Η ζωή του θα μπορούσε να γίνει ταινία! Όχι τόσο ρομαντική, όσο το αγαπημένο του «μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ», με τους επίσης αγαπημένους του Τζούλια Ρόμπερτς και Χιου Γκραντ. Ο «Μονομάχος» ίσως να του ταίριαζε περισσότερο. Έμαθε στις δυσκολίες, εξάλλου, από μικρό παιδί! Από τα τέσσερα του όταν και μετακόμισε στην Παταγονία και έβλεπε τον πατέρα του, να δίνει την δική του «μάχη» για να μεγαλώσει εκείνον και τα οκτώ αδέρφια του, δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να μπορεί να προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα!

Το ποδόσφαιρο τον... βρήκε εντελώς τυχαία ένα καλοκαίρι σε μία παραλία αλλά τα δύσκολα δεν είχαν περάσει και χρειάστηκε να επαναστατήσει απέναντι στο «καθεστώς» της Μπόκα Τζούνιορς και να ταξιδέψει στα κρυφά για την Ιταλία για να μην πάρει... σύνταξη από τα 16 του! Εκεί στην δική του γη της Επαγγελίας, ο Κριστιάν Λεντέσμα «έφτιαξε» με τον ιδρώτα του και έζησε το δικό του ποδοσφαιρικό παραμύθι αρχικά με την Λέτσε και στην συνέχεια με την λατρεμένη του Λάτσιο!

Σεμνός, ταπεινός και χαμογελαστός(πράγμα ασυνήθιστο για τις εντός γηπέδου παρουσίες του), ο 34χρονος Αργεντινός μας υποδέχθηκε μαζί με την υπέροχη οικογένειά του. Την σύζυγο του Μάρτα, την οποία γνώρισε πριν δώδεκα χρόνια στο Λέτσε και από τότε πορεύονται μαζί στην ζωή, τον γιο του που ξεκίνησε προπονήσεις στην ακαδημία του «τριφυλλιού» πριν λίγες μέρες και την κόρη του!

Ο Λεντέσμα μας άνοιξε το σπίτι του και συνάμα την ψυχή του, με την βοήθεια του Μιγκέλ Καπουάνο, του καλού φίλου και διερμηνέα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός! Μίλησε για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την γεμάτη περιπέτειες πορεία μέχρι την καθιέρωση, το ταξίδι που του άλλαξε την ζωή, την Λάτσιο και φυσικά την νέα σελίδα που άνοιξε το καλοκαίρι στην σπουδαία του καριέρα με τον ερχομό του στον Παναθηναϊκό, τον οποίο δηλώνει έτοιμος να τον οδηγήσει προς την αναγέννηση και άλλα πολλά!

Απολαύστε τον...

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΕΙΔΩΛΟ! ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ»

Γνωρίζουμε πως μεγαλώσες στην Παταγονία, αν και γεννήθηκες στην πρωτεύουσα, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πως βρέθηκες εκεί, στην άκρη της γης;

«Γεννήθηκα στο Μπουένος Άιρες, σωστά. Όταν ήμουν τεσσάρων ετών, ο πατέρας μου δεν είχε δουλειά και πήγε στην Παταγονία. Αρχικά για έξι μήνες και όταν βρήκε εργασία, τότε μετακόμισε και η υπόλοιπη οικογένεια. Εγώ μαζί με την μητέρα και τα επτά μου αδέρφια μου! Εκείνη την εποχή άνοιξε το μεγαλύτερο εργοστάσιο με αλουμίνια στην χώρα και έτσι ο πατέρας μου βρήκε δουλειά».

Οκτώ αδέρφια;

«Τότε ήμασταν οκτώ. Λίγο αργότερα ήρθε στην ζωή και το ένατο παιδί της οικογένειας που ήταν κορίτσι. Εγώ είμαι ο όγδοος στην σειρά. Τέσσερα αγόρια και πέντε κορίτσια. Μην φανταστείς όμως πως έχουμε μεγάλη διαφορά. Ο μεγαλύτερος μου αδελφός γεννήθηκε το 1975. Η διαφορά μας είναι κάθε ένα με δύο χρόνια».

