Ένα τελευταίο σκριν, ρε Γιάννη…

Για να πω την αμαρτία μου, όταν τον πρωτοείδα, σκιάχτηκα!

Έτσι με τη μεγάλη και γαμψή μύτη, τα μούσια (που τότε δεν ήταν της μόδας) και την αγριάδα στη φάτσα του, ο Γιάννης ο Πολίτης είχε κάτι τις το φοβιστικό, μαθές, όπως λέμε και στην Κρήτη…

Μαθές πάει να πει ασφαλώς και βάζω μια κρητική πινελιά για να θυμίσω και να τιμήσω το πέρασμα του και από τον ΟΦΗ, μετά τον Αετό Θεσσαλονίκης και τον ΠΑΟΚ…

Καλοστραθιά του λοιπόν στον Παράδεισο, όπου κλήθηκε σήμερα το πρωί ως μέλος του επιλέκτου αγήματος το οποίο φυλάει σκοπιά στα ιερά και στα όσια του ΠΑΟΚ και του ελληνικού μπάσκετ…

Σκιάχτηκα όταν τον πρωτοείδα, όχι όταν τον συνάντησα από κοντά, διότι όσο τον γνώριζες, τόσο καταλάβαινες πως ο Πολίτης ήταν ψυχούλα!

Στο μυαλό μου πάντως τον έχω όχι ως απλό πολεμιστή –-αλλά ως πολέμαρχο της πρώτης γραμμής του μετώπου. Την αμερικανική ατάκα την έμαθα πολύ αργότερα, αλλά όντως καθ’ όλο τον μπάσκετικό βίο του ο Πολίτης ήταν αυτός που μαζί του θα πήγαινες στον πόλεμο!

Σε κάθε πόλεμο, ακόμη κι αν εσύ είχες σφεντόνες κι ο εχθρός αντιπαρέβαλε τα μπαζούκας!

Παλικάρι από τα λίγα και όχι μονάχα αυτό: ένας παίκτης που ήταν εκεί όχι για τον εαυτό του, αλλά για την ομάδα του, για κάθε σύντροφο του, για κάθε προπονητή του και πάει λέγοντας…

Οσο άγριος φαινόταν, τόσο αγνός, αγαθός και πλακατζής ήταν κι αυτό έχουν να το λένε όχι μονάχα οι συμπαίκτες του, αλλά και οι μαθητές του όλα αυτά τα χρόνια που πέρασε ως καθηγητής φυσικής αγωγής…

Το καλοκαίρι του ’85 όταν ο Νίκος Βεζυρτζής έκανε το colpo grosso και κουβάλησε στο «Παλέ» τον Τάκη Κορωναίο, ο Πολίτης, που μόλις είχε αποχωρήσει από την ενεργό δράση και είχε αναλάβει προπονητής των ακαδημιών, έκανε τον τσατισμένο…

Το κατάλαβε αυτό ο «Ντόριαν Γκρέι» και τον ρώτησε για ποιο λόγο κατέβασε τα μούτρα του …

Γυρίζει λοιπόν τότε γελώντας ο Γιάννης και του λέει: «Ρε Τάκη είμαστε που είμαστε άσχημοι και δεν μας θέλει καμιά γυναίκα, τώρα απόγινε το κακό και δεν θα σταυρώνουμε ούτε γάτα»!

Τον ήθελε πάντως η δική του γυναίκα κι αυτό μετράει στην τελική!

Τον ήθελε και τον αγαπούσε τόσο πολύ, ώστε έναν χρόνο νωρίτερα, Μεγάλη Τετάρτη, 18 Απριλίου του ’84, όταν τον είδε εν χρώ κεκαρμένον, στον περιβόητο τελικό των ξυρισμένων κεφαλιών όχι μονάχα δεν τον αναγνώρισε, αλλά έβαλε κιόλας τα κλάματα από το αναπάντεχο σοκ!

Αμ ο συχωρεμένος ο Φαίδων Ματθαίου; Μόλις τον αντίκρισε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, όπου οι παίκτες του ΠΑΟΚ μαζεύτηκαν για το μεσημεριανό γεύμα, άρχισε να καγχάζει και φώναξε με τη στεντόρεια φωνή του…

«Ρε Πολίτη να κουρευτείς είπαμε, όχι να γίνεις γλόμπος»!

