Όταν η δύναμη της ψυχής δεν είναι αρκετή

• Φταίνε μόνο τα «κριτήρια»;
• Το βασικό πρόβλημα του Άρη

Στο τέλος της χρονιάς δεν ξέρω πόσα απίδια θα έχει μαζέψει ο σάκος του Άρη αλλά η τωρινή ομάδα έχει κάτι αγαπησιάρικο. Μπασκετικά είναι ελκυστικό, ίσως γιατί τα νιάτα προσφέρουν κίνητρο να τα παρακολουθήσεις αλλά και να καταγράψεις την πορεία τους. Ίσως επίσης, γιατί ένα άλλοτε ισχυρό μπασκετικό οικοδόμημα είχε καταντήσει στοιχειωμένο σπίτι, περικυκλωμένο από «γερασμένα» φαντάσματα και ήρθε η ζωντάνια αυτών των παιδιών, άνοιξε τα παράθυρα και οι ακτίνες του ηλίου επανέφεραν το φως, εξαφανίζοντας το σκοτάδι. Αυτή τη ζωντάνια λοιπόν δεν την σκοτώνεις, γιατί πρωτίστως πληγώνεις το ίδιο το άθλημα που υποτίθεται ότι υπηρετείς.

Είναι το ενοχλητικό συμπέρασμα που αναδείχθηκε (χθες) στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα με την ΑΕΚ. Διαχωρίζω τα ημίχρονα, όπως η διαιτητική τριάδα (προεξέχοντος του Ηλία Κορομηλά) διαχώρισε τα κριτήρια και στο δεύτερο ημίχρονο θαρρείς και μπήκαν κάποιοι άλλοι που έτυχε να τους μοιάζουν. Δεν «σκοτώνεις» τη ζωντάνια και το πάθος ενός νεαρού αθλητή, όπως έγινε με τον Άντονι Κάουαν, απαγορεύοντάς του να αγωνιστεί σε περισσότερα από 230 δευτερόλεπτα σ’ ένα ημίχρονο. Εκεί επιβάλλεις συνθήκες παιχνιδιού, αφήνεις τον πραγματικό ρόλο σου στην άκρη και εξελίσσεσαι σε απόλυτος ρυθμιστής. Και δεν εξιλεώνεσαι καταλογίζοντας μια τεχνική ποινή (εις βάρος του Νίκου Παππά) που δεν ήταν. Εκτός κι αν για κάποιους η διαιτησία είναι πολιτική.

Χθες, ο Άρης πήγε στην Αθήνα με τέσσερις γκαρντ και ο ένας εξ’ αυτών είχε τρία φάουλ (που δεν έκανε) σε 230 δευτερόλεπτα. Εκεί αλλάζει το rotation, αλλάζουν τα plays, αλλάζει η μεθοδολογία εκτέλεσης στην επίθεση. Στο πρώτο ημίχρονο ο Άρης κρατήθηκε στο παιχνίδι γιατί (απρόσμενα) ήταν φανταστικός ο Στέλιος Πουλιανίτης.

Φταίνε μόνο τα «κριτήρια»;

Δεκτή και δικαιολογημένη η έντονη διαμαρτυρία της ΚΑΕ Άρης για τη διαιτησία, καλά θα κάνει όμως να μην αναλωθεί μόνο σ’ αυτές τις κραυγές αλλά να υποστηρίξει αυτό που έχτισε με κόπο και ιδρώτα το περασμένο καλοκαίρι. Στους τελευταίους τρεις αγώνες, ο Άρης βλέπει τα τρένα να περνούν γιατί οι παρόντες δεν είναι αρκετοί ούτε για τη διεξαγωγή οικογενειακού διπλό. Εκ των προτέρων πάρθηκε ένα ρίσκο καθώς ο χαμηλός αγωνιστικός προϋπολογισμός (χάριν εξυπηρέτησης των δόσεων στις παλιές οφειλές) υποχρέωσε στη δημιουργία ομάδας με μικρό rotation. Δεδομένου του ότι ο Άρης δεν μπορούσε ούτε να κοιτάξει τα κασέ των Ελλήνων παικτών, υποχρεωτικά αποτάθηκε σε δεύτερες ή τρίτες λύσεις (από την εγχώρια αγορά), διαθέτοντας το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων του στους ξένους. Ο Άντονι Κάουαν εξελίσσεται σε λαχείο, ο Σακούρ Τζούστον είναι εξαιρετικός undersized ψηλός, παρά το πολύ κακό παιχνίδι του χθες ο Ολιβιέ Χάνλαν παραμένει ένας ποιοτικός γκαρντ και ο δε Ζίριους Ουίλιαμς έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν μπορούν να γεμίσουν ρακέτα. Εκεί μπαίνει μια τελεία.