Έχω την αίσθηση πως ο πατέρας σου ήταν το πρότυπό σου. Ένας άνθρωπος που δημιούργησε μια τόσο μεγάλη οικογένεια και δούλευε για να μην λείψει τίποτα σε κανέναν...

«Ο πατέρας μου πάντα ήταν δίπλα μου και έλεγε ''ότι θέλεις, ότι χρειαστείς εγώ είμαι εδώ'. Όταν όλοι με ρωτούν ποιο είναι το ποδοσφαιρικό μου είδωλο, δεν δίνω ποτέ απάντηση. Το είδωλο μου είναι ο πατέρας μου. Αυτός είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μου. Γιατί πάντοτε δούλευε στο εργοστάσιο, όλη την ημέρα. Πολλές φορές γυρνούσε σπίτι στις 8 το βράδυ από τις 5 το πρωί. Κάποιες φορές έκανε ένα μπάνιο και έτρωγε στο κρεβάτι. Τόσο κουρασμένος ήταν. Και η μητέρα μου, όμως, δούλευε. Οπότε στο σπίτι έπρεπε ο πιο μεγάλος να προσέχει τον μικρότερο, με την σειρά γέννησης. Έτσι μεγαλώσαμε. Μερικές φορές μου λένε ότι μεγάλωσα φτωχικά. Δεν είναι έτσι. Φτωχός είναι εκείνος που δεν έχει να φάει, δεν έχει να ντυθεί. Εμείς τα είχαμε αυτά τα αγαθά. Εντάξει, μπορεί το μπάνιο να ήταν έξω από το σπίτι, τον χειμώνα να μην είχαμε μια ζεστή ατμόσφαιρα, υπήρχαν φορές που έπρεπε να κοιμηθούμε με τα ρούχα. Δεν ήμασταν φτωχοί, όμως».

Πως μπήκε το ποδόσφαιρο στην ζωή σου;

«Μπορώ να σου πω ότι δεν ήμουν... τρελός με το ποδόσφαιρο. Ξέρεις σαν αυτά τα παιδιά που από μωρά έχουν μία μπάλα στα πόδια και δεν ξεκολλάνε. Βλέποντας δύο από τα αδέρφια μου να παίζουν μπάλα, πήγα να τους δω. Έτσι μου μπήκε η όρεξη να το δοκιμάσω. Από εκείνη την στιγμή δεν το παράτησα ποτέ, παίζοντας πάντα στην θέση του κέντρου. Ποτέ δεν άλλαξα θέση».

Η ΕΦΗΒΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Και η Μπόκα?

«Στα 14 μου έπαιζα στην πρώτη ομάδα του τοπικού συλλόγου της Παταγονίας. Τότε μου είπαν πως έχω τα φόντα να δοκιμαστώ στις μεγάλες ομάδες της πρωτεύουσας. Η ιστορία μου, όμως, είναι λίγο ιδιαίτερη. Μαζί με τον αδελφό μου παίζαμε «3vs3» στην παραλία σε ένα τουρνουά αντιμέτωποι με ενήλικες, με τριαντάρηδες. Μία ομάδα Β' Εθνικής ήρθε τότε στο Πουέρτο Μάδρε και ένας παίκτης της ομάδας με προσέγγισε και μου είπε ότι γνωρίζει έναν ανιχνευτή ταλέντων. Του έδωσα τα στοιχεία μου αλλά το καλοκαίρι πέρασε, πέρασε αρκετός καιρός και τίποτα δεν είχε γίνει. Μία μέρα γυρίζοντας σπίτι είδα απ΄ έξω ένα ολοκαίνουριο αυτοκίνητο, το οποίο έφευγε. Όταν μπήκα είδα τον πατέρα μου, με μια έκφραση λίγο περίεργη. Το άτομο αυτό είπε στον πατέρα μου ότι θέλει να με προετοιμασεί για ένα διάστημα και μετά να με πάει στο Μπουένος Άιρες. Για ένα διάστημα τεσσάρων μηνών έμενα μακριά από το σπίτι μου και έκανα προπονήσεις.