Και συμπλήρωσε: «Θα σε δουν οι Αρειανοί έτσι όπως έγινες και μαύρο φίδι που τους έφαγε»!

Τον αγαπούσε και τον γούσταρε πολύ για το στιλ του ο «Πατριάρχης», άλλωστε τον είχε μαζί του και στην Εθνική ομάδα των Εφήβων το 1970 στο Καλλιμάρμαρο όπου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μάλιστα ο Γκιάννης ήταν ένας από τους λιγοστούς (ηλικιακώς) νόμιμους παίκτες εκείνης της ομάδας!

Ο Πολίτης γεννήθηκε το 1952 και άρχισε την καριέρα του από τον Αετό Θεσσαλονίκης, που υπήρξε λίκνον πολλών σημαντικών παικτών, όπως ο (κυπελλούχος Ευρώπης με την ΑΕΚ) Αίας Λαρετζάκης, ο Στράτος Μπάζιος, ο Γιώργος Τσομπανάκης, ο Παύλος Γαρέφης, ο Κώστας Μαυροειδής, ο Νίκος Παπαδάκης, ο Νίκος Τσίγγος, ο Οδυσσέας Αντωνιάδης και ο Δημήτρης Πετρογιάννης. Οι περισσότεροι από δαύτους μεταπήδησαν στον ΠΑΟΚ με τον Πολίτη να γίνεται ένας πολύ δυνατός κρίκος στην αλυσίδα…

Το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει ήταν «Αγκώνης» για προφανείς λόγους: μπροστά στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε ο Γιάννης τους αγκώνες του, ο Ντίνο Μενεγκίν και ο Μπιλ Λαϊμπίρ ήταν σαν να δίνουν τρυφερά χάδια!

Όπως μου έλεγε πριν από λίγη ώρα ο πρώην μάνατζερ του ΠΑΟΚ, Τέλης Ζουρνατσίδης, «μια φορά στην προπόνηση έφαγα ένα back screen και πήγα στο νοσοκομείο για ανάταξη σπονδυλικής στήλης»!!!

Ο Γιάννης ήταν όντως σαν τον διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων τον Ιανό: σκληρός και φοβιστικός στο γήπεδο, αρνί κατά τα άλλα!

Δεν ορρωδούσε προ ουδενός, αυτό να λέγεται. Τους έβλεπε όλους σαν μύγες! Σκάναρε από την πρώτη στιγμή τον πιο σκληρό αντίπαλο του και με το που άρχιζε ο αγώνας, όρμαγε καταπάνω του, του έκοβε μεμιάς τον τσαμπουκά και τον έριχνε κάτω σαν να ‘ταν σακί με πατάτες!

Η δύναμη που είχε και έβαζε στην άμυνα έγινε η πανοπλία του ΠΑΟΚ, ενώ στην επίθεση ήταν μάστορας στις προσποιήσεις, στο πώς κατάφερνε να βάζει το κορμί του κάτω από τα χέρια του αντιπάλου και να σκοράρει με … υπόγειες κινήσεις, ή με τζαμπ σουτ από το πλάι με την πολύ συνηθισμένη εκείνα τα χρόνια ταμπλαδούρα.

Στα 289 ματς που έπαιξε φορώντας τη φανέλα με το Νο 5 του ΠΑΟΚ, ο Πολίτης σκόραρε 3.225 πόντους, αγωνιζόμενος στη θέση του ελ και του δεύτερου ψηλού, όπως λέγαμε τότε τα τριάρια και τα τεσσάρια. Ήξερε να διαβάζει καλά τις φάσεις και να εκμεταλλεύεται τα mismatches είτε παρασύροντας τον κοντό προς τα μέσα, είτε βγάζοντας τον ψηλό έξω από τη ρακέτα.

Μετά το τέλος της καριέρας του στον ΠΑΟΚ ο Γιάννης που φόρεσε οκτώ φορές τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών ανέλαβε προπονητής στις ακαδημίες της ομάδας, αλλά τον σχόλασαν εξαιτίας της ειλικρίνειας και της τιμιότητας του.

Ήταν τότε που έχοντας καθαρή τη συνείδηση του και αγνή την ψυχή του πήγε στο δικαστήριο ως μάρτυρας στην υπόθεση του Θόδωρου Ροδόπουλου ο οποίος διεκδικούσε τα δεδουλευμένα του από τον ΠΑΟΚ.

