Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Καμιά φορά και ειδικότερα στον αθλητισμό, τα πράγματα δεν έρχονται όπως δείχνουν ή όπως τα θέλουμε. Κι αυτό ίσως είναι ένα από τα πιο διδακτικά παραδείγματα, για τους γονείς που από πολύ μικρή ηλικία στηρίζουν το μέλλον των παιδιών σε ένα άθλημα. Χωρίς plan b. Χωρίς εναλλακτική λύση. Xωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι ο αθλητισμός δεν έχει απλά ημερομηνία λήξης, αλλά και αστάθμητους παράγοντες.

Ένας απ’ αυτούς είναι οι τραυματισμοί. Οι παρακάτω έξι μπασκετμπολίστες, αποτελούν ισάριθμα παραδείγματα, προικισμένων παικτών με θεόσταλτο ταλέντο, που όμως, δεν έμελλε να μάθουν ποτέ που θα έφταναν και τι θα πετύχαιναν στο μπάσκετ, αν δεν τραυματίζονταν. Το gazzetta.gr έκανε μεγάλη «ανασκαφή», έψαξε ενδελεχώς την καθεμία περίπτωση ξεχωριστά, εξασφάλισε μαρτυρίες και σας παρουσιάζει την ιστορία του καθενός, προσεγγίζοντας την απάντηση στο “what if”…

Όνομα: Γιώργος

Επώνυμο: Μπαρτζώκας

Ημερομηνία γέννησης: 11/06/1965

Ύψος: 2,02

Θέση: Power forward

Ομάδες: Μαρούσι (1981-1992)

Τι συνέβη: Ξεκίνησε το μπάσκετ από τα τμήματα υποδομής του Αμαρουσίου (μίνι) κι άρχισε να κάνει θραύση από την εποχή που έπαιζε στο παιδικό, χάρη στο μεγάλο ύψος του για την εποχή (1,95), που συνδυαζόταν με αλτικότητα, ταχύτητα, έκρηξη και πλαστικές κινήσεις. H πρόοδός του ήταν τέτοια, που γρήγορα κέντρισε την προσοχή του Κώστα Πολίτη και του Ορέστη Αγγελίδη, οι οποίοι είχαν την ευθύνη των μικρών εθνικών ομάδων. Ήταν ένα σύγχρονο για την εποχή 4άρι με μεγάλη έφεση στην επίθεση, ενώ σήμα κατατεθέν του ήταν η προσποιήσεις και οι αλλαγές κατεύθυνσης. Στα 20 του, ήταν βασικός στέλεχος της ανδρικής ομάδας και όλα έδειχναν ότι η σεζόν 1986-1987, θα τον έβρισκε στον Ολυμπιακό (τον είχε ζητήσει ο εφοπλιστής Ιάκωβος Ρούσσος, που τότε ήταν πρόεδρος του Ερασιτέχνη) ή την ΑΕΚ (τον ήθελε διακαώς ο τότε προπονητής της "Ένωσης", Βαγγέλης Νικητόπουλος). Η ρήξη πρόσθιου χιαστού που υπέστη στο κλειστό του Παπάγου (κόλλησε το πόδι του σε μία reverse κίνηση), όμως, τον άφησε εκτός για σχεδόν 1,5 χρόνο. Η ατυχία του ξαναχτύπησε την πόρτα λίγα χρόνια αργότερα, όταν το Μαρούσι τον έδωσε δανεικό στον Πρωτέα, του οποίου δεν έμελλε ποτέ να φορέσει την φανέλα. Στην διάρκεια της προετοιμασίας υπέστη τον ίδιο τραυματισμό στο άλλο πόδι, ενώ λίγο μετά την αποθεραπεία του ξαναμπήκε στο χειρουργείο, αυτή τη φορά με κάταγμα στον χόνδρο της επιγονατίδας. Η καριέρα του τελείωσε πρόωρα στα 27 του κι έκτοτε αφοσιώθηκε στην προπονητική.

Τι λένε γι' αυτόν: «Πέρα από εξαιρετικός αθλητής, ταλέντο και υψηλό μπασκετικό IQ, ο Γιώργος ήταν ένα πολύ πειθαρχημένο παιδί που φαινόταν από μακριά ότι προερχόταν από οικογένεια με αρχές. Καταλάβαινε πολύ καλά το μπάσκετ, άκουγε τους προπονητές κι εφήρμοζε τις οδηγίες τους και είχε όλα τα φόντα να κάνει τεράστια καριέρα σε μεγάλη ομάδα και την Εθνική. Το στυλ του έμοιαζε πολύ στον Μπουρούση, σε πιο κοντό κορμί, αλλά η επιθετική του δεινότητα και τα καρφώματά του, δεν είχαν σε τίποτε να ζηλέψουν από τον πρώην αρχηγό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Χαίρομαι πολύ που έμεινε στο μπάσκετ και διέπρεψε στην προπονητική, γιατί αγαπούσε πολύ το άθλημα και άξιζε να πετύχει κάτι σπουδαίο γύρω απ' αυτό.» (Κώστας Κουτσούκος, προπονητής)