Μετά αυτός ο άνθρωπος έκανε μια ομάδα από την περιοχή και οργάνωσε φιλικά με την Μπόκα, την Ιντεπετιέντε και άλλες μεγάλες ομάδες. Όταν τελείωσαν τα ματς, είχα τραυματιστεί! Από την στιγμή που χτύπησα μου είπε ο εκπρόσωπος αυτός ότι με θέλει η Μπόκα! Μου έβαλαν τότε πάγο από τον αστράγαλο μέχρι ψηλά στο πόδι. Είχα μια θλάση. Έπρεπε να μείνω 45 μέρες εκτός. Τις είκοσι μέρες μου έβαζαν πάγο ενώ για να μην πάω τραυματίας τους έλεγα πως η μητέρα μου δεν μου έχει δώσει ακόμη την άδεια της για αυτό το μεγάλο ταξίδι!».

Γιατί ποτέ δεν έπαιξες στην πρώτη ομάδα; Επαγγελματίας έγινες στην Ιταλία και την Λέτσε...

«Όταν έφυγε ο Κολοτσίνι από την Μπόκα, ο πατέρας μου απείλησε να με πάρει και να φύγουμε με χρήση της πατρικής εξουσίας που του έδινε ο νόμος. Στην Αργεντινή στα 21 γινόσουν ενήλικος. Όταν έγινε αυτό το θέμα με τον Κολοτσίνι, ο σύλλογος ήθελε να υπογράψουν συμβόλαιο όλοι οι νεαροί παίκτες. Τι συμβόλαιο; Τρία συν δύο χρόνια και μόνο αν έπαιζες 15 αγώνες θα έπαιρνες κάποια τροφεία. Πάντα ήμουν φίλαθλος της Μπόκα. Στο σπίτι μόνο εγώ ήμουν Μπόκα!
Ήμουν 17 χρονών και δεν ήθελα να υπογράψω. Η Μπόκα ξεκίνησε τις απειλές και μου έλεγαν ότι αν δεν υπογράψω, θα πάρω... σύνταξη! Πριν πάμε να παίξουμε έναν αγώνα στο Ροζάριο, τότε ήμουν στην δεύτερη ομάδα, με κάλεσαν από την Εθνική Ελπίδων και η Μπόκα μου το απέκρυψε! Αυτό ήταν. Ήθελα να φύγω. Δεν πλήρωσαν για εμένα τα ελάχιστα χρήματα για την μετακίνησή μου και ήταν τόσο σημαντικό να αγωνιστώ στην Εθνική. Μάζεψα τις βαλίτσες, γύρισα σπίτι και για μία εβδομάδα δεν ξαναπήγα στην προπόνηση. Σκεφτόμουν την επόμενη κίνησή μου. Δεν άντεχα άλλο τις απειλές.

Ευτυχώς σε ένα τουρνουά Κ-19 με είχε δει ο Πανταλέο Κορβίνο, τότε σκάουτερ της Λέτσε. Δεν το ήξερα αυτό όταν μάζεψα τα πράγματά μου. Τότε, όμως, γεννήθηκε η δυνατότητα να κάνω δοκιμαστικό στην Λέτσε. Πήγα στην Ιταλία, άρεσα και όσο ήμουν στην Ιταλία η Μπόκα με έψαχνε. Πήγαν μέχρι και στο σπίτι μου! Πρότειναν στον πάτέρα μου εισιτήρια, λεφτά, άλλαξαν εντελώς στάση όταν πριν λίγο καιρό δεν έδιναν λίγα λεφτά για να πάω στην Εθνική. Εγώ δεν ήθελα να γυρίσω. Η Λέτσε με ήθελε αλλά το πρόβλημα ήταν η Μπόκα που δεν με άφησε ελεύθερο. Πέρασε ένας χρόνος χωρίς να παίζω, έκανα και άλλες δοκιμές σε άλλες ομάδες-Μπρέσια, Κόμο, Ουντινέζε, Βερόνα, Περούτζια-, έπαιζα παιχνίδια σε ερασιτεχνικό επίπεδο και τελικά υπέγραψα στην Λέτσε».

«ΠΟΝΕΣΑ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΤΣΙΟ»

Και όχι μόνο έπαιξες στην Λέτσε αλλά μέσα από τις εμφανίσεις σου πήρες σπουδαία μεταγραφή στην Λάτσιο!

