Παναθηναϊκός: Μπάσκετ; Ποιο μπάσκετ; Γέλασε το γέλιο, ντράπηκε και η ντροπή

Και πάνω που λες ότι τα έχεις δει όλα από τους διαιτητές, τσουπ, να και κάτι καινούργιο.

Όχι, πείτε μου εσείς. Αξίζει να ασχοληθούμε με το αγωνιστικό κομμάτι του δεύτερου τελικού; Αξίζει να μιλήσουμε για μπάσκετ όταν μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ κλέβουν την παράσταση οι διαιτητές και όχι οι παίκτες; Στην τελική, ξέρετε τι να κάνουμε; Να τους δώσουμε μια μπάλα να παίξουν. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά εάν και εφόσον έχουν καημό να γίνουν εκείνοι οι πρωταγωνιστές, να μην τους στερήσουμε την χαρά.

Η αλήθεια είναι ότι μετά το Game 4 των περσινών τελικών του ΣΕΦ, δεν πίστεψα ότι θα δούμε χειρότερη διαιτησία. Και το είχα γράψει κιόλας. Νόμιζα ότι είχαν πιάσει ταβάνι. Εμ, δεν ήξερα; Δεν ρώταγα; Όπως λένε, εχθρός του κακού είναι το χειρότερο και το είδαμε το βράδυ της Κυριακής (1/6) και πάλι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Α! Μια μικρή λεπτομέρεια. Ο ένας εκ των διαιτητών, ο κύριος Μαγκλογιάννης, είχε σφυρίξει και τον περσινό 4ο τελικό όπου είχαν γίνει διαιτητικά όργια. Θέλω να πιστεύω ότι ήταν τυχαίο.

Η τριάδα του πρόσφατου ντέρμπι έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Από που να το πιάσει και από που να το αφήσει κάποιος όσον αφορά τις φάσεις. Πεντακάθαρο αντιαθλητικό του Βεζένκοβ στον Σλούκα το οποίο ΔΕΝ δόθηκε έχοντας τσεκαριστεί και στο Instant Replay; Βολές ο... Βεζένκοβ. Στεγνό «καθάρισμα» στον Κέντρικ Ναν με ανύπαρκτο τρίτο φάουλ. Το ίδιο σε Γιούρτσεβεν και Γκέιμπριελ. Καλάθι και φάουλ ο Μακ Κίσικ από τον Σαμοντούροβ ο οποίος έκανε στην άκρη για να μην κάνει φάουλ αλλά μάλλον θα τιμωρήθηκε ο παίκτης του Παναθηναϊκού επειδή δεν έπαιξε άμυνα. Πρώτη φάση στο ματς με τράβηγμα χεριού του Χουάντσο από τον Φαλ, η μπάλα... παίζεται. Καθαρό αντιαθλητικό του Λι στον Χουάντσο. Ξανά... τίποτα.

Θέλετε και άλλα; Ένα σωρό. Τεχνική ποινή στον Παπαπέτρου επειδή τον... έβριζαν και εκείνος απλά απάντησε. Μιλούσε ο Ντόρσεϊ στον πάγκο του Παναθηναϊκού, αντίδραση καμία. Ε και το αποκορύφωμα ήταν το 5ο φάουλ του Ναν όπου στη συνέχεια οι τεχνικές ποινές άρχισαν να μοιράζονται σαν τα στραγάλια! Και μάλιστα τη στιγμή όπου οι «πράσινοι» είχαν επιστρέψει από το -20, είχαν μειώσει στους 5 πόντους και κόντρα τους πάντες και τα πάντα προσπαθούσαν να διεκδικήσουν τη νίκη.