Τι λέει ο ίδιος: Από σεβασμό στις πολλές δημόσιες τοποθετήσεις του το τελευταίο διάστημα, δεν τον πιέσαμε να σχολιάσει την καριέρα του, που έληξε άδοξα λόγω των τραυματισμών. Όσοι τον ξέρουν καλά, όμως, μπορούν να βεβαιώσουν ότι για αρκετά χρόνια - μέχρι να μπει για τα καλά σε μία σειρά στην προπονητική - η παραπάνω εξέλιξη, τον έκανε να νιώθει σαν θηρίο μέσα στο κλουβί! Από την αγάπη του για το άθλημα...

Τι κάνει τώρα: Προπονητής (head-coach Ολυμπιακoύ). Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του και είναι ο πρώτος Έλληνας, που κατέκτησε ποτέ τον τίτλο στην Euroleague (2013).

Όνομα: Χάρης

Επώνυμο: Μαρκόπουλος

Ημερομηνία γέννησης: 20/01/1982

Ύψος: 1,88

Θέση: Point-guard

Ομάδες: Ηρακλής (1999-2001)

Τι συνέβη: Στην περίπτωση του γιου του Σούλη Μαρκόπουλου, θα 'λεγε κανείς ότι η συνομωσία του σύμπαντος προκάλεσε μία από τις πιο σπάνιες ατυχείς συγκυρίες που μπορούν να βάλουν τέλος σε μία καριέρα που προδιαγραφόταν με λαμπρές προοπτικές. Για την πλειοψηφία των προπονητών και των ανθρώπων του μπάσκετ, ο Χάρης ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ευρώπης στην κλάση των 82άρηδων μπροστά από τον Βασίλη Σπανούλη και πίσω από τον Τόνι Πάρκερ. Οι μάχες τους ήταν μνημειώδεις στο Ευρωμπάσκετ της Κροατίας (2000), όπου ο Μαρκόπουλος junior είχε μ.ο. 13,6 πόντους, 5,1 ριμπάουντ και 4,5 ασίστ και είχε συμβάλει τα μέγιστα στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου της Εθνικής εφήβων. Την αμέσως επόμενη σεζόν (2000-01), πριν καλά-καλά κλείσει τα 19 του χρόνια, είχε σταθερό χρόνο συμμετοχής στο rotation του Ηρακλή που συμμετείχε στην Suproleague, πίσω από τον Καράσεφ και μπροστά από τον Διαμαντίδη. Σε ένα ταξίδι τριών πτήσεων, όμως, με τελικό προορισμό την πόλη Λούλεα στην Βόρεια Σουηδία, ο ουρανός μαύρισε για τα καλά για τον ίδιο και την υπόλοιπη αποστολή του "Γηραιού". Το μούδιασμα στα πόδια που αισθάνθηκε με την προσγείωση, ήταν το πρώτο σύμπτωμα. Σηκώθηκε με δυσκολία και όταν προσπάθησε να περπατήσει στον διάδρομο του αεροσκάφους ένιωσε τα πόδια του να παραλύουν. Αρχικά στα χέρια και εν συνεχεία σε καροτσάκι μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου η πρώτη διάγνωση έκανε λόγο για σύνδρομο τουριστικής θέσης. Επέστρεψε άμεσα στην Ελλάδα, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν ότι τελικά, έπασχε από μία σπάνια νόσο (σύνδρομο Γκιγιέν-Μπαρέ), που δημιουργείται από μία φλεγμονή στο νωτιαίο μυελό και προκαλεί παράλυση στο μυϊκό σύστημα. Ευτυχώς ο Χάρης συνήλθε γρηγορότερα από τις ιατρικές προβλέψεις και μετά από 6 μήνες επέστρεψε στο γήπεδο, αλλά δυστυχώς η καριέρα του τελείωσε νωρίς και άδοξα, αφού έκτοτε δεν μπόρεσε να επανέλθει στο επίπεδο που ήταν.

