Στέρεψε η πηγή της ζωής

Τα φαινόμενα του Σεπτέμβρη συνήθως απατούν, αλλά θα τολμήσω έναν αφορισμό που είτε θα αποδειχθεί προφητικός είτε θα μου βγάλει κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, που λέει ο λόγος, η ψαλίδα ανάμεσα στους μεγάλους και στους μεγαλομεσαίους φαίνεται να κλείνει. Ελλείψει Ολυμπιακού, οι μεγάλοι της σήμερον ημέρας είναι ο εξής ένας: ο Παναθηναϊκός.

Τα αποτελέσματα της πρεμιέρας του Σούπερ Καπ ξάφνιασαν μόνο εκείνους που πιστεύουν ακόμη στη δύναμη της φανέλας.

Στους δύο ημιτελικούς της νεοσύστατης διοργάνωσης, το Περιστέρι ήταν καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό και ο Προμηθέας καλύτερη ομάδα από την ΑΕΚ.

Δικαίως θα διεκδικήσουν οι δύο «ελαφριές» φανέλες το τρόπαιο, άσχετα αν ηττηθούν -που θα ηττηθούν- στους δείκτες τηλεθέασης.

Το κατόρθωμα του νικητή θα πανηγυριστεί δεόντως, όποιος και αν είναι αυτός, αφού θα είναι ο πρώτος επίσημος τίτλος της Ιστορίας του.

Ναι, ξέρω: πρόκειται για διοργάνωση της πλάκας.

Ωστόσο, οι δύο στραπατσαρισμένοι τον πήραν στα σοβαρά, εμφανίστηκαν πλήρεις και επιχείρησαν να τη μετατρέψουν σε πρόβα τζενεράλε για τα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια που ακολουθούν από βδομάδα.

Περιέργως, ήταν οι νικητές εκείνοι που μίλησαν για «ματς προετοιμασίας» όταν έσβησαν τα φώτα και όχι οι ηττημένοι.

Μπορεί μεθαύριο η ΑΕΚ να κατακτήσει το BCL και ο Παναθηναϊκός την Α1, αλλά το πρώιμο δείγμα γραφής αποθάρρυνε τους οπαδούς τους και γλύκανε όσους ονειρεύονται ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Άραγε τι να σκέφτονται στον Ολυμπιακό; Το νέο ισοζύγιο δυναμικότητας θα τον καθιστούσε γκραν φαβορί για τον φετινό τίτλο της Basket League.

Μπορεί βεβαίως ο Παναθηναϊκός να είχε κινηθεί διαφορετικά μέσα στο καλοκαίρι, αν είχε στον ορίζοντά του «αιώνιες» κόντρες στα μαρμαρένια αλώνια…

Ο Παναθηναϊκός ζει -και θα ζει για πολύ ακόμη- τους κραδασμούς της μετά Καλάθη εποχής.

Όπως έγραψε κάποιος στο Twitter, έφτασε μάλλον η ώρα για να αποδειχθεί ότι ο Νικ άξιζε κάθε σέντσι από το βαρύ κι ασήκωτο συμβόλαιό του.

Όσα επισήμανα σε προηγούμενο σημείωμα έγιναν ακόμη πιο εμφανή στο πρώτο (ημι)επίσημο παιχνίδι του, όταν ο αντίπαλος έπαιξε στοχευμένα και χωρίς πειραματισμούς, για να τον νικήσει.

Οι «πράσινοι» υστέρησαν σε όλους τους τομείς όπου μέχρι προ τινος γινόταν αισθητή η επιρροή του Καλάθη.

Δεν είχαν δημιουργία στο μισό γήπεδο ούτε αυτοματισμούς. Τους έλειψε το καθαρό μυαλό και η ηρεμία στα τελευταία 5-10 δευτερόλεπτα της κατοχής.

Ο ρυθμός ήταν σπασμωδικός, οι αποφάσεις αλλοπρόσαλλες και οι επιστροφές αργές. Προπονητής του παρκέ δεν υπήρχε στην πεντάδα τους.

Η πρώτη γραμμή άμυνας ήταν ευάλωτη και άφηνε τους ψηλούς εκτεθειμένους στις ορέξεις του αντιπάλου.

Οι ασυνάρτητες περιστροφές έδιναν στο Περιστέρι ελεύθερα τρίποντα, αφού δεν υπήρχε σούπερ αμυντικός να μπαλώνει τρύπες στην περιφέρεια. Ούτε γκαρντ να βοηθάει στα ριμπάουντ.

