Παναθηναϊκός: Αγνοείται ο μπασκετικός εγωισμός

• Μήπως να του δώσει και τη μπάλα στα χέρια;
• Αναζητείται ο μπασκετικός εγωισμός...

Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω τη λέξη «ντροπή» για την ήττα του Παναθηναϊκού.

Το έχω ξαναγράψει. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει «ντροπή». Τραγικές και αδιάφορες βραδιές, ναι. Όχι όμως ντροπιαστικές. Πολύ απλά ο Παναθηναϊκός πήρε αυτό που άξιζε στη Λάρισα. Έτσι όπως έπαιξε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν και... τιμητική η διαφορά που έχασε. Απλούστατα. Δεν έπαιξε μπάσκετ, αλλά κάτι σαν μπάσκετ. Οι παίκτες έπιναν το καφεδάκι τους στην πλατεία της Λάρισας και μόνο οι φανέλες ήταν μέσα στο κλειστό της Νεάπολης. Μάλλον να το θέσω καλύτερα. Υπήρχαν οι παίκτες. Μόνο που ήταν απλά... παρατηρητές του ματς. Τα ποπ κορν έλειπαν. Καθένας έκανε του κεφαλιού. Έπαιζε για την πάρτη του και όχι για την ομάδα.

Ας βάλουν σήμερα κιόλας το βίντεο του αγώνα και ας δουν το μπάσκετ που έπαιξε η Λάρισα σε αυτό το ματς. Και σε αυτό και στο προηγούμενο και στο παραπροηγούμενο. Μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξεως. Με περίσσια θέληση και ενέργεια. Μια ομάδα που «κυνηγούσε» όλες τις φάσεις. Μια ομάδα που «κοιτούσε» κάθε άμυνα ξεχωριστά και δυσκόλευε το μεγαλύτερο ποσοστό των «πράσινων» επιθέσεων. Αντίθετα, τι έκαναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού; Κοιτούσαν.

Μήπως να του δώσει και τη μπάλα στα χέρια;

Όσο σκληρό και αν ακούγεται, αυτό έκαναν. Κοιτούσαν. Πώς λοιπόν να μην πάρουν ψυχολογία οι Θεσσαλοί στα σουτ; Πώς να μην το βλέπουν «βαρέλι» στη συνέχεια; Όπως το είδε και ο Ντάριλ Μέικον από ένα σημείο του αγώνα και μετά. Μπήκε το πρώτο, μπήκε το δεύτερο και μετά προσπαθούσε (σχεδόν) μόνος του να γυρίσει το ματς. Για να είμαι δίκαιος. Και ο Παπαπέτρου το πάλεψε. Όπως και ο Παπαγιάννης. Τουλάχιστον στην επίθεση. Γιατί στην άμυνα όλη η ομάδα ήταν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Κοινώς ο Παναθηναϊκός ήταν μια... ευθεία γραμμή σε καρδιογράφημα.

Δεν γίνεται το βασικό τεσσάρι της ομάδας και αναφέρομαι στον Οκάρο Ουάιτ να περιμένει τη μπάλα να έρθει στα χέρια του και να μην πηγαίνει εκείνος στο ριμπάουντ. Μήπως να την έπαιρνε ο Κρουμπάλι και να του την έδινε κιόλας; Σιγά μην του έλεγε «ορίστε, σας την έφερα, κάντε επίθεση τώρα». Να είμαστε σοβαροί. Κοινώς ο Αμερικανoγκαμπονέζος φόργουορντ της Λάρισας του έκανε... πλάκα και του έδειξε πώς πρέπει να παίζει ένας πάουερ φόργουορντ. Το λέει και η λέξη: Με «πάουερ». Όχι με απάθεια. Και δεν ήταν απαθής και αδιάφορος μόνο ο Οκάρο, αλλά και οι περισσότεροι παίκτες του Παναθηναϊκού.

Θα μου πείτε τώρα: «Ρε φίλε αδικείς την προσπάθεια της Λάρισας». Δεν λέω. Τίμια η προσπάθεια των Θεσσαλών. Αξίζει όλα τα μπράβο της σεζόν και πάρα πολλά συγχαρητήρια. Όμως είναι η Λάρισα. Και απέναντί της είχε τον Παναθηναϊκό. Λάρισα από τη μία. Παναθηναϊκός από την άλλη. Το ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε. Η διαφορά είναι τεράστια. Και όχι. Δεν δικαιολογείται μια τέτοια ήττα. Και ας έγινε απλά το 1-1. Και ας είναι ο Παναθηναϊκός το φαβορί της σειράς. Μπορεί αυτή η ήττα να είναι (τουλάχιστον προς το παρόν) ανώδυνη αλλά δύσκολα θα ξεχαστεί στο μέλλον.

Αναζητείται ο μπασκετικός εγωισμός...

Και αν δεν έφεραν... 100 στροφές τα κεφάλια όλων μετά από αυτό το «χαστούκι», πραγματικά δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο και δεν θα αποτελέσει καμία απολύτως έκπληξη εάν η Λάρισα νικήσει και στο ΟΑΚΑ. Είσαι αδιάφορος; Δεν κάνεις τίποτα απολύτως. Παίζεις; Διεκδικείς. Και εδώ φαίνεται και κάτι άλλο γυρίζοντας και στο ματς του α' γύρου. Όπου και πάλι ο Παναθηναϊκός είχε κινδυνεύσει με ήττα μέχρι να «εμφανιστεί» ο Νέντοβιτς και να «καθαρίσει» για τους «πράσινους». Οι παίκτες οφείλουν και πρέπει να βγάλουν τον εγωισμό τους.

Όχι. Δεν χρειάζεται κανένας Πρίφτης και κανένας Βόβορας για να νικήσουν τη Λάρισα. Ξαναλέω. Με όλον τον σεβασμό στην αξιέπαινη προσπάθεια των Θεσσαλών. Όμως μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους στο ελληνικό μπάσκετ. Την ομάδα που (θέλει να) διεκδικεί το ελληνικό πρωτάθλημα και την ομάδα που είχε στόχο την παραμονή στην κατηγορία.

Μιας και ανέφερα τον Νέντοβιτς. Δεν θυμάμαι τον Σέρβο με 1/10 σουτ. Και δεν πιστεύω ότι θα έχει ξανά 1/10 σουτ. Προς τιμήν του βγήκε μπροστά και πήρε την ευθύνη πάνω του. Αύριο κιόλας στην προπόνηση να μαζευτούν και να πουν μεταξύ τους «τι κάνουμε ρε σεις;» Να ξυπνήσουν. Να παίξουν, επιτέλους, μπάσκετ και όχι... κάτι σαν μπάσκετ. Να δείξουν ότι πραγματικά θέλουν το πρωτάθλημα. Όχι μόνο να το λένε. Από λόγια έχουν «χορτάσει» όλοι. Όπως λέει και η παροιμία «με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγια». Οι πράξεις... απουσιάζουν.

Και οι παίκτες οφείλουν να δείξουν ότι έχουν μπασκετικό εγωισμό και δίψα για τον τίτλο. Και το κυριότερο; Να μην έχουν (και αναφέρομαι περισσότερο στους Αμερικανούς) το μυαλό τους στις καλοκαιρινές διακοπές και στο επόμενο συμβόλαιο. Γιατί εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο (δεν το πιστεύω και δεν θέλω να το πιστέψω) στους τελικούς (εάν περάσουν) ο Παναθηναϊκός θα έχει άσχημες βραδιές...