Τι λένε γι' αυτόν: «Συνδύαζε το αυθεντικό ταλέντο και την εργατικότητα και ήταν απόλυτα προσηλωμένος στην διαρκή βελτίωση των αδυναμιών του. Είχε εξαιρετική πάσα, ήταν πολύ καλός οργανωτής του παιχνιδιού, δεινός σκόρερ και συνάμα από τους λίγους που εκείνη την εποχή, συνδεόταν τόσο συχνά με το καλάθι από μακρινή απόσταση! Θυμάμαι ότι στο γυμνάσιο, σε αγώνα 28 λεπτών, είχε πετύχει μία φορά 73 πόντους με το Δελασάλ, ενώ στο Λύκειο με συμπαίκτη τον Ζήση στον Μαντουλίδη, κατέκτησε το Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα στο Ισραήλ.» (Παρασκευάς Μουρατίδης, βοηθός προπονητή Ηρακλή)

«Δεν είναι υπερβολή να πω ότι αν ο Χάρης δεν είχε την ατυχία με την σπάνια αυτή νόσο, θα άφηνε εποχή στο ελληνικό μπάσκετ και θα καταξιωνόταν σε όλη την Ευρώπη με την Εθνική ανδρών. Ήταν από τους λίγους παίκτες που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια, που συνδύαζε σε πολύ υψηλό επίπεδο το αυθεντικό ταλέντο, την εργατικότητα και την επιθυμία για συνεχή βελτίωση. Ήταν ταγμένος στο μπάσκετ και όπως του έχω πει πολλές φορές, μακάρι την επιτυχία που στερήθηκε τόσο πολύ σαν παίκτης, να τη ζήσει σαν προπονητής.» (Νίκος Ζήσης, αρχηγός ΑΕΚ)

Τι λέει ο ίδιος: «Είχα μεγάλη θέληση και προσπάθησα σκληρά να επιστρέψω γρήγορα στα γήπεδα. Αν και το κατάφερα σχετικά γρήγορα, δεν μπορούσα πλέον να βρω την έκρηξη και το πρώτο βήμα που είχα, ούτε την ενέργεια για τις αλλαγές κατεύθυνσης που είναι τόσο σημαντικές για έναν point-guard. Όταν κατάλαβα ότι δεν θα έφτανα ποτέ στο επίπεδο που ήμουν, αποφάσισα ότι ήταν καλύτερο να υπηρετήσω το μπάσκετ από άλλο μετερίζι, αυτό του προπονητή.»

Τι κάνει τώρα: προπονητής (assistant-coach Beijing Ducks)

Όνομα: Θοδωρής

Επώνυμο: Χατζησμάλης

Ημερομηνία γέννησης: 21/02/1972

Ύψος: 1,90

Θέση: Point-guard

Ομάδες: Ιωνικός Ν., Αμπελόκηποι, Βίλα Nόβα (Πορτογαλία), Πειραϊκός

Τι συνέβη: Τα βιβλία γράφουν για τον Γιώργο Παπαγιάννη, αλλά στην πραγματικότητα, ο νεότερος παίκτης που αγωνίστηκε στην Α1 Κατηγορία (σε αγώνα Ιωνικού-Παναθηναϊκού), ήταν ο “Χούλιο”, ο οποίος πήρε το «βάπτισμα του πυρός» όταν πήγαινε 3^η γυμνασίου και δεν είχε ακόμη γίνει ούτε 14,5 χρονών! Όσοι τον είχαν δει να παίζει στις μικρές ηλικίες, θυμούνται ότι η σωματοδομή του και ο τρόπος παιχνιδιού του, παρέπεμπαν σε παίκτη τουλάχιστον 20 ετών! Από τα 14 έως και τα 18 του, έκανε από τρεις έως τέσσερις προπονήσεις την ημέρα σε ανοικτά γήπεδα και σε πλαστικά δάπεδα (ελάχιστα κλειστά είχαν τότε παρκέ) κι έπαιζε ταυτόχρονα από τα μίνι, τους παμπαίδες και τα κλιμάκια των μικρών Εθνικών ομάδων, μέχρι το αντρικό του Ιωνικού Νικαίας. Μοιραία «χτυπήθηκε» από τενοντίτιδα στα γόνατα, ενώ αργότερα έσπασε και το χέρι του και από τα 26 και μετά, αφότου πέρασε από τους Αμπελόκηπους (στην Α1) και από την Βίλα Νόβα στην Πορτογαλία, έπαιξε για λίγα χρόνια στην Κέρκυρα και σε μικρές τοπικές ομάδες του Πειραιά.

