Συχνά επιλέγουμε να αποφύγουμε τα «κλισέ», όμως στον αθλητισμό κάθε ένα από αυτά παίρνει τη δική του μορφή. «Επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς!» αποτελεί την πιο χαρακτηριστική φράση που ακολουθεί την πορεία του 21χρονου Χρήστου Ιορδάνου. Ο νεαρός, που εμφανίζεται από το 2017 με τη φανέλα του Ψυχικού στην Α2, έχει πέσει και έχει επιλέξει να σηκωθεί κάθε φορά που τον... καθήλωνε η ίδια η τύχη εκτός γηπέδων.

Τρεις φορές ρήξη πρόσθιου χιαστού και καμία από αυτές δεν ήταν ικανή να τον κρατήσει μακριά από αυτό που αγαπούσε να κάνει περισσότερο. Το να βρίσκεται στο παρκέ.

Ο Έλληνας γκαρντ ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού και με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του προσέλκυσε το ενδιαφέρον των ανθρώπων του Ψυχικού, που τον ενέταξαν στο δυναμικό τους πριν ακόμη αναρρώσει πλήρως από τον πρώτο του τραυματισμό.

Και από εκεί ξεκινάει η δική του ιστορία, που φρόντισε να «φωτίσει» μιλώντας στο Gazzetta. Οι περιπτώσεις που τον πείσμωσαν, η στιγμή που ένιωσε (έστω και για λίγο) να τα παρατάει… μέχρι και που σκόραρε 25 πόντους και ήταν εκείνος που έδωσε σήμα νίκης στην ομάδα του απέναντι στον Τρίτωνα.

Πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να επιστρέψει έπειτα από τρεις ίδιους σοβαρούς τραυματισμούς;

«Σίγουρα δεν είναι εύκολο να επιστρέψεις… Το θέμα είναι το πόσο το θέλει ο καθένας και το πόση υπομονή έχει σε αυτό που κάνει και πόσο το αγαπάει. Αν το θέλει πολύ πιστεύω όσο καιρό και να χρειαστεί ο αθλητής θα γυρίσει για να συνεχίσει να υπάρχει στο γήπεδο.

Όσο σοβαρός και αν είναι ο τραυματισμός, σε περίπτωση φυσικά που του επιτρέπεται τόσο από τους γιατρούς τόσο και από τον ίδιο τον οργανισμό του το να επιστρέψει σε ό,τι έκανε».

Εσένα αυτή η «δοκιμασία», θεωρείς ότι σε έκανε πιο δυνατό, ή σε έβαλε και σε δεύτερες σκέψεις σχετικά με το μπάσκετ και το κατά πόσο πρέπει τελικά να παραμείνεις στο άθλημα;

«Η αλήθεια είναι πως στους πρώτους τραυματισμούς δεν σκέφτηκα να σταματήσω, γιατί ήμουν και σε μία νεαρή ηλικία που μου επέτρεπε να έχω την υπομονή για να κυνηγήσω αργότερα αυτό που μου αρέσει. Μετά την τελευταία φορά που έπαθα τη ρήξη, μου πέρασε λίγο από το μυαλό.

Μήπως, δηλαδή, όλες αυτές οι ατυχίες είναι κάποιο σημάδι. Αλλά αγαπάω το μπάσκετ και ήθελα να το κυνηγήσω όλο αυτό το κομμάτι. Άκουσα, λοιπόν την πρώτη μου σκέψη και λέω “δεν υπάρχει περίπτωση… θα κάνω ό,τι είναι να κάνω και ό,τι χρειαστεί”».

Όλη η διαδικασία της αποθεραπείας γινόταν πιο δύσκολη με τον καιρό ή πράγματι σε βοήθησε το νεαρό της ηλικίας σου;

«Επειδή ήταν ίδιος ο τραυματισμός, η πιο δύσκολη φορά ήταν και η πρώτη γιατί δεν είχα ξαναπάθει κάτι ανάλογο παλιότερα. Από εκεί και πέρα, όσο αστείο και αν σου φαίνεται, ήταν λες και έχω μία μικρή… εμπειρία όσον αφορά τον συγκεκριμένο τραυματισμό. Και ψυχολογικά και στο πώς να χειριστώ την κατάσταση.

Παρόλο που πέρναγε ο χρόνος και μεγάλωνα για μένα γινόταν πιο… εύκολο γιατί το είχα ξαναπεράσει και ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω».

