Δεν υπάρχει ανάμνηση που να μη σβήνει ο χρόνος υποστήριζε ο Μιγκέλ Θερβάντες, ο μεγαλύτερος Ισπανός συγγραφέας και δημιουργός του Δον Κιχώτη ωστόσο ένας συμπατριώτης του που έπαιξε μπάσκετ στα μέρη μας με τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο και τον Ολυμπιακό έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στις αναμνήσεις. Όταν, μάλιστα αρχίζει να εξιστορεί όσα έζησε στο Τελ Αβίβ το 1994 με την Μπανταλόνα και στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το 1998 με τον ΠΑΟΚ, η φωνή του τρίζει σαν την πόρτα του παρελθόντος! Ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες έβγαζε το ψωμί του ως σέντερ από το 1986 ως το 2003, αποτελώντας μέλος μιας εκλεκτής φουρνιάς Ισπανών ψηλών άνω των 2μ.10 (Αντόνιο Μαρτίν, Φεράν Μαρτίνεθ, Σαντιάγο Αλδάμα) που έκαναν σπουδαία καριέρα.

Στα 49 του χρόνια εκτελεί χρέη προέδρου στην αγαπημένη του Χοβεντούτ μετά από την αποχώρηση του άλλοτε συμπαίκτη του, Τζόρντι Βιγιακάμπα και μιλάει στο gazzetta.gr για ένα από τα μεγαλύτερα σουτ στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ. Εκείνο το… εξωφρενικό τρίποντο του Στογιάκοβιτς στον τρίτο ημιτελικό του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ πριν από 20 χρόνια! Ο Πέτζα ανέλαβε την εκτέλεση των «ερυθρόλευκων» που για πρώτη φορά μετά από το 1993 έμειναν εκτός τελικών (κι εκτός τίτλου) στέλνοντας τον «Δικέφαλο» στον Παναθηναϊκό. Ήταν ένα ασύλληπτο φινάλε που για πολλούς άλλαξε τις ισορροπίες, σηματοδοτώντας την έναρξη της κυριαρχίας των «πράσινων» τα επόμενα χρόνια. Ο Μοράλες θυμάται το ξέσπασμα του Πέτζα στα αποδυτήρια μετά από την πρόκριση του ΠΑΟΚ και περιγράφει τα τελευταία συγκλονιστικά δευτερόλεπτα, το βλέμμα του Στογιάκοβιτς προς τον πάγκο και τη στιγμή που η μπάλα έφυγε από τα χέρια του για να καταλήξει στο καλάθι του Ολυμπιακού.

Κατ' αρχάς, έχεις συνειδητοποιήσει πως έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε; Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις βλέποντας τη φωτογραφία με τον Πέτζα να σηκώνεται για το τρίποντο;
«Ήταν κάτι το ασύλληπτο! Με εκείνη τη νίκη περάσαμε στους τελικούς κόντρα στον Παναθηναϊκό, τον Ντίνο Ράτζα και τον Μπάιρον Σκοτ. Ήταν η καλύτερη στιγμή μας. Η δική μας στιγμή! Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η επιστροφή μας στη Θεσσαλονίκη Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το αεροπλάνο επειδή υπάρχαν οπαδοί μας στον διάδρομο προσγείωσης»!

Μπορείς να φέρεις στο μυαλό σου τα τελευταία δευτερόλεπτα εκείνου του αγώνα στο ΣΕΦ;
«Φυσικά! Αν δεν κάνω λάθος, θυμάμαι πως και στο πρώτο παιχνίδι στον Πειραιά είχαμε την ευκαιρία μας να πάρουμε τη νίκη στο σουτ. Ο Πέτζα αστόχησε και ο Ολυμπιακός πήρε το προβάδισμα. Στα αποδυτήρια, λοιπόν, κάποιοι είχαν νεύρα με τον Στογιάκοβιτς! Θυμάμαι μάλιστα πως ένας συμπαίκτης μας στάθηκε μπροστά του κι άρχισε να ουρλιάζει! "Γιατί πήρες εκείνο το σουτ; Γιατί"; Θα μου επιτρέψεις να μην αποκαλύψω το όνομά του... Ο Πέτζα, λοιπόν, σηκώθηκε και φώναξε "Αρκετά! Ως εδώ"! Στο τρίτο παιχνίδι προφανώς θυμόταν τι είχε συμβεί, πήρε πάνω του την τελευταία επίθεση και ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία ευκαιρία να αντιδράσει! Ήταν το τέλειο σενάριο. Σκόραρε, κερδίσαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε στα αποδυτήρια»!

Εκείνη τη στιγμή έπαιζε ή ήσουν στον πάγκο;
«Νομίζω στον πάγκο. Σε κάθε περίπτωση ήμουν σίγουρος ότι ο Πέτζα θα έπαιρνε το σουτ! Φαινόταν από τα 8 μέτρα ότι θα έπαιρνε πάνω του την επίθεση. Είχε μπροστά του τον Βούκσεβιτς και κοίταζε προς τον πάγκο σαν να λέει: "Τώρα θα σουτάρω". Από τη στιγμή που η μπάλα έφυγε από τα χέρια του, όλοι μας σκεφτήκαμε ότι θα μπει»

Κι όμως, ο Στογιάκοβις είχε αρχίσει το ματς με 0/5 ή 0/6 τρίποντα...
«Μα μιλάμε για έναν All Star σουτέρ! Ένα απίστευτο ταλέντο που ήθελε απλώς να σουτάρει, να το βάλει και να τελειώσει τη δουλειά. Κανείς άλλος δεν θα έπαιρνε την μπάλα από εκείνον στο φινάλε. Ήταν μια απίστευτη νίκη, ειδικά για τους φιλάθλους μας που την απόλαυσαν».

Τι ακολούθησε στα αποδυτήρια;
«Τρέλα! Η απόλυτη τρέλα! Ο Πέτζα γύρισε προς εκείνον τον συμπαίκτη μας κι άρχισε να του φωνάζει: "Πες μου πάλι για το τελευταίο σουτ μαλ....α! Πες μου τώρα για το τελευταίο σουτ! Είχαμε μια πραγματικά σπουδαία ομάδα με καλούς Έλληνες κι Αμερικανούς. Ένας πολύ ωραίος συνδυασμός. Σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα τα επόμενα χρόνια αν μέναμε όλοι μαζί όμως είναι ήταν πραγματικά δύσκολο».

Παρεμπιπτόντως, γιατί η Ελλάδα δεν είναι ιδανικός... προορισμός για τους Ισπανούς μπασκετμπολίστες;
«Δεν ξέρω! Αλήθεια δεν ξέρω (γέλια). Πάντα λέω ότι τα πέντε χρόνια που πέρασα στην Ελλάδα ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου! Είμαι ειλικρινής, δεν το λέω απλώς για να το πω. Οι Έλληνες είναι πολύ φιλόξενοι, με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Τώρα δεν ξέρω γιατί οι συμπατριώτες μου δεν έρχονται να παίξου μπάσκετ εδώ. Ίσως επειδή η ισπανική λίγκα είναι πραγματικά δυνατή, ίσως επειδή έχει εκεί καλούς μισθούς. Μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω στον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο, τον Ολυμπιακό και δεν το σκέφτηκα καμία στιγμή. Έχω μόνοι ευχάριστες στιγμές από τον ελληνικό λαό και το ελληνικό μπάσκετ».