Παναθηναϊκός: Ξενέρωμα (ΤΟ)

• «Ήπιε θάλασσα» όπως στο 1ο δεκάλεπτο του ΣΕΦ
• Με «hero ball» όχι πρωτάθλημα, αλλά ούτε κούπα του καφέ

Μπορεί σε ένα σύνθημά τους οι φίλοι του Παναθηναϊκού να τραγουδούν «όσο με πληγώνεις τόσο με πορώνεις» αλλά μετά και τον δεύτερο τελικό της φετινής Βasket League θα πρέπει να το αλλάξουν σε «όσο με πληγώνεις... τόσο με ξενερώνεις».

Μέσα σε ένα εξάλεπτο οι «πράσινοι» κατάφεραν να γκρεμοτσακίσουν ό,τι με κόπο έχτιζαν σε ένα ολόκληρο ημίχρονο. Το να είσαι στο +14, να έχεις το momentum, να έχεις βάλει στην εξίσωση 12-13 χιλιάδες φιλάθλους οι οποίοι είχαν δημιουργήσει «εκρηκτική» ατμόσφαιρα, να δείχνεις ότι έχεις διαβάσει το παιχνίδι έχοντας ξεκινήσει καλά και όχι όπως στον πρώτο τελικό, να κρατάς την τύχη στα χέρια σου και αντί να κάνεις σωστή διαχείριση να φτάνεις στο σημείο να δέχεσαι σερί 20-0 και να κυνηγάς το σκορ, τότε, συγνώμη κιόλας, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια για να το... καταφέρεις.

Πραγματικά δεν υπάρχει εξήγηση για αυτό που έγινε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Επαναπαύτηκε ο Παναθηναϊκός στο (γενικές γραμμές) καλό πρόσωπο που έδειξε στα δύο πρώτα δεκάλεπτα με αποτέλεσμα οι παίκτες να νόμιζαν, ότι είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, στο τέλος θα κερδίσουν; Ή μήπως ο Ολυμπιακός έδειξε τον πραγματικό του εαυτό σε αυτό το διάστημα και φρόντισε να αποδείξει για άλλη μία φορά και μάλιστα με εμφατικό τρόπο ποιος ήταν και ποιος είναι το μεγάλο αφεντικό των τελικών; Θαρρώ ότι η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. .

«Ήπιε θάλασσα» όπως στο 1ο δεκάλεπτο του ΣΕΦ

Αφού δεν μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να ελέγξει ένα παιχνίδι το οποίο είχε φέρει στα μέτρα του και μάλιστα παίζοντας στην έδρα του, θεωρώ αδύνατον να παρουσιαστεί, έστω ανταγωνιστικός, στον 3ο τελικό όπου οι «ερυθρόλευκοι» θα προσπαθήσουν να «σκουπίσουν» τον αιώνιο αντίπαλο και να κατακτήσουν το πρωτάθλημα ύστερα από έξι χρόνια. Κοινώς οι γηπεδούχοι... ήπιαν θάλασσα στην 3η περίοδο, αγχώθηκαν, τους ασκήθηκε η πίεση του αποτελέσματος και στο τέλος τα έκαναν μαντάρα. Ουσιαστικά το 3ο δεκάλεπτο του ΟΑΚΑ ήταν το... 1ο δεκάλεπτο του ΣΕΦ στον πρώτο τελικό.

Και εδώ αποτυπώνεται η τεράστια διαφορά των δύο «αιωνίων» τη φετινή σεζόν. Από τη μία υπήρχε μια ομάδα που δεν μπορούσε να διατηρήσει ένα σοβαρό προβάδισμα 14 πόντων ή έστω να μην το χάσει ολοσχερώς και από την άλλη μια ομάδα που μπήκε στο παρκέ λέγοντας στον αντίπαλο «ως εδώ, τώρα αναλαμβάνουμε εμείς». Και ανέλαβαν! Και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς πολύ κόπο και χωρίς πολύ ιδρώτα. Διόλου τυχαίες οι έξι σερί νίκες του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού φέτος.

