Είναι τρελός ο πρόεδρος. Ναι, αλλά ...πόσο;

Να πούμε δύο σοβαρές κουβέντες για τον Άρη, τώρα που κατακάθισε ο καπνός από τα ουρανομήκη βεγγαλικά και από τα καπνογόνα; Ή θα μαζευτούν από κάτω οι πυροτεχνοτουργοί για να μου ψάλουν τα δώδεκα κιτρινόμαυρα ευγαγγέλια;

Ξέρω, ξέρω. Χωρίς τον Άρη θα ήμουν ένα τίποτα. Εμείς οι Αθηνέζοι έχουμε τρομοκρατηθεί από την αφύπνιση του αυτοκράτορας. Μπάσκετ μας έμαθαν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης. Αυτό που έρχεται δεν θα έχει προηγούμενο. Είδατε; Τα έγραψα μόνος μου για να μη κουράζεστε. Εάν σας παρηγορεί αυτό, σημειώστε ότι εδώ χάμω η παράνοια και η αλαζονεία είναι χειρότερη. Και κάθε μέρα που περνάει, επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο.

Πάμε στις σοβαρές κουβέντες που σας υποσχέθηκα.

Τα ανοίγματα που κατόπιν έρευνας τριών ή τεσσάρων μηνών συμφώνησε ο νέος ιδιοκτήτης να επωμιστεί φτάνουν ή ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια ευρώ. Το χρέος προς το Δημόσιο ανέρχεται σε 1,4 εκατομμύρια και -όταν δεν είναι ρυθμισμένο σαμποτάρει εξ ορισμού κάθε μεταγραφική κίνηση, αφού καταργεί τη φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα.

Οι οφειλές προς «πιστωτές» των τελευταίων δύο ετών (παίκτες, προπονητές κ.ο.κ.) αγγίζουν, αν δεν υπερβαίνουν, το επταψήφιο νούμερο. Ο μέχρι προ τινος χρηματοδότης Αχιλλέας Ρουσιαμάνης έχει συνεισφέρει στην ΚΑΕ, δανεικά και προφανώς όχι αγύριστα, περίπου 1 εκατομμύριο.

Ο ερασιτέχνης έχει λαμβάνειν από δανεισμό και δικαιώματα επί της χρήσης του σήματος του Άρη από την γύρω στα 500 χιλιάρικα, τα οποία δεν πολυαπασχολούν, αφού συμφωνήθηκε ότι θα αποπληρωθούν σε βάθος πενταετίας.

Σύμφωνα με τις εξαγγελίες των παραγόντων που έστρωσαν το κόκκινο χαλί στον Ρίτσαρντ Χσιάο, ο προϋπολογισμός της νέας περιόδου θα φτάσει τα 3,5 εκατομμύρια ή 2,5 εάν μιλάμε μόνο για τα συμβόλαια των αθλητών. Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, ο Αμερικανός σωτήρας έχει μπροστά του ένα λαδόξυδο κόστους 7-8 εκατομμυρίων, μείον τα έσοδα, που δεν θα είναι δα κανένας πακτωλός.

Να τονίσω σε αυτό το σημείο μία παράμετρο που είναι χρήσιμο να θυμούνται όλοι όσοι περιμένουν μεταγραφές τύπου Βαλανσιούνας και ετοιμάζουν κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το αεροδρόμιο. Ένας αμερικανικός χρηματοδοτικός όμιλος ή fund ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε, δεν υπακούει σε λογικές τύπου «είναι τρελός ο πρόεδρος».

Ο κάθε Χσιάο θα βάλει λεφτά για να τα ξαναπάρει πίσω και θα προχωρήσει σε επενδύσεις προκειμένου να ωφεληθεί από αυτές. Εάν δεν πέσαμε στην ταΪβανέζικη βερσιόν του Γιαννακόπουλου ή των Αγγελόπουλων ή του Αγγελόπουλου ή ξέρω γω του Μιχαηλίδη και του Βεζυρτζή, ο Άρης δεν πρόκειται να κυβερνηθεί από πορτοφόλι δίχως πάτο. Και αυτό είναι το σωστό.

Το φλέγον θέμα που θα πρέπει να επιλυθεί αποτελεσματικά είναι το γηπεδικό. Το Παλέ ντε Σπορ, που σε λίγους μήνες συμπληρώνει 60 χρόνια ζωής, χωράει νοσταλγίες και αρχαία λάβαρα σαν αυτά της φωτογραφίας, αλλά όχι μεγαλεπήβολα οράματα και κολεγιές με το ΝΒΑ.

