Μογγολία. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μπορεί να έρθει στο μυαλό κάποιου ανθρώπου μόλις ακούσει την απομακρυσμένη χώρα της Ανατολικής Ασίας;

Μπορεί ο βουδισμός, ο Τζέκινγς Χαν, η έρημος Γκόμπι, μπορεί ένα σωρό άλλα πράγματα αλλά σε καμία περίπτωση ο αθλητισμός. Πολλώ δε μάλλον το... μπάσκετ. Κι όμως. Στη Μογγολία παίζουν μπάσκετ! Και όχι μόνο παίζουν μπάσκετ αλλά είναι και το δεύτερο δημοφιλέστερο άθλημα της χώρας, πίσω από την πάλη! Με γήπεδα που γεμίζουν από κόσμο, με ένταση, με ενθουσιασμό, με οργάνωση, με μεράκι από τους διοικούντες, αλλά φυσικά με χαμηλής ποιότητας επιπέδου όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι.

Παρόλα αυτά, γιατί να μην δοκιμάσει κάποιος προπονητής να βρεθεί στο μακρινό Ουλάν Μπατόρ και να δοκιμάσει την τύχη του σε κάτι εντελώς νέο και διαφορετικό; Ειδικά αν μιλάμε για πρόταση που δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί κάποιος! Ο Βασίλης Φραγκιάς, με πλούσια εμπειρία από το πρωτάθλημα της Α1 και έχοντας καθίσει σε πάγκους ομάδων από την Κύπρο, την Ουκρανία αλλά και της εθνικής Κατάρ είναι εκείνος που πήρε την τολμηρή απόφαση να βρεθεί σ' έναν...παντελώς άγνωστο κόσμο!

«Η συμφωνία έγινε μπαμ-μπαμ! Άλλωστε είναι δύσκολο να βρεθεί δουλειά μεσούσης της σεζόν και εδώ η πρόταση ήταν σούπερ καλή όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι. Όμως από το μπάσκετ εδώ δεν είχα ιδέα» ήταν τα πρώτα λόγια του Βασίλη Φραγκιά στο Gazzetta λίγο μετά το προπονητικό του ντεμπούτο στον πάγκο των Ερντενέτ Μάινερς και έχοντας οδηγήσει τη νέα του ομάδα του στη νίκη κόντρα στην Ετουγκέλ Μπαγιαγνκόλ Ιβερσούντ με 104-101 στην παράταση!

Το πιο περίεργο όλων; Ύστερα από τρεις μέρες απαραίτητης καραντίνας, βρέθηκε απευθείας στο γήπεδο και κάθισε στον πάγκο για να κοουτσάρει χωρίς να γνωρίζει... κανέναν: «Μου εξήγησαν λίγο τα πράγματα και χθες που βγήκα από την καραντίνα, πήγα και κοουτσάρισα απευθείας χωρίς να ξέρω καν την ομάδα. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό στη ζωή μου...» συνεχίσει ο 60χρονος προπονητής, ο οποίος ξετύλιξε το... σουρέλ κουβάρι των όσων είδε και έζησε στα πρώτα του 24ωρα στη Μογγολία!

-Να το πάρουμε λίγο από την αρχή. Πώς προέκυψε αυτή η πρόταση;