Συνολικά ο ΠαναθηναΪκός έμοιαζε απρόσωπος, ειδικά η ετερόφωτη μπροστινή γραμμή του.

Εκείνοι που αισθάνονται περισσότερο την απουσία του Καλάθη στο πετσί τους είναι οι Έλληνες παίκτες που αγωνίζονταν και πέρυσι στην ομάδα.

Ο φευγάτος πια ηγέτης του Παναθηναϊκού έκανε τους πάντες γύρω του καλύτερους. Αυτή ήταν η άυλη προσφορά του.

Ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου και ο Παπαγιάννης μοιάζουν να βρίσκονται μερικά βήματα πίσω, τώρα που απουσιάζει η …ζωοδόχος πηγή με το νούμερο 33.

Ο εξαίρετος Νέντοβιτς και ο Πιερ Τζάκσον είναι ικανοί σκόρερς, αλλά δημιουργούν μόνο για τον εαυτό τους και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μαέστροι.

Ο πολυσύνθετος Σαντ-Ρόος μπορεί να κάνει πάρα πολλές δουλειές, αλλά όχι τόσες όσες του φόρτωσε στην πλάτη ο χθεσινός Παναθηναϊκός.

Η ομάδα αναμφίβολα θα βελτιωθεί, αλλά έχει και εγγενείς αδυναμίες που ίσως χρειαστούν διορθωτικές κινήσεις, ιδίως στους τομείς της άμυνας και της δημιουργίας.

Το βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά, αν δέχεται 90 πόντους με 12/12 από το ζωγραφιστό και 14/23 ανενόχλητα τρίποντα.

Θυμίζω ότι το Περιστέρι αγωνίστηκε χωρίς τον καλύτερο σκόρερ του, τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη.

Απέναντι στα πορτοκαλί διαβολάκια του Προμηθέα -και ιδίως στον πολυτάλαντο Λούντζη, που θα είναι έγκλημα καθοσιώσεως αν δεν παίξει μπάσκετ- η ΑΕΚ έμοιαζε με γηραιά κυρία.

Οι αξιοσημείωτες ενέσεις ποιότητας και πείρας σχημάτισαν ένα ρόστερ επιπέδου Ευρωλίγκας με στόχο το Final-8, αλλά έφεραν μαζί τους βαριά πόδια και έλλειμμα φρεσκάδας.

Η «Ένωση» των 35άρηδων έδινε την εντύπωση ότι είναι ομάδα φτιαγμένη για αγώνες 30 λεπτών και πάντως ειδικών συνθηκών.

Στο φινάλε, το ρεζερβουάρ άδειασε και η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 15 πόντους υπέρ του Προμηθέα.

Η ΑΕΚ έχασε με 10 πόντους έναν αγώνα στο οποίο είχε τέσσερις παίκτες με 14-20 πόντους, πήρε 19+8 από τον χαμάλη σέντερ της σε 19 λεπτά, σούταρε 40% στα τρίποντα, εκτέλεσε περισσότερες βολές, κυριάρχησε στα ριμπάουντ και δεν υστέρησε στα «μικρά» της στατιστικής.

Ωστόσο, έπαιζε άμυνα με τα -νυσταγμένα- μάτια, είχε αλλεργία στο ιδρωκόπημα και κατέφευγε με ευκολία στον αυτόματο πιλότο του «1 εναντίον 1» με Λάνγκφορντ και Ράις.

Ο Προμηθέας νίκησε εύκολα έναν αντίπαλο που στο τέλος κατέρρευσε, μολονότι πόνταρε σε επτά παίκτες. Ουσιαστικά, τόσους χρησιμοποίησε ο Μάκης Γιατράς.

Η πληθωρική στατιστική του Μιχάλη Λούντζη, τα 5/7 τρίποντα του Χάρη Γιαννόπουλου και το +26 του Δημήτρη Αγραβάνη κρύβουν όλη την αλήθεια του γηπέδου.

Κάτι μου λέει, ότι ο Προμηθέας θα γίνει και φέτος τροφοδότης της Εθνικής ομάδας (των «παραθύρων» και όχι μόνο), μολονότι έχασε τους Κασελάκη, Κατσίβελη.

Aυτα τα λίγα είχα να επισημάνω για τους ηττημένους, που σε λίγο παίζουν μεταξύ τους στον μικρό τελικό. Για τους νικητές των ημιτελικών, έχουμε περισσότερο χρόνο για να τα πούμε.

Ποιος φανταζόταν ότι το Σούπερ Καπ είχε, τελικά, λόγο ύπαρξης;