Εκλογές στην ΕΟΚ: Πολλή βαβούρα για το «τίποτα»

Ομολογώ πως η απορία μου σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν πέριξ των εκλογών της Ομοσπονδίας του μπάσκετ, δεν έχει να κάνει ούτε με το πότε αυτές θα διεξαχθούν, ούτε καν με το ποιος θα είναι ο διάδοχος του Γιώργου Βασιλακόπουλου.

Το πρώτο νομοτελειακά θα λυθεί, αργά ή γρήγορα, με κάποιο τρόπο το οποίο -όπως όλα δείχνουν- θα υποδείξει η ελληνική δικαιοσύνη. Δεν μπορούν να τραβήξουν πολύ οι καθυστερήσεις, όσο και να το επιθυμεί ο νυν πρόεδρος σε μια κόντρα για την οποία (για να τα λέμε όλα όπως είναι) δεν ευθύνεται μόνο αυτός. Άλλωστε με βάση τον χαρακτήρα του, αρκετοί περίμεναν ανάλογη εξέλιξη. Ανάμεσα τους και αυτοί που νομοθέτησαν και –ενδεχομένως- ήθελαν (και αυτοί) συγκρουσιακές καταστάσεις. Ηρωική έξοδο ο ένας, εφ όπλου λόγχη ο άλλος. Οι συγκρούσεις και η δημιουργία και τη συντήρηση εχθρών είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρες σε αυτή τη χώρα. Φτιάχνουν καριέρες, δεκαετίες τώρα.

Το δεύτερο, το ποιος θα είναι ο διάδοχος του Γιώργου Βασιλακόπουλου, πιστεύω ότι δεν έχει σημασία στην παρούσα φάση. Το προφίλ κάθε υποψηφίου το γνωρίζουμε, τις προθέσεις του τις έχουμε ακούσει στις προεκλογικές εξαγγελίες. Δεν μπορούμε να κάνουμε δίκη προθέσεων, μόνο να αξιολογήσουμε το πόσο ρεαλιστικές είναι. Αλλά, μετά συγχωρήσεως, ειδικά στην Ελλάδα οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι όπως οι μεταγραφές στο ελληνικό ποδόσφαιρο το καλοκαίρι. Περίπου… οι καλύτερες στην Ευρώπη. Μέχρι να τις δούμε στο γήπεδο, όπου κατά κανόνα οι μεγάλες προσδοκίες διαψεύδονται.

Δεν θέλω να είμαι απαξιωτικός, αλλά ας σημειώσουμε ότι, η αποδοχή των προεκλογικών υποσχέσεων, έχει να κάνει με το μέγεθος της προσμονής που έχει δημιουργήσει -στο εκλογικό σώμα- το έλλειμμα της προηγούμενης διοίκησης. Άρα, με το μπάσκετ να έχει πάρει την κατηφόρα αρκετά χρόνια τώρα και τα σωματεία μαζί με τους γονείς να πληρώνουν τα πάντα (επίσης εδώ και χρόνια) και την ομοσπονδία (όπως και τις ενώσεις) να παρέχουν αμφιβόλου ποιότητας υπηρεσίες και τίποτα άλλο, το «τάξιμο» το ακούει πιο εύκολα ο…παθών. Ειδικά όταν αυτό έχει μέσα αναφορά σε «χρήματα», τα οποία οι περισσότεροι παράγοντες του μπάσκετ τα βάζουν από την τσέπη τους. Λίγοι είναι πια αυτοί που τα βάζουν εκεί, όπως παλιά, που έτρεχε αρκετό χρήμα μέσω διαφόρων επιχορηγήσεων πάνω ή κάτω από το τραπέζι. Το μόνο εύκολο λοιπόν είναι να «τσιμπήσει» στην παροχολογία το σωματείο-ψηφοφόρος.

Ερχόμαστε λοιπόν στην απορία, που έλεγα στην αρχή και η οποία είναι κατά πόσο οι επίδοξοι ηγήτορες του μπάσκετ έχουν καταλάβει ότι έχουμε περάσει ήδη στην επόμενη ημέρα του μπάσκετ στην Ελλάδα. Από την εποχή Βασιλακόπουλου, έχει απομείνει μόνο η τελική προσπάθεια του προέδρου να φύγει με κρότο και να ζοχαδιάσει τους αντιπάλους του. Οι δικοί του άνθρωποι στην ΕΟΚ έχουν μοιραστεί σε διάφορες παρατάξεις και ακόμα και αυτοί που κινούνται δίπλα του, είναι σίγουρο ότι θα πάρουν δικό τους δρόμο μετεκλογικά.

