Μπιλ Ράσελ: Αλλάζοντας το παιχνίδι από τα χρόνια του NCAA (vids)
Ο Μπιλ Ράσελ ήταν αλαζόνας. Το είχε παραδεχτεί πολλές φορές. Ίσως αν απουσίαζε αυτό το στοιχείο, να μην είχε αγγίξει το μπασκετικό μεγαλείο που του αναλογούσε.
Μολονότι δηλωμένος αλαζόνας, ο 11 φορές πρωταθλητής του NBA δεν καυχήθηκε ούτε μία φορά για το πόσο άλλαξε το παιχνίδι. Και η αλήθεια είναι πως εκείνοι που άλλαξαν το μπάσκετμπολ είναι λίγοι. Μετριούνται μετά βίας στα δάκτυλα δύο χεριών.
Ο Ράσελ δεν άλλαξε μόνο το NBA. Φρόντισε να το κάνει νωρίτερα, στα χρόνια του NCAA. Στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Η συγκεκριμένη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι τυχαία.
Αν δεν υπήρχε αυτή στο... βιογραφικό του Ράσελ, ίσως ο κόσμος να μην τον είχε αντικρίσει. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η συγκεκριμένη πόλη φρόντιζε να κάνει τη διαφορά. Στη συμπεριφορά απέναντι στους μαύρους, απέναντι στις μειονότητες. Σε όλες τις πτυχές που μπορούσε να φανταστεί κάποιος.
Η μοίρα έφερε τον Ράσελ στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο το 1952 και ενώ η οικογένειά του είχε μετακομίσει στο Όκλαντ το 1943. Ένα άσημο πανεπιστήμιο, διόλου φημισμένο για το μπασκετικό του πρόγραμμα. Εκείνη την εποχή όποιος ήθελε να παίξει μπάσκετ και να χτίσει μία καριέρα πάνω σε αυτό, θα φοιτούσε είτε στο Κεντάκι του Άντολφ Ραπ, είτε στο UCLA.
Στο Σαν Φρανσίσκο υπήρχε και ένα άλλο, μεγάλο, πρόβλημα. Η ομάδα δεν διέθετε το δικό της γήπεδο. Και κάπως έτσι σε κάθε ματς έπρεπε να παίζει και σε διαφορετικό γήπεδο. Το παρατσούκλι «περιπλανώμενοι γαλαζοαίματοι» κόλλησε γοργά στην ομάδα που θα προκαλούσε μία τεράστια διπλή έκπληξη τα επόμενα χρόνια, από τον ερχομό του Ράσελ.
Σπάζοντας τα στερεότυπα
Πριν το 1951 μόνο ένας μαύρος παίκτης είχε φορέσει τη φανέλα των Ντονς, όπως ήταν το παρατσούκλι των παικτών της ομάδας του μπάσκετ. Το όνομά του, που σύντομα ξεχάστηκε, ήταν Καρλ Λόουσον. Στην Τάξη του 1952 ο Μπιλ Ράσελ και ο Χαλ Πέρι ήταν οι μοναδικοί δύο μαύροι. Προστέθηκαν στους άλλους εννιά, οι οποίοι βρίσκονταν σε διαφορετικά φοιτητικά έτη.
Ο Ράσελ είχε την τύχη να συνεργαστεί με έναν προπονητή που αδιαφορούσε για τα στερεότυπα. Και το Σαν Φρανσίσκο είχε τη φήμη μιας πρωτοποριακής πόλης, όσον αφορά τα φυλετικά ζητήματα.
Ο Φιλ Γούλπερτ, ανδρώθηκε στο Λος Άντζελες, μία πόλη χωρισμένη στα δύο. Στο Σαν Φρανσίσκο ακολούθησε άλλο δρόμο. Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κυνηγήσει την απόκτηση μαύρων φοιτητών (και παικτών) και κανένα πρόβλημα να τους τοποθετήσει στην αρχική πεντάδα του.