Αυτός ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να έχει έναν Αμερικανό σέντερ στον πάγκο (με χρόνο συμμετοχής 02:51 λεπτά στον αγώνα με την ΑΕΚ) επειδή δεν ταιριάζει στην αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας και αποδεδειγμένα δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Δεν έχει επίσης την πολυτέλεια να διαθέτει θέση ξένου σε παίκτη με 1.75 πόντους κατά μέσο όρο και 3/19 σουτ όπως είναι ο Έρικ Λόκετ. Αυτό έδειξε (και) το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ. Η εξαιρετική αντιμετώπιση των Ολιβιέ Χάνλαν, Άντονι Κάουαν στέρεψε τη δεξαμενή των λύσεων, στοιχείο που οδήγησε σε σουτ απελπισίας από Ουίλιαμς και Λόκετ και στην ήττα. Αυτή ήταν η αμυντική επιτυχία της ΑΕΚ χθες, γιατί έστειλε την μπάλα στα χέρια που εκείνη ήθελε. Αν λοιπόν ο Άρης δεν θέλει να υποβαθμίσει την προσπάθειά του, θα πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις με δύο αντικαταστάσεις παικτών. Λάθος δεν είναι μια κακή επιλογή αλλά η διατήρησή της, ενώ γνωρίζεις ότι είναι κακή.

Το βασικό πρόβλημα του Άρη

Είναι η φήμη της αναξιόπιστης εταιρίας που έχει στην αγορά σε σημείο, οι άνθρωποι της πιάτσας, να τον κοιτούν με μισό μάτι. Δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι έπειτα από τέσσερα χρόνια υπάρχει η πρόθεση αποπληρωμής των χρεών, θεωρούν ότι και φέτος οι «κίτρινοι» θα ακολουθήσουν την τακτική του… στρίβειν δια του αρραβώνος κι έτσι οι προτάσεις που παίρνουν στα χέρια τους για τους πελάτες τους, χρησιμοποιούνται περισσότερο για την εξασφάλιση συμβολαίων σε άλλες ομάδες ή χώρες. Γι’ αυτόν τον λόγο εδώ και τουλάχιστον ενάμιση μήνα διαπιστώνεται τρομακτική δυσκολία στην προσέγγιση παικτών.

Ο Ντέβιν Τόμας είναι από τους ελάχιστους που θέλουν να έρθουν στη Θεσσαλονίκη, αλλά ο Γιάννης Καστρίτης έχει ενδοιασμούς. Αυτοί αφορούν τον άστατο χαρακτήρα του Αμερικανού και τη δυσκολία ένταξης αλλά και λειτουργίας σε σύνολο. Στο Λαύριο τους διαπίστωσαν νωρίτερα, γι’ αυτό παραμέρισαν την αγωνιστική ποιότητά του και προχώρησαν στην αντικατάστασή του. Από τότε όμως πέρασαν τρία χρόνια. Επί της ουσίας, ο προπονητής του Άρη θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του, να πάρει τα ρίσκο του, πλέον εξάλλου δεν έχει πολυτέλεια χρόνου και αγώνων.

@Photo credits: Intime