Ο Σπανούλης πρέπει να πετύχει και θα πετύχει

• Να σκοτώσει τον «παίκτη» και το «εγώ» του

Ο Βασίλης Σπανούλης ξεκινάει το νέο κεφάλαιο της ζωής του. Σέβομαι απεριόριστα την ενασχόλησή του με τα πιτσιρίκια της Euroleague, αλλά δεν θα το βάλω στο βιογραφικό του. Ούτε αυτός νομίζω.

Το πεπρωμένο του είναι συνυφασμένο με την επιτυχία. Ως παίκτης δεν έπιασε απλά κορυφή, αλλά έμεινε μόνος σε αυτή για πολλά χρόνια δείχνοντας μία απαράμιλλη συνέπεια. Τον Βασίλη τον γνωρίζω από το 2010 όταν κι έκανε αυτό που τολμούσαν ελάχιστοι. Δεν είμαστε φίλοι, αλλά η σχέση μας διέπεται από εκτίμηση και σεβασμό. Μιλάμε συχνά και μετά από τόσα χρόνια θεωρώ πως και στην προπονητική δεν θέλει τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Μία κορυφή όμως που απέχει αρκετά μακριά και χρειάζεται υπομονή, τύχη, ικανότητες και διαχείριση του «εγώ».

Ο Σπανούλης πρέπει να πετύχει ως προπονητής και θα πετύχει. Πρέπει να πετύχει γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι το μπάσκετ. Κατά κάποιο τρόπο το μπάσκετ τον έχει ανάγκη γύρω του και για να μείνει γύρω του πρέπει να πετύχει.

Το «θα πετύχει» είναι μία καθαρά προσωπική εκτίμηση. Είναι στραβόξυλο ο «Μπίλι», αν του μπει κάτι στο κεφάλι δεν του το βγάζεις μέχρι να το καταφέρει. Λατρεύει το μπάσκετ. Ο μύθος αναφέρει πως τα μεσημέρια έτρωγε στην κουζίνα και χάζευε στην τηλεόραση μαγνητοσκοπημένα παιχνίδια μέχρι που απηύδησε η Ολυμπία και έβγαλε την τηλεόραση από το χώρο μπας και πουν καμιά κουβέντα την ώρα του φαγητού.

Πως το λέει στο ντοκιμαντέρ της ΑΕΚ για τον τελικό του 1968, «νικήσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε». Ετσι κι ο Σπανούλης, «θα πετύχει γιατί δεν γίνεται να αποτύχει».

Να σκοτώσει τον «παίκτη» και το «εγώ» του

Η προπονητική είναι δύσκολο πράγμα. Το μπάσκετ είναι χαώδες και η τακτική του ατέρμονη (για αυτό θα σας γράψω σε λίγες μέρες διότι το βίωσα στο πετσί μου). Ο Σπανούλης είναι δεδομένο πως θα μαθαίνει κάθε μέρα, θα συλλέγει εμπειρίες, αλλά θα θέλει και να κερδίζει αγώνες.

Δεν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλές, αλλά στο μυαλό μου δύο πράγματα μόνο είναι ικανά να εμποδίσουν την προπονητική εξέλιξη του Σπανούλη.

Το πρώτο είναι να «μην σκοτώσει τον παίκτη μέσα του». Αν ο Σπανούλης συμπεριφέρεται στους παίκτες του κι έχει στο μυαλό του πως αντιδρούσε ο ίδιος όταν ήταν παίκτης, θα έρθει σε δύσκολη θέση. Αρχικά αυτά που έκανε ως παίκτης στο παρκέ δεν τα έκαναν πολλοί. Επίσης ο τρόπος που αντιλαμβανόταν το παιχνίδι, απέχει άπειρα από τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.

Αν για παράδειγμα κάνει μία παρατήρηση στον Μωραϊτη μην την κάνει επειδή αυτός το θεωρεί εύκολο και δεδομένο γιατί έτσι είχε μάθει.

Το δεύτερο έχει να κάνει με την ισχυρή προσωπικότητα που διαθέτει. Ο Σπανούλης δεν θα έφτανε εκεί που έφτασε αν δεν είχε ισχυρό «εγώ», το είδος του εγωισμού που αποτελεί βενζίνη για να βγάλεις ενέργεια.. Τύπου... θετικό εγωισμό. Αυτόν θα πρέπει να τον αφήσει στην άκρη. Δεν θα πρέπει να θεωρήσει πως είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τους παίκτες του. Για να καταλάβετε θα σας δώσω ένα πρόσφατο παράδειγμα, ένα παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι ένας προπονητής με πολλές ιδέες, με ικανότητες, με προσωπικότητα. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι το «εγώ» του. Ο Λιθουανός όμως νομίζει πως δεν είναι κανείς πάνω από αυτόν. Και δεν αναφέρομαι στους παίκτες, αλλά θεωρεί πως ούτε καν η Μπαρτσελόνα δεν είναι μεγαλύτερη από αυτόν. Κι όλα αυτά με μία μόνο επιτυχία στην καριέρα του, την πρόκριση επί του Ολυμπιακού στα playoffs του 2018 με μειονέκτημα έδρας. Αλλη δεν έχει.

Συμπεριφέρεται άσχημα στους παίκτες. Βρίζει τον Μίροτιτς και τον Καλάθη. Με σιγουριά σας αναφέρω πως έβριζε και τον Πάου Γκασόλ πέρυσι. Ο Γιασικεβίτσιους λίγο πριν τους τελικούς επέλεξε να δημοσιοποιήσει δείπνο με τον Σατοράνσκι. Πώς ήθελε δηλαδή να παίξει μετά ο Καλάθης για αυτόν; Πήγε στους τελικούς και είχε χάσει όλους τους παίκτες του. Ο Ντέιβις δεν τον άντεχε κι έκλεισε ένα μήνα πριν στην Αρμάνι, οι περισσότεροι παίκτες έχουν βρει την επόμενη ομάδα τους γιατί δεν τον αντέχουν.

Ο Σπανούλης πρέπει να κάνει τους παίκτες του να παίζουν και για αυτόν, κι όχι να γυρνάνε την πλάτη και να τον βρίζουν. Πρέπει να τους «κερδίζει» σε κάθε προπόνηση και όχι να τους «χάνει».

ΥΓ: Το Περιστέρι έχει τον Σπανούλη προπονητή στο μπάσκετ και τον Κόουλμαν στο ποδόσφαιρο. Τρομερές προσωπικότητες!

ΥΓ 2: Ο Σπανούλης είναι τόσο τεράστιο μέγεθος που το BCL πέταξε την σκούφια του κι έδωσε φυσικά wild card συμμετοχής στο Περιστέρι.