Μία είδηση ξαφνική λίγο καιρό πριν δημιουργούσε ερωτηματικά... «Παρελθόν» η Βιντσιλαίου από τον Παναθηναϊκό». Μερικούς μήνες μετά την υπογραφή του συμβολαίου της, η 23χρονη γκαρντ αναζητούσε τον νέο της σταθμό. Οι «σειρήνες» της Τουρκίας και της Ελαζίγκ έμελλε να είναι για εκείνη οι πιο δυνατές.

Η πρώην αθλήτρια των Χανίων και του ΠΑΣ Γιάννινα και διεθνής με όλα τα μικρότερα τμήματα, αλλά και με την Εθνική Γυναικών, έψαχνε τη δική της ευκαιρία να αναδειχθεί. Οι εμφανίσεις της στην γειτονική χώρα την δικαιώνουν και καταφέρνει να γίνει σημείο αναφοράς σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

Η Αγγελική Βιντσιλαίου «φιλοξενείται» στο Gazzetta έχοντας συγκεντρώσει τις πρώτες της εμπειρίες από την Τουρκία. Μεταξύ άλλων μιλάει για την αποχώρησή της από τον Παναθηναϊκό, το ενδεχόμενο επιστροφής, αλλά και την δίδυμη αδερφή της, Σταυριανή, η οποία επίσης παίζει μπάσκετ.

Έχει μοιραστεί και την αγάπη της για την ποίηση...

Πώς είναι οι πρώτες σου μέρες στην Τουρκία; Έχεις μπει σε ρυθμούς;

«Η Τουρκία καταρχάς είναι, όπως όλος ο κόσμος γνωρίζει, γειτονική χώρα, οπότε οι κουλτούρες και γενικά ο τρόπος ζωής είναι παρόμοιος. Δεν δυσκολεύτηκα και ιδιαίτερα γιατί με το που ήρθα στην Τουρκία κατευθείαν έπεσα στα βαθιά. Είχαμε τρεις αγώνες την πρώτη βδομάδα, οπότε δεν υπήρξε πολύς χρόνος για σκέψη. Νομίζω ότι ήταν εύκολη η προσαρμογή μου εδώ. Έχει αρχίσει και μου αρέσει η ζωή. Μέχρι στιγμής, όλα είναι μια χαρά».

Πώς είναι για μία γυναίκα να παίζει μπάσκετ στην Τουρκία; Υπάρχει έντονη διάκριση;

«Υπάρχει ένα θέμα γενικά με την θρησκεία, οι Μουσουλμάνοι είναι λίγο ακραίοι σε κάποια πράγματα, αλλά εδώ τις γυναίκες και γενικά το μπάσκετ γυναικών το αγαπάνε πάρα πολύ οι Τούρκοι. Έρχονται τουλάχιστον 1000 άτομα σε κάθε παιχνίδι και βλέπουν στα εντός έδρας που παίζουμε εμείς. Γενικά έχουν μία αγάπη όσον αφορά το μπάσκετ ως μπάσκετ, όχι μόνο των γυναικών. Αλλά δεν νομίζω ότι τα διαχωρίζουν, περισσότερο θεωρώ ότι ανδρικό και γυναικείο το βλέπουν το ίδιο. Δαπανούν πάρα πολλά χρήματα και στον δικό μας χώρο, οπότε προσπαθούν πάρα πολύ».

Από τις πρώτες σου κιόλας εμφανίσεις έχεις καταφέρει να ξεχωρίσεις. Τί είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις άνετα;

«Εντάξει, έψαχνα την ευκαιρία μου αγωνιστικά γιατί όλο το καλοκαίρι και την περίοδο που ήμουν στον Παναθηναϊκό δούλεψα πάρα πολύ και το σώμα μου και μπασκετικά έκανα αρκετή προπόνηση. Απλώς ήθελα όλη αυτή η προπόνηση που είχα κάνει να μπορέσω να την μετουσιώσω και στο παιχνίδι μου. Από την αρχή οι προπονητές μου έδειξαν κάποια πράγματα, μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με βοήθησαν πάρα πολύ σε αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού μου. Για αυτό νομίζω ότι πλέον έχω απελευθερωθεί και παίζω στο καλύτερο επίπεδο που μπορώ».