Μία πρώτη απόπειρα «ιδιοποίησης» ελληνικού τύπου που έγινε επί κυβέρνησης ΣυΡιζΑ έπεσε στο κενό, ενώ και ο Βρούτσης δεν φάνηκε ιδιαίτερα ζεστός όταν του επισημάνθηκε ότι ο Άρης δικαιούται μεταχείρισης ίσης ή συγκρίσιμης με τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και προσεχώς τον Ολυμπιακό.

Η έρευνα που επιχειρήθηκε επί Λάσκαρη για αύξηση της χωρητικότητας των κερκίδων κατέδειξε πιθανό πρόβλημα στατικότητας και εγκαταλείφθηκε. Οι χώροι που υπάρχουν στο ισόγειο του παλαιικού κτιρίου (κυλικείο, μπουτίκ, γραφεία) δεν ανήκουν στη δικαιοδοσία της ΚΑΕ και σε κάθε περίπτωση είναι περιορισμένης έκτασης. Η κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ είναι μία εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση.

Παράλληλα αιωρείται ο φόβος του ξεσπιτωμού, αφού το πάνσοφο γκουβέρνο μελετάει κατασκευή ξενοδοχειακού κέντρου ύψους 32 μέτρων ή 50 ορόφων στον χώρο της ΔΕΘ, ενώ οι αντιρρησίες απαιτούν να μετατραπεί η περιοχή σε μητροπολιτικό πάρκο, με άφθονο πράσινο και χώρους αναψυχής.

Σε κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν χωράει το Παλέ ντε Σπορ, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ούτε υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής νέου γηπέδου, αφού δεν υπάρχει ούτε διαθέσιμο οικόπεδο ούτε διαθέσιμο χρήμα.

Για τη θέση του προέδρου φαίνεται ότι προαλείφεται ο Χάρης Παπαγεωργίου, σε πόστο γενικού διευθυντή ξεκίνησε ήδη δουλειά ο Νίκος Ζήσης, που δεν είναι βέρος «Αρειανός» γνωρίζει καλά τη γενέτειρά του, ενώ τελευταία ακούγεται και το όνομα του Παναγιώτη Γιαννάκη, χωρίς να είναι σαφής ο ρόλος για τον οποίο προορίζεται.

Ο Νίκος Γκάλης βολιδοσκοπήθηκε για να αναλάβει το τιμητικό χρίσμα του πρεσβευτή της ομάδας, αλλά αρνήθηκε να συζητήσει για άμισθο πόστο. Οι διστακτικές κινήσεις που γίνονται για να ζεστάνουν οικονομικά επιφανείς αλλά αποστασιοποιημένους φίλους του Άρη συναντούν παλαιά εμπόδια.

Αυτά ξεκινούν όχι τόσο από έριδες και εγωισμούς, όσο από το άγονο τοπίο της πόλης που βαυκαλίζεται ότι είναι συμπρωτεύουσα, αλλά επενδυτικά δεν έχει πολλά να προσφέρει. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει διαχρονικά το μπάσκετ του ΠΑΟΚ, μαγαζί υποτίθεται γωνιακό όσο και αυτό του άσπονδου συμπολίτη. Ακόμα και στην Αθήνα, που οικονομικά είναι διαφορετικός πλανήτης, η προσέλκυση επενδυτών στον ημιθανή αθλητισμό είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.

Ο Άρης ψάχνει για προπονητή και οι πατροπαράδοτες ψευδαισθήσεις μεγαλείου δεν επιτρέπουν επαφές με Έλληνες προπονητές πρώτης γραμμής, όπως οι τέως Ομοσπονδιακοί Κατσικάρης, Ζούρος και Γιαννάκης. Πόσο μάλλον ο …Καστρίτης, που απολύθηκε αβασάνιστα στα μέσα της περυσινής χρονιάς.

Η βροχή από ονόματα που καταλήγουν σε -ιτς με κάνει να υποψιάζομαι ότι σεσημασμένοι μάνατζερ μυρίστηκαν ψητό και έπιασαν στασίδι, αν και αυτός που εθεάθη συχνά στην πόλη τις τελευταίες εβδομάδες προσελήφθη αλλού. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο νουνεχής Ζήσης θα ανάψει πράσινο φως για προπονητή χωρίς χειροπιαστά εχέγγυα και δίχως γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά είμαι από χωριό και δεν ξέρω πολλά πολλά.