E, τα περισσότερα από αυτά ήταν uncontested. Τι να έκαναν; Να τα έχαναν; Στην τελική και ο Παναθηναϊκός πήρε καλά σουτ που θα μπορούσε να ευστοχήσει. Όμως η μπάλα έβρισκε στο σίδερο και όχι στο διχτάκι. Αν και οι περισσότερες επιθέσεις των «πρασίνων» στο δεύτερο ημίχρονο ήταν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» και αυτό διότι ΔΕΝ υπήρχε καθόλου off ball κίνηση, η μπάλα «κόλλαγε» στα χέρια του Σαντ Ρος ή του Μέικον και οι υπόλοιποι απλά... παρακολουθούσαν και περίμεναν την ατομική ενέργεια του συμπαίκτη τους. Ε, δεν είναι μπάσκετ αυτό.

Αντίθετα στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να δείξει κάτι. Γύρισε την μπάλα, προσπαθούσαν οι παίκτες να βρουν τον Παπαγιάννη (ασχέτως εάν μία πετύχαινε μία δεν πετύχαινε), είδαμε συνεργασίες high-low με Παπαπέτρου-Παπαγιάννη ή Έβανς και τον Αμερικανό (μαζί με τον Οκάρο Γουάιτ) να κυνηγάει τα ριμπάουντ και τα hustle plays. Κάτι... είδαμε ή κάτι προσπαθούσε να δείξει ο Παναθηναϊκός. Αντίθετα στο δεύτερο ημίχρονο μπήκαν... άλλες ομάδες στο παρκε. Άλλος Παναθηναϊκός, άλλος ο Ολυμπιακός και ιδού τα αποτελέσματα.

Με «hero ball» όχι πρωτάθλημα, αλλά ούτε κούπα του καφέ

Από τη στιγμή που έκαναν την εμφάνισή τους οι ηρωισμοί και παιχνίδι του στυλ «φέρτε μου τη μπάλα να δείτε τι μπορώ να κάνω», το παιχνίδι έγινε... βούτυρο στο ψωμί των φιλοξενούμενων. Μετά το τέλος του αγώνα ο Γιώργος Βόβορας εξέφρασε παράπονα για την διαιτησία. Να πούμε ότι έκαναν λάθη οι διαιτητές; Εντάξει, έκαναν. Ε και; Επηρέασαν την εξέλιξη του ματς; Σε καμία περίπτωση. Ο Παναθηναϊκός ήταν άξιος της μοίρας του. Και αν οι «πράσινοι» και συνολικά ο οργανισμός του Παναθηναϊκού μείνουν στους διαιτητές, τότε είδαν το δέντρο, αλλά... έχασαν το δάσος.

Με «hero ball» ίσως να μπορέσει κάποιος να κερδίσει κανένα στοίχημα στο... Rucker Park της Νέας Υόρκης. Κάποιον τίτλο, ούτε... καν! Δεν λέω κάποιος να είναι και νιώσει «ζεστός» όπως έκανε ο Ντόρσεϊ. Αλλά στο να επιμένει κάποιος να σκοράρει ενώ το ένα άστοχο σουτ διαδέχεται το άλλο.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει έστω και στο ελάχιστο ότι ο Παναθηναϊκός θα αποφύγει την «σκούπα». Και στην τελική, βλέποντας και την συνολική εικόνα των δύο ομάδων στους τελικούς, για... «σκούπα» είναι. Οτιδήποτε διαφορετικό συμβεί θα αποτελέσει τεράστια έκπληξη. Εδώ που τα λέμε, πώς να συμβεί αυτό το «κάτι διαφορετικό» όταν οι παίκτες μοιάζουν... ξενερωμένοι; Όταν μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους; Όταν βγάζουν την εικόνα του «άντε να τελειώνουμε...»

Στην τελική θα χαθεί ένας εγχώριος τίτλος. Ε, δεν έγινε και τίποτε εάν χαθεί ένα νταμπλ. Έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο για αιώνιες επιτυχίες; Μετά την ακμή, έρχεται η παρακμή. Τα πάντα στην ζωή είναι έτσι. Το μπάσκετ θα έμενε απ' έξω;

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η «επόμενη ημέρα» στους «πράσινους» θα φέρει πολλές αλλαγές. Και ίσως αυτήν την «επόμενη ημέρα» να περιμένουν όλοι... Έως τότε εκκρεμεί ένα (εκτός συγκλονιστικού απρόοπτου) ακόμα παιχνίδι. Μετά θα υπάρχουν και οι εξελίξεις...