«Έπαιξα στην Λέτσε πέντε χρόνια. Κάθε χρόνο όλο και καλύτερα. Πάντα στην θέση ''6'', έχοντας δίπλα μου έναν πιο αμυντικογενή ποδοσφαιριστή, ώστε να μπορώ να παίρνω μέτρα στο γήπεδο και να πλησιάζω στην αντίπαλη περιοχή».

Τι σημαίνει για εσένα η Λάτσιο; Έπαιξες εκεί για εννιά σεζόν, ήσουν αρχηγός, αγαπήθηκες πολύ από τον κόσμο...

«Η Λάτσιο είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Είναι ένας σύλλογος και μια φανέλα που την ερωτευόμουν σιγά-σιγά. Ερωτεύτηκα τα πάντα σε αυτόν τον σύλλογο. Όταν πήγα δεν ήταν όλα ρόδινα. Η ομάδα δεν πήγαινε καλά τον πρώτο καιρό. Ερχόμουν να αντικαταστήσω έναν παίκτη που έπαιζε πάρα πολύ καλά, τον Λιβεράνι. Η ομάδα δεν ήταν αυτή που έπρεπε και ξέρεις ότι πάντα για τον κόσμο και τον Τύπο, φταίνε οι μεταγραφές. Στο πρώτο ντέρμπι που έπαιξα κόντρα στην Ρόμα, σκόραρα από 40 μέτρα! Με το αριστερό. Από τότε ο κόσμος με αγάπησε περισσότερο.

Εκεί που ένιωσα την μεγάλη αγάπη ήταν το 2009 όταν με απόφαση του προέδρου τέθηκα εκτός ομάδας επειδή δεν ανανέωνα το συμβόλαιό μου. Εκείνη ήταν η στιγμή που ερωτεύθηκα περισσότερο την Λάτσιο. Εγώ δεν έπαιζα και τότε μου έδειξαν τα αληθινά τους αισθήματα. Τα πράγματα ήταν απλά, όσον αφορά το θέμα που είχε δημιουργηθεί. Ήθελα να ανανεώσω. Ο τεχνικός διευθυντής, ο Σαμπατίνι, μου το είχε υποσχεθεί. Άλλαξε το πρόσωπο στην θέση του τεχνικού διευθυντή και ο Λοτίτο ξεκίνησε να χαραμίζει χρόνο και να μην θέλει να κάνει σημαντική ανανέωση. Έγινε «πόλεμος».

Τελικά ο ερχομός του κόουτς Μπαλαρντίνι έδωσε λύση. Μάλιστα τον πρώτο καιρό ο Λοτίτο μου έλεγε πως δεν με ήθελε ο Μπαλαρντίνι, κάτι που δεν ίσχυε. Πριν από αυτά είχαμε κερδίσει το Κύπελλο κόντρα στην Σαμπντόρια και το Σούπερ Καπ.

Αναμφισβήτητα, όμως, η καλύτερη μου στιγμή ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το 2013 κόντρα στην Ρόμα. Φοβερή στιγμή. Δεν σου κρύβω πως ήθελα να παραμείνει στην Λάτσιο μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Ποτέ δεν ήθελα να... χωρίσω με την Λάτσιο. Το όνειρο μου ήταν να τελειώσω εκεί την καριέρα μου και στην συνέχεια να γίνω προπονητής στους μικρούς. Ήταν μεγάλος ο πόνος αλλά ένιωθα πως πια δεν είχα θέση εκεί».

Έπαιξες 1 φορά με την Εθνική Ιταλίας και όχι με την Εθνική Αργεντινής. Έχεις απωθημένο που δεν φόρεσες ποτέ την φανέλα της χώρας σου;

«Δεν θα σου πω όχι αλλά δεν το μετάνιωσα κιόλας. Ήταν τιμή για εμένα που έπαιξα για την Ιταλία. Η Ιταλία είναι πολύ σημαντική στην ζωή μου. Εκεί ανδρώθηκα, στην Λέτσε. Στην πόλη αυτή γνώρισα την γυναίκα μου την Μάρτα το 2002, στην Ρώμη αφοσιώθηκα ποδοσφαιρικά, οπότε η Ιταλία είναι σαν δεύτερη πατρίδα μου».

