«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε», είχε πει ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης.

Και ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο πρόλαβε να γνωρίσει και την άσχημη, αλλά κυρίως την καλή πλευρά της ζωής. Αυτή που κρύβει την αγάπη, το χαμόγελο, την ανθρωπιά, την ανιδιοτέλεια.

Πρόλαβε να μεγαλώσει πέντε αγόρια με αξίες και αρχές, κάτω από αντίξοες συνθήκες, που δεν τις χωράει ο νους - εκτός αν κάποιος τις έχει βιώσει - έχοντας στο πλευρό του συνοδοιπόρο μια δυναμική γυναίκα, την Βερόνικα.

Πρόλαβε να δει τον μεγαλύτερο γιο του, Φράνσις, να ακολουθεί τα βήματά του στο ποδόσφαιρο στην γενέτειρά τους, Νιγηρία. Να καμαρώσει τα παλικάρια του, Γιάννη και Θανάση, να διαπρέπουν στο μπάσκετ και να παρακολουθεί τους μικρότερους, Κώστα και Άλεξ να έρχονται από πίσω.

Ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο δεν είναι πια στην ζωή. Αλλά πριν φύγει από αυτή, έκανε πολλά πράγματα καλά και σωστά και μπορεί να είναι σίγουρος από εκεί ψηλά πως έχει αφήσει άξιους συνεχιστές πίσω.

Ο πατέρας της οικογενείας ήρθε στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την Βερόνικα το 1991. Μέχρι τότε, ζούσε στην Νιγηρία, όπου έπαιζε επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Sunshine Stars FC στην επαρχία Ondo. Αναγκασμένος να εγκαταλείψει την χώρα του, έψαξε την τύχη του στην Γερμανία, όπου και βρήκε ομάδα. Η ρήξη χιαστών, όμως, που υπέστη, έβαλε... φρένο στα όνειρα του για μια καριέρα στο χορτάρι.

Ένα χρόνο αργότερα (1992) ήρθε στον κόσμο ο Θανάσης. Ο Φράνσις είχε μείνει πίσω στην Νιγηρία και μεγάλωνε με τους παππούδες του. Ακολούθησαν ο Γιάννης (1994), ο Κώστας (1998) και ο Άλεξ (2002).

Όλοι τους έμεναν σε ένα μικρό διαμέρισμα. Πρώτα στην Κυψέλη, μετά στην Αττική, τα Σεπόλια και τέλος στου Ζωγράφου. Υπήρχαν ημέρες που δεν ήξεραν αν θα έχουν ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι, αλλά η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον τους κρατούσε δυνατούς.

Ο Τσαρλς με την Βερόνικα πουλούσαν πράγματα στον δρόμο για να ζήσουν, όπως και τα παιδιά τους που ήθελαν να βοηθήσουν. Ωστόσο, ο Τσαρλς φρόντιζε αυτά να μην παραστρατήσουν και τους έμαθε να είναι αξιοπρεπείς. «Ακόμα κι όταν μας βοηθούσαν να βγάλουμε τα προς το ζην, δεν έχασαν ούτε μία ημέρα από το σχολείο τους», είχε δηλώσει παλαιότερα περήφανος.

Εμφύσησε στα αγόρια του την αγάπη για τον αθλητισμό. Κάτι που έκανε και η Βερόνικα, αφού ήταν αθλήτρια στίβου. Μάλιστα, αρκετοί θα έχουν δει και τις φωτογραφίες που είναι με τον Γιάννη μικρό στο γήπεδο «Γ. Καραΐσκάκης», όπου έβλεπαν αγώνες του Ολυμπιακού. Όπως είχε παραδεχθεί ο ίδιος, στον Γιάννη άρεσε πολύ ο Ζιοβάνι, οπότε δεν είχε κι άλλη επιλογή.

Φύλακας - άγγελος πάντα για την οικογένειά του, ο Τσαρλς δεν τους άφηνε ποτέ από τα μάτια του. Ήταν συνέχεια στο γήπεδο να τους βλέπει από μια γωνιά, έχοντας πάντα ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Είτε αυτό το γήπεδο θα ήταν στα Σεπόλια, είτε στου Ζωγράφου, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Ισπανία, είτε στην Αμερική. Πάντα εκεί.

Το καλοκαίρι του 2013 έζησε την πιο χαρούμενη ημέρα της ζωής του. Ο 18χρονος τότε Γιάννης επελέγη στο Νο. 15 του draft του ΝΒΑ από τους Μπακς και η μοίρα της οικογένειας άλλαξε ολοκληρωτικά.