Τί είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από εκείνες τις περιόδους;

«Δεν μπορώ να πω και κάτι άλλο σε αυτό πέρα από τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Η οικογένειά μου, οι ομάδες μου που με στήριξαν…

Θέλω να ευχαριστήσω και τον φυσιοθεραπευτή της ομάδας του Ψυχικού. Χωρίς να έχει κανένα οικονομικό… κέρδος από εμένα, σε οτιδήποτε χρειάστηκα όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκεί!»

Τί ρόλο θεωρείς ότι έπαιξε σε όλο αυτό ο προπονητής σου, Γιώργος Ρεμεντέλας;

«Τα έχω πει και στον ίδιο… Τα ξέρει! Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί οποιοσδήποτε άλλος ήταν στη θέση του, θα μπορούσε να μην με εμπιστευτεί καν. Ήμουν ένας παίκτης που δεν με ήξερε. Πήγα ουσιαστικά τραυματίας στην ομάδα του, αλλά έδειξε την απαραίτητη υπομονή και εμπιστοσύνη σε εμένα.

Κάτι που με βοήθησε πολύ, γιατί όταν ξέρεις ότι ο προπονητής σου έχει την υπομονή και σε εμπιστεύεται, χωρίς να ξέρει πότε θα επανέλθεις, και είναι εκεί και περιμένει χωρίς βιασύνη, είναι πολύ σημαντικό».

Πώς πήρες την απόφαση να «μετακομίσεις» από τους Νέους του Παναθηναϊκού στην Α2 και το Ψυχικό, χωρίς να έχεις αναρρώσει πλήρως από τον πρώτο τραυματισμό σου;

«Επειδή είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου από τις μικρότερες ακόμα ηλικίες, δεν είχα αμφιβολία για το πώς θα επιστρέψω. Ήξερα ότι σιγά – σιγά θα έβρισκα τα πατήματά μου. Η ομάδα μου έδωσε το χρόνο μου και δεν είχε καμία απαίτηση από εμένα, έκαναν υπομονή και δίχως να με πιέσουν μέχρι να νιώσω εγώ έτοιμος και με τον καιρό βρήκα τον δρόμο μου.

Χωρίς να είναι δυνατόν να επανέλθω στο 100% καμία από τις φορές, γιατί ερχόταν ο ένας τραυματισμός μετά τον άλλον. Αλλά η ομάδα η συγκεκριμένη έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο».

Σε κάθε επιστροφή σου με τον καιρό φρόντιζες να κάνεις και τον απαραίτητο «θόρυβο». Ένιωθες ποτέ να… ξεμένεις από δυνάμεις;

«Ίσα – ίσα εγώ ήμουν χαρούμενος που έμπαινε να παίξω. Πάντα στο παρκέ έδινα το 100%, ανεξάρτητα από το πώς θα είναι η εμφάνισή μου τη δεδομένη στιγμή. Προσπαθούσα πάντα να βοηθήσω την ομάδα μου και για αυτό και μόνο ήμουν ενθουσιασμένος που επέστρεφα από το μεγάλο διάστημα απουσίας».

Πάμε τώρα στο παιχνίδι με τον Τρίτωνα. Εικοσιπέντε πόντοι από εσένα, πολλοί από αυτούς σε κρίσιμο σημείο και μία πολύ σημαντική νίκη για την ομάδα σου… Θα λέγαμε ότι είναι ένα «δώρο» που έκανες εσύ στον εαυτό σου για την τύχη που τόσο καιρό δεν είναι με το μέρος σου;

«Πράγματι είναι μία πάρα πολύ σημαντική νίκη αυτή απέναντι στον Τρίτωνα για εμάς. Κυρίως γιατί ξεκινήσαμε να είμαστε στον αγώνα ως αουτσάιντερ και φαβορί ήταν οι αντίπαλοι. Γνωρίζαμε ότι είναι μία πολύ καλή ομάδα και έχει πολύ καλούς παίκτες και αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στη νίκη μας.

Όσο για την εμφάνισή μου είμαι απλά πολύ χαρούμενος που βοήθησα με τέτοιο τρόπο την ομάδα. Έτυχε να είμαι εγώ εκείνος που θα σκοράρει αυτούς τους πόντους. Θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος. Το βασικό είναι ότι κερδίσαμε και παίρνουμε ψυχολογία για την συνέχεια».