«Ήρθε από σπόντα της σπόντας... καρασπόντα! Ακριβώς έτσι. Τελείως στο άσχετο. Με πήρε ο Genenal Manager της ομάδας, πολύ φοβισμένος και μου είπε πώς είχαν τα πράγματα. Του λέω με τη σειρά μου 'ρε φίλε δεν ξέρω καν τι πρωτάθλημα έχετε εκεί. Ξέρω φυσικά που είναι γεωγραφικά η χώρας όπως και την ιστορία της επειδή διαβάζω, αλλά τι έχετε εκεί; Έχετε μπάσκετ; (γέλια)'. Μου είπε ότι με θυμόταν επειδή είχαμε παίξει ένα φιλικό παιχνίδι με την εθνική Κατάρ στην Κορέα. Όμως εγώ δεν το θυμόμουν. Μου είπε ότι είχαν κάποιο συγκεκριμένο ποσό να μου δώσουν για τέσσερις μήνες και δέχτηκαν. Την άλλη μέρα μου έστειλαν τα εισιτήρια να πετάξω από Κωνσταντινούπολη στο Ουλάν Μπατόρ. Ήρθα και μπήκα τρεις μέρες καραντίνα που είναι υποχρεωτικό για τους ξένους σ' ένα ξενοδοχείο. Και είχε πολύ χαβαλέ γιατί χτύπαγε η πόρτα του δωματίου και άφηναν φαγητό, το οποίο δεν ήξερα καν τι ήταν. Έχασα τρία κιλά. Αυτό ήταν το καλό της υπόθεσης. Χθες ήρθαν και με πήραν που είχε τελειώσει η καραντίνα και ήμουν ΟΚ και από τα τεστ και πήγα στο παιχνίδι. Εκεί έπαθα πλάκα από θέμα οργάνωσης, κόσμου και εγκαταστάσεων. Στυλ ΝΒΑ είχαν. Δεν περίμενα το δω εδώ...»

-Και; Πώς κύλησε το πρώτο σου ματς το οποίο μάλιστα ήταν και νικηφόρο;

«Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα να κοουτσάρω. Δεν ήξεραν καν την ομάδα. Είχα παρακολουθήσει όλα και όλα δύο παιχνίδια. Το ένα ήταν και περσινό. Το στυλ του μπάσκετ εδω είναι όπως αυτό που παίζουν οι Κινέζοι. Πάνω-κάτω...»

-Πρώτη, δεύτερη πάσα και σουτ;

«Δύο πάσες; Και πολλές λες. Πάω λοιπόν στο γήπεδο όπου ο κόσμος δεν ταυτίζεται με μια ομάδα, απλά πάει και διασκεδάζει με το θέαμα. Καθόμουν πίσω από τον πάγκο γιατί δεν ήθελα να κοουτσάρω από τη στιγμή που δεν ήξερα την ομάδα. Και είχε αναλάβει ο βοηθός. Λέω στον μεταφραστή που ήταν δίπλα, 'γιατί δεν μιλάει; γιατί δεν λέει τίποτα στους παίκτες;' Στο μεταξύ είχε ξεκινήσει το ματς και χάναμε 16-2. Και συνεχίζω: 'Γιατί δεν παίρνει τάιμ άουτ;' Και ήταν όλοι στον πάγκο αραχτοί, ΟΚ δεν τρέχει και τίποτα. Γυρίζει και λέει ο βοηθός 'θα πάρω μετά'. Ε, τότε σηκώθηκα από πίσω που καθόμουν, πάω στη γραμματεία και λέω 'τάιμ άουτ'.»

-Και ανέλαβες εσύ μετά;

«Ναι. Και στο το τάιμ άουτ, ρωτάω τους παίκτες: 'Θα παίξουμε ζώνη. Έχετε ξαναπαίξει ζώνη;' Μου λένε 'όχι'. Τότε δείχνω σ' έναν πίνακα πώς να παίξουμε ζώνη, μπερδεύονται οι δικοί μας, μπερδεύονται οι δικοί τους, περνάμε 20 πόντους μπροστά, μας έφτασαν στη συνέχεια και να μην τα πολυλογώ κερδίσαμε στην παράταση. Μετά όλοι ήταν τρισευτυχισμένοι. Αγκαλιές, χαρές. Γενικά είναι όλοι πολύ φιλόξενοι. Πολύ εντάξει μαζί μου στη μιάμιση μέρα που είμαι έξω μετά την καραντίνα. Μου βρήκαν και ένα σούπερ ξενοδοχείο να μείνω για τους επόμενους 3,5 μήνες που τελειώνει το πρωτάθλημα...»

-Εκεί οι προπονήσεις είναι καθημερινές;

«Ναι, κάθε μέρα. Και κάθε τρεις ημέρες έχει παιχνίδι. Αύριο (4/1) έχουμε άλλο παιχνίδι. Και σήμερα (3/1) προπόνηση».