Πραγματικά σας μιλάω. Όσο και αν θέλω να πιαστώ από κάπου αγωνιστικά, όσο και αν θέλω μέσα μου να πω «μήπως κάνω λάθος; Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα;», είναι αδύνατον να συμβεί. Δεν ήταν αδικία κατά του Παναθηναϊκού το Game 2 των τελικών. Το «αδικία» είναι πολύ soft λέξη για να χαρακτηρίσει τα όσα συνέβησαν σε βάρος των «πρασίνων». Φανταστείτε. Μέχρι και ο πάντα ήρεμος, λογικός, ισορροπιστής και πάντα με καθαρό μυαλό Χρήστος Σερέλης είπε μετά το τέλος ότι «κάποιοι ήθελαν να χάσουμε». Ε, από εκεί και πέρα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ό,τι και αν πούμε, οτιδήποτε και αν γράψουμε θα πηγαίνει στον βρόντο. Όπως και έχει πάει τα τελευταία χρόνια.

Οπότε για ποιο μπάσκετ να μιλήσουμε; Να πούμε, τι; Πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο του ντέρμπι ήταν τα άφθονα γέλια που προκάλεσαν στους παίκτες του Παναθηναϊκού οι αλλεπάλληλες τεχνικές ποινές που μοίραζαν οι διαιτητές όταν το σκορ ήταν 81-76 και ενώ απέμεναν 2:33' για το τέλος. Επίδειξη δύναμης λέγεται αυτό; Πραγματικά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν πρωτόγνωρα τα όσα είδαμε να γίνονται στο ΣΕΦ. Όπως ξέρω και το πόσο μεγάλο σεβασμό αξίζουν οι παίκτες των «πρασίνων» οι οποίοι είχαν τα πάντα στραμμένα εναντίον τους αλλά ούτε παράτησαν το ματς. Πάλεψαν. Προσπάθησαν. Όμως δεν ήταν και αρκετό.

Το ερώτημα είναι άλλο. Αξίζει να συνεχιστούν οι τελικοί; Η Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αναβάλλεται το Game 3 στο ΟΑΚΑ μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Πώς να ομαλοποιηθεί; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει κάτι τέτοιο; Μακάρι. Μπας και αλλάξει η κατάσταση. Και αν χρειαστεί, ας διακοπεί οριστικά το πρωτάθλημα. Άλλωστε για ποιο πρωτάθλημα μιλάμε τώρα;

Η τοξικότητα χτύπησε «κόκκινο» ακόμα και έξω από τις τέσσερις γραμμές. Γι' αυτά και αν δεν θέλω να μιλάω και να ασχολούμαι. Όμως από οποιαδήποτε οπτική γωνία και αν το δει κάποιος, ένα πράγμα είναι ιερό και ανέγγιχτο.Η οικογένεια και τα παιδιά. Όποιος έχει παιδιά, μπορεί να το πει και να το επιβεβαιώσει. Οποιοσδήποτε γονέας είναι ικανός να κάνει τα πάντα προκειμένου να προστατεύσει τα παιδιά και την οικογένειά του. Και με οποιοδήποτε κόστος. Όταν, λοιπόν, φτάνει η κουβέντα σε αυτόν τον ιερό θεσμό την ώρα που μιλάμε για μπάσκετ, όταν ακούγονται εμετικά συνθήματα, όταν αναφέρονται παιδιά, παύει πια να υφίσταται ο όρος του αθλητισμού. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια και σε όλα τα γήπεδα.

Για ποιες ομάδες να μιλάμε μετά; Για ποιο πρωτάθλημα; Για ποιους πρωταγωνιστές; Για ποιον Ναν και ποιον Φουρνιέ; Ακόμα και τη τραγική διαιτησία περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Πραγματικά δεν θέλω να αναφερθώ σε κάτι αγωνιστικό σήμερα. Ούτε στον ηγετικό Σλούκα, ούτε στον Παπαπέτρου που έκανε τρομερό ματς, ούτε στην παλικαρίσια ανατροπή που πήγε να κάνει ο Παναθηναϊκός AKTOR, ούτε πουθενά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Ειδικά από τη στιγμή που εγκυμονεί η περίπτωση να μπει «λουκέτο» στο φετινό πρωτάθλημα της Stoiximan GBL. Στην τελική ξέρετε κάτι; Ας μπει!