«Έλα μωρέ τώρα, ποιος Προμηθέας…»

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν γνωρίζω τίποτε για τον Προμηθέα Πάτρας. Δεν έχει συμβεί ποτέ να μιλήσω με τον πρόεδρο ή τον προπονητή του, ενώ από τους παίκτες του έχω μια κάποια γνωριμία μόνο με όσους έπαιζαν σε αθηναϊκές ομάδες.

Τις παινεμένες εγκαταστάσεις του συλλόγου τις ξέρω μόνο από δημοσιεύματα, όπως και τα κατορθώματα των παιδικοεφηβικών τμημάτων του.

Ξεκίνησα να γράφω το παρακάτω κείμενο δίχως στοιχεία και δίχως σημειώσεις. Έχω, όμως, να δηλώσω το παρακάτω.

Εάν προσγειωνόμουν σήμερα για πρώτη φορά στον πλανήτη του ελληνικού μπάσκετ, θα γινόμουν οπαδός του Προμηθέα. Και, αν είχα παιδιά, θα τα έστρεφα και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση.

Διότι το μαγαζί αποστρέφεται την καφρίλα. Διότι αποπνέει την ευωδιά της υγείας. Διότι αρνείται να αλλάξει προπονητή με την πρώτη απογοήτευση. Διότι λειτουργεί με αρχές και πρότυπα.

Διότι προσφέρει καταφύγιο στους αδικημένους Έλληνες παίκτες. Διότι ξέρει να διαλέγει εξελίξιμους ξένους με υψηλό δείκτη ποιότητας. Διότι έχει ως γνώμονα τη χρηστή διαχείριση.

Διότι ξανάδωσε ζωή στον τρίτο πόλο του ελληνικού μπάσκετ, ο οποίος -παρά τις παθογένειές του- αγαπάει το άθλημα και όχι τις κούπες.

Είναι όλα στον Προμηθέα πάλλευκα και καλώς καμωμένα; Προφανώς όχι. Ωστόσο, πρόκειται για ένα σημείο αναφοράς που έλειπε από τον χώρο και για ένα μοντέλο που μέχρι τώρα θεωρούσαμε ουτοπικό.

Η σταδιακή αλλά σταθερή πορεία του προς την «ενηλικίωση» αποδεικνύει ότι δεν είναι απαραίτητα θνησιγενής όποιος πορεύεται με τον σταυρό στο χέρι.

Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα μπάσκετ, ο Προμηθέας μοιάζει με ξένο σύλλογο, που διέπεται από νοικοκυροσύνη και χτίζει υπομονετικά από κάτω προς τα πάνω.

Ακόμα και τα «μεγαθήρια» του χώρου έχουν στήσει την πυραμίδα ανάποδα και κινδυνεύουν με κατάρρευση οσάκις κλυδωνίζεται ο ακρογωνιαίος λίθος.

Μπορεί να κάνω λάθος, και το απεύχομαι, αλλά δεν νομίζω ότι ο Προμηθέας θα καταρρεύσει εάν αποχωρήσει ο Βαγγέλης Λιόλιος.

Είμαι από χωριό, πολλά πολλά δεν ξεύρω, οπότε μπορεί να κάνω λάθος. Όπως σας εξομολογήθηκα εξαρχής, δεν γνωρίζω τίποτε για τον Προμηθέα Πάτρας.

Γνωρίζω όμως, ότι έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από την τελευταία φορά που κάποιος αντίπαλος τον απέκλεισε πριν τον τελικό. Οποιασδήποτε διοργάνωσης.

Οι πορτοκαλί Αχαιοί διεκδικούσαν με αξιώσεις τόσο το εγχώριο πρωτάθλημα (μετά τη 2^η θέση του 2019) όσο και το Εurocup, πριν η πανδημία σβήσει τα φώτα. Στο Κύπελλο Ελλάδας έφτασαν ως το ματς του τίτλου, όπου ηττήθηκαν από την ΑΕΚ.

