Η «χρυσή» σελίδα που έγραψαν οι Νέοι στο Eurobasket U20 της Κρήτης το βράδυ της Κυριακής (23/07) ανήκει πια στο παρελθόν.

Με την... γλύκα της επιτυχίας να είναι ακόμη έντονη, οι πρωταθλητές Ευρώπης από εδώ και πέρα θα έρθουν αντιμέτωποι με νέες προκλήσεις στην καριέρα τους και καλούνται να πάρουν σημαντικές αποφάσεις στην ζωή τους.

Το ζητούμενο είναι ένα: αυτοί οι λαμπροί νεαροί να βρουν ομάδες, όχι απαραίτητα μεγάλες, και να αξιοποιηθούν σωστά. Να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους, να έχουν ρόλο και να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες. Να γίνουν σιγά σιγά από «χρυσοί» Νέοι... χρυσοί μεγάλοι!

Αυτή την πεποίθηση εξέφρασε στο gazzetta.gr και ένας άνθρωπος που πονάει κυριολεκτικά αυτά τα παιδιά, γιατί τα έχει μεγαλώσει στα ίδια του τα χέρια και πολλές φορές ανέλαβε το ρόλο ενός δεύτερου πατέρα. Τα είδε από πιτσιρίκια να γίνονται άνδρες... Να πέφτουν και να ξανασηκώνονται... Να κλαίνε και να γελούν... Να φτάνουν από την αφάνεια στην καταξίωση...

Ο Γιώργος Λιμνιάτης, με την φωνή σχεδόν... κλεισμένη από τις φωνές χαράς μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, και φανερά προβληματισμένος, μίλησε για το μέλλον των 19χρονων και 20χρονων παικτών, σε μια Ελλάδα, η οποία «διψάει» για το γρήγορο κι εύκολο αποτέλεσμα.

«Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι έχει γίνει»

Τα συναισθήματα σαφώς είναι ακόμα νωπά από την έκσταση που προσφέρει η κορυφή της Ευρώπης. Είναι γλυκιά η άτιμη, πώς να το κάνουμε, και θα πάρει λίγο καιρό στους πρωταγωνιστές της, μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι πραγματικά έχει συμβεί.

Λίγο πριν τον τελικό με το Ισραήλ, οι μνήμες... ξύπνησαν και με οδηγό την επιτυχία του Βόλου, οι Νέοι έβαλαν στο βιογραφικό τους ένα ακόμα επίτευγμα. «Τα συναισθήματα είναι πολύ σπουδαία. Πολύ έντονες στιγμές. Όλοι είχαμε στο μυαλό μας τις εικόνες του Βόλου που ζήσαμε πριν από δύο χρόνια, πριν φτάσουμε στον τελικό. Ευτυχώς το ζήσαμε πάλι! Είναι στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει και κάτι που θα μείνει πολύ βαθιά χαραγμένο στην μνήμη όλων», ανέφερε ο βοηθός του Ηλία Παπαθεοδώρου, για να σταθεί στην πιο ανατριχιαστική στιγμή στην καριέρα ενός αθλητή. Κι αυτή δεν είναι άλλη, από την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, την ώρα που έχει βάλει την χώρα του σε ένα από τα σκαλοπάτια του βάθρου. «Η πιο συγκινητική στιγμή είναι η ώρα που ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος. Καταφέραμε να σηκώσουμε την ελληνική σημαία ψηλότερα από όλες τις ομάδες. Είναι η πιο ωραία στιγμή που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος/αθλητής/πρωταθλητής».

Το ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης, από όλη την «γαλανόλευκη» αποστολή, με την λήξη του τελικού του Eurobasket, αναμενόμενο. Κόποι ετών, κιλά ιδρώτα και μια μεγάλη προσπάθεια είχαν ανταμειφθεί με ένα χρυσό μετάλλιο στο στήθος. «Είναι πολλά τα συναισθήματα που σου βγαίνουν εκείνη την ώρα. Είναι η ανακούφιση, το ξέσπασμα μετά από μια έντονη περίοδο, η δικαίωση όλων των προσπαθειών των ανθρώπων που απαρτίζουν αυτή την ομάδα. Το φετινό ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο επίτευγμα σε σχέση με αυτό του Βόλου, γιατί είχαμε πολλές απουσίες και τραυματισμούς», και μέσα σε όλα αυτά μια παρέα χρόνων που αναγκάζεται να πει «αντίο», τουλάχιστον αγωνιστικά: «Το πιο βασικό είναι ότι τελείωσε με τον ομορφότερο τρόπο ένας κύκλος μιας παρέας που έχει ξεκινήσει από το 2011 στην Εθνική Παμπαίδων και πάρα πολλά από εκείνα τα μέλη ήταν και στην Νέων. Αποχωρίζεται αυτή η παρέα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

