ΔΕΚΑ με (Λιο)τόνο!

• ΔΕΚΑ: Μια ομάδα που δεν φοβάται να χάσει και δεν πιέζεται για να νικήσει!

Για την προσπάθεια του βετεράνου διεθνή guard του Αίαντα Ευόσμου, του Ηρακλή, της ΤΣΣΚΑ, του Παναθηναϊκού και του Άρη, να αφήσει μία σημαντική παρακαταθήκη στο άθλημα που αγάπησε και το οποίο του χάρισε μία ευλογημένη ζωή μέσα στα γήπεδα, είχα ακούσει αρκετά πράγματα τα τελευταία χρόνια μέσα από πολλές μπασκετικές συζητήσεις.

Πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο κλειστό της Κυψέλης (2η θέση στην τελική φάση του πανελληνίου παίδων), όμως, είχα την ευκαιρία να πάρω μία πρώτη γεύση δια ζώσης και να διαπιστώσω ίδιοις όμμασι ότι η δουλειά του τρεις φορές πρωταθλητή Ευρώπης (2 με τον Παναθηναϊκό το 2007 και το 2009 και μία με την Εθνική ομάδα το 2005) είναι εντυπωσιακά διδακτική για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να παίζεται το μπάσκετ στις μέρες μας.

Γιατί το πραγματικά εκπληκτικό με την αγωνιστική λειτουργία των τμημάτων του συλλόγου της δυτικής Θεσσαλονίκης, είχε και έχει να κάνει με ένα μπάσκετ στο οποίο, πρωτίστως, κυκλοφορεί η μπάλα, στο οποίο κανένας παίκτης δεν ευνουχίζεται ή ευνοείται χωρίς λόγο και εν κατακλείδι την τελική προσπάθεια την αναλαμβάνει εκείνος που βρίσκεται στην πιο πλεονεκτική θέση.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξιοποιείται όποιος που ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα για το ταλέντο και τα σωματικά του προσόντα, όπως συνέβη στην περίπτωση του Αλεξανδρου Σαμοντούροβ, στον οποίο σαφώς και στηρίχθηκε αυτή η εκπληκτική πορεία των δύο τελευταίων ετών! Μέσα από ένα συγκεκριμένο πλάνο, όμως και μία διαδικασία που ακολουθείται πιστά και χωρίς το σύνολο να λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο για λογαριασμό του.

ΔΕΚΑ: Μια ομάδα που δεν φοβάται να χάσει και δεν πιέζεται για να νικήσει!

Κάτι που φάνηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην τελική φάση του εφηβικού πρωταθλήματος την περασμένη άνοιξη στο Ηράκλειο της Κρήτης (26/04-01/05), όταν όλες οι αντίπαλες ομάδες έκλειναν πάνω στον 17χρονο πανύψηλο (2,09) και σούπερ ταλαντούχο forward της ομάδας και το τρόπαιο για την ΔΕΚΑ, ήρθε μέσω της σημαντικής συμβολής τεσσάρων άλλων συμπαικτών του (Λιοτόπουλος, Καλατζής, Τσιμερίκας και Καριώτης).

Το ίδιο συνέβη και ίσως μάλιστα σε ακόμη πιο εμφατικό βαθμό, λόγω της απουσίας ενός ψηλού με τα προσόντα του νέου παίκτη του Παναθηναϊκού (έχει μετακομίσει ήδη στην Αθήνα), ο οποίος έχει γεννηθεί το 2005 και στην τελική φάση του παιδικού πρωταθλήματος (για γεννηθέντες από το 2006 και κάτω) που ολοκληρώθηκε την Κυριακή (03/07) στην Καρδίτσα.

Και το λέω αυτό όχι μόνο γιατί ο σύλλογος που εδρεύει στην γειτονιά του «Χάτζι» (Εύοσμος) και προπονείται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις, αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας και στους παίδες (81-74 τον Προμηθέα στον τελικό) στηριζόμενος σε 7 (από τους 12) παίκτες που έχουν γεννηθεί το 2007 (δηλαδή έχουν ακόμη μία χρονιά στο παιδικό).

Το λέω και το τονίζω επειδή αυτό το “νταμπλ” – που παρεμπιπτόντως πέτυχε και ο Παναθηναϊκός στις κορασίδες και τις νεανίδες με coach τον πρώην προπονητή μου, Γιώργο Τσεμπέρη – ήταν αποτέλεσμα περισσότερο της αγωνιστικής νοοτροπίας, του πλάνου και των αρχών που έχει εμφυσήσει στα παιδιά ο αρχιπροπονητής Ιωσήφ Νικολαϊδης και λιγότερο του ταλέντου που χαρακτηρίζει αυτή την ομάδα.