Όλα αυτά τα χρόνια στην Λάτσιο δεν ήρθε κάποια πρόταση από μία μεγαλύτερη ομάδα; Όπως η Γιουβέντους, η Μίλαν;

«Πάντοτε υπήρχε ενδιαφέρον αλλά για εμένα το πραγματικό ενδιαφέρον είναι το γραπτό, όταν υπάρχει συμβόλαιο. Ξεκίνησα από την Λέτσε, ήθελα μετά μια μεγαλύτερη ομάδα, όπως έλεγα στην σύζυγό μου. Η Λάτσιο για εμένα είναι αυτή η μεγάλη ομάδα και είμαι πολύ ευχαριστημένος από όσα πέτυχα στην Ρώμη».

«ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ»

Πάμε στο σήμερα. Μάθαμε για εσένα όταν ήμασταν στην Ολλανδία πως έρχεσαι για προπονήσεις χωρίς να έχεις συμφωνήσει ή να έχεις υπογράψει. Πως προέκυψε ο Παναθηναϊκός και αυτή η ασυνήθιστη διαδικασία;

«Ήταν λίγο περίεργο για εμένα, καθώς ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου η Ελλάδα και ο Παναθηναϊκός, παρότι τον είχα αντιμετωπίσει στο Europa League αλλά και σε ένα φιλικό παιχνίδι στην Λεωφόρο πριν λίγα χρόνια. Ήμασταν διακοπές. Περιμέναμε στο αεροδρόμιο και μου τηλεφώνησε ένας ατζέντης που γνώριζα και μου είπε για τον Παναθηναϊκό. Εκεί ήταν και ο Ρομπέρτο Μούτσι που τον γνωρίζω. Να σου πω ότι είχα εκατό τέτοια τηλεφωνήματα. Αν δεν υπήρχε πρόταση, τι να συζητήσουμε; Πίστευα πως ήταν ένα από τα ανούσια τηλεφωνήματα. Ο Μούτσι, όμως, με πήρε απευθείας τηλέφωνο και κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Από μέσα μου ήξερα πως για να πάω σε μία ομάδα έχοντας να παίξω από τον Ιανουάριο, θα ήθελαν να τεστάρουν την φυσική μου κατάσταση. Φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα και ταξίδεψα για την Ολλανδία. Τους απέδειξα ότι είμαι εντάξει, πολύ εντάξει».

Τι ήταν αυτό που σου είπε ο Στραματσόνι και σε «έψησε» να έρθεις;

«Σίγουρα μου είπε για την οικονομική κατάσταση του συλλόγου και μου ξεκαθάρισε ότι τόσο εκείνος όσο και η ομάδα θα έκανε μια προσπάθεια για να έρθω στον Παναθηναϊκό, καθώς η κατάσταση ήταν πολύπλοκη λόγω του Εσιέν. Από την μία πλευρά μου είχαν πει ότι θα κάνουν αυτή την προσπάθεια και από την άλλη ότι θα έπρεπε και εγώ να χαμηλώσω τις απαιτήσεις μου. Πνευματικά βρισκόμουν ήδη εκεί, ήδη στον Παναθηναϊκό».

Τώρα στον Παναθηναϊκό, βλέπεις την ευκαιρία να γίνεις πρωταθλητής για πρώτη φορά στην καριέρα σου;

«Δεν ήρθα στον Παναθηναϊκό επειδή ήταν η τελευταία μου επιλογή μετά την Σάντος. Είχα και άλλες προτάσεις. Μου άρεσε το πρότζεκτ που μου παρουσίασε ο Αντρέα Στραματσόνι. 'Ηξερα ότι ο Παναθηναϊκός είναι μια τεράστια ομάδα, με μεγάλη παράδοση που απλά βρίσκεται σε... παύση, που δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα για κάποια χρόνια. Βλέπω όμως όρεξη για αναγέννηση! Αυτό μου άρεσε και θέλω να βάλω και εγώ τον εαυτό μου στην προσπάθεια επιστροφής του συλλόγου εκεί που του ανήκει».