Τι λένε γι' αυτόν: «Ο Θοδωρής ήταν ένα παιδί με τρομερά αθλητικά προσόντα, μακριά άκρα και τεράστιες παλάμες, ο οποίος είχε τρομερή ευχέρεια με την μπάλα. Στις μικρές ηλικίες έκανε πράγματα που τότε έμοιαζαν ασύλληπτα και σε άφηναν με ανοιχτό το στόμα. Όλος ο κόσμος τότε έλεγε ότι ο «Χούλιο» θα αφήσει εποχή και θα γίνει ο "νέος Γιαννάκης"! Θυμάμαι ότι οι αγώνες στους οποίους έπαιζε με τους παμπαίδες, το παιδικό ή το εφηβικό, στα ανοιχτά γήπεδα, μάζευαν περισσότερο κόσμο, απ’ όσο οι αντίστοιχοι της ανδρικής ομάδας του Ιωνικού, που έπαιζε στην Α’ Εθνική και μετέπειτα στην Α2 Κατηγορία. Νομίζω, όμως, ότι από ένα σημείο και μετά όλοι οι προπονητές, τον αντιμετωπίζαμε ως έτοιμο παίκτη και περιμέναμε τα μέγιστα απ’ αυτόν, ενώ αυτός ήταν ακόμη παιδί και χρειαζόταν υπομονή κι εμπιστοσύνη. Έστω κι αν στο σώμα αλλά και στο μπάσκετ, φαινόταν έτη φωτός μπροστά από την ηλικία του. Το ότι ο Χατζησμάλης δεν έκανε μεγάλη καριέρα είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα και ξέχωρα από τα προβλήματα στα γόνατα, θεωρώ ότι είχε να κάνει και με τον χαρακτήρα του. Ήταν ένα πολύ εσωστρεφές παιδί, πολύ προσηλωμένος στην θρησκεία και από ένα σημείο και μετά φάνηκε ότι δεν είχε διάθεση να κάνει τα πάντα για να φτάσει ψηλά!» (Θόδωρος Μπολάτογλου, προπονητής Ιωνικού Ν.)

«Στα νιάτα μου αλλά και στις μεταγενέστερες εποχές, δεν έχω ξαναδεί play-maker με αυτά τα προσόντα! Ο Θόδωρος είχε τρομερό επιτόπιο άλμα και μεγάλα δάχτυλα, έπιανε την μπάλα σαν να πιάνει κάποιος ένα μήλο και κάρφωνε όπως ήθελε. Ταυτόχρονα είχε τρομερή αντίληψη του γηπέδου, ήταν πολύ θεαματικός και όπου και να παίζαμε έκλεβε την παράσταση. Θυμάμαι ότι το 1989 που πήραμε το Πανευρωπαϊκό παίδων, όλοι στην Γκουέντσα της Ισπανίας μιλούσαν για τον επόμενο point-guard που θα αφήσει εποχή στην Ευρώπη. Το 1991 που πήγα στον Παναθηναϊκό, χώρισαν οι δρόμοι μας και χαθήκαμε. Αν υπάρχει εξήγηση για το ότι δεν έφτασε ψηλά, πέρα από τους τραυματισμούς, ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι σαν χαρακτήρας, ήταν λίγο… flat στην κόντρα! Δεν είχε πολύ πάθος και δεν ήταν άκρως ανταγωνιστικός.» (Νίκος Οικονόμου, συμπαίκτης του στον Ιωνικό Ν. και την Εθνική παίδων)

Τι λέει ο ίδιος: «Ήταν άλλες εποχές τότε. Θυμάμαι ότι είχα γίνει λάστιχο από τις συνεχείς προπονήσεις με τους μικρούς, με τους άνδρες και ενδιάμεσα με τις μικτές της ΕΣΚΑ ή τα κλιμάκια των Εθνικών ομάδων. Μετά άρχισαν οι πόνοι στα γόνατα, ενώ στην πορεία όλοι με αντιμετώπιζαν ως έναν παίκτη, που θα έκανε άμεσα την διαφορά. Δεν έχω όμως κανένα παράπονο. Πέρασα όμορφα χρόνια στο μπάσκετ, έκανα φίλους κι ευχαριστώ το Θεό για όλη την διαδρομή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μονά που έπαιζα με τον μεγάλο Παναγιώτη Γιαννάκη στον Πλάτωνα και την αναγνώρισή του για το πόσο πολύ τον δυσκόλευα!»