«Βιώνουμε την ταλαιπωρία για το μέλλον τους»

Δεν είναι όλα, όμως, ρόδινα. Η χαρά αυτή επισκιάζεται από την αβεβαιότητα του αύριο. Στην επόμενη ημέρα, 12 πρωταθλητές Ευρώπης θα ψάξουν τις τύχες τους σε συλλογικό επίπεδο, σε μια Ελλάδα που δεν αντέχει την αποτυχία, με την προσμονή να πάρουν ευκαιρίες, να ακουστεί το όνομά τους στην διάρκεια ενός αγώνα, για να φωτιστεί το πρόσωπό τους, να έχουν ρόλο και να νιώσουν σπουδαίοι. Ο προβληματισμός του Λιμνιάτη, για το μέλλον των «μικρών» διεθνών που μαραζώνουν, έντονος. «Στον ελληνικό αθλητισμό, μετά από κάθε επιτυχία ευχόμαστε όλοι να αλλάξουν τα πράγματα και δυστυχώς ποτέ δεν γίνεται κάτι. Στην προκειμένη περίπτωση, οι παίκτες μας πρέπει να έχουν περισσότερο ανάγκη από χρόνο συμμετοχής και να αξιοποιούνται από τις ομάδες. Ο Έλληνας μόνο στις επιτυχίες σκέφτεται το καλύτερο και μετά γυρνάμε ξανά στην ρουτίνα και στα ελαττώματά μας. Τα τελευταία χρόνια οι ομάδες προσπαθούν σε έναν μικρό βαθμό να αξιοποιήσουν αυτά τα παιδιά, κάτι που γίνεται εξ' ανάγκης και δεν είναι συνειδητή επιλογή. Οι παίκτες εδώ φτάνουν 20 χρονών και τους θεωρούμε ακόμα ταλέντα, ενώ σε άλλες χώρες τους δίνουν τα φόντα να παίζουν από μικρότερη ηλικία. Στην χώρα μας το αποτέλεσμα μετράει πιο πολύ από όλα. Και η εμπιστοσύνη μιας ομάδας σε αυτά τα παιδιά κάποιες φορές θα κοστίσει το καλό αποτέλεσμα. Ο Έλληνας φίλαθλος δεν έχει την κουλτούρα να το αντέξει αυτό, κοιτάει πάντα το βραχυπρόθεσμο και το άμεσο. Όχι αυτό που μπορεί να συμβεί και να είναι πιο μεγάλο στο μέλλον. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτό. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος», λέει με ειλικρίνεια που αφοπλίζει.

Πάντα, όμως, ένα νόμισμα έχει δύο όψεις. Και στον φαύλο αυτό κύκλο που επικρατεί, ένα μερίδιο ευθύνης έχουν και οι ίδιοι οι αθλητές σύμφωνα με τα λεγόμενά του. «Δεν έχει να κάνει μόνο με τις ομάδες, αλλά και με τα παιδιά. Πρέπει να τα λέμε όλα. Επειδή έχω βιώσει κάτι ανάλογο σαν παίκτης, γιατί πήγα από πολύ μικρός σε μια μεγάλη ομάδα (σ.σ. Ολυμπιακό), η άποψή μου είναι ότι οι αποφάσεις τους πρέπει να είναι ουσιαστικές, αλλά είναι και δύσκολο, γιατί το δέλεαρ μιας μεγάλης ομάδας είναι πολύ ελκυστικό. Η ουσία είναι αυτά τα παιδιά να παίζουν, οπότε είναι καλύτερα να κάνουν το βήμα πιο αργά, να είναι πιο έτοιμοι με τον καιρό, ώστε και να είναι και οι ομάδες πιο έτοιμες για να τους δεχθούν. Με τρόπο ουσιαστικό και όχι συμπληρωματικό».