Πριν τον Παναθηναϊκό ήσουν στην Σάντος. Τι δεν πήγε καλά και έπαιξες μόλις τέσσερα παιχνίδια;

«Άνθρωποι της Σάντος τρεις μέρες πριν το τέλος της μεταγραφικής περιόδου ήρθαν στην Ρώμη ενώ για είκοσι μέρες μου έλεγαν να πάω και να πάω και να πάω. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να παίξω στην Βραζιλία. Δεν είχα προτάσεις από την Ιταλία. Είχαμε συζητήσεις αλλά όχι κάτι συγκεκριμένο. Είχα δύο επιλογές. Να πάω εκεί ή να περιμένω τον τραυματισμό ή την ανεπάρκεια κάποιου παίκτη σε άλλη ομάδα, για να πάω. Δεν άντεχα να κάνω άλλο ατομικές προπονήσεις. Μπήκαμε στην διαδικασία των συζητήσεων και άρχισα να ζητάω εισιτήρια, αυτοκίνητο, σπίτι να μου πληρώνουν. Μέχρι και όρο αν μέχρι το τέλος του χρόνου έρθει πρόταση από Ιταλία ή MLS, να μπορώ να αποχωρήσω. Ικανοποίησαν πλήρως και τα οικονομικά. Τα δέχθηκαν όλα! Όλα! Και όταν πήγα εκεί δεν με έβαζαν να παίξω!

Αυτό ήταν το περίεργο. Έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να με «κλείσουν». Στις δύο εβδομάδες ήμουν πανέτοιμος αλλά ο προπονητής όλο έβρισκε δικαιολογίες, όπως και ο γυμναστής. Έλεγαν πως τα ταξίδια στην ενδοχώρα ήταν δύσκολα, πως μπορεί αν έπαιζα να τραυματιζόμουν. Τρομερά πράγματα.Έπαιξα μόλις σε τέσσερα παιχνίδια και στην συνέχεια ζήτησα να φύγω. Δεν άντεχα άλλο αυτή την κατάσταση. Μου έλεγαν ότι θα είμαι βασικός στο Λιμπερταδόρες του 2016! Μα εγώ δεν πήγα εκεί για... προετοιμασία αλλά για να παίζω!

Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου η πόλη, η Σάντος. Δεν ήταν άσχημη αλλά ήταν πολύ διαφορετική από την Ρώμη. Δεν αισθανόμουν καλά και αποφάσισα πως πρέπει να φύγω».

ΤΟ... ΟΠΛΟ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ «ΤΩΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ»!

Ο κόσμος, το dna του συλλόγου απαιτεί την κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά το 2010...

«Για εμένα αυτός που αποφασίζει είναι το γήπεδο. Το να μιλάμε και να λέμε αυτό που πρέπει να κάνουμε στην πράξη δεν είναι σωστό. Παιχνίδι με το παιχνίδι πρέπει να νικάμε».

Σε έναν μαραθώνιο πρωταθλήματος τι πρέπει να έχει μια ομάδα για να φτάσει στην κορυφή;

«Το πιο σημαντικό είναι να είσαι καλά πνευματικά. Για παράδειγμα. Παίζεις ένα παιχνίδι εκτός έδρας, την Πέμπτη. Επιστρέφεις τα ξημερώματα της Παρασκευής και την Κυριακή έχεις ματς πρωταθλήματος. Το Σάββατο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τον επόμενο αγώνα, για άλλον αγώνα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».

Ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε αρκετά αυτό το καλοκαίρι. Εσύ το ζεις καθημερινά. Πως κρίνεις το επίπεδο;

«Είμαι χαρούμενος γιατί βλέπω ότι η ομάδα μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερη. Υπάρχουν παίκτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχουν παίκτες με ίδια στοιχεία και αυτό αποτελεί ένα πολύ μεγάλο ''όπλο'', δημιουργεί μία πολύ ωραία ποδοσφαιρική μίξη»!

Ο πρώτος στόχος, η επιστροφή στην Ευρώπη είναι γεγονός μετά τις δύο προκρίσεις. Τι ήταν αυτό που είχε ο Παναθηναϊκός, το «κλειδί» ώστε να τα καταφέρει;

«Νομίζω το πιο σημαντικό όλων ήταν πως κανείς μέσα στον σύλλογο δεν υποτίμησε τους αντιπάλους μας! Ούτε το τεχνικό επιτελείο, ούτε οι παίκτες. Να πούμε ότι δεν χάσαμε κανένα παιχνίδι σε αυτή την τετράδα. Είναι δύσκολο να μην υποτιμήσεις ομάδες που δεν είναι «γνωστές». Αυτό ήταν το «όπλο» μας. Η συγκέντρωση και το γεγονός πως δεν υποτιμήσαμε κανέναν».

