Η παρέα με τα ερυθρόλευκα

Οι ώρες που ακολουθούν την κατάκτηση ενός τίτλου είναι έντονες, πολύ έντονες. Δεν πρόκειται να βάλω σε σύγκριση φυσικά τη δική μου ένταση με αυτή των παικτών και των λοιπών πρωταγωνιστών. Ουδεμία σχέση.

Θα χωρίσω το blog σε τρία σκέλη. Αγωνιστικό του 4ου τελικού, τελικοί συνολικά και προσωπικό.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ

Για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός επέμεινε περισσότερο στο πλαϊνό pick n roll. Με αυτόν τον τρόπο μεγάλωσαν οι αποστάσεις της άμυνας και ειδικά όταν ήταν μέσα ο Παπαγιάννης που είχε αργά πόδια. Αυτό ήταν και το μοναδικό ίσως νέο στοιχείο του Γιάννη Σφαιρόπουλου σε σχέση με τα τρία προηγούμενα ματς.

Η επιθετική άμυνα του Παναθηναϊκού μετά το αρχικό 2-13 στο 5', ήταν συγκλονιστική. Τα hedge out του Γκιστ (αντικατέστησε τον Παπαγιάννη) έβγαζαν τον Σπανούλη ή τον Χάκετ σχεδόν στο κέντρο. Γρήγορα χέρια, ανοιχτά χέρια ώστε να κλείσουν οι διάδρομοι πάσας. Τέλεια άμυνα. Στην επίθεση ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανέλαβε να κλείσει το ημίχρονο με επιμέρους σκορ 33-18 (από το 5 έως το 20').

Ο Ολυμπιακός φρόντισε να μπει συγκεντρωμένος στην επανάληψη αναγκάζοντας τον Αργύρη Πεδουλάκη να μείνει με ένα τάιμ άουτ στα τελευταία 14΄(πήρε δύο γρήγορα), ωστόσο χάρη στην επιθετική ικανότητα του Νίκου Παππά οι γηπεδούχοι ανέκαμψαν γρήγορα. Σε εκείνο το διάστημα ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο επιθετικά, αλλά βρήκε προσωπικούς πόντους από τον Έλληνα γκαρντ.

Εκνευρίστηκα όσα δε φαντάζεστε με τα ομαδικά φάουλ του Ολυμπιακού. Χωρίς να έχουν συμπληρώσει τα 4 που τους επιτρέπουν οι κανονισμοί, έβλεπαν τον Καλάθη να βάζει lay up, τον Παππά καλάθι και φάουλ... έδιναν βολές αντί να τα κάνουν γρήγορα.

Η νίκη του Ολυμπιακού είναι τεράστια για έναν ακόμη λόγο. Ο Ματ Λοτζέσκι έπαιξε 8' αφού τραυματίστηκε λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός νίκησε στο ΟΑΚΑ χωρίς Πρίντεζη και Λοτζέσκι!

Για δεύτερη φορά είδαμε στο ΟΑΚΑ non call, αλλά αυτή τη φορά από την άλλη πλευρά. Η επιλογή του Παναθηναϊκού ήταν ξεκάθαρη στα 18'' που έμεναν στην κανονική διάρκεια του ματς. «Γρήγορο φάουλ να πάμε στα τέσσερα και αμέσως φάουλ στον Χάντερ να τον στείλουμε στις βολές». Το πρώτο έγινε γρήγορα. Το δεύτερο φάουλ γινόταν παρατεταμένα με τον Διαμαντίδη να επιμένει να σφυριχτεί κοιτώντας τον διαιτητή, αλλά δε δόθηκε ποτέ. Μάλιστα θεωρώ ότι ο Διαμαντίδης επέμενε τόσο πολύ που αν σφυριζόταν καθυστερημένα θα είχε περίπου 5'' ο Παναθηναϊκός να εκδηλώσει επίθεση. Ωραία μπασκετική σκέψη από το προπονητικό τιμ των «πράσινων».