Τι κάνει τώρα: Είναι γυμναστής σε σχολείο του Πειραιά και πατέρας οκτώ παιδιών

Όνομα: Βασίλης

Επώνυμο: Ντάκουλας

Ημερομηνία γέννησης: 25/01/1968

Ύψος: 1,90

Θέση: Shooting-guard

Ομάδες: Ολυμπιακός (1981-1992), Πειραϊκός (1989-90 & 1993-1995), Μίλωνας (1995-96)

Τι συνέβη: Επρόκειτο για έναν από τους πιο χαρισματικούς σουτέρ που έχουν βγει ποτέ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Έκανε τα πρώτα του βήματα σε ηλικία 13 ετών στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού με προπονητές τον Θύμιο Φιλίππου και τον Σταύρο Κατσαφάδο και το ταλέντο του στο σκοράρισμα ήταν τόσο εξωπραγματικό, που πριν κλείσει τα 15 του, προβιβάστηκε στην ανδρική ομάδα των Πειραιωτών με απόφαση του Φαίδωνα Ματθαίου. Ήταν μέλος της Εθνικής παίδων κι εφήβων με συμπαίκτες τον Γαλακτερό, τον Μπακατσιά, τον Αγγελίδη, τον Κακιούση (κ.α.), που αργότερα φόρεσαν τη φανέλα της ανδρών, ενώ υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στα 17 του χρόνια και είχε σταθερή συμμετοχή, ερχόμενος από τον πάγκο στα παιχνίδια της ομάδας του σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το 1989 παραχωρήθηκε δανεικός στον Πειραϊκό (μαζί με τον Κώστα Οικονομάκο για τα δικαιώματα του Σταύρου Ελληνιάδη που «ντύθηκε» στα «ερυθρόλευκα»), που αγωνιζόταν στην Α2 Κατηγορία και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος της σεζόν, συνέβη το πρώτο κακό. Απέμεναν πέντε λεπτά για το τέλος του ημιχρόνου, στον αγώνα Πειραϊκού-Αμαρουσίου στο Παπαστράτειο και οι γηπεδούχοι προηγούνταν με 22-21. Ο Βασίλης, που μέχρι τότε είχε κάνει… παπάδες, έχοντας σκοράρει τους 21 από τους 22 πόντους της ομάδας, προσγειώνεται άτσαλα στον αγωνιστικό χώρο και «διαλύει» το πόδι του! Οι φίλαθλοι στις κερκίδες μένουν άφωνοι! Η διάγνωση αναφέρει κάταγμα κνήμης και περόνης, ολική ρήξη συνδέσμων και πολύ σοβαρή ζημιά στον σφυρό… Ο τραυματισμός είναι τόσο σοβαρός, που σε συνδυασμό και με την ελλιπή ιατρική τεχνογνωσία της εποχής, ο άτυχος νεαρός μπασκετμπολίστας βγήκε μετά από 8,5 ώρες από το χειρουργείο. Η αποθεραπεία του διήρκεσε, ούτε λίγο ούτε πολύ 2,5 χρόνια και παρά την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε για να ξεπεράσει το πρόβλημα, όταν επέστρεψε, δεν ήταν ποτέ ο ίδιος παίκτης. Τη σεζόν 1993-94 συνέχισε στον Πειραικό και έναν χρόνο αργότερα πανηγύρισε την άνοδο της ομάδας στην Α1, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά πήγε στον Μίλωνα, με τη φανέλα του οποίου στάθηκε και πάλι άτυχος. Ο νέος τραυματισμός του (ρήξη οπίσθιου χιαστού) τον κράτησε για άλλον έναν χρόνο έξω και ουσιαστικά αποτέλεσε τον λόγο που σταμάτησε το μπάσκετ σε ηλικία 28 ετών.

Τι λένε γι' αυτόν: «Ο Βασιλάκης ήταν το πουλέν μου στον Ολυμπιακό. Όταν τον πρωτοείδαμε στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας, δεν σας κρύβω ότι εκπλαγήκαμε με την επιλογή του Φαίδωνα, γιατί για πιτσιρικάς, δεν είχε κάποια εντυπωσιακή σωματοδομή, ενώ δεν ήταν ούτε 15 χρονών! Είχε όμως τρομερό θράσος, απίστευτο ταλέντο στο σκοράρισμα και ήταν εκπληκτικός σουτέρ. Τα πόδια του ήταν πολύ δυνατά και του έδιναν την ευκαιρία να πηδάει ψηλά στο σουτ, ενώ είχε τρομερή επαφή με το καλάθι από μακριά. Θυμάμαι ότι σε ένα ματς με τον Ηρακλή στην Θεσσαλονίκη, μπήκε ως αλλαγή προς το τέλος του ημιχρόνου, γιατί πολλοί περιφερειακοί είχαν φορτωθεί με φάουλ. Τότε βάσει κανονισμών, δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη μάρκα μπάλας, επομένως παίζαμε με τις μπάλες των γηπεδούχων. Οι αντίπαλοι τότε, χρησιμοποιούσαν μία πολύ ελαφριά spalding, η οποία δεν βόλευε κανέναν μας. Πριν πάμε στα αποδυτήρια, λοιπόν, ο Βασίλης είχε προλάβει να «κολλήσει» τρία συνεχόμενα σουτάκια και συνέχισε το… ίδιο βιολί και στο ξεκίνημα του 2^ου μέρους. Τότε πήγα, τον έπιασα και του είπα: “Λοιπόν Βασιλάκη, σήμερα είναι η μέρα σου! Θα παίρνω την μπάλα, θα τραβάω δύο αντιπάλους πάνω μου και θα στην βγάζω έξω για να σουτάρεις…” Είχε κάνει παιχνιδάρα τότε και πρέπει να είχε βάλει πάνω από 20 πόντους, χωρίς τότε να υπάρχει τρίποντο. Κρίμα που ένας τέτοιος σουτέρ και σκόρερ ήταν τόσο άτυχος. Ήταν shooting-guard για την Εθνική ανδρών!» (Γιάννης Παραγιός, παίκτης Ολυμπιακού)