Ήσουν καθοριστικός σε αυτή την σειρά των παιχνιδιών, ήδη ο κόσμος έχει ενθουσιαστεί μαζί σου. Τι να περιμένουμε από τον Κριστιάν Λεντέσμα;

«Η ομάδα ακόμη έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Εγώ δεν είμαι απλά μία μονάδα. Κι εγώ βελτιώνομαι και γίνομαι καλύτερος μέσα από την ομάδα. Τώρα έρχεται το πιο όμορφο. Πολύ λένε πως είναι δύσκολο να παίζεις συνεχώς. Για εμένα αυτό είναι το πιο όμορφο να παίζουμε Κυριακή-Πέμπτη. Έτσι γίνεσαι καλύτερος, πιο δυνατός».

Άγιαξ, Θέλτα και Σταντάρ Λιέγης, τώρα αν και πολύ θα ήθελα να ξαναπαίξει ο Παναθηναϊκός με την Μάντσεστερ...

«Και εγώ επίσης αλλά δεν μας έκανε την χάρη η κλήρωση! Ο όμιλος είναι δύσκολος αλλά όχι απαγορευτικός. Σίγουρα δύσκολος. Ο Άγιαξ είναι μία παραδοσιακή ομάδα των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Δεν έλειψε ποτέ. Η Θέλτα είναι μια ομάδα που παίζει καλό ποδόσφαιρο και πλησιάζει προς την πρώτη τετράδα. Ο Μπερίσο είναι μεγάλος θαυμαστής του Μπιέλσα. Η Σταντάρ πάντα έπαιζε στις κορυφαίες διοργανώσεις. Είναι ομάδες επιπέδου».

Ποιο θα είναι το μυστικό της πρόκρισης και πόσο σημαντικό είναι το πρώτο παιχνίδι με τον Άγιαξ στην Λεωφόρο;

«Είναι καθοριστικό. Παίζουμε στην έδρα μας με τον Άγιαξ και θέλουμε να ξεκινήσουμε με νίκη. Δεν θα είναι εύκολο. Ο Άγιαξ παρά το γεγονός πως διαθέτει νεαρούς παίκτες, είναι ομάδα με παράδοση. Για να προκριθούμε θα πρέπει να είμαστε σε κάθε ματς και καλύτεροι, να μην χάνουμε την συγκέντρωσή μας».

Έχεις παίξει σε πολλά γήπεδα αλλά όχι σε πολλά σαν την Λεωφόρο...

«Μου αρέσει πολύ το γήπεδο μας, γιατί ο κόσμος δημιουργεί μία πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Τους θέλουμε σε κάθε ματς όπως και στα προκριματικά, να είναι δίπλα μας».

Ο ΛΕΤΟ, Ο ''ΒΙΓΙΑ'', Ο ΡΙΝΑΛΝΤΙ ΚΑΙ Ο ΖΕΚΑ...

Είσαι ο πιο έμπειρος της αργεντίνικης παροικίας στο Κορωπί. Πόσο σε βοήθησε η ύπαρξη του Λέτο και του Βιγιαφάνιες και ποια είναι η άποψη σου για τον ''Σέμπα'', τον ''Βίγια'' και τον Ρινάλντι;

«Εμείς οι Αργεντίνοι βοηθάμε πολύ τον συμπαίκτη που φτάνει ως νέος στην ομάδα. Ηλικιακά είμαι πιο κοντά στον Λέτο και με βοήθησε πολύ να προσαρμοστώ και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την ομάδα. Έχω πολύ καλή σχέση με όλα τα παιδιά. Για εμένα το να βρίσκομαι σε ένα τόσο διεθνές γκρουπ είναι κάτι νέο. Δεν έχει ξαναγίνει. Αυτό μου αρέσει.

