Το ευαγγέλιο και τα καντήλια

Εμένα δεν με στρατολόγησε ο Συρίγος, αλλά ο Σκουντής. Ένα βράδυ Τρίτης, από το τηλέφωνο, στο γραφείο στην Απογευματινή όπου έτυχε να έχω βάρδια. Κατά τις 11.

«Θα βγάλουμε με το Συρίγο περιοδικό για μπάσκετ. Είσαι; Σε περιμένω με τους υπόλοιπους τη Δευτέρα στη 1, Κωνσταντινουπόλεως 161, στον 5^ο όροφο, δίπλα στις Γραμμές, πάνω από την Αθλητική Ηχώ. Και προσοχή στο ασανσέρ, γιατί χαλάει και μπορεί να κλειστούμε μέσα».

Αλλά εγώ είχα πάψει να ακούω από το «είσαι» κιόλας. Άκου λέει; Αν είμαι; Να με θέλει η φωνή του Ευρωμπάσκετ, ο ημίθεος της αθλητικής δημοσιογραφίας, o Συρίγος, και να κάνω και κόνξες;

Ήταν Οκτώβριος του 1988. Δεκάξι μήνες μετά το έπος του Φαλήρου και έξι μετά τη Γάνδη. Η Ελλάδα ολόκληρη ζούσε στον αστερισμό του μπάσκετ. Άκουγε το όνομα του Γκάλη και σταυροκοπιόταν.

Και θα κάνω εγώ κακορέξια; Το νεούδι; Το μειράκιο, που δεν είχε κλείσει ακόμη 1,5 χρόνο δημοσιογραφικής ζωής; Στον Συρίγο; Στον Γκάλη; Θα πλήρωνα και από την τσέπη μου, για να δουλέψω. Και ας ήταν ακόμη ολόαδειο, το πορτοφόλι μου.

Στην ιδρυτική σύσκεψη ο Συρίγος καλωσόρισε εγκάρδια τους «μαλάκες». Χαρήκαμε που το ακούσαμε. Όσους εκτιμούσε ο Φίλιππος, τους έβριζε. Τους άλλους, τους περιφρονούσε.

Δεν μας αποκάλεσε «μ**νόσκυλα», όπως συνήθιζε, διότι είχε δίπλα του τους (τυπογράφους) εκδότες Βασίλη Νασίκα και Μανώλη Φλουράκη και ήθελε να κάνει καλή εντύπωση.

«Μαλάκες, από εδώ οι άνθρωποι που θα βγάλουν το περιοδικό. Βασίλη και Μανώλη, από εδώ οι μαλάκες».

Έπειτα, πρόσθεσε μία φράση που κουδουνίζει ακόμη στα αυτιά μου. «Το όνομα του περιοδικού που θα βγάλουμε αποφασίστηκε να είναι Τρίποντο».

Όπως έγραφε ο ίδιος ο Φίλιππος στο πρώτο τεύχος, στη στήλη με τον δανεισμένο από παλαιότερη παρόμοια τίτλο «Χωρίς Μαλλιά Στη Γλώσσα», την ιδέα τη σκαρφίστηκε ο ίδιος μέσα σε ένα τρένο, όταν του έβαλε ιδέες ένας Ιταλός συνάδελφος, νομίζω ο Άλντο Τζορντάνι του εκεί Super Basket.

Ο Συρίγος έπιασε αμέσως τον σφυγμό των ημερών και δρομολόγησε το εγχείρημα, μόλις βρήκε τους κατάλληλους ανθρώπους για να χρηματοδοτήσουν τα ξεκινήματα.

Ένας σημαντικός άνθρωπος του χώρου αν και χωρίς ειδίκευση στον αθλητισμό, ο Τάσος Ψαλτάκης, ανέλαβε τον ρόλο του διευθυντή έκδοσης. «Οι μαλάκες» ήμασταν όλοι σχεδόν οι μπασκετικοί ρεπόρτερ της εποχής – μίας εποχής χωρίς ιδιωτικά κανάλια ή ραδιόφωνα και με ελάχιστες αθλητικές εφημερίδες.

Ο Βασίλης Σκουντής από τον Ελεύθερο Τύπο, σε ρόλο αρχισυντάκτη. Ο Δημήτρης Καρύδας και ο ειδικός του ΝΒΑ Κώστας Παπαδάκης, από τις 24 Ώρες του Κοσκωτά. Ο Γιάννης Αντωνόπουλος, ο Γιάννης Ντεντόπουλος, ο Κώστας Κωνσταντίνου και ο Νίκος Πανταζίδης από το Φως. Ο (μετέπειτα διευθυντής του περιοδικού) Ηλίας Δρυμώνας, από την Ελευθεροτυπία.Ο Γιάννης Φιλέρης, από την Πρώτη. Η αφεντομουτσουνάρα μου, από την Απογευματινή. Ο Γιάννης Ψαράκης, που ανέλαβε γραμματέας ύλης μόλις ξεμπέρδεψε με το φανταριλίκι. Ο Δημήτρης Τσιτσόπουλος, νομίζω από την Ηχώ. O γραφίστας Νίκος Κεχαγιάς. Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Ο Βασίλης Πουλάκος. Ο ελεύθερος σκοπευτής Σωτήρης Κακίσης. Ο Γιώργος Βαλαβάνης (από τη Μεσημβρινή). Ο Παύλος Παπαδημητρίου (από τη Βραδυνή). Ο Άρις Νικολάκης, ανταποκριτής μαζί με τους Γιώργο Τραπεζανίδη, Παναγιώτη Καπάζογλου στη Θεσσαλονίκη, όπου χτυπούσε η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ.

