποτε θα γινόταν.

Αν με ρωτάτε πώς θα είναι η Εβίνα δίχως την Εθνική, η απάντηση είναι απλή.

Δύσκολα… Δύσκολα και περίεργα συναισθηματικά».

Η συνέχεια στο athletestories.gr