Δεν είναι, άλλωστε, λίγες οι φορές που η νέα «φουρνιά» των καλαθοσφαιριστών βασανίζεται από τις σκέψεις και το «μετά». Οι αμφιβολίες και η αγωνία για το μέλλον καλύπτονται για λίγο τα καλοκαίρια και κατασκηνώνουν στο πίσω μέρος του μυαλού. Ακόμα και κατά την διάρκεια ενός ευρωπαϊκού τουρνουά, ο πρώην παίκτης των Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ, μεταξύ άλλων ομάδων, αποκαλύπτει πως έχει έρθει αντιμέτωπος με τα δυσάρεστα αυτά συναισθήματα που εξωτερικεύουν οι παίκτες του. «Είναι ένα πράγμα που βιώνουμε τα τελευταία καλοκαίρια, γιατί είναι σε μια περίοδο που το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Είναι κάτι που πρέπει κι εμείς να διαχειριστούμε, γιατί οφείλουμε να τους κρατήσουμε συγκεντρωμένους σε αυτό το στόχο που έχουμε για 10-12 μέρες με την Εθνική. Τους βασανίζει, τους ταλαιπωρεί, το βιώνουμε κι εμείς μαζί τους, και θέλω να πιστεύω πως οι εμπειρίες τους κάθε χρόνο και οι αποφάσεις τους τούς κάνουν πιο δυνατούς, για να πάρουν το σωστό δρόμο για εκείνους, όποιος κι αν είναι αυτός».

Το ταξίδι πίσω στο χρόνο μέσα από τις επιτυχίες, αλλά και τις δυσκολίες, των «χρυσών» νεαρών είναι αναπόφευκτο. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός βλέπει στο πρόσωπο των παιδιών του τον Λιμνιάτη τζούνιορ και προσπαθεί να τα συμβουλέψει με γνώμονα τα δικά του βιώματα. «Πάντα όταν τους μιλάω, το κάνω σύμφωνα με αυτά που έχω βιώσει κι εγώ στην ηλικία τους σαν παίκτης. Κι επειδή η εμπειρία δεν αγοράζεται, αλλά την κερδίζεις χρόνο με το χρόνο, προσπαθώ κι εγώ και το υπόλοιπο επιτελείο, με όσα έχουμε ζήσει, να τους προσφέρουμε, να τους εμψυχώσουμε και να τους οδηγήσουμε στο σωστό δρόμο. Για εμένα προσωπικά είναι το πρώτο κριτήριο για το τι θα τους πω: το τι έχω νιώσει και τι έχω βιώσει εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις, για να μπορέσω να τους βοηθήσω για το καλύτερο».

Οι παρέες είναι αυτές που κάνουν την διαφορά. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, όλοι βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως αν είσαι δεμένος χρόνια με πρόσωπα, τα οποία έχουν γίνει πια οικογένεια, μπορείς να πετύχεις πράγματα που ούτε εσύ ο ίδιος δεν τα περιμένεις. «Είναι ο απαράβατος κανόνας αυτός. Θα μιλήσω πάλι με βάση την εμπειρία μου σαν αθλητής: έχω δει ομάδες με τεράστιο ταλέντο, που απέτυχαν, γιατί δεν είχαν χαρακτήρες, προσωπικότητες και κλίμα σωστό, αλλά και ομάδες, που είχαν μικρότερο ταλέντο, και το κλίμα τούς έκανε να πάνε πολύ ψηλά. Η δική μας η ομάδα μπορεί και τα συνδυάζει και τα δύο. Το πιο δυνατό της στοιχείο είναι το κλίμα που υπάρχει και η αγάπη σε όλα τα μέλη που την απαρτίζουν, πόση εμπιστοσύνη έχει ο ένας στον άλλον και τι εκτίμηση και σεβασμός υπάρχει. Όποιος δεν έχει ζήσει την ομάδα μας, είναι δύσκολο να καταλάβει τι εννοώ. Υπάρχουν στιγμές που είμαστε εμείς οι γονείς και εκείνα τα παιδιά μας. Έτσι ακριβώς λειτουργούμε».

«Αυτή η ομάδα δεν θα ήταν τίποτα, αν δεν υπήρχε ο Καρβέλας»

Επειδή τα παλικάρια μας δεν είναι μόνο καλοί παίκτες και καλά παιδιά, αλλά και... ζιζάνια, όλα μαζί είχαν σκαρώσει μια έκπληξη στον Δημήτρη Καρβέλα. Ένας «μαχητής» της ζωής, ο ψυχολόγος των παιδιών, όπως υποστήριξαν και τα ίδια, που έβρισκαν ζεστασιά στο πρόσωπό του. Ακόμα ένας πατέρας για εκείνα.

