Ο Δημήτρης Μήτογλου υπήρξε βασικό στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ τη δεκαετία του '80.

Ο μεγαλύτερος γιος του, Ντίνος Μήτογλου, αποτελεί βασικότατο στέλεχος του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Μπορεί να... ξέφυγε από το ποδόσφαιρο, αλλά έφτασε στο σημείο να αντιπροσωπεύει επάξια και την Εθνική ομάδα μπάσκετ.

Ο μικρότερος γιος του, Σίμος Μήτογλου έπεσε κάτω από τη μηλιά καθώς ασχολείται με το ποδόσφαιρο ως παίκτης της ομάδας του Βόλου.

Αμφότεροι μίλησαν στην Cosmote TV και αναφέρθηκαν στις... μεταξύ τους κόντρες στο μπάσκετ.

Ντίνος Μήτογλου: «Να μην λέμε ψέματα, το ποδόσφαιρο ήταν η πρώτη μου αγάπη. Και λόγω της οικογένειας δεν θα μπορούσα να μην πάω στο ποδόσφαιρο. Όλη η αγάπη της οικογένειας για την μπάλα, με έκανε να ξεκινήσω από μικρός στο ποδόσφαιρο. Όμως μετά διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου και άλλαξα άποψη. Και το μπάσκετ μ κέρδισε.

Ποδόσφαιρο δεν παίζουμε. Στο μπάσκετ προφανώς και κερδίζω εγώ, αλλά είναι πολυ καλός. Και επειδή είναι ψηλός και μακρύς, βάζει κανένα καλάθι που και που. Και κάνει πλακίτσα. Δεν μου αρέσουν αυτά, αλλά εντάξει.

Η οικογένειά μου πάντα προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Μας αγαπάει ο πατέρας μου το ίδιο, το διαχειρίζεται πολύ καλά αν και το ποδόσφαιρο είναι το άθλημά του και το γνωρίζει πολύ καλά. Με τον αδερφό μου το ζει λίγο παραπάνω γιατί θυμάται και τις μέρες που έπαιζε και εκείνος.»

Σίμος Μήτογλου: «Ο πατέρας μου έπαιζε επαγγελματικά ποδόσφαιρο στον ΠΑΟΚ και εγώ και ο αδερφός μου ξεκινήσαμε με τη σειρά μας να παίζουμε ποδόσφαιρο. Όμως ο αδερφός μου όταν πήγε στο γυμνάσιο αποφάσισε ότι δεν θέλει να συνεχίσει γιατί ήταν πολύ ψηλός και δεν βολεύονταν.

Παίζουμε μπάσκετ και το διασκεδάζουμε. Αν του βάλω και κανένα καλάθι τον πειραζω. Μαλώνουμε κανονικά. Σαν μικρά παιδιά.

Ταβάνι δεν υπάρχει για κανέναν από τους δύο. Και οι δύο θέλουμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Ο αδερφός μου θέλει να παίξει στο ΝΒΑ και εγώ όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερη ομάδα.»

Δημήτρης Μήτογλου: «Μου είπε ότι θα σταματήσω το ποδόσφαιρο και θα παίξω μπάσκετ. Από τη πρώτη στιγμή που πήγε είδα ότι άλλαξε η συμπεριφορά του. Στα δύο δωμάτια οι μπάλες ήταν πάρα πολλές. Ήρθε και έβγαλε όλες τις μπάλες του ποδοσφαίρου και τις πήγε στον μικρό. Και του είπε. Τέρμα το ποδόσφαιρο.

Όλα τα παιδιά έχουν γκρίνιες. Όταν δεν παίζουν έρχονται και 'μπαμπά, δεν παίζω. Τι γίνεται; Γιατί δεν με βάζει ο προπονητής; Και ρίχνουν την ευθύνη αλλού. Όχι, θα αποδείξουν ότι πρέπει και αξίζουν να παίξουν. Έτσι θα πάρεις τη θέση σου. Με την αξία σου. Και τον χρόνο που σου αξίζει. Αλλιώς δεν γίνεται.»