-Ουσιαστικά η πρώτη σου προπόνηση;

«Ναι, η πρώτη. Σήμερα (3/1) θα γνωριστώ με την ομάδα και τους παίκτες. Γιατί χθες έλεγα για πρώτη φορά στην ζωή μου, 'πες στον 35 να δώσει τη μπάλα στον 26' (γέλια). Γέλαγα μόνος μου. Σουρεάλ η κατάσταση. Τη χάρηκαν τη νίκη και έλεγαν 'φοβερό νίκη, ο κόουτς φώναζε στον πάγκο'. Ξέρεις, εκεί είναι όλοι πολύ ήρεμοι».

-Εκεί η ομάδα (σ.σ. Ερντενέτ Μάινερς) σε τι κατάσταση είναι;

«Ξεκίνησε με δύο ήττες και τώρα έχει κάνει δύο σερί νίκες με τελευταία αυτή που κάναμε μαζί χθες, οπότε βρίσκεται στο 2-2. Είναι κάτι εντελώς καινούργιο για εμένα. Και όπως σου είπα και πριν, η οργάνωση είναι υψηλού επιπέδου. Και δεν υπάρχουν έδρες. Όλες οι ομάδες παίζουν σε διαφορετικά γήπεδα και μάλιστα μέσα στο Ουλάν Μπατόρ. Δεν βγαίνουμε έξω από την πόλη. Όλες είναι από εδώ».

-Η χωρητικότητα των γηπέδων είναι μεγάλη;

«Σε αυτό που παίξαμε χθες χώραγε 3.500 θεατές. Σε αυτό που θα παίξουμε αύριο, όπως μου είπαν είναι μικρό και χωράει 1.500 άτομα».

-Τι άλλο περιμένεις να δεις εκεί;

«Ο πρόεδρος, ο οποίος απ' ότι κατάλαβα έχει πολλά χρήματα διότι ασχολείται με δημόσια έργα καθώς έχει φυσικούς αγωγούς στο Καζακστάν, μου είπε ότι μόλις διακοπεί το πρωτάθλημα για τα παράθυρα θα πάνε στην έρημο Γκόμπι να δω τους Βουδιστικούς ναούς. Γιατί εδώ είναι όλοι βουδιστές. Εννοείται ότι θα πάω. Μιλάμε για εμπειρία ζωής.»

-Και εντελώς διαφορετικό το κλίμα εκεί, ε;

«Εκεί που ήμουν στους 40 βαθμούς, τώρα βρέθηκα στους -40! Στα δύο αντίθετα. Δεν παλεύεται το κρύο εδώ. Δεν είναι για να βγαίνεις έξω. Σήμερα που είδα έχει -28! Είμαστε ακριβώς κάτω από το Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Περίπου 350 χιλιόμετρα. Οπότε μπορείς να φανταστείς... Όμως ξαναλέω είναι πολύ φιλόξενοι και σέβονται πολύ το ελληνικό μπάσκετ. Ακόμα θυμούνται το Παγκόσμιο του 2006 στη Σαϊτάμα και μου έλεγαν Παπαλουκάς, Σπανούλης, Διαμαντίδης. Ήξεραν όλους τους παίκτες. Και τώρα είναι σε φάση που θέλουν αναπτύξουν το μπάσκετ γιατί εδώ το εθνικό άθλημα είναι η πάλη και γενικά οι πολεμικές τέχνες. Μετά έρχεται το μπάσκετ».

-Και όσον αφορά τους κανονισμούς, πόσους ξένους έχεις το δικαίωμα να έχεις;

«Δύο Αμερικανούς, αλλά να παίζει μόνο ο ένας στην πεντάδα. Ψάχνω να βρω δύο παίκτες. Δηλαδή τους δύο Αμερικανούς.»

-Και τι μπάτζετ έχεις γι' αυτούς;

«Εδώ δίνουν καλά χρήματα. Περίπου από επτά έως εννέα χιλιάδες δολάρια το μήνα. Αναλόγως τι θα βρούνε. Πολύ πιο πολλά από ότι στην Ελλάδα. Και ψάχνω έναν combo guard και έναν ψηλό.