Τι λέει ο ίδιος: «Η αλήθεια είναι ότι από μικρός πίστευα πολύ στον εαυτό μου, όσον αφορά το μπάσκετ και παίζοντας από τόσο νεαρός στους μεγάλους, αισθανόμουν σίγουρος ότι θα φτάσω ψηλά. Δούλευα σκληρά κι αγαπούσα πολύ το παιχνίδι. Ποτέ δεν ξέρεις, όμως πως έρχονται τα πράγματα. Λίγο τα καταραμένο πλακάκι στο Παπαστράτειο (το δάπεδο των γηπέδων τότε, ήταν στηριγμένο σε πλακάκια πάνω από το μωσαϊκό), λίγο τα συνολικά οκτώ χειρουργεία που έκανα, δεν ήταν γραφτό μου να προχωρήσω! Προσπάθησα πολύ στα 2,5 χρόνια της αποθεραπείας από τον πρώτο τραυματισμό μου, ξόδεψα όλη μου την ενέργεια στην ενδυνάμωση και την ατομική προπόνηση, αλλά όταν έπαθα τον χιαστό, κατάλαβα ότι πλέον το σώμα μου δεν μπορούσε να με στηρίξει.»

Τι κάνει τώρα: Επιχειρηματίας στον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, ενώ διατηρεί σχολή εκμάθησης του σουτ.

Όνομα: Λεωνίδας

Επώνυμο: Βατάκης

Ημερομηνία γέννησης: 09/05/1966

Ύψος: 2,02

Θέση: Power forward

Ομάδες: Παγκράτι (1980-1993), Αστέρας Εξαρχείων (1993-1995)

Τι συνέβη: Ξεκίνησε το μπάσκετ το 1978, σε ηλικία 12 ετών από τα μίνι του Παγκρατίου. Στα 16 του κι ενώ είχε φτάσει στο 1,98, ο τότε προπονητής του, Θεοδόσης Καντόγλου συμβούλεψε τον υπεύθυνο της ανδρικής ομάδας, Νίκο Σισμανίδη να τον πάρει στους μεγάλους. Το προηγούμενο καλοκαίρι, άλλωστε, ο “μαλλιάς” – όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, λόγω της πλούσιας κώμης του – είχε κάνει θραύση στο Πανευρωπαϊκό Παίδων με την Εθνική ομάδα. Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα προκρίθηκε στην τελική φάση, χάρη σε εντυπωσιακές εμφανίσεις στα προκριματικά της Γιουγκοσλαβίας (ο ίδιος είχε πετύχει 26 πόντους, απέναντι στην φουρνιά Πάσπαλι, Πρέλεβιτς, Πετσάρσκι και Ζντοβτς), ενώ είχε συμβάλει τα μέγιστα στην 4^η θέση που κατέλαβε η Ελλάδα στην Γερμανία, έχοντας μ.ο. 10,4 πόντους. Όλοι μιλούσαν για ένα πολύ σύγχρονο – για την εποχή – 4άρι, που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε Σέρβο και Ρώσο ψηλό. Δυστυχώς, το επόμενο καλοκαίρι είχε ένα ατύχημα με μηχανή, που του προκάλεσε ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού. Χειρουργήθηκε από τον Αργύρη Μήτσου και η αποθεραπεία του κράτησε 1,5 χρόνο! Όταν επέστρεψε στα γήπεδα, ήταν εμφανές ότι δεν ήταν μπορούσε να έχει την ίδια επίδραση στο παιχνίδι. Είχαν «φαγωθεί», άλλωστε και οι χόνδροι στο γόνατο, οπότε στην πορεία χρειάστηκε να μπει άλλες δύο φορές στο χειρουργείο για να διορθώσει το πόδι του, οπότε ποτέ δεν κατάφερε ούτε να πλησιάσει το peak των δυνατοτήτων του.