Δεν κατάλαβα γιατί ο Ολυμπιακός επέμενε να παίζει pick n roll με τον Γκιστ. Ο Αμερικανός θύμισε Λάσμε επί δέκα, κέρδιζε το 90% από τις μονομαχίες και όμως ο Ολυμπιακός επέμενε. Θα μου πείτε «ρε Μελάγιες πρωτάθλημα πήραν και κάνεις κριτική». Ε τρελάθηκα που επέμεναν τόσο πολύ και είπα να το γράψω. Ας έπαιζαν με τον Φώτση pick n roll, λες και πήρε μπάλες ο Χάντερ στο κόψιμο.

Θα κλείσω το αγωνιστικό κομμάτι με τρεις φάσεις από τον ίδιον άνθρωπο που έκριναν το ματς. Το τυχερό τρίποντο του Αγραβάνη που έβαλε μπροστά την ομάδα του με 62-63. Το φόλοου του ίδιου μετά τη χαμένη βολή του Σπανούλη που κάνει το 79-78 στην δεύτερη παράταση ΚΑΙ την ανοησία του Καλάθη να δεχτεί τεχνική ποινή. Πάλι ο Αγραβάνης πρωταγωνίστησε κόβοντάς τον καθαρά και στη συνέχεια χωρίς λόγο ο ομογενής γκαρντ του Παναθηναϊκού ενεπλάκη σε... κοκορομαχία και αποβλήθηκε. Ο Καλάθης άφησε την ομάδα του στα κρίσιμα τελευταία 102 δευτερόλεπτα αβοήθητη.

Ο Παναθηναϊκός έμεινε χωρίς πόντο στα τελευταία 2:30 λεπτά του ματς!!!!

ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΟΙ ΤΕΛΙΚΟΙ

Αν υπάρχει έξυπνος επιχειρηματίας, τα μαζεύει, τα φτιάχνει DVD και τα πουλάει. Τέσσερις ματσάρες, «αντίο» Διαμαντίδη, όργια Σπανούλη με δύο buzzer beater, τρία break.

Οι καλύτεροι τελικοί στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ! Ο Διαμαντίδης με τον Σπανούλη θαρρεί κανείς πως διαγωνίζονταν ποιος θα βάλει το βουλοκέρι.

Παιχνίδια που το «ουφ νικήσαμε» πρέπει να ακούστηκε δεκάδες φορές από παίκτες με διαφορετικό χρώμα φανέλας.

Δηλαδή οκ, το φινάλε του Game 2 με τρίποντο Διαμαντίδη και καπάκι τρίποντο Σπανούλη, να το δεχτώ. Η φάση στο 4ο ματς με τον Σπανούλη να σκοράρει με τον Διαμαντίδη κρεμασμένο και να τον νικάει σε αυτή την προσωπική μονομαχία είναι σενάριο ταινίας και μόνο.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Η χαρά είναι ένα συναίσθημα η ένταση του οποίου καθορίζει το μέγεθος της. Είναι διαφορετικό να είσαι στο γήπεδο και διαφορετικό να βλέπεις να πανηγυρίζουν από την τηλεόραση. Η σεζόν ήταν πολύ δύσκολη, οι αδυναμίες της ομάδας με ανάγκασαν αρκετές φορές να ασκήσω κριτική σε βαθμό παρεξήγησης. Η αποτυχία στην Euroleague στεναχώρησε τον κόσμο, αλλά περισσότερο στεναχώρησε τους πρωταγωνιστές. Τα σχόλια των περισσότερων... μηδένιζαν την προσπάθεια των ανθρώπων που ίδρωναν καθημερινά στο ΣΕΦ.

Έγιναν λάθη, αλλά υπήρχαν και ατυχίες ρε παιδιά. Γιανγκ, Πρίντεζης, Λοτζέσκι, Χάκετ, πάλι Πρίντεζης, πάλι Λοτζέσκι, Χάντερ... Τόσοι πολλοί. Και όμως αυτοί παρέμεναν ταπεινοί και κλεισμένοι στα αποδυτήρια τους έβρισκαν λύσεις. Μάλωναν, διαφωνούσαν, τα ξανάβρισκαν. Γέλαγαν, έκλαιγαν...