Έχοντας παρακολουθήσει όλα τα παιχνίδια, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η δεύτερη εφετινή επιβράβευση της Ακαδημίας ΔΕΚΑ του Νίκου Χατζηβρέττα (της έδωσε το όνομα από το αγαπημένο του νούμερο), είναι αποτέλεσμα του απλού και ορθολογιστικού μπάσκετ. Ενός μπάσκετ που ευνοεί την πρωτοβουλία και την ελευθερία κινήσεων του απίστευτα προικισμένου και υπερβολικά ώριμου point-guard της ομάδας, Λευτέρη Λιοτόπουλου, αλλά συνάμα δεν παρεκκλίνει από το πλάνο της, περνάει την μπάλα από τα χέρια όλων των παικτών της, στέλνοντας το πρωτοφανές μήνυμα ότι δεν παίζει με αυτοσκοπό τη νίκη.

Μέσα από αυτή την σπάνια διαδικασία της στόχευσης στο σωστό μπάσκετ, καταδεικνύει περίτρανα ότι δεν διακατέχεται από την πίεση να νικήσει, αλλά κυρίως ότι δεν πανικοβάλλεται όταν χάνει. Ίσως γι’ αυτό, έφτασε στα ημιτελικά έχοντας μακράν χαμηλότερη ποιότητα, αθλητικότητα και μέγεθος από τα ρόστερ του Προμηθέα (2ος) του Παναθηναϊκού (3ος), του Περιστερίου (4ος), και του Ολυμπιακού (5ος) και θριάμβευσε χάρη στην φιλοσοφία της και την πιστή εφαρμογή της από τα ίδια τα παιδιά.

Δεν μπορώ να προβλέψω πόσοι και αν κάποιοι από τους εφετινούς πρωταθλητές παίδων θα κάνουν επαγγελματική καριέρα, πλην του εξωπραγματικού Λιοτόπουλου και του λεοντόκαρδου και πανέξυπνου Ανδρέα Πατρίκη (γιου του βετεράνου Δημήτρη Πατρίκη, που έγινε γνωστός μέσα από την εκπληκτική πορεία των Αμπελοκήπων στην δεκαετία του ’90). Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά πρέπει να γίνουν δακτυλοδεικτούμενα στον χώρο του μπάσκετ! Για τον απλούστατο λόγο ότι δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο μία ομάδα μπορεί να γίνει αποτελεσματική, χωρίς να έχει όλο το ταλέντο του κόσμου.

Ο Λιοτόπουλος είναι μία κατηγορία μόνος του, αλλά θέλει μεγάλη προσοχή!

Πάμε και λίγο επί ατομικού αν και τα παιδιά στα οποία αναφερόμαστε είναι ανήλικα, οπότε θα πρέπει να είμαστε άκρως προσεκτικοί σε όσα γράφουμε και στους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούμε.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η πρόοδος του 16χρονου (για την ακρίβεια τα κλείνει στις 2 Αυγούστου) point-guard από τα Διαβατά τους τελευταίους μήνες και ειδικότερα η απόδοσή του στην τελική φάση του εφηβικού και του παιδικού πρωταθλήματος, προκαλεί τεράστιες δυσκολίες ακόμη και σε όποιον είναι αποφασισμένος να είναι τρομερά φειδωλός στα σχόλια που θα κάνει!

Για να καταλάβετε το σημερινό επίπεδο του γιού του Φώτη Λιοτόπουλου (καθηγητής πληροφορικής στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης) και της πρώην παίκτριας Βούλας Καρυπίδου, μιλάμε για έναν παίκτη τον οποίο ήθελαν διακαώς ο Ηλίας Καντζούρης στην Εθνική εφήβων για το Πανευρωπαϊκό στο τέλος του μήνα (30/07-07/08 στην Σμύρνη της Τουρκίας) και ο φυσικά ο Βαγγέλης Ζιάγκος στην παίδων (σε αυτήν ανήκει ηλικιακά και εκεί θα παίξει) για το αντίστοιχο του Αυγούστου (12-20), με αποτέλεσμα να ληφθεί η απόφαση της μη ηλικιακής μετακίνησης παίκτη στις μικρές Εθνικές ομάδες.

Ο πολλά υποσχόμενος playmaker με ύψος 1,90, αλλά με μεγαλύτερο άνοιγμα χεριών από το μπόι του και με τεράστιες παλάμες, έχει όλα τα προσόντα να εξελιχθεί σε elite guard που μπορεί να παίξει πολύ ψηλά. Έχει κρύο αίμα, είναι εντυπωσιακός στην λήψη αποφάσεων και στην δημιουργία, εξαιρετικός σουτέρ (τόσο στο catch and shoot, όσο και μετά από ντρίμπλα), έχει απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του και παρ’ ότι είναι ακόμη «μωρό» σε μπασκετική ηλικία, αγωνίζεται με αξιοθαύμαστη ωριμότητα.