Να γυρίσουμε λίγο στον Παναθηναϊκό και στην διακοπή συνεργασίας. Βγήκε ξαφνικά προς τα έξω. Πώς και πότε πήρες την απόφαση;

«Με τον Παναθηναϊκό ήταν τα πράγματα ξεκάθαρα από την αρχή σε κάποια κομμάτια. Είναι μία μεγάλη ομάδα, ένας τεράστιος σύλλογος, οπότε υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα για να αγωνιστείς εκεί. Δυστυχώς, εγώ αγωνιστικά ίσως δεν κατάλαβα τον ρόλο μου, ίσως δεν απέδωσα αυτό που μπορούσα να αποδώσω και ουσιαστικά ο χρόνος συμμετοχής μου είχε μειωθεί αρκετά. Κάτι το οποίο με προβλημάτιζε αναφορικά και με το μέλλον μου, γιατί θεωρώ ότι ένας νέος παίκτης πρέπει να αγωνίζεται, να έχει χρόνο συμμετοχής για να εξελίσσεται.

Βασικά για αυτό πήρα αυτήν την απόφαση, δεν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη γενικά από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού και από τον τρόπο που δούλεψα αυτούς τους τρεις μήνες που ήμουν μέλος. Ο χρόνος, όμως, ήταν αυτό που με προβλημάτιζε περισσότερο και για αυτό πήρα αυτήν την απόφαση, την οποία και σεβάστηκαν και οι προπονητές και η διοίκηση και έκαναν την επιθυμία μου πραγματικότητα. Να πάω σε μία ομάδα να παίζω λίγο περισσότερο».

Μίλησες με την κόουτς Καπογιάννη; Πώς θα χαρακτήριζες την συνεργασία σας;

«Με την κόουτς Καπογιάννη δεν ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόμασταν, ήταν η πρώτη όμως σε πλαίσιο ομάδας. Είχαμε ξανακάνει ατομικές προπονήσεις και γενικά έχουμε μία πάρα πολύ καλή σχέση. Βεβαίως και συζητήσαμε κάποια πράγματα τότε, μου εξήγησε ως πιο έμπειρη ορισμένα πράγματα που είχα εγώ λάθος οπτική… της εξήγησα και εγώ τον τρόπο που σκέφτομαι και εννοείται πως μου άφησε όλα τα παράθυρα και τις πόρτες ανοιχτές για το μέλλον. Εννοείται, επίσης, πως θα ξαναμιλήσουμε πιστεύω σύντομα! Την συνεργασία μας θα την χαρακτήριζα καλή όσο ήμουν στον Παναθηναϊκό και έχω την εντύπωση ότι μπορεί να γίνει και καλύτερη».

Πότε ήταν αυτές οι προπονήσεις;

«Ήταν αρκετά κοντινές… Εγώ με την κόουτς έκανα ατομικές ενάμιση χρόνο πριν υπογράψω στον Παναθηναϊκό. Εκείνη τη χρονιά είχα πάει στον ΠΑΣ Γιάννινα. Ήταν τότε που ο Γιαννακόπουλος είχε πάει στην ομάδα και έφευγε. Ήταν μία κατάσταση λίγο περίεργη. Αλλιώς ίσως να είχα καταλήξει και νωρίτερα εκεί, δεν ξέρω! Πήγα, λοιπόν, στον ΠΑΣ με την συγκατάθεση της κόουτς (σ.σ Καπογιάννη) για να βελτιωθώ και να εξελιχθώ. Κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ και είμαι ευγνώμων για αυτό. Μετά αποφάσισα γυρνώντας από την Σουηδία να πάω στον Παναθηναϊκό και ήταν πολύ σύντομο το διάστημα».

Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να γυρίσεις πίσω;

«Κοίταξε από την στιγμή που έφυγα και μάλιστα με πολύ όμορφο τρόπο, δηλαδή και οι άνθρωποι με ευχαρίστησαν με ανακοίνωση και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό, άλλη μία φορά. Επικοινωνώ σε καθημερινή βάση με ανθρώπους που ασχολούνται με την ομάδα, είναι κοντά μου, με παρακολουθούν. Εννοείται πως αφήνω την πόρτα ανοιχτή, δεν το συζητώ. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας σπουδαίος σύλλογος και ελπίζω κάποια στιγμή να συνεργαστούμε γιατί έζησα πολύ ωραία πράγματα παρά το σύντομο χρονικό διάστημα».