Στην απονομή των μεταλλίων και λίγο πριν ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος σηκώσει την βαριά κούπα στον ουρανό, ο αρχηγός της Εθνικής καλεί τον τιμ μάνατζερ της ομάδας κοντά του, για να το κάνουν μαζί. «Ήταν η στιγμή που στιγμάτισε όλο το τουρνουά!», λέει φανερά συγκινημένος ο Λιμνιάτης. «Η κίνηση που έκανε ο Βασίλης, την οποία είχαν αποφασίσει όλα τα παιδιά από πριν, δείχνει το ποιόν, τον χαρακτήρα και το πως σκέφτονται και συμπεριφέρονται αυτά τα παιδιά σε όλες τις στιγμές. Είναι μοναδικό αυτό που έκαναν. Είναι πιο σπουδαίο κι από το μετάλλιο! Αυτή η ομάδα δεν θα ήταν τίποτα, αν δεν υπήρχε ο Καρβέλας. Είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος αυτής της ομάδας και το εννοώ. Είναι ο ιδανικός άνθρωπος, στην ιδανική θέση, ο άνθρωπος που το τονίζω αυτή η ομάδα δεν θα ήταν έτσι, αν δεν ήταν εκείνος».

Δεν παρέλειψε, όμως, να κάνει και την δική του ξεχωριστή αφιέρωση σε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στην ζωή, και είχε κάνει πολλά για το μπάσκετ κι είχε «παλέψει» στο όνομα της «γαλανόλευκης» και των εκπροσώπων του. Στον Δημήτρη Μπασούρη. «Θέλω να το αφιερώσω σε έναν άνθρωπο που δεν είναι πια μαζί μας. Tον σκεφτόμαστε συνέχεια όλοι κι έκανε πολλά για το ελληνικό μπάσκετ, τον Δημήτρη Μπασούρη. Ειδικά στο μυαλό των προπονητών και του επιτελείου ήταν στην σκέψη μας σε όλο το τουρνουά».

«Μόνο τυφλός δεν θα μπορούσε να δει τι κάνει ο Κόνιαρης»

Όταν μια επιτυχία έρχεται μέσα από ομαδική δουλειά, το πρέπον θα ήταν να μην στεκόμαστε σε πρόσωπα. Αλλά αυτό δεν γίνεται όταν από τους σημαντικούς συντελεστές αυτής της επιτυχίας ήταν και ο Αντώνης Κόνιαρης.

Ένα παλικάρι που ξεκίνησε με ανυπομονησία να κάνει τα βήματά του στο άθλημα που αγαπάει, μέχρι που ένας τραυματισμός έβαλε... φρένο στα όνειρά του. Αλλά, ευτυχώς, για εμάς και πρωτίστως για τον ίδιο, αυτή η μαύρη παρένθεση μπορεί να τού φάνηκε αιώνας, αλλά έκλεισε, και όχι μόνο επέστρεψε πιο δυνατός, αλλά άφησε και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το αποσβολωμένο βλέμμα του όταν η Εθνική Νέων κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, άλλωστε, τα έλεγε όλα.

Ο Γιώργος Λιμνιάτης ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που τον ανακάλυψαν, αν και στον ίδιο δεν αρέσει αυτή η λέξη.

Όταν ήταν προπονητής στην Παμπαίδων, μαζί με τον Κώστα Μίσσα ταξίδευε κάθε Σαββατοκύριακο σε όλη την Ελλάδα, για να επισκεφθούν συγκεντρώσεις τοπικών ενώσεων, προκειμένου να βρουν νέα ταλέντα για την στελέχωση της μικρής Εθνικής. Έτσι, πριν από επτά χρόνια, η μοίρα τον έφερε στο Ηράκλειο, όπου είχε γίνει η συγκέντρωση παιδιών της Κρήτης κι εκεί είδε τον 12χρονο Αντώνη και «Αυτό που είδα εγώ πριν χρόνια δεν ήταν μια ανακάλυψη. Όποιος και να τον είχε δει στη θέση μου, θα καταλάβαινε ότι ο Αντώνης είναι ξεχωριστός και μπορεί να σταθεί ψηλά. Μόνο τυφλός δεν θα μπορούσε να δει πως έχει μια σπουδαία προοπτική να παίξει μπάσκετ. Έτσι ξεκινήσαμε, πήγε στην Παμπαίδων και το ίδιο καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ και η συνέχεια είναι γνωστή».

