Ο προπονητής που θαυμάζω περισσότερο και από τον Γκουαρδιόλα

Ενας καλός φίλος μου έδωσε μια σπουδαία ευκαιρία που με βοήθησε να ξεκολλήσω για λίγο τη βελόνα του μυαλού από τον κορονοϊό, και να ανακαλύψω έναν προπονητή ποδοσφαίρου, τον οποίο πλέον θαυμάζω το ίδιο και περισσότερο από όσο θαυμάζω τους προπονητές της ελίτ του ποδοσφαίρου. Με βοήθησε να ανακαλύψω τον Σαντζάι Πάθακ, έναν 43χρονο Ινδό οικονομολόγο, που λειτουργεί ως καθηγητής φυσικής αγωγής στην Μπιχάρ, μια από τις πολιτείες της Ινδίας, ο οποίος έχει ήδη συμπληρώσει μια δεκαετία ως ιδρυτής, προπονητής και χορηγός μιας ομάδας ποδοσφαίρου γυναικών.

Προτού διαβάσεις οτιδήποτε άλλο από εμένα, έχει μεγάλο νόημα να δεις το βίντεο.

Ενας άνθρωπος που δεν είχε σπουδάσει την προπονητική του ποδοσφαίρου, έβαλε τον εαυτό του στη διαδικασία να μάθει να εκπαιδεύει μέσα από το YouTube με το όραμα να δώσει μέσα από το ποδόσφαιρο την ευκαιρία στα κορίτσια της περιοχής του να αγοράσουν το προνόμιο μιας καλύτερης ζωής από αυτή που τους επιφυλάσσουν τα στερεότυπα μιας κοινωνίας που αντιλαμβάνεται την γυναίκα ως αντικείμενο προς παραχώρηση, εκμετάλλευση, κτήση. Ενας άνθρωπος που δεν ήταν/είναι πλούσιος, χρηματοδότησε τα οράματά του για κοινωνική προσφορά προς τα κορίτσια της περιοχής του με το υστέρημά του. Μετέτρεψε το οικογενειακό χωράφι σε προπονητικό κέντρο προκειμένου να αποφύγουν τα κορίτσια και ο ίδιος το μπούλινγκ, έβαλε και βάζει τη γυναίκα του να ξεπουλά τα κοσμήματά της προκειμένου να βρίσκει χρήματα για να καλύπτει τα βασικά έξοδα των κοριτσιών και της ομάδας. Δίνει τη ζωή του στα κορίτσια του τόπου του.

Θα τον θαύμαζα αυτόν τον τύπο ακόμη και αν ήταν ο πρωταγωνιστής μιας παρόμοιας ιστορίας τοποθετημένης σε ένα ελληνικό χωριό. Ολο αυτό που είδα στο βίντεο, το οποίο ήταν ερέθισμα για να μάθω περισσότερα για την ιστορία του Σαντζάι Πάθακ είναι συγκλονιστικό. Διότι αυτός ο άνθρωπος τα κάνει όλα αυτά με ελάχιστη υποστήριξη, ελάχιστη κατανόηση, και τα κάνει σε μια κοινωνία της οποίας τα μυαλά του βάζουν διαρκώς μεγάλα εμπόδια για να τον αποθαρρύνουν. Στο βίντεο ο Πάθακ μοιάζει με τον τρελό του χωριού. Κι αυτό είναι το χειρότερο, ότι ούτε η πατρίδα του ούτε ο υπόλοιπος πλανήτης έχουν καταφέρει να του δώσουν λίγο κουράγιο για να συνεχίζει αυτό το έργο.

Μέσα από όσα διάβασα και κατάλαβα για αυτόν, ο Σαντζάι Πάθακ είναι ένας τύπος που τρέφεται ψυχικά και χορταίνει με κάθε καλό νέο που μαθαίνει από τα κορίτσια που βοηθά να μεγαλώσουν και να ξεφύγουν από μια κοινωνία που – το λιγότερο – τα υποτιμά, τους κόβει τα φτερά και τα υποχρεώνει να ζήσουν μια χαμηλότερης ποιότητας ζωή επειδή δεν είναι αγόρια. Θα ήθελα πάρα πολύ να του σφίξω το χέρι, πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα να σφίξω το χέρι του Πεπ Γκουαρδιόλα – του προπονητή που θαυμάζω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο επαγγελματία της ελίτ.

Αυτή την ιστορία δεν την έγραψα μόνο για να τη μοιραστώ με περισσότερους, να την κάνω γνωστή σε περισσότερους Ελληνες. Την έβαλα σε ένα σημείωμα για να την αφιερώσω σε όλους αυτούς τους μικρούς ήρωες του ποδοσφαίρου γυναικών στην Ελλάδα, οι οποίοι κάνουν μεγάλες προσπάθειες για να δώσουν στα κορίτσια την ευκαιρία να παίξουν ποδόσφαιρο. Όχι για να πάρουν κουράγιο με τη σκέψη ότι αλλού οι προπονητές του ποδοσφαίρου των γυναικών δυσκολεύονται περισσότερο συγκριτικά με την Ελλάδα, αλλά για να εμπνευστούν από την ιστορία ενός ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην προσπάθεια να βοηθήσει τα κορίτσια του τόπου του να ζήσουν καλύτερα. Και, γιατί όχι, για να τον προσκαλέσουν εδώ με την ομάδα του για έναν φιλικό αγώνα όταν οι συνθήκες θα το επιτρέπουν. Για να του δώσουν κουράγιο, και για να αντλήσουν έμπνευση από την στάση του στη ζωή.