Τι λένε γι' αυτόν: «Ο Λεωνίδας είχε στοιχεία που τότε δεν έβλεπες σε Έλληνες παίκτες και ειδικότερα ψηλούς. Διέθετε τρομερό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση, είχε καταπληκτικές κινήσεις με μεγάλο “όπλο” του την προσποίηση, ενώ παράλληλα καταλάβαινε πολύ καλά το παιχνίδι και ήταν εξαιρετικός πασέρ. Μετά τον πρώτο τραυματισμό, έχασε σε μεγάλο βαθμό την ταχύτητά του, του έμειναν κουσούρια στα γόνατα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται πολύ και συχνά-πυκνά να παίζει συντηρητικά αφού πονούσε πολύ! Ήταν μεγάλο ταλέντο και θυμάμαι ότι στο Πανευρωπαϊκό Παίδων είχε επιλεγεί στην καλύτερη πεντάδα μαζί με τέσσερις Γιουγκοσλάβους!» (Ντίνος Καλαμπάκος, παίκτης Παγκρατίου.)

Τι λέει ο ίδιος: «Δυστυχώς εκείνο το ατύχημα με την μηχανή, στιγμάτισε την έκβαση της καριέρας μου στο μπάσκετ. Και δεν ήταν μόνο η ζημιά στο γόνατο, όσο το ότι ατρόφησαν οι χόνδροι. Από τότε και μετά, δεν ήμουν απλά άλλος παίκτης, αλλά αισθανόμουν τελείως διαφορετικά το σώμα μου. Έπρεπε να μάθω να περπατάω και να τρέχω με συγκεκριμένο τρόπο και η αγάπη μου για το μπάσκετ, με έκανε πολλές φορές να σέρνομαι μέσα στο γήπεδο και να παίζω σφίγγοντας τα δόντια από τον πόνο. Παρ’ όλα αυτά, έπαιξα λίγο και στην Α1 Κατηγορία, ως μέλος της μεγάλης ομάδας του Παγκρατίου (με Μπακατσιά, Καλαμπάκο, Καρατζά, Τζαλαλή, Γούμενο και Ερλ Χάρισον), αλλά δυσκολευόμουν πολύ να ακολουθήσω σε τόσο υψηλό επίπεδο και γι’ αυτό, μεταπήδησα στον Αστέρα Εξαρχείων που έπαιζε πιο χαμηλά (σ.σ. Β’ Εθνική) και σταμάτησα στα 29 μου!»

Τι κάνει τώρα: Ιδιωτικός υπάλληλος (από το 2001 έως το 2015 ήταν γενικός διευθυντής του Παγκρατίου, ενώ τη διετία 2015-2017 διετέλεσε πρόεδρος).

Όνομα: Βαγγέλης

Επώνυμο: Καβάσιλας

Ημερομηνία γέννησης: 20/09/1961

Ύψος: 1,96

Θέση: Guard - Small forward

Ομάδες: Παλαιό Φάληρο (1977-1981), Αρμενική, Σούρμενα (1987-1995)

Τι συνέβη: Μπορεί να είναι ο πρεσβύτερος αυτής της λίστας παικτών, αλλά σύμφωνα με τις μαρτυρίες εκείνης της εποχής, ήταν ένας εξαιρετικά πληθωρικός περιφερειακός σκόρερ, που τότε, όλοι έλεγαν ότι “είναι βγαλμένος από το… μέλλον”! Το καλοκαίρι του 1981, είχε ήδη υπογράψει διαφημιστικό συμβόλαιο με την Champion, ήταν μέλος της προολυμπιακής ομάδας που είχε συσταθεί για την διεκδίκηση της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες (1984), ενώ η μετεγγραφή του στον Ολυμπιακό ή τον Πανιώνιο, θεωρούνταν προδιαγεγραμμένη! Είχε πολύ δυνατά πόδια, αξιοσημείωτη αθλητικότητα και φοβερές κινήσεις. Το κακό συνέβη στον αγώνα μπαράζ που έγινε την 11^η του Ιούνη στο κλειστό της Κυψέλης. Το Παλαιό Φάληρο με τον θρυλικό Γιώργο Τρόντζο στον πάγκο, αντιμετώπιζε την Προοδευτική που είχε προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Το έπαθλο ήταν η άνοδος στην Β’ Εθνική (τη σημερινή Α2 Κατηγορία). Οι «κακές γλώσσες» λένε ότι ο άτυχος μπασκετμπολίστας σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο μετά από ένα ύπουλο μαρκάρισμα του προσωπικού του αντιπάλου, με αποτέλεσμα το θέαμα να προκαλέσει κλάματα στις κερκίδες! Το πόδι του 19χρονου τότε, Βαγγέλη Καβάσιλα (είναι ο πατέρας της συζύγου του Μπράϊαντ Ντάνστον, Άννας), κόπηκε σχεδόν στα δύο! Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν έχουν μείνει ακόμη και τώρα αξέχαστες. Ο σοκαριστικός τραυματισμός του πείσμωσε τους συμπαίκτες του, το Φάληρο πήρε την άνοδο αλλά ο “Γολγοθάς” του καλύτερού του παίκτη, είχε μόλις αρχίσει. Η ιατρική διάγνωση έκανε λόγο για τριπλό συντριπτικό κάταγμα κνήμης και περόνης! Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, η συνολική διάρκεια της αποθεραπείας του, ήταν σχεδόν 5,5 χρόνια! Επέστρεψε στα γήπεδα στις αρχές του 1987 σε ηλικία 25 ετών κι έκτοτε έπαιξε για 8 χρόνια (μέχρι το 1995) στο τοπικό επίπεδο (ΕΣΚΑ).