Το 1987 ο Πολίτης κατέβηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης μαζί με τον Τέλη Ζουρνατσίδη και τον Θανάση Δελαπάσχο και έπαιξε στον ΟΦΗ, διατελώντας επίσης και προπονητής της ομάδας. Ήταν παρών στη μνημειώδη σειρά τελικών (για την άνοδο στη Γ’ Εθνική) κόντρα στον Εργοτέλη που κουβάλαγε το 2-0 από την κανονική περίοδο, αλλά ο ΟΦΗ πέτυχε την (α λα ΑΕΚ κόντρα στον Ολυμπιακό το 2002) ανατροπή και επικράτησε με 3-2.

Τότε στον πάγκο του ΟΦΗ καθόταν ο Ροδόπουλος, ενώ απέναντι τους βρισκόταν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, μάλιστα στον δεύτερο τελικό ο Πολίτης έπαθε ρήξη αχιλλείου τένοντα και όλοι πίστευαν ότι δεν θα ξανάπαιζε ποτέ μπάσκετ.

Και όμως τους διέψευσε και ξαναγύρισε σε χρόνο ρεκόρ, αν και ήταν ήδη 36 ετών!

Την εποχή που ήταν παίκτης και προπονητής του ΟΦΗ τα έχωνε συνεχώς στον Δελαπάσχο και στον Ζουρνατσίδη κατηγορώντας τους ότι είχαν κάνει κλίκα και δεν του έδιναν την μπάλα. Σε έναν αγώνα με τον Ποσειδώνα Καλαμάτας-όπως θυμάται ο Τέλης- οι δυο τους συνεννοήθηκαν να μη σουτάρουν και να του δίνουν συνεχώς την μπάλα, όπερ και εγένετο…

Ο Πολίτης αρχίζει να μπουμπουνάει την μπάλα, βάζει ένα σουτ στα πρώτα επτά και το σκορ είναι 2-14. Καλεί λοιπόν τάιμ άουτ και φωνάζει εκνευρισμένος: «Τι θα γίνει ρε μα@@@ες, θα αξιωθείτε να παίξετε λίγη άμυνα ή θα τους αφήσετε να μας τα βάζουν όπως θέλουν»!

Συνήθως ήταν αφηρημένος, ξεχνούσε ονόματα και γεγονότα και για να τα … μπαλώσει έλεγε συχνά «ο αυτός και ο οποίος». Σε μια τέτοια φάση κάποτε σε ένα ματς με τον Ζωγράφου μπέρδεψε τα ονόματα του Νασίου και του Καρκανέβατου και στην ανάλυση της τακτικής έκανε τον έναν… Νασίκα και τον άλλο …Κατριβάνο!

Η το άλλο, που έψαχνε τα χρήματα από τις εισπράξεις ενός καμπ, το οποίο διοργάνωσαν όλοι μαζί στο Ηράκλειο και ενώ είχε αποφασίσει να καταγγείλει κλοπή στην Αστυνομία ξαφνικά τη νύχτα στον ύπνο του θυμήθηκε ότι τα είχε δώσει σε ένα φαναρτζίδικο για να του κάνουν αμμοβολή στο αυτοκίνητο του!

Μορφή ο Γιάνναρος. Μεγάλη μορφή σε όλα του, ακόμη και στον δύσκολο αγώνα που έδινε τα τελευταία δυο χρόνια με την αρρώστια του. Η κατάσταση του επιδεινώθηκε τον καιρό της καραντίνας και πριν από λίγες ώρες δεν άντεξε άλλο και έφυγε…

Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μάχη από την οποία δεν βγήκε νικητής…

Στην είσοδο του Παραδείσου τον περίμενε ο Φαίδων Ματθαίου τρίβοντας τα χέρια του από χαρά. Όπως έλεγε συχνά του έλειπε ένα παλικάρι για να κάνει γερά σκριν, να αλλάζει τα πετρέλαια στους αντιπάλους του και να βάζει τις ταμπλαδούρες…

ΥΓ: Κάποιες φωτογραφίες που δημοσιεύονται προέρχονται από το λεύκωμα «Οι πρωταγωνιστές» που εξέδωσε η ΚΑΕ ΠΑΟΚ πριν από δυο χρόνια, με την ευκαιρία των 90^ων γενεθλίων της ομάδας μπάσκετ, με την επιμέλεια του Νίκου Σταυρόπουλου.