Μέσα στο παρκέ, ο Χανιώτης γκαρντ έχει μετατραπεί σε... ψυχρό εκτελεστή, είναι εκρηκτικός και δεν φοβάται να ρισκάρει. Κάτι που τού βγαίνει σε καλό. Εκτός παρκέ, όμως, πως είναι; «Είναι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που πέρασε. Έφτασε στο μεταίχμιο να σταματήσει σχεδόν το μπάσκετ, να μην μπορεί να ξαναπαίξει. Μετά από δύο χρόνια κατάφερε να επανέλθει, να βγει ο καλύτερος νέος παίκτης της Basket League, να μπει στην καλύτερη πεντάδα του Eurobasket και να κατακτήσει το χρυσό. Είναι μια τεράστια δικαίωση για τον Αντώνη, γιατί εκτός από την μπασκετική του αξία, η ποιότητά του είναι αυτή που τον διακρίνει σαν παιδί, και αυτά είναι πάντα αλληλένδετα και τον κάνουν ένα παιδί, όπως και τα υπόλοιπα, που θα τον βάλεις σίγουρα μέσα στην καρδιά σου»!

Στην διάρκεια του Eurobasket U20, ο τρόπος που ο Κόνιαρης εκτελούσε τα τρίποντα έκανε τον κόσμο να μιλάει για τον νέο Σπανούλη. Ποια είναι η γνώμη του τρεις φορές Πρωταθλητή Ελλάδος; «Το σημαντικό με τον Αντώνη είναι ότι είναι ένα παιδί που θα μιλήσει στα κρίσιμα σημεία, βγαίνει μπροστά και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό ενός παίκτη που έχει την “προκλητικότητα”. Από εκεί και πέρα, κάθε νέο παιδί σίγουρα θα έχει κάποιον πρότυπο, αλλά είναι πιο ωραίο να βαδίζεις στον δικό σου δρόμο, να είσαι κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό, και αν μπορείς κάποια στοιχεία σπουδαίων παικτών, όπως ο Βασίλης, να τα εντάξεις στο παιχνίδι σου, είναι πάρα πολύ ωραίο».

Ο Παπαθεοδώρου και η υπόλοιπη οικογένεια

Τα τελευταία χρόνια η ζωή του Γιώργου Λιμνιάτη είναι συνυφασμένη με αυτή του Ηλία Παπαθεοδώρου, πλην της φετινής χρονιάς που δεν ακολούθησε τον 42χρονο τεχνικό στην Αστάνα. Δύο χαρακτήρες έντονοι, οι οποίοι τα βρίσκουν όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. «Ο Ηλίας είναι ένας πολύ έντονος άνθρωπος, πολύ “καθαρός” και αληθινός. Κι επειδή είμαι κι εγώ έντονος χαρακτήρας, είναι ωραίο να είσαι στον ίδιο χώρο με ανθρώπους που ταιριάζεις. Υπάρχουν διαφορές, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά κοινά σημεία. Ο Ηλίας έχει μια πολύ έντονη προσωπικότητα, που τον κάνει ξεχωριστό».

Όλα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν. Τουλάχιστον έτσι άφησε να εννοηθεί ο προπονητής του ΠΑΟΚ με την επιστροφή της αποστολής στην Αθήνα, αφού δήλωσε πως ο κύκλος του στις μικρές εθνικές έκλεισε. Ο συνεργάτης του, όμως, δεν έχει αποφασίσει τι μέλλει γενέσθαι για τον ίδιο. «Δεν είναι κάτι που είναι του παρόντος. Δεν υπάρχει κάποια απάντηση στο τι θα γίνει του χρόνου το καλοκαίρι. Υγεία να έχουμε και θα δούμε. Ούτε τις δικές μου σκέψεις έχω κάνει ακόμα, αλλά ούτε ξέρω και αυτές της ομοσπονδίας. Πάντως είναι ένα κομμάτι που ασχολούμαι τόσα χρόνια οι μικρές εθνικές και είναι ίσως το πιο ωραίο και πιο εποικοδομητικό».

