Τα ράσα κάνουν τον παπά κι οι παίκτες τον προπονητή

Οι διαπραγματεύσεις του Ολυμπιακού με τον Ντέιβιντ Μπλατ έχουν προκαλέσει ενθουσιασμό στον κόσμο του, ενθουσιασμό τον οποίο δικαιολογώ μέχρι ενός σημείου όμως. Μετά την δεύτερη συνεχή σεζόν χωρίς τίτλο, ο κόσμος είναι λογικό να χαίρεται όταν βλέπει αφενός την διοίκηση της ομάδας του να θέλει να την βελτιώσει βάζοντας πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη και αφετέρου έναν προπονητή υψηλής κλάσης να διαπραγματεύεται μαζί της.

Πριν προχωρήσω στη δική μου σκέψη να ξεκαθαρίσω κάτι.

Ο Μπλατ είναι προπονητής από το πάνω ράφι, διαθέτει τεράστια προσωπικότητα και μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ο εν ενεργεία κόουτς που κουβαλάει τον μεγαλύτερο «μύθο» μαζί του.

Πάμε και στον ενθουσιασμό του κόσμου στον οποίο θα έβαζα χαλινάρι...

Είμαι της άποψης ότι οι παίκτες κάνουν τους προπονητές και όχι οι προπονητές τους παίκτες.

Εννοείται αμφότερες οι πλευρές έχουν συμμετοχή στις επιτυχίες και στις αποτυχίες

Απλά προσωπικά πιστεύω πως οι παίκτες επηρεάζουν ένα ματς που κρίνει τίτλο περισσότερο από τον προπονητή της ομάδας.

Αν λοιπόν του χρόνου στο Game 5 των playoffs της Euroleague ή στον τελευταίο τελικό της Basket League οι παίκτες σουτάρουν με 25% και χάσουν και 10 ριμπάουντ, κάνουν και 15 λάθη και ηττηθούν... και ο Μπλατ αποτυχημένος θα βαφτιστεί.. Αυτό σημαίνει οι παίκτες κάνουν τον προπονητή.

Θεωρώ και (νομίζω) το έχω ξαναγράψει, πως συμπεριλαμβανομένου του Ζέλικο Ομπράντοβιτς οι προπονητές επιπέδου έχουν ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους ως προς το μπάσκετ, ως προς τις ιδέες τους, ως προς την ουσία του παιχνιδιού.

Σίγουρα υπάρχουν διαφορές ως προς την διαχείριση. Εκεί ναι, υπάρχουν τεράστιες διαφορές.

Όταν γράφω για διαχείριση αναφέρομαι σε διαχείριση του ρόστερ, στα συναισθήματα που γεννά ένα αποτέλεσμα (καλό, κακό), σε έναν καυγά σε μία προπόνηση, σε έναν παίκτη που αισθάνεται αδικημένος κλπ.

ΑΝ ΕΡΘΕΙ Ο ΜΠΛΑΤ...

Ο Αμερικανοισραηλινός κόουτς μοιάζει αρκετά με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.

Αμφότεροι ζητούν άμυνα και έχουν την πειθαρχία ως βασικό συστατικό. Το θέμα είναι να παίξει η ομάδα πιο γρήγορα, αλλά σε αυτό παίζει ρόλο και τα υλικά που διαθέτεις.

Αν ο Μπλατ ήταν πέρυσι στον Ολυμπιακό, το ίδιο μπάσκετ θα βλέπαμε πιστεύω αφού η εμφανής απουσία αθλητικότητας ανεξαρτήτως κόουτς, θα εμπόδιζε το γρήγορο μπάσκετ.

Από την άλλη όταν έχεις συνεργαστεί με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς για μιάμιση σεζόν, ο παίκτης θα σε σεβαστεί περισσότερο, θα σε ακούσει πιο προσεκτικά, θα κάνει δεύτερη σκέψη πριν δημιουργήσει «μανούρα» στα ενδότερα της ομάδας και ενδεχομένως να μπορεί να πείσει κάποιον παίκτη που αποτελεί μεταγραφικό στόχο πιο εύκολα.

Για να ξεκαθαρίσω αυτό το τελευταίο θα σας δώσω ένα τυχαίο παράδειγμα. Αν ο Σβεντ ήταν ελεύθερος και με παρόμοια χρήματα τον ήθελε ο Ολυμπιακός του Μπλατ και η Μπαρτσελόνα του Πέσιτς, θα επέλεγε να τον καθοδηγήσει ο Μπλατ.

Κλείνοντας να επιστρέψω λίγο στο ότι οι παίκτες κάνουν τον προπονητή και όχι το αντίθετο.

Θυμηθείτε λίγο τα δύο καλάθια του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ στους τελικούς του 2016.

Θυμηθείτε πόσους κλυδωνισμούς φέρνει στην ΤΣΣΚΑ κάθε ήττα της σε Final 4.

Ακόμη και στο ποδόσφαιρο, αν δεν σκοράρει ο επιθετικός και χάσει δυο ευκαιρίες «πάρε - βάλε», αυτός που θα πληρώσει το κακό αποτέλεσμα (αργά ή γρήγορα) είναι ο προπονητής.

ΥΓ: Αναλώθηκα αρκετά στον Μπλατ γιατί πιστεύω πως στο τέλος θα πει το «ναι». Αν αρνηθεί ξέρω σίγουρα πως ο Ολυμπιακός ξεπέρασε κάθε όριο στις διαπραγματεύσεις αφού ήδη έχει πάει τόσο ψηλά, που δεν το περίμενα.

ΥΓ 2: Από βδομάδα θα ξεκινήσουν οι κουβέντες με τους Έλληνες παίκτες. Τώρα αν αυτοί θα είναι δύο, τρεις ή τέσσερις θα το μάθουμε.