Ξεκινάω ανάποδα: Σκόπευα να αφιερώσω ένα σχόλιο στην ομάδα μπάσκετ του Ηρακλή σε μια διαφορετική χρονική στιγμή, αλλά το γεγονός ότι την εβδομάδα που ο Κρις Χουγκάζ και οι παίκτες του ετοιμάζονται να παίξουν ίσως τον πιο καθοριστικό αγώνα της χρονιάς απέναντι στο Μαρούσι ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε διοικητικούς παράγοντες με έκανε να βιαστώ. Ποιος έχει δίκιο σε αυτή την τελευταία κοκορομαχία; Προφανώς κανένας διότι αν ο… νικητής των ανακοινώσεων έχει να διαχειριστεί ένα νέο υποβιβασμό στην Α2, προφανώς δεν θα είναι ευτυχισμένος.

Ο Ηρακλής, ύστερα από τέσσερα χρόνια παραμονής στην Α2, επέστρεψε φέτος στην Α1, αλλά έξι αγωνιστικές πριν από τη λήξη της κανονικής περιόδου βρίσκεται στην τελευταία θέση της βαθμολογίας μαζί με την ΑΕΚ και κυνηγάει ένα θαύμα για να σώσει τη χρονιά.

Τη δεκαετία του 1970, όταν ο Νταν Πίτερσον (ο ίδιος που, στα 75 του πλέον, επιστρατεύτηκε φέτος για να βάλει τάξη στην Αρμάνι Μιλάνο) έφερνε Αμερικανούς στην Ολίμπια Μιλάνου, ανεξάρτητα αν τους πλήρωσε ένα… τσουβάλι δολάρια, τους πήγαινε πριν υπογράψουν, για εκπαιδευτικό περίπατο στα γραφεία της ομάδας. Τους έδειχνε φωτογραφίες δωδεκάδων που είχαν πάρει πρωταθλήματα, παικτών που τα ονόματά τους είχαν γίνει τραγούδι στο στόμα των φιλάθλων, τους πήγαινε όσο πίσω χρειαζόταν στον χρόνο και την Ιστορία, για να νιώσουν το βάρος της φανέλας που φορούσαν. Ο στόχος ήταν να κάνει τους ξένους να φερθούν με σεβασμό απέναντι σε όλους όσο καιρό θα έμεναν στο Μιλάνο…

Πόσος κόσμος, αλήθεια, γνωρίζει ότι ο Ηρακλής είναι η ομάδα που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος το 1928 και ότι το όνομά του βρίσκεται ανάμεσα στα ιδρυτικά σωματεία της FΙBΑ; Ο Αμπατζιόγλου -που ήταν και ένας από τους παίκτες της ομάδας που κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του Ηρακλή- υπήρξε μαζί με τον Μαυροσκούφη ένα από τα δεκατρία ιδρυτικά μέλη της παγκόσμιας ομοσπονδίας μπάσκετ FIBA, υπογράφοντας το πρακτικό ίδρυσής της το 1932!

Το 1935, οι παίκτες της ΧΑΝΘ πήραν ομαδικά μεταγραφή στον Ηρακλή και δημιουργήθηκε μια πανίσχυρη ομάδα που κατέκτησε για δεύτερη φορά το Πανελλήνιο πρωτάθλημα.

Το 1963-64, όταν δημιουργήθηκε η Α’ Εθνική, ο Ηρακλής ισοβάθμησε με την ΑΕΚ στην πρώτη θέση με ρεκόρ 13 νίκες και 5 ήττες, αλλά έχασε στο μπαράζ και πήρε τη δεύτερη θέση.

Το 1972, ένας αθλητής του Ηρακλή, ο Αριστείδης Μούμογλου, κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ σκοραρίσματος σε έναν αγώνα, σημειώνοντας 143 πόντους στο παιχνίδι Ηρακλής-ΒΑΟ που έληξε 172-94.

Το 1981 έφτασε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος και έχασε από την ΑΕΚ στη Γλυφάδα με σκορ 84-78, σ’ ένα ματς όπου έπαιξε για τους «κιτρινόμαυρους» ο… Κυριάκος Ραμπίδης, γνωστός πλέον σαν Κερτ Ράμπις και ως ένας από τους πολλά υποσχόμενους προπονητές στο ΝΒΑ.