Και πάμε στην Ελαζίγκ. Πώς προέκυψε; Είχες δεύτερες σκέψεις λόγω της απομακρυσμένης περιοχής;

«Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή, έτσι; Δηλαδή να έχεις και την μεγάλη πόλη και το μπάσκετ και την καλοπέραση. Δεν με προβλημάτισε καθόλου, γιατί για τον κόσμο που μάλλον δεν γνωρίζει το τουρκικό μπάσκετ είναι στα Τοπ 3 των πρωταθλημάτων της Ευρώπης. Οπότε σίγουρα μία παίκτρια στην ηλικία μου να πάρεια αυτή την ευκαιρία και να αγωνιστεί σε αυτό το πρωτάθλημα είναι μεγάλη τιμή και σου δίνει μεγάλη εμπειρία. Δεν σε βάζει σε δεύτερες σκέψεις αν θες να παίξεις μπάσκετ. Απλά παίρνεις την βαλίτσα σου και φεύγεις (γέλια)».

Ποιες διαφορές έχεις εντοπίσει στα δύο πρωταθλήματα μέχρι στιγμής;

«Καταρχάς το πρωτάθλημα εδώ έχει 14 ομάδες, ενώ στην Ελλάδα έχει 9. Από μόνο του είναι πολύ μεγάλη διαφορά. Δεύτερον εδώ αγωνίζονται παίκτριες που είναι πραγματικά πολύ υ-ψηλού επιπέδου, τύπου WNBA ή αντίστοιχων Εθνικών ομάδων. Έχουμε τρεις ομάδες που παίζουν στην Euroleague. Στο αγωνιστικό κομμάτι είναι πολύ πιο ανταγωνιστικό. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο ταχύτητες με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και μετά οι υπόλοιποι. Υπάρχουν και εδώ φαβορί, αλλά υπάρχουν και αυτοί που κάνουν «ζημιές».

Βέβαια εντοπίζω διαφορές και στις εγκαταστάσεις ή στις παροχές που μπορεί να έχει μία παίκτρια. Έχουμε 24ώρες το 24ωρο πρόσβαση στο γήπεδο, φυσικοθεραπευτήρια, χαμάμ, μασάζ, γυμναστήριο και ό,τι χρειαζόμαστε για να μπορούμε να παίζουμε. Στην Ελλάδα είναι λίγο δύσκολο αυτό το ζήτημα. Στον Παναθηναϊκό, όμως, έκαναν πολύ σοβαρή προσπάθεια ειδικά για το γήπεδο».

Η αδερφή σου παίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα με τις Εσπερίδες. Την συμβουλεύεις;

«Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα (γέλια)... Η αδερφή μου είναι μία πάρα πολύ έξυπνη παίκτρια, είμαστε δίδυμες οπότε έχουμε ακόμα μεγαλύτερη σύνδεση. Περισσότερο ανταλλάζουμε απόψεις σε πολλά κομμάτια που αφορούν το μπάσκετ. Τώρα τελευταία που έχω έρθει στην Τουρκία με ρωτάει κάποια πράγματα για το πρωτάθλημα και την ρωτάω και εγώ πάντα την γνώμη της. Θεωρώ ότι είναι πιο έξυπνη από εμένα σε κάποια πράγματα και προσπαθώ να το εκμεταλλευτώ».

Έχουμε παρατηρήσει πως ανεβάζεις συχνά διάφορα quotes ή στιχάκια στα social media. Έχεις κάποιο μότο που να σε ακολουθεί;

«Μου αρέσει πάρα πολύ και διαβάζω πολύ ποίηση, ειδικά μοντέρνα. Μου αρέσει να τα διαβάζω αυτά και για τον εαυτό μου και κάποια τα μοιράζομαι με τους φίλους μου γιατί απλά τα είδα εκείνη την στιγμή και τα ανέβασα. Κάποιο μότο δεν θα έλεγα ότι έχω συγκεκριμένο που ακολουθώ είτε στο μπάσκετ είτε στη ζωή μου. Αυτό που θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζει είναι ότι μέσα από την σκληρή δουλειά, θέλω να ανταμείβομαι και να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ!»