Σε αυτή την όμορφη οικογένεια υπάρχουν και άλλα μέλη, εξίσου σημαντικά, τα οποία φροντίζουν να είναι όλα στην εντέλεια. Είναι οι λεγόμενοι «αφανείς ήρωες». Αφανείς για την πλειοψηφία του κόσμου. Ήρωες για αυτά τα παιδιά. Ο Λιμνιάτης δεν θα μπορούσε να μην κάνει ειδική μνεία και στους υπόλοιπους συνεργάτες, που έβαλαν το λιθαράκι τους στην επιτυχία της ομάδας. «Με τον Γιώργο τον Δοξάκη είμαστε μαζί από το 2011 και είναι ένα διαμάντι για την ομάδα μας. Όπως και οι Αντώνης Καραντώνης (φυσιοθεραπευτής) και Γιώργος Παππής (γιατρός). Είναι τα μέλη που είναι πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και δεν είναι εύκολο για το κοινό να καταλάβει ότι έχουν συμβάλλει πάρα πολύ σε όλα. Ειδικά φέτος το καλοκαίρι με τους τραυματισμούς, έκαναν αμφότεροι μεγάλη προσπάθεια, γιατί υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην παίξουν ούτε ο Χαραλαμπόπουλος, ούτε ο Λούντζης. Και να ευχαριστήσω και τον Μπάμπη Μαρκάκη (πρόεδρος ΕΚΑΣΚ), που ήταν μαζί μας συνέχεια στον πάγκο και μας διευκόλυνε σε πολλά θέματα».

Φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεχάσει και τα τρία παιδιά που δεν ακολούθησαν την Εθνική: τον άτυχο Κώστα Αντετοκούνμπο, τον Κώστα Παπαδάκη και τον Δημήτρη Κουρέπη: «Έχουν επίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτή την επιτυχία τα τρία αυτά παιδιά, για τους λόγους του ο καθένας».

Όλα, ωστόσο, αρχίζουν και τελειώνουν στην... κανονική οικογένεια του καθενός! Τα εύσημα για το ήθος και τις αρχές των παιδιών και ο χαρακτήρας τους πιστώνεται στα αγαπημένα τους πρόσωπα, ενώ δεν γίνεται να αμεληθούν και οι πρώτοι προπονητές που είχε ο καθένας στην καριέρα του. «Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς των παιδιών αυτών, γιατί μας έχουν παραδώσει "διαμάντια". Όλα αυτά τα χρόνια, οι γονείς είναι αυτοί που διαμορφώνουν τους χαρακτήρες τους. Όπως και οι τωρινοί προπονητές, αλλά κυρίως εκείνοι που είχαν στις μικρές ηλικίες, γιατί ούτε αυτοί είναι αναγνωρίσιμοι και μπορεί να τους ξέρει ο κόσμος. Αυτοί είναι οι πιο σημαντικοί προπονητές ενός παίκτη, αυτοί που έχουν σε νεαρές ηλικίες, γιατί εκεί μπαίνουν οι βάσεις».

«Δεν έχει σημασία το όνομα της ομάδας που θα παίξουν, αρκεί να παίξουν»

Η ευχή του για το μέλλον είχε να κάνει καθαρά με τα «παιδιά του». Για εκείνα αγωνιά, και ακόμα κι αν περνούν τα χρόνια, εκείνος θα έχει την έγνοια τους.

«Κάποια από τα παιδιά μας θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις, γιατί αρκετοί είναι στον “αέρα”. Θέλω να πιστεύω πως θα γίνει το καλύτερο για το μέλλον τους. Θα πρέπει να αποφασίσουν με γνώμονα πως αυτή την στιγμή πρέπει να παίξουν. Δεν έχει σημασία το όνομα της ομάδας. Και σε αυτή την ηλικία αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ωραία η προπόνηση με τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη, τον Μπουρούση, τον Φώτση, τον Παπαλουκά, τον κάθε μεγάλο παίκτη, αλλά σε αυτή την ηλικία δεν φτάνει πια η προπόνηση. Το παιχνίδι είναι αυτό που σε κάνει να βελτιώνεσαι. Ελπίζω όλα τα παιδιά του χρόνου να είναι σε ομάδες με χρόνο συμμετοχής και κυρίως με ρόλο, που θα τους δίνει την δυνατότητα να πάρουν αποφάσεις, να κάνουν λάθη, να πάρουν ευθύνες. Άλλο να παίζεις και να είσαι διαδικαστικός και άλλο να έχεις ευθύνες. Αυτό πρέπει να κοιτάξουν».