Το 1987 εγκαινιάστηκε το Ιβανώφειο και την επόμενη χρονιά αποκτήθηκε ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ, ο Αμερικανός γκαρντ που αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος ξένος παίκτης που είχε ποτέ η ομάδα. Ο Ίνγκραμ ή Άνκρουμ αν προτιμάτε τη σωστή προφορά του ονόματός του, έμεινε τέσσερα χρόνια στον Ηρακλή, ήταν πάντα ο δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω από τον Γκάλη και έφυγε μόνο για να παίξει στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, που ήταν και τότε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ στην Ευρώπη…

Το 1994 με προπονητή τον Σάκοτα φτάνει και πάλι στον τελικό του κυπέλλου, για να χάσει αυτή τη φορά στο ΣΕΦ από τον Ολυμπιακό με 63-51.

Το 1994 με κόουτς τον Σούμποτιτς και δίδυμο ξένων τους Ζντοβτς-Μπέρι η ομάδα παίρνει την τρίτη θέση στην Α1 και φτάνει ως τους τέσσερις του ευρωπαϊκού κυπέλλου.

Το 1995 με δίδυμο ξένων τους Ζντοβτς και ΜακΝτάνιελ έφτασε ως τους «16» του κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Την επόμενη σεζόν παίζει και πάλι σε τελικό κυπέλλου, για να χάσει για τρίτη φορά την ευκαιρία να σηκώσει το τρόπαιο. Ο Παναθηναϊκός νίκησε με 85-74.

Τη σεζόν 2001-02 ο Ηρακλής κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις και με κόουτς τον Πιλαφίδη καταλαμβάνει την τέταρτη θέση, ενώ ο Νίκος Χατζηβρέττας στέφεται πρώτος σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Διαμαντίδης είναι αλλαγή του Μπλάκνεϊ και η ομάδα προκρίνεται στην Ευρωλίγκα, αλλά αδυνατεί να συμμετάσχει λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Ο Διαμαντίδης την επόμενη χρονιά (2002-03) είναι βασικός και την πεντάδα συμπληρώνει ο 17χρονος τότε Σοφοκλής Σχορτσιανίτης.

Το 2003-04 με κόουτς τον Κακιούση η ομάδα πραγματοποιεί μεγάλη πορεία, παίρνει την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα και όλοι μαθαίνουν για το σπουδαίο δίδυμο Διαμαντίδης-Λάζαρος Παπαδόπουλος.

Με την ιστορία του τμήματος μπάσκετ να πλησιάζει τον έναν αιώνα ζωής, ο Ηρακλής μπορεί να περηφανεύεται ότι τη φανέλα του φόρεσαν παίκτες σαν τον Διαμαντίδη, τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, τον Χατζηβρέττα, τον Σακελλαρίου, τον Κακιούση, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον Σχορτσιανίτη, τον Καρατζουλίδη, τον Μούμογλου, τον Σταυρόπουλο, τον Μπογατσιώτη, τον Ίνγκραμ, τον Μπέρι, τον Τάρπλεϊ, τον ΜακΝτάνιελ, τον Ντόναλτσον, τον Καράσεφ, τον Ζντοβτς, τον Ντίνκινς…

Ο Ηρακλής στα χρόνια της έκρηξης του μπάσκετ είχε την τύχη αλλά και το ειδικό βάρος να προσελκύσει διοικητικούς ηγέτες με μεγάλη επιφάνεια τόσο στην οικονομική, όσο και στην κοινωνική ζωή της Βορείου Ελλάδας. Ο Χαΐτογλου βασικά αλλά και ο Εμφιετζόγλου θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, αλλά εγκατέλειψαν την προσπάθεια στη μέση, απογοητευμένοι οι ίδιοι και αφήνοντας την ομάδα με περισσότερα προβλήματα από όσα είχε πριν αναμειχθούν.

Δυστυχώς το επαγγελματικό μπάσκετ στην Ελλάδα έγινε μέσα σε μια νύχτα με τη βάπτιση των ερασιτεχνών σε τεχνοκράτες του μάρκετινγκ. Στη χώρα όπου όλα γίνονται στο πόδι, το μπάσκετ δεν μπόρεσε να αποτελέσει εξαίρεση. Οι «επενδυτές» έμπαιναν στις ομάδες με τη διάθεση να βάλουν τα ωραία τους λεφτά για να γίνει η δουλειά, αλλά σύντομα ανακάλυπταν ότι πετούσαν χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Η λειτουργία των μπασκετικών ΚΑΕ δεν είχε όρους και όρια, δεν είχε στόχους και λογική. Ο κόσμος ήθελε νίκες χωρίς να νοιάζεται για το πώς και ο καθένας είχε άποψη για το τι έπρεπε να κάνει ο πρόεδρος. Εννοείται ότι το χέρι στην τσέπη έμπαινε από σπάνια έως ποτέ και τα εισιτήρια άρχισαν να θεωρούνται έσοδο των ομάδων είκοσι χρόνια μετά τη βάπτιση του ελληνικού μπάσκετ ως επαγγελματικού αθλήματος…