Ορισμένοι από τους προαναφερθέντες δεν ήταν ιδρυτικοί, αλλά προστέθηκαν στην ομάδα πολύ σύντομα, μερικοί στο 2^ο τεύχος κιόλας. Μαζί με αρκετούς άλλους.

Ήταν όμως φανερό, από το παρθενικό κιόλας τεύχος, τότε που έτρεξα Κυριακή βράδυ μετά την εφημερίδα να το αγοράσω αχνιστό από την Ομόνοια, ότι το Τρίποντο είχε έρθει για να γράψει ιστορία.

Για την ακρίβεια, είχε έρθει για να γίνει μέρος της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Και έγινε, για τουλάχιστον 15 χρόνια μέχρι που εκφυλίστηκε και αποψιλώθηκε από τους ανθρώπους που το έκαναν αυτό που ήταν.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη, αυτή τη θλιβερή απόληξη. Άλλωστε ο εκδότης που το έκλεισε, ο Κλεομένης Γεωργαλάς, δεν ζει πια.

Δεν είναι ο μοναδικός που έφυγε πριν την ώρα. Ο Φίλιππος Συρίγος, ο Μανώλης Φλουράκης, ο Τάσος Ψαλτάκης, ο Γιάννης Αντωνόπουλος, ο Κώστας Κωνσταντίνου, ο βασικός φωτογράφος Νίκος Φλώρος και ο περιστασιακός συνεργάτης Χαράλαμπος Τσιριμονάκης νικήθηκαν νωρίς από την καταραμένη ασθένεια ή από την αδύναμη καρδιά τους.

Ήταν ψυχάρες, όλοι τους, αλλά ουδείς (πλην του Φίλιππου) ξεπέρασε τα 50. Πεντάδα με προπονητή, πανάθεμα. Ελπίζω να κοιμούνται κάτω από χώμα ελαφρύ.

Αν κυκλοφορούσαν σήμερα στον μάταιο τούτο κόσμο, θα μαζευόμασταν σε κανένα ταβερνείο για να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια από την έκδοση του 1^ου τεύχους (8/11, 1988, με εξώφυλλο Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα) και να θυμηθούμε, «οι μαλάκες», τα περασμένα μεγαλεία.

Tριάντα χρόνια! Πώς είναι δυνατόν;

Εάν δεν με προδίδει η μνήμη, το Τρίποντο πέτυχε ρεκόρ πωλήσεων τον Ιούνιο του 1989, με εκείνο το μπλε εξώφυλλο που πανηγύριζε το ασημένιο μετάλλιο της Εθνικής ομάδας στο Ζάγκρεμπ.

Το αγόρασαν, τότε, περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι. Σήμερα ακούγεται σαν σενάριο αρρωστημένης επιστημονικής φαντασίας, να πουλήσει αθλητικό έντυπο (και μάλιστα ειδικού ενδιαφέροντος) τόσα αντίτυπα.

Εξυπακούεται, ότι κάποτε κλειστήκαμε και στο χαλασμένο ασανσέρ, 8 νοματαίοι, και χρειάστηκε η παρέμβαση της πυροσβεστικής για να τραβήξει τον ανελκυστήρα από τον υπόγειο θαλαμίσκο.

Όποιος έχει στη βιβλιοθήκη του όλα τα τεύχη του Τρίποντου, και ιδίως εκείνα της χρυσής εποχής, παρακαλείται να τα προστατεύσει ως κόρη οφθαλμού. Ας ανάψει και ένα καντηλάκι μπροστά στο ράφι, διότι πρόκειται για ευαγγέλιο.

Εγώ, πάλι, θυμάμαι ότι κάποτε χάρισα όλη τη συλλογή σε έναν γνωστό από τη Θεσσαλονίκη και δεν ξέρω πώς να αισθανθώ. Ευελπιστώ ότι θα εμφανιστεί τη Δευτέρα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Τσιμισκή, και θα μου τη δώσει πίσω ως δώρο!

Όπως και αν έχει το πράγμα, η φράση «ιδρυτικό μέλος του περιοδικού Τρίποντο» είναι αυτή που με κάνει να καμαρώνω περισσότερο από κάθε άλλη στο βιογραφικό μου.

Η Ελευθεροτυπία υπήρχε και έγραφε ιστορία πολλά χρόνια που περάσω εγώ τις πύλες της, αλλά το Τρίποντο ξεπήδησε από παρθενογένεση, γιγαντώθηκε στις δικές μας πλάτες, διαμόρφωσε γνώμες, έφτιαξε καριέρες, σφυρηλάτησε φιλίες, έγινε ισχυρό θεμέλιο σε ολόκληρο το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ και συνοδεύεται μέχρι σήμερα με ένα αδιόρατο δάκρυ νοσταλγίας.

Περιοδικό σαν αυτό δεν πρόκειται να ξαναβγεί.

* Στο σκίτσο του Dranis εικονίζεται, σύσσωμη σχεδόν, η βασική συντακτική ομάδα. Στην πάνω σειρά από αριστερά: Παπαδογιάννης, Καρύδας (με γραφομηχανή), Συρίγος, Δρυμώνας, Κεχαγιάς. Στην κάτω σειρά: Σκουντής, Φιλέρης, Ψαράκης, Ντεντόπουλος, και ο ίδιος ο σκιτσογράφος Γιάννης Δράκος.