Ασόβαρες ηγεσίες κάνουν το μπάσκετ μας, τσίρκο

Στο τέλος της άλλης βδομάδας ξεκινάει το Μουντιάλ. Με τη...ματσάρα Κατάρ – Εκουαδόρ. Πέρα από όλες τις (πολύ σωστές) κουβέντες για το τι είναι πραγματικά αυτό το Μουντιάλ των χιλιάδων νεκρών, οι περισσότεροι θα μπουν (μπούμε) στο τριπάκι να το δούμε. Γιατί η FIFA (όπως αντίστοιχα και η UEFA για τις δικές της διοργανώσεις) ξέρει εδώ και χρόνια να πουλάει καλά και πολύ ακριβά το προϊόν της. Επίσης (και μέχρι εδώ τουλάχιστον) έχει τρόπο να κόβει από τη ρίζα και εν τη γενέσει τους τις όποιες προσπάθειες αυτονόμησης όπως αυτές της ESL. Με όπλο βέβαια το (πολύ) χρήμα. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία κυριαρχίας του ποδοσφαίρου, όχι μόνο λόγω του ότι έχει περισσότερο κοινό παγκοσμίως, αλλά και γιατί η ηγεσία του είναι μια και...δεσποτική. Προς το παρόν.

Την ίδια ώρα που το ποδόσφαιρο ετοιμάζεται να ζήσει το μεγάλο του πανηγύρι το μπάσκετ εξακολουθεί να είναι οργανωτικά (αλλά εξ αυτού σε αρκετές περιπτώσεις και αγωνιστικά) για τα... πανηγύρια. Και αυτό παρότι σε αγωνιστικό επίπεδο έχει να μας προσφέρει διοργανώσεις οι οποίες (αν και με διαφορετικά χαρακτηριστικά) τραβάνε το ενδιαφέρον των φίλων του αθλήματος. Πάντα σε αναλογία δημοτικότητας. Ακόμα και έτσι να το μετρήσουμε όμως, το μπάσκετ εισπράττει πολύ λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε με βάση τη δημοφιλία του. Και στο κομμάτι των χρημάτων (πλην ΝΒΑ), αλλά και σε αυτό της προσοχής από τις ίδιες τις “αρχές” του.

• Υπέροχα όλα αυτά με FIBA και Euroleague, τους παίκτες και τους προπονητές τους σκέφτεται κανείς;

• Μπαρτζώκας: «Δεν ζητάνε ποτέ τη γνώμη των προπονητών»

• Παπαπέτρου: «Απόφαση της Παρτίζαν να μην πάω στην Εθνική»

“Παράθυρα” λοιπόν με προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και για ακόμα μια φορά υπάρχει δημιουργική (γελάει ο κόσμος) ασάφεια. Θα παίξουν κάποιες ομάδες κανονικές με κάποιες ομάδες πειραματικές. Αλλά οι ρόλοι μπορεί και να αντιστραφούν την επόμενη αγωνιστική, αλλά και στα επόμενα “παράθυρα” τον Φεβρουάριο. Ανάλογα με το αν θα υπάρχουν κρίσιμα παιχνίδια για κάποια εθνική ομάδα, αν στη συγκεκριμένη χώρα θα μπορεί να τα βρει η ομοσπονδία με τις ομάδες που τροφοδοτούν την εθνική, αν αυτές τα βρίσκουν (ανά περίοδο) μεταξύ τους, αν οι ομάδες έχουν σημαντικά παιχνίδια σε άλλη διοργάνωση (λέγε με Euroleague) η οποία ακολουθεί έναν άλλο δικό της δρόμο λες και στους αγώνες της παίζεται μπάσκετ με άλλη μπάλα, άλλους κανονισμούς και εξάδα αντί για πεντάδα.

Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι παίκτες μπορεί να κληθούν να παίξουν δύο αγώνες σε λιγότερο από 24 ώρες, ενώ κάποιοι άλλοι σηκώνουν τον τίτλο του “αναπληρωματικού” και ακούνε συνέχεια ότι παίζουν σε μια...μη κανονική εθνική ομάδα αν και είναι αυτοί που μπορεί τελικά να τη στείλουν στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης. Όχι γιατί οι βασικοί δεν θέλουν, αλλά γιατί η ηγεσία του αθλήματος δεν μπορεί να χωρίσει δύο γαϊδουριών άχυρο και να τους δώσει την ευκαιρία να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους, υπό κανονικές συνθήκες.

Μου κάνει τεράστια εντύπωση αυτό το (συνεχιζόμενο) τσίρκο. Είχα την ελπίδα ότι από τη στιγμή που γλιτώσαμε από τα αντιπαθητικά μούτρα του Τζόρντι Μπερτομέου και τις εγωιστικές του αγκυλώσεις θα μπορούσαν να γίνουν πιο γρήγορα βήματα αποκατάστασης, της τάξης και της κανονικότητας, στο παγκόσμιο μπάσκετ. Εδώ όμως αντί για ειρήνευση εξακολουθούμε να έχουμε...ανταλλαγή αιχμαλώτων που και που. Να μετακινηθούν λίγο τα παράθυρα, να επιτρέψει η Euroleague να βρεθεί άκρη με κάποια ματς (π.χ. στην Ιταλία) αφού συμφωνούν και οι δύο ομάδες. Λίγο ο ένας, λίγος ο άλλος. Σα να μιλάμε για εφηβικό φλερτ με νάζια και πείσματα. Και όλα αυτά από ανθρώπους που έχουν γνώση του μπάσκετ και το αγαπάνε και βρίσκονται ψηλά στην πυραμίδα της FIBA και την Eurolague. Οι οποίοι, θέλω να πιστεύω, έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τους όποιους χαρτογιακάδες, τεχνοκράτες. Έχουν;

Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Έκανα κεφάλι προσπαθώντας να διαβάσω το πότε γίνεται κάθε ματς και ποιο δρομολόγιο πρέπει να ακολουθήσουν κάποιοι παίκτες για να παίξουν και με την ομάδα τους και με την εθνική (ΤΟΥΣ). Με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα μπασκετικό δικαστήριο, οι επικεφαλής των δύο οργανισμών θα έπρεπε να έχουν μηνυθεί από τους φίλους του αθλήματος και τους παίκτες και να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις για το πόσο μπάχαλο τα έχουν κάνει.

Όχι δεν μετράω ποιος έχει λιγότερο ή περισσότερο δίκιο. Ξέρω ότι είδαμε ένα υπέροχο Eurobasket που ανέβασε το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα, έδειξε τη δύναμη των εθνικών ομάδων και μας έφερε στη συνέχεια ακόμα μια όμορφη Euroleague. Και ναι ασφαλώς και πρέπει να βρεθούν χορηγοί, που θα αγκαλιάσουν το μπάσκετ περισσότερο και αυτό θα το πληρωθούν και οι ομάδες που επενδύουν, αλλά -στο τέλος της ημέρας- το κέρδος έρχεται από το ίδιο το άθλημα, το επίπεδο και τη σοβαρότητά του. Εδώ και χρόνια το μπάσκετ βρίσκεται στον πάτο σε αυτό τον δείκτη, ανάμεσα σε ΟΛΑ τα αθλήματα. Και πιστεύω ότι συντονισμένα οι εθνικές ομοσπονδίες από τη μία αλλά και τα αφεντικά των ομάδων από την άλλη (σε ευρωπαϊκό επίπεδο) αλλά -τελικά- και όλοι μαζί πρέπει να οδηγήσουν σχεδόν με το ζόρι τα “κεφάλια” των δύο οργανισμών στο τραπέζι, προκειμένου να τελειώνει άμεσα η κακή παράσταση, γιατί πέρα από όλα τα άλλα εδώ μιλάμε ακόμα και για διαφυγόντα κέρδη.