Πάντα μαζί. Πάντα ενωμένοι.

Χρόνια τώρα υποστήριζα πως μεγάλη ομάδα δε θα κάνουν τον Ολυμπιακό οι ευρωπαϊκοί του τίτλοι, αλλά συνεχόμενα πρωταθλήματα. Για πρώτη φορά (από το 1997) οι Πειραιώτες παίρνουν δύο συνεχόμενα. Αν πάρουν και τρίτο σερί, τότε θα γιγαντωθούν ακόμη περισσότερο!

ΥΓ: Καταλαβαίνω πως ζούμε στην εποχή της συνδρομητικής τηλεόρασης, αλλά αν έδειχνε τα ματς κάποιο ελεύθερο κανάλι, χιλιάδες παιδάκια θα πήγαιναν με μία πορτοκαλί μπάλα αύριο στο σχολείο τους. Κάπως έτσι έχασαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους Γκάληδες και τους Φάνηδες που γνώρισε η δική μου γενιά.

ΥΓ 2: Δε θυμάμαι άλλη φορά που η απόδοση ενός παίκτη να έχει κρίνει ολόκληρη σειρά τελικών. Ο Βασίλης Σπανούλης το κατάφερε και αυτό. Δύο buzzer beater στο ΟΑΚΑ, 11 πόντοι από τους τελευταίους 13 στο ΣΕΦ.

ΥΓ 3: Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την επιλογή του το καλοκαίρι του 2010 και με αυτήν θα πορευτεί μέχρι να σταματήσει την καριέρα του.

ΥΓ 4: Στο ημίχρονο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού κορόιδευαν με «όλε όλε» τα σουτ που έκανε δίκην προθέρμανσης ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Ωραίο πείραγμα και προτιμότερο από πτώση αντικειμένων και μπινελίκια που δυστυχώς ακούστηκαν πάλι... Αλλά τον Σπανούλη δεν τον κοροϊδεύεις, τον

Σπανούλη.

ΥΓ 5: Η επιτομή του «τα έδωσα όλα» ήταν ο Τζέιμς Γκιστ. Ο Αμερικανός άφησε την ψυχή του, αλλά και κάθε ικμάδα της ενέργειας που είχε. Ο τύπος στην δεύτερη παράταση με το ζόρι περπατούσε και όμως σκόραρε 6 πόντους και έκλεισε τα «φώτα» τρεις φορές στην άμυνα. Πιστεύω ότι δε θα είχε

κουράγιο ούτε να σταθεί όρθιος απλά μετά το τέλος του αγώνα.

ΥΓ 6: Ο Ολυμπιακός νίκησε στο ΟΑΚΑ χωρίς Πρίντεζη και Λοτζέσκι! Σε ποιον θα το 'λεγες και δε θα σε έπαιρνε για τρελό...

ΥΓ 7: Χαρείτε τις στιγμές και σε 3-4 μέρες ξεκινήστε το basketball manager φτιάχνοντας τον Ολυμπιακό της επόμενης σεζόν. Αγαπημένο σας χόμπι...

ΥΓ 8: Οθέλο Χάντερ φεύγεις σαν ΚΥΡΙΟΣ. Το ίδιο θα ίσχυε ακόμη κι αν έχανε αυτό το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Λίγοι γνωρίζουμε τις ανησυχίες σου οι οποίες εν πολλοίς έπαιξαν ρόλο στην απόφασή σου. Έχοντας συμφωνήσει ήδη με τη Ρεάλ, έδωσες το 110% για την ερυθρόλευκη φανέλα. Κράμπες έπαθες. Έπεσες στη φωτιά για τον Ολυμπιακό μέχρι τέλους. Άλλος στη θέση σου θα... προφυλασσόταν ώστε να μη χαλάσει η συμφωνία των 2.000.000 για την επόμενη διετία.

Σε ευχαριστώ πολύ.