Και να, που κατόρθωσαν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό και να πανηγυρίσουν ένα τρόπαιο. Μικρό και τσίγκινο τρόπαιο, αλλά τρόπαιο, χωρίς αστερίσκους.

Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ κατέβηκαν στο Σούπερ Καπ για να δώσουν πρόβα τζενεράλε εν όψει Ευρώπης, ενώ το δυνατό Περιστέρι είχε και το άυλο πλεονέκτημα της έδρας. Όλοι μπήκαν στο γήπεδο όχι για να παίξουν φιλικά ματσάκια προετοιμασίας, αλλά για να κερδίσουν.

Ο Προμηθέας παρουσίασε την καλύτερη ομάδα από τις τέσσερις, ενώ λανσάρισε καινούρια πρόσωπα, τόσο άγνωστα (Μίλερ), όσο και …γνωστά (Λούντζης).

Η εικόνα του στα δύο ματς ήταν γεμάτη φρεσκάδα, κάτι που δεν μπορεί να ισχυριστεί π.χ. ο αντίπαλος που είδε την πλάτη των Πατρινών στον ημιτελικό (ΑΕΚ).

Ας μη ξεχνάμε, ότι ο Προμηθέας του περασμένου π.χ. Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου είχε και Λάνγκστον Χολ είχε και Κασελάκη είχε και Έλις είχε και Μάντζαρη είχε και Λίποβι είχε και Κατσίβελη είχε και Μπαμπ είχε και Μαυροκεφαλίδη.

Δεν είναι καθόλου εύκολο, να αναδομηθεί αποτελεσματικά μία ομάδα χωρίς να χαμηλώσει ο πήχης της ποιότητας.

Ναι, ξέρω. «Ουδείς ασχολείται με τον Προμηθέα και με το Περιστέρι». «Γράψε για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, να σε διαβάσουν περισσότεροι». «Ποιον Γιατρά καημένε, τον ταβερνιάρη, βγάλε στο ραδιόφωνο τον Πιτίνο».

Τα άκουσα και τα ξανάκουσα και τα ξανάκουσα, μετά το διπλό πατατράκ των μεγάλων την Τετάρτη.

Εμ, δεν πάει έτσι. Δεν δίνει αξία στον νικητή μόνο ο ηττημένος, αλλά …και ο ίδιος ο νικητής.

Ο Προμηθέας κινείται εκεί που δεν πιάνουν τα ραντάρ, μεγαλώνει μακριά από τα αδιάκριτα φώτα των προβολέων και σιγά σιγά γίνεται ισχυρός, ένας αυτόφωτος πλανήτης. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά.

Ο Μάκης Γιατράς αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται να έχει ο προπονητής ντουβάρι γεμάτο διπλώματα για να είναι άξιος, ούτε να μιλάει πέντε γλώσσες και να περνάει τα καλοκαίρια στο ΝΒΑ. Ούτε αυτό είναι ευκαταφρόνητο κατόρθωμα.

Όσο για τον Μιχάλη Λούντζη, νομίζω ότι θα είναι έγκλημα καθοσιώσεως να μη παίξει μπάσκετ κορυφής αυτό το παλικαράκι.

Τώρα που ο Κόνιαρης και ο Καλαϊτζάκης είναι θαμμένοι στον πάγκο των «αιωνίων», είναι ίσως η δική του σειρά να δοκιμάσει τα άβολα παπούτσια των σπουδαίων γκαρντ που δόξασαν το ελληνικό μπάσκετ.

Μπορεί να έμεινε λίγο πίσω ένεκα τραυματισμών και συγκυριών, αλλά είναι μόλις 22 ετών.

Ντρέπομαι που το γράφω ξανά, αλλά δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτε για τον Προμηθέα. Όταν όμως είδα τους παίκτες του να παρατάσσονται κάπως αμήχανοι για την επινίκια φωτογραφία, συνέλαβα τον εαυτό μου να χειροκροτεί.

Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια, υπό τον όρο να μείνουν αταλάντευτες οι αρχές και καρφωμένα στο παρκέ τα ποδάρια.