Ποδοσφαιρικά τώρα τι να πω για τον Λέτο; Έχει αρκετά χρόνια στην πλάτη του. Οι άλλοι δύο είναι νέοι. Ο Λούκας είναι πολύ καλός παίκτης αλλά πρέπει να μάθει να χειρίζεται τους χρόνους πάνω στο χορτάρι. Είναι ένας παίκτης που θέλει πάντα να επιτείθεται, να επιτείθεται, πάντα! Έχει σημαντικά χαρακτηριστικά, πολύ σημαντικά. Δεν έχει άλλο παίκτη με τέτοια χαρακτηριστικά ο Παναθηναϊκός. Είναι σημαντικός. Είναι ένα δεκάρι αλλά και τρέχει και έχει καλή φυσική κατάσταση!

Τον Λαουτάρο τον έχω δει να παίζει στην Αργεντινή. Είναι παίκτης με συνεχή κίνηση, βρίσκεται μέσα στο «κουτί» και έχει πολύ καλή αίσθηση του γκολ. Όπως στο γκολ με τον Άρη. Από τα δέκα άτομα στην περιοχή, αυτός πήρε την κεφαλιά. Έχουν σημαντικά χαρακτηριστικά. Όπως έλεγα πριν ο Μπεργκ έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Λέτο, ο Βιγιαφάνιες διαφορετικά από τον Λέτο, ο Ιμπάρμπο διαφορετικά από τον Γουακάσο και αυτή η μίξη είναι πολύ σημαντική».

Μιας και λέμε για μίξη, έχεις δημιουργήσει ένα ταιριαστό δίδυμο με τον Ζέκα στην μεσαία γραμμή. Έτσι δεν είναι; Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο...

«Για τον τρόπο που παίζω εγώ βέβαια με βοηθάει πολύ η παρουσία του Ζέκα, όπως και εγώ τον βοηθώ. Είναι πολύ σημαντικός παίκτης, δεν χάνει ποτέ την μπάλα, μάχεται για αυτή και αυτό βοηθά και την υπόλοιπη ομάδα, την «σπρώχνει». Σε ανθρώπινο επίπεδο είναι ένας άνθρωπος με καλή καρδιά και βοηθά τους πάντες στα αποδυτήρια. Μάλιστα είχαμε ανταλλάξει φανέλες όταν είχαμε παίξει φιλικό στην Λεωφόρο. Ακόμη έχω την φανέλα του».

«ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΡΟΑΤΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ»

Πως είναι οι πρώτοι μήνες στην Αθήνα;

«Κοίτα οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ με εκείνους του Σαλέτο, μια περιοχή στην Νότιο Ιταλία όπου βρίσκεται το Λέτσε. Άνθρωποι ανοιχτοί, χαμογελαστοί. Να ξέρεις ότι υπάρχουν μικρά χωριά στο Λέτσε όπου υπάρχουν ελληνικές πινακίδες αλλά και άνθρωποι που μιλούν ελληνικά. Μάλιστα, κάποτε κάναμε προπονήσεις σε ένα χωριό που λέγεται καλημέρα. Ο κόσμος και εκεί είναι καλός, φιλικός, απλά μεσογειακός. Αισθάνομαι πολύ οικογενειακά. Μου αρέσει εδώ. Η οικογένειά μου είναι ότι πιο σημαντικό».

Έχεις δύο παιδιά. Έναν γιο και μια κόρη. Ο γιος βαδίζει στα χνάρια σου;

«Έπαιζε τρία χρόνια στην Λάτσιο και αυτό τον μήνα θα ξεκινήσει προπονήσεις με τον Παναθηναϊκό. Εκείνος, όμως, είναι επιθετικός».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός για διακοπές;

«Ξεχωρίζω ένα μέρος στην Κροατία, το οποίο μου άλλαξε την ζωή. Πάντοτε ήμουν Καθολικός. Εδώ και δύο χρόνια από τότε που πήγα στην Κροατία άλλαξα, έγινα πιο θρήσκος. Εμπνεύστηκα εκεί. Πρέπει να πας. Μετζουγκόρι λέγεται το χωριό. Εκεί έγινε η αποκάλυψη της Παρθένου Μαρίας του Μετζουγκόρι. Συνεχίζει να εμφανίζεται και είναι ένα πολύ θρησκευτικό μέρος. Είναι ησυχαστήριο και εκεί βρίσκεις μια άλλη ειρήνη».