Ο Ηρακλής δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Λανθασμένοι χειρισμοί και αποφάσεις, παραλείψεις και γενικότερα αμαρτίες του παρελθόντος έχουν φέρει τον Ηρακλή στη σημερινή κατάσταση. Η ομάδα που μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει προσφέρει τόσους παίκτες στην Εθνική ομάδα (Διαμαντίδης, Χατζηβρέττας, Παπαδόπουλος, Σχορτσιανίτης), εξαιρετικούς προπονητές όπως οι Κακιούσης και Πιλαφίδης, έχει ιδιόκτητο γήπεδο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, βρίσκεται σε διαρκή κρίση.

Το όνομα του Ηρακλή δεν εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη και η ομάδα έχει πολύ μεγαλύτερη Ιστορία σε σχέση με το σημερινό ειδικό της βάρος.

Έχουμε την αίσθηση ότι το τμήμα μπάσκετ αδικήθηκε και μέσα από τον Ηρακλή -ειδικά όταν έπρεπε να αποφασιστεί πού θα δοθεί προτεραιότητα, με το βόλεϊ να λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος- αλλά όση αλήθεια και αν κρύβει αυτή η εξήγηση, δεν παύει να αποτελεί δικαιολογία.

Είναι φανερό ότι το μπάσκετ του Ηρακλή χρειάζεται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μια σταθερή διοίκηση, η οποία θα θέσει ρεαλιστικούς στόχους και θα προσπαθήσει να τους υλοποιήσει χωρίς να ξεφύγει. Η εποχή των σωτήρων έχει περάσει, όπως και εκείνη του θείου από το Σικάγο. Χρειάζεται ψυχραιμία, θετική διάθεση και στήριξη από όλους όσοι αγαπούν τον Ηρακλή. Οι υστερίες, ο πανικός και η πίεση από όπου και αν προέρχονται δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σαμποτάρουν την ομάδα.

Ο Ηρακλής θα πρέπει να δουλέψει στην παραγωγή και να ρίξει το βάρος στα τμήματα υποδομής. Οφείλει να γίνει παραγωγική ομάδα και μέσα από αυτή τη διαδικασία να έχει έσοδα και ενίσχυση σε ανθρώπινο δυναμικό, όχι μόνο σε αθλητές, αλλά και σε στελέχη. Και οι «κυανόλευκοι» έχουν ένα μεγάλο συν: Ιδιόκτητες εγκαταστάσεις που τους δίνουν το δικαίωμα να οργανωθούν, να προγραμματίσουν, να πατήσουν γερά στα πόδια τους…

Η εποχή για ν’ αλλάξει νοοτροπία ο Ηρακλής –και γενικότερα το μπάσκετ– είναι ιδανική: Τώρα δεν χρειάζονται πακτωλοί εκατομμυρίων για να κάνεις μια αξιοπρεπή ομάδα. Μεράκι χρειάζεται, γνώση και υπομονή.

Αντί επιλόγου: Η φετινή σεζόν αποτελεί για τον Ηρακλή συνέχεια των προηγούμενων. Δυστυχώς κουβάλησε στην Α1 τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν την τελευταία του χρονιά στην Α2, ο Κακιούσης δεν συνέχισε το έργο του, οι παράγοντες ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να επικοινωνούν με ανακοινώσεις και οι οπαδοί όποτε τους δοθεί ευκαιρία κλείνουν για μερικές αγωνιστικές το Ιβανώφειο. Ο Πιλαφίδης που θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά τέθηκε εκτός μάχης από εσωτερικούς παράγοντες και τώρα πια οι «κυανόλευκοι» ελπίζουν σε ένα θαύμα. Μόνο που το θαύμα για την ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν είναι η παραμονή στην Α1, αλλά η ομόνοια και η σύμπραξη των δυνάμεών της με στόχο τη δημιουργία ενός συνόλου που θα έχει ταυτότητα και θα γεμίζει το γήπεδο…