Και όχι μόνο. Στα ταξίδια της ομάδας συνήθιζε να δημιουργεί ζευγάρια στα δωμάτια με έναν λευκό και ένα μαύρο παίκτη. Τη σεζόν 1954-1955 έκανε κάτι ριζοσπαστικό. Σχεδόν αδιανόητο για τα δεδομένα της εποχής.
Στην αρχική πεντάδα του Σαν Φρανσίσκο υπήρχαν τρεις μαύροι παίκτες: Ο Μπιλ Ράσελ, ο Τζόουνς και ο Πέρι! Το όριο των τριών παικτών αποτελούσε μία συμφωνία κυρίων μεταξύ των προπονητών. «Έσπασε» το 1967.
Αλλάζοντας ένα παιχνίδι
Όταν ο Ράσελ εμφανίστηκε στο πανεπιστήμιο και τις προπονήσεις της ομάδας, τον ακολουθούσαν τρεις χαρακτηρισμοί: Αδέξιος, ασυντόνιστος και ψηλόλιγνος.
Στην πρώτη προπόνηση δεν μπορούσε να κάνει ούτε τις βασικές ασκήσεις προθέρμανσης. Λογικό για έναν παίκτη που κουβαλούσε ως προσωπικό ρεκόρ πόντων από το Λύκειο τους 14 και αυτούς την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος.
«Ήταν ο 16ος παίκτης σε μία ομάδα 15 ατόμων», ήταν η χαρακτηριστική ατάκα που είχε γράψει ο Αράμ Γκουντσουζιάν, συγγραφέας του βιβλίου «Ο Βασιλιάς του γηπέδου».
Τι άλλαξε, τελικά, αυτό το ψιλόλιγνο παιδί; Το καλοκαίρι επιχείρησε να βελτιώσει την άμυνά του. Το έκανε σκοπό ζωής. Μελέτησε τις κινήσεις άλλων παικτών, πως να χρησιμοποιεί τα μακριά του χέρια και πως να εκμεταλλευτεί το άλμα του. Εκείνη την εποχή ο Ράσελ μπορούσε να πηδήξει και ήταν πιο γρήγορος από κάθε άλλο ψηλό στο NCAA.
Αυτά τα δύο στοιχεία τον βοήθησαν να κάνει εξαιρετικά δύο πράγματα: Να σαρώνει στα ριμπάουντ (στην 1η σεζόν του είχε 18.5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι) και φυσικά να σταματάει τις προσπάθειες των αντιπάλων του.
Ο Ράσελ ήταν (και) εξαίρετος αθλητής. Είχε δοκιμάσει και στο στίβο, στο άλμα εις ύψος. Και παρά το διαφορετικό του στυλ, κατέχει το ρεκόρ στο πανεπιστήμιό του με 2.05!
Τότε, στο μακρινό 1950, το μπάσκετ και ο κόσμος που το ακολουθούσε, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι έφερνε στο παρκέ ο Ράσελ. Ένας ελίτ αμυντικός πριν την ώρα του. Πριν τον καιρό που αυτά που πρόσφερε θα μπορούσαν να τύχουν εκτίμησης. Για ένα μικρό διάστημα αδυνατούσε να το κάνει ακόμη και όταν ο Ράσελ έμπαινε στον κόσμο του NBA. Ο ίδιος είχε φτάσει σε σημείο να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό.
Και αν το μπάσκετ θα ήταν ικανό να γίνει όχι μόνο η ζωή, αλλά και η δουλειά του.
Ο Μπιλ Ράσελ ανήκει σε μία ιδιαίτερη κάστα παικτών. Όχι επειδή κατέκτησε 11 πρωταθλήματα, δίχως να χάσει ούτε μία φορά σε τελικό. Ανήκει γιατί είναι ένας από τους ελάχιστους που κατάφεραν να αλλάξουν το άθλημα. Σε μία περίεργη και σκοτεινή εποχή.