Τι λένε γι' αυτόν: «Ο Βαγγέλης είχε τρομερό μέλλον μπροστά του. Ήταν αυθεντικό ταλέντο με φυσική ροή και ορμή προς το καλάθι. Τρομερός ριμπάουντερ και πολύ μυαλωμένος παίκτης! Σου έδινε συνεχώς την εντύπωση ότι ήξερε πολύ καλά τι έκανε, όταν επιχειρούσε μία προσπάθεια. Σκόραρε για πλάκα 20-25 πόντους ανά παιχνίδι και πριν καλά-καλά κλείσει τα 20 του χρόνια, τον ζητούσαν όλες οι ομάδες! Ήταν μια κοντινή έκδοση στο στυλ του Φάνη Χριστοδούλου, χωρίς όμως την ικανότητα να παίζει και play-maker. Εκείνος ο καταραμένος αγώνας μπαράζ στον Πανελλήνιο, θα ήταν σίγουρα ο τελευταίος του με το Φάληρο. Τελικά έμελλε να είναι ο τελευταίος στο υψηλότερο επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ.» (Γιώργος Τρόντζος, προπονητής Παλαιού Φαλήρου)

Τι λέει ο ίδιος: «Πέραν του ότι εκείνος ο τραυματισμός μου στέρησε ουσιαστικά μία καριέρα, που φαινόταν να έχει μεγάλες προοπτικές και με στενοχώρησε ανεπανόρθωτα, πέρασα 5,5 τραγικά χρόνια! Έκανα συνολικά 5 χειρουργεία, ήμουν για 28,5 μήνες με γύψο, κυκλοφορούσα για 3,5 χρόνια με πατερίτσες και ουσιαστικά περπάτησα κανονικά μετά από 5 χρόνια!. Το πρώτο χειρουργείο αποδείχτηκε αποτυχημένο και μόλις έβγαλα τις λάμες, άρχισαν οι επιπλοκές. Προσπάθησα μάταια να προπονηθώ και ξαναμπήκα στο χειρουργείο, αφού έσπασα το πόδι μου περπατώντας. Η ταλαιπωρία που πέρασα δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά σίγουρα με έκανε πολύ δυνατό σαν άνθρωπο. Δεν ήταν λίγες οι ομάδες που μετά την ολική μου επαναφορά, με προσέγγισαν για να τσεκάρουν σε τι κατάσταση βρίσκομαι. Θυμάμαι ότι μόλις τραυματίστηκα και παρ’ ότι η επιστροφή μου υπολογιζόταν σε μίνιμουμ 1,5 χρόνο, ο Πανιώνιος προσέφερε στο Φάληρο 6 παίκτες και τον μακαρίτη Μάκη Δενδρινό για την θέση του προπονητή, έτσι ώστε να αποκτήσει τα δικαιώματά μου, χωρίς να ξέρει πως θα είμαι όταν γυρίσω.»

Τι κάνει τώρα: Προπονητής, Υπεύθυνος κλειστού γηπέδου "Σοφία Μπεφόν"

ΥΓ: Η έρευνα βασίστηκε σε υποκειμενική άποψη και εμπεριέχει στοιχεία γύρω από τους συγκεκριμένους παίκτες, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να κάνουν καριέρα. Πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι αθλητές που εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία οι οποίοι, ενδεχομένως, να μας απασχολήσουν στο μέλλον.

Cover Photo: Μαριλίζα Κοντογεώργου