Η συζήτηση λοιπόν που βάζει στο επίκεντρο τον απερχόμενο πρόεδρο, πέρα από τα ιστορικά διδάγματα για το τι δεν πρέπει να ξανασυμβεί, έχει σημασία για να δούμε κατά πόσο ο διάδοχος του θα μπει στον πειρασμό να ακολουθήσει το αφήγημα της «καμένης γης» την επόμενη μέρα. Αν τα πράγματα είναι όπως ακούμε, δηλαδή με ταφόπλακες, νεκροταφεία και άλλα τέτοια στοιχεία θρίλερ, ναι μεν μπορούμε να συμπονέσουμε αυτό που θα αναλάβει το έργο του…αγιασμού, αλλά χρονικά περιθώρια για να επικαλείται τους προηγούμενους και τις «καταστροφές» τους, δεν υπάρχουν. Όποιος αναλάβει πρέπει να γυρίσει αμέσως το κουμπί.

Είμαι πραγματικά περίεργος, λοιπόν, να μάθω -στην πράξη- αν οι επίδοξοι διάδοχοι γνώριζουν όλα και σε βάθος, τα προβλήματα του αθλήματος, από τις ρίζες του μέχρι την κορυφή. Αν αυτό σας φαίνεται απίθανο για ανθρώπους που κινούνται μέσα στο χώρο του αθλήματος δεκαετίες τώρα, εμένα καθόλου. Δηλώνω όμως δύσπιστος όσον αφορά το βάθος της γνώσης. Και αν για τον αναγνώστη του gazzetta.gr το μεγάλο θέμα είναι οι μεγάλες ομάδες, η διαιτησία κλπ για τον κόσμο του μπάσκετ που ψηφίζει και απαιτεί (με το δίκιο του) αυτά δεν είναι καν σκέψεις. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα και η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας, οφείλει να δείξει ταπεινότητα και…προλεταριακό προφίλ για να κερδίσει τους ανθρώπους του αθλήματος. Ωραίοι οι τεχνοκράτες να τους δώσουμε και αυτούς κάτι να οργανώσουν, αλλά θέλει μυστρί και πηλοφόρι το άθλημα εκεί που βρίσκεται.

Αν έχουμε κάτι σίγουρο είναι πως, αυτό το νταραβέρι που γίνεται τους τελευταίους μήνες με τη διαμάχη γύρω από το Μητρώο των σωματείων και –εντέλει- τις εκλογές (και στην ΕΟΚ), προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό στη μεγάλη μάζα των σωματείων που όχι μόνο δεν ακούγεται, αλλά δεν ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα την ημέρα που θα βγει το λουκέτο από την πόρτα των κλειστών γυμναστηρίων. Αυτά τα προβλήματα ούτε μεγαλόπνοες προεκλογικές εξαγγελίες, ούτε περιστασιακές επιχορηγήσεις (με πολλά ερωτηματικά στο πως θα δοθούν) θα τα λύσουν.

Η αλήθεια είναι ότι στο κομμάτι του κεντρικού σχεδιασμού του μπάσκετ οι εκλογές στην ΕΟΚ μπορεί να είναι και σημαντικές. Αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι γίνεται μεγαλύτερη κουβέντα απ όση δικαιολογεί η περίσταση. Γιατί;

Πρώτον, με βάση και τα παραπάνω, η εκλογική διαδικασία είναι απλά ένα βήμα μιας μεγαλύτερης όπου θα κριθούν αυτοί που πασχίζουν να ψηφιστούν. Η ιστορία έχει δείξει ότι αρκετοί ήταν ικανοί στο να κερδίσουν μια ψήφο, πολλοί κρίθηκαν μη ικανοί να υποστηρίξουν αυτή την προτίμηση στο πρόσωπό τους.

Δεύτερον, όπως είναι τα πράγματα δεν αποκλείεται να υπάρξει πρόεδρος ο οποίος πέρα από τον τίτλο δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει και πολλά, χωρίς ικανό αριθμό συμβούλων. Και υποψιάζομαι ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που μπορεί –τελικά- να παίξουν για τον εαυτό τους.

Τρίτον, αυτές που έχουν το μεγάλο κομμάτι της διαχείρισης και την ανάπτυξης του μπάσκετ και απαιτείται να εκσυγχρονιστούν (πιθανότατα και να εξυγιανθούν) άμεσα είναι οι ενώσεις. Οπότε ίσως να πρέπει να ρίξουμε τη ματιά μας περισσότερο εκεί.

Το συμπέρασμα είναι ότι μεγαλύτερη οχλαγωγία απ όση δικαιολογεί η περίσταση η οποία θέλει γνώση, ηρεμία, υπομονή και γερό στομάχι για την επόμενη μέρα. Μέχρι τώρα το μόνο που δοκιμάζεται είναι το δικό μας.