Όλοι μετακόμισαν στο Μιλγουόκι, για να βρίσκονται δίπλα στο μέλος της οικογένειας που άνοιγε τα «φτερά» του στο «μαγικό» πρωτάθλημα του κόσμου. Μαζί και ο Θανάσης, που θα βρισκόταν στους Delaware 87ers και οι μικρότεροι, που θα φοιτούσαν πια στα καλύτερα σχολεία και στην συνέχεια κολλέγια της Αμερικής.

Ο Τσαρλς είδε τον γιο του, Γιάννη, να γίνεται ένας «αστέρας» του ΝΒΑ και να καταπλήσσει κόσμο με τα κατορθώματά του. Να «σπάει» το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, να γίνεται ο πρώτος Έλληνας που συμμετέχει σε All-Star Game, να παίρνει το βραβείο του «Πιο Βελτιωμένου Παίκτη» και οι ομάδες να καταστρώνουν σχέδια για να τον πάρουν από το Μιλγουόκι.

Είδε το Θανάση να κάνει την προσπάθειά του επίσης στο ΝΒΑ και στην συνέχεια να διαγράφει την δική του πορεία στην Ισπανία και την Ανδόρα, με την οποία μπήκε στα playoffs του πρωταθλήματος, και τον καμάρωσε στο φετινό Eurobasket να καταθέτει και την ψυχή του στο παρκέ για το εθνόσημο, αλλά και να υπογράφει στον Παναθηναϊκό.

Τους είδε μαζί να μεγαλουργούν κι ενωμένοι με την παρέα τους να γίνονται πρεσβευτές της Ελλάδας και της ισότητας, να διαλαλούν το μήνυμα «είμαστε όλοι αδέρφια» και να λατρεύονται από τον κόσμο.

Τον προηγούμενο Ιούνιο, ο Τσαρλς και η Βερόνικα βραβεύτηκαν από τον ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό «COSMOS» της Νέας Υόρκης για την συμβολή τους στην διατήρηση της ελληνικής κληρονομιάς, καθώς μεγάλωσαν τα παιδιά τους με τις ελληνικές αξίες.

«Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, το πρώτο βήμα ήταν να εντάξουμε τα παιδιά μας στην κοινωνία. Αγαπάμε την Ελλάδα, μείναμε στην Ελλάδα, τα φέραμε στην Ελλάδα. Δεν αγαπάνε την Ελλάδα περισσότερο από εμάς. Γι' αυτό το λόγο τα μεγαλώσαμε με αυτόν τον τρόπο», είχε παραδεχθεί ο Τσαρλς στο ντοκιμαντέρ του gazzetta.gr, που ήταν αφιερωμένο στην ζωή του «Greak Freak». Ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για την χώρα αυτή, όσο δύσκολα κι αν πέρασε.

Στο ίδιο ντοκιμαντέρ, ο Γιάννης είχε ομολογήσει: «Αν βοηθούσα τον κόσμο, ή αν σταματάω στο δρόμο και βοηθάω, δεν θα το έλεγα. Δεν το κάνω επειδή θέλω να το μάθει ο κόσμος. Το κάνω επειδή ξέρω πως είναι και βλέπω πως ήμουν εγώ πριν από 5 χρόνια, που δεν είχα να φάω, που δεν ήξερα πότε θα έρθει το επόμενο γεύμα κι έτσι βοηθάω τον κόσμο. Έτσι με έχει μάθει η μητέρα μου και ο πατέρας μου από μικρό παιδί. Να δίνω».

Ο Γιάννης και ο Θανάσης δεν σταματούσαν ποτέ να δείχνουν την αγάπη τους και την ευγνωμοσύνη τους στον πατέρα τους, ακόμα και από τα social media. Στα γενέθλιά του (03/08) ή στην ημέρα του πατέρα, πάντα θα υπήρχε μια ανάρτηση στα προφίλ τους, αφιερωμένη σε εκείνον, συνοδευόμενη από λεζάντες, όπως «η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής» ή «όταν η ζωή είναι ένας αγώνας και οι άνθρωποι στέκονται δίπλα σου χωρίς να δειλιάζουν, είναι οικογένεια».

Ο Τσαρλς δεν έχει να φοβάται για τίποτα. Έχει αφήσει την Βερόνικα με πέντε «διαμάντια», τα οποία είναι και δικό του δημιούργημα. Και όταν αυτά τα «διαμάντια» λάμψουν μία μέρα περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο στον κόσμο, τότε ένα σίγουρο: θα κοιτάξουν ψηλά και θα πουν: «για σένα πατέρα».