Συνάντησα τον Δημήτρη Νικολαΐδη, τον «θρυλικό Νικόλ» της Θεσσαλονίκης, όπως μου τον περιέγραφαν οι φίλοι μου από τη ΧΑΝΘ πριν από πολλά χρόνια, ως γονιός μικρού αθλητή του στη GBA των Λάζαρου Παπαδόπουλου, Δημήτρη Διαμαντίδη, Νίκου Χατζηβρέττα και Κώστα Χαραλαμπίδη τότε.

Τον έβλεπα ήρεμο και απρόσιτο για εμάς τους γονείς, υποστηρικτικό και αφοσιωμένο στους αθλητές του στη διάρκεια των προπονήσεων. Αυτό που έβλεπα, δεν είχε πολλή σχέση με όσα είχα ακούσει, για έναν ανταγωνιστικό και ιδιόρρυθμο point guard στα χρόνια της νιότης του. Οι παλιοί συμπαίκτες του στη ΧΑΝΘ μου είχαν μεταφέρει το μύθο ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα και ενός παίκτη με μεγάλη ικανότητα στο παιχνίδι, που για ανεξήγητους λόγους δεν έκανε την καριέρα που όλοι περίμεναν.

Μια που μ’ αρέσει να κοιτάζω λίγο πιο βαθιά κι εξεταστικά στις κοιτίδες του παιχνιδιού, στις ακαδημίες του basketball έβαλα στόχο (και λίγο μέσο) να τον συναντήσω και να συζητήσουμε:

Γιατί τελικά δεν έκανε τη σπουδαία καριέρα ως αθλητής

Ποια ήταν τα πρότυπά του και τα ερεθίσματά του στην προπονητική

Είναι ικανοποιημένος διδάσκοντας το άθλημα αντί να κοουτσάρει σε επίπεδο επαγγελματικού πρωταθλητισμού

Τι βλέπει στη σύγχρονη έκφραση του αθλήματος σε Ευρώπη και Αμερική

Υπάρχει «ελληνική σχολή basketball» ή έστω ελληνική ταυτότητα στο άθλημα

Ελπίζω να βρείτε τη συζήτηση ενδιαφέρουσα σε video ή σε podcast. Καλή σας απόλαυση!