Μαζί του έχουν ασχοληθεί όλες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες, αλλά ο ίδιος δηλώνει κατασταλλαγμένος να αξιοποιήσει το ταλέντο του «χρηματοδοτώντας» τις σπουδές του στην Αμερική (μέσω υποτροφίας) και να συνδυάσει το μπάσκετ, προετοιμάζοντας την ζωή μετά απ’ αυτό! Δεν είναι καθόλου τυχαίο, δε, ότι είναι και εξαιρετικός μαθητής!

Αν δεν είχε προκύψει τόσο μεγάλος «ντόρος» γύρω από τον Σαμοντούροβ, βάσει απόδοσης και μόνο, πιστεύω ότι θα είχε αναδειχθεί MVP και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων. Η συγκεκριμένη διάκριση του απονεμήθηκε χωρίς σοβαρό συναγωνισμό στην Καρδίτσα, όπου και σήκωσε όλα τα τρόπαια. Αυτό του πρώτου σκόρερ (μ.ο. 17,4π., 5,0ρ. & 2,8ασ. με 44,6% στα σουτ), αυτού του πολυτιμότερου παίκτη και φυσικά το πιο σημαντικό του πρωταθλητή Ελλάδας, ως αρχηγός της ΔΕΚΑ.

Κλείνοντας την αναφορά μου στον Θεσσαλονικιό point-guard, οφείλω να σταθώ και σε μία εξίσου σημαντική παράμετρο που πρέπει να προβληματίσει τόσο τον ίδιο όσο και τους ανθρώπους της ομάδας του αλλά και της ομοσπονδίας. Το παιδί έφτασε σε όλα αυτά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα, όντας εμφανώς κουρασμένος, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη.

Επειδή έτυχε να τον δω και στο Rising Stars και στο Adidas Next Generation Tournament και στις τελικές φάσεις των εφήβων και των παίδων (συνυπολογίστε ότι από τα μέσα της σεζόν είχε σημαντικό ρόλο και στην ανδρική ομάδα της ΔΕΚΑ που ανέβηκε στην Β’ Εθνική), η αίσθηση που μου δόθηκε ήταν ότι στην Καρδίτσα έπαιζε με τρομερή συντήρηση δυνάμεων γιατί βρισκόταν ένα βήμα πριν το... κάψιμο!

Όχι τίποτε άλλο, σε λίγες μέρες θα κληθεί να δώσει το παρών στην προετοιμασία της Εθνικής παίδων και ουσιαστικά τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα έχει συμπληρώσει έναν χρόνο πλήρους overuse και non-stop μπάσκετ.

Οι υπόλοιποι διακριθέντες

Το παιδί με τα μεγαλύτερα προσόντα και το πλέον αδιαμφισβήτητο ταλέντο από την κλάση του 2006, είναι ξεκάθαρα ο Νεοκλής Αβδάλας (μ.ο. 17,0π. & 11,8ρ. με 42,5% εντός πεδιάς) του Παναθηναϊκού. Με ύψος 2,02, πολύ μακριά χέρια και ιδιαίτερα μακρύ κορμί έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να κάνει σπουδαία καριέρα. Ωστόσο, σε σχέση με την εικόνα του στο Ηράκλειο, εξακολουθεί να ντριμπλάρει υπερβολικά μακριά από το καλάθι, χάνοντας ενέργεια και να μην εκμεταλλεύεται το υψομετρικό του πλεονέκτημα στην επίθεση πλησιάζοντας στο ζωγραφιστό (στην άμυνα ήταν αισθητά βελτιωμένος), με αποτέλεσμα να γίνεται περισσότερο προβλέψιμος.

Πολύ καλά στοιχεία για την έφεσή του στο ριμπάουντ, την αίσθηση της μπάλας όταν είναι στον αέρα και τις τοποθετήσεις του δυνατού κορμιού του (ειδικότερα στο επιθετικό), άφησε ο Ανδρέας Πατρίκης της ΔΕΚΑ (μ.ο. 16,2π., 16,8ρ., 3,8ασ. & 1,2κοψ. με 45,3% εντός πεδιάς), που είναι ένας undersized center (1,97-1,98), με ξεχωριστή αντίληψη του παιχνιδιού.

Τα άλλα δύο παιδιά που επελέγησαν στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης, είναι περιφερειακοί. Ο λόγος για τον Κερκυραίο, Βασίλη Βλάσση (1,87) του Προμηθέα (μ.ο. 13,8π., 3,8ασ. με 41,7% στα σουτ), που είναι καλός σουτέρ τριών πόντων αλλά διαθέτει και γρήγορη κίνηση με την μπάλα προς το καλάθι και τον βραχύσωμο Γιάννη Μαραγκουδάκη (1,81) του Περιστερίου (μ.ο. 13,0π., 5,6ρ. & 6,6ασ. με 41,9% στα σουτ), που όσο μπόι του λείπει, τόσο μπάσκετ ξέρει και πάσες βλέπει. Τρομερός στο ένας εναντίον ενός, με μεγάλη καρδιά και ηγετική ικανότητα.