Το στοιχείο που θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ είναι το χτίσιμο ισχυρού ελληνικού κορμού, με παίκτες που γνωρίζουν τι εστί Άρης και πόσο ζυγίζει η φανέλα. Ο παίκτης που προοριζόταν για μπροστάρης (Ιωάννης Παπαπέτρου) αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ, ενώ ο ηγέτης της προηγούμενης διετίας Βασίλης Τολιόπουλος διάλεξε τη λάθος στιγμή για να αλλάξει περιβάλλον.

Στον Άρη ήλπιζαν ότι ο Χσιάο θα έπειθε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να ξαναστείλει τον παίκτη δανεικό στο Αλεξάνδρειο, αλλά ούτε αυτό το σχέδιο προχώρησε. Τον γουστάρει, λέει, τρελά ο Αταμάν τον Τολιόπουλο, και του ετοιμάζει ρόλο στο νέο Παναθηναϊκό. Πρώτα θα το δω και μετά θα το πιστέψω.

Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες παίκτες στην ελεύθερη αγορά, αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι πρωτοκλασάτος. Ακόμα και οι πολλά υποσχόμενοι πιτσιρικάδες απέδρασαν προς το ΝCAA και έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Κάποιοι αιθεροβάμονες που ζουν μόνιμα στο 1990 ξινίζουν τα μούτρα όταν ακούνε ονόματα όπως των άλλων Αντετοκούνμπο ή του άλλου Καλαϊτζάκη, αλλά ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται το ταβάνι της ποιότητας για τον ελληνικό πυρήνα της ερχόμενης σεζόν. Το πρόβλημα είναι ότι οι βιαστικοί βιάζονται τώρα ακόμη περισσότερο και οραματίζονται τον Άρη στην Euroleague του 2026-27 ή το αργότερο του 2027-28. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, με κατάκτηση του Eurocup, από φέτος κιόλας ει δυνατόν.

Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο και θα είμαι ο πρώτος που θα πανηγυρίσει, στο όνομα των δεκάδων τηλεοπτικών μεταδόσεων που έχω κάνει από το Παλέ (με αφετηρία τον τελικό Κυπέλλου Άρη-ΠΑΟΚ του 1989 στα 22 μου), αλλά η απόσταση που χωρίζει των χωρίς προπονητή, χωρίς παίκτες και χωρίς διοίκηση Άρη του 2025 από ομάδες σαν τη φετινή νικήτρια Χάποελ Τελ Αβίβ είναι χαώδης. Και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για να εξανεμιστεί μέσα σε εννέα ή δέκα μήνες.

Η επιστροφή της ελπίδας και η αναγέννηση του οράματος είναι φυσικά τεράστιο κέρδος και δικαίως έγινε πρωτοσέλιδη είσοδο για την ομάδα που -μαζί με την Εθνική- μας έκανε όλους να αγαπήσουμε το μπάσκετ. Χρειάζεται, ωστόσο, σύνεση, μεθοδικότητα, ψυχραιμία και πολλά καρφιά για να μείνουν τα πόδια καρφωμένα στη γη.

Ακόμα και στην ψωροκώσταινα, στη χώρα των θαυμάτων, καμία αυτοκρατορία δεν χτίστηκε εν μία νυκτί ή πάνω στις πλάτες ενός ανθρώπου. Τα μεγέθη εν έτει 2025 είναι διαφορετικά και το οικονομοτεχνικό κριτήριο, που σιγά σιγά εξοστράκισε από τα σαλόνια του ευρωπαϊκού μπάσκετ όλους τους ελληνικούς συλλόγους πλην των νότιων «αιωνίων», καταπίνει πλέον τα πάντα.

Ο Άρης καλείται να γίνει πρώτα ομάδα και μετά υπερομάδα. Η φλόγα πρώτα ανάβει και μετά φουντώνει. Δείτε και το τελευταίο Old School που ήταν αφιερωμένο με αγάπη στο νέο ξεκίνημα του ξεπεσμένου αλλά υπερήφανου «αυτοκράτορα» και θα τα ξαναπούμε όταν με το καλό αποκτηθούν παίκτες και προπονητής.