Μετά από κάθε μεγάλο τουρνουά βόλεϊ και με δεδομένο πως σε υψηλό επίπεδο το θέαμα είναι το λιγότερο εξαιρετικό, όλοι ή έστω οι περισσότεροι μένουμε στους άπιαστους διαγώνιους, τους εντυπωσιακούς ακραίους, στους... πύργους κεντρικούς και στους μαέστρους πασαδόρους. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα δώσουν βάρος στο λίμπερο. Μια όντως παρεξηγημένη θέση, που ωστόσο έχει τον δικό της σούπερ σταρ. Τον άνθρωπο που μας έκανε όλους να την παρακολουθούμε και να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι για το παιχνίδι.

Φυσικά η αναφορά γίνεται για τον Σέρτζιο Ντούτρα ντος Σάντος, τον άνθρωπο που πραγματικά άλλαξε την ιστορία του λίμπερο, αυτόν που δεν υπάρχει άνθρωπος του βόλεϊ που να μην τον συμπαθεί. Τον μοναδικό ηγέτη παγκοσμίως που αγωνίζεται σε αυτήν την θέση. Τον παίκτη που χαίρεσαι να βλέπεις να πανηγυρίζει και να ζει με όλη του την ψυχή κάθε στιγμή, κάθε πόντο.

Ο τεράστιος αυτός βολεϊμπολίστας, έχοντας φτάσει τα 41 του, έδωσε στο Ρίο μια ακόμα παράσταση. Ήταν από τους ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας του Μπερναντίνιο στην πορεία της προς το χρυσό. Αποθεώθηκε όπως του άξιζε, τόσο από τον κόσμο που κατέκλυσε το «Μαρακαναζίνιο», όσο και από τους συμπαίκτες του, με τους τελευταίους να δείχνουν σε όλους μας πόσο σημαντικός είναι αυτός ο παίκτης. Σημαντικός και παικτικά, καθώς θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο σε υποδοχή και κυρίως άμυνα, αλλά και ψυχολογικά, όντας ο δεύτερος προπονητής μέσα στο τάραφλεξ. Και φυσικά δεν ξεχνάμε πως είναι ο μοναδικός λίμπερο που αγωνιζόταν ως δεύτερος πασαδόρος παίζοντας ακόμα και πρώτους χρόνους με γυρισμένη πλάτη.

Εκτός όμως από την αποθέωση, αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίκτης του τουρνουά. Κι όμως σε ένα άθλημα που κυριαρχούν τα ύψη, οι επιθέσεις, τα σερβίς και τα μπλοκ, ένας λίμπερο κατάφερε να κερδίσει μια τόσο σημαντική διάκριση, να ψηφιστεί MVP και να αποδείξει πόσο σημαντική είναι αυτή η παρεξηγημένη ξαναλέμε θέση.

Ο γνωστός σε όλους μας Σέρτζιο ή αλλιώς... αράχνη, γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1975 και από το 2001 πραγματοποιεί την μοναδική του καριέρα στην Εθνική ομάδα. Με την σελεσάο έχει κατακτήσει τα πάντα και το έχει κάνει όντας πρωταγωνιστής και όχι απλά μέλος της ομάδας. Στην τεράστια συλλογή του βρίσκονται τέσσερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δύο χρυσά και δύο αργυρά. Δύο χρυσά σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, δύο χρυσά σε Παγκόσμια Κύπελλα, επτά χρυσά σε Γουόρλντ Λιγκ, τρία αργυρά στην ίδια διοργάνωση και επτά χρυσά σε πρωτάθλημα Νοτίου Αμερικής. Συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις με το αντιπροσωπευτικό του συγκρότημα έχει 24 χρυσά, 7 αργυρά και 2 χάλκινα!!!

Μια καριέρα που δεν υπάρχει παίκτης του βόλεϊ που να μην ζηλεύει, ένας άνθρωπος που όταν μιλάς για την Εθνική Βραζιλίας, μιας από τις καλύτερες στο άθλημα, είναι ο πρώτος που σου έρχεται στο μυαλό. Γι' αυτό άλλωστε είναι και θρύλος στην χώρα του, γι' αυτό είναι και σημείο αναφοράς για έναν λαό που θεωρεί το βόλεϊ το νούμερο ένα σπορ, καθώς όπως όλοι γνωρίζουν το ποδόσφαιρο είναι η θρησκεία τους.

Ο Σέρτζιο η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε να είχε κάνει μεγαλύτερη καριέρα σε συλλόγους στην Ευρώπη, δεν το έκανε γιατί όπως πολλές φορές έχει πει, σαν την Βραζιλία δεν έχει (όπως με την Χαλκιδική ένα πράμα). Ο μοναδικός σύλλογος που έχει αγωνιστεί εκτός της πατρίδας του είναι η Πιατσέντζα, όπου βρέθηκε από το 2004 έως το 2008, καταφέρνοντας να βρεθεί σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ το 2008 (έχασε από την Ντιναμό Μόσχας), αλλά και να κατακτήσει και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδίας στην Μαγιόρκα σε ένα φάιναλ φορ που θυμούνται πολύ καλά οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Στο ημιτελικό οι «πράσινοι» είχαν ηττηθεί με 3-0 από τους Ιταλούς που εκτός του Σέρτζιο είχαν στην σύνθεσή τους και τους Νίκολα Γκρμπιτς, Ζλατάνοφ, Μάρσαλ και Μποβολέντα, με τον Σέρτζιο και την παρέα του να κερδίζει στον τελικό της οικοδέσποινα Μαγιόρκα με 3-2 και να κατακτά το τρόπαιο.

Η... αράχνη ήταν να μην αγωνιστεί στο Ρίο, ο Μπερναντίνιο ωστόσο τον έπεισε να παίξει και να δώσει μια τελευταία παράσταση μπροστά στον κόσμο που τον λατρεύει. Ο έμπειρος αυτός προπονητής, είχε δηλώσει πως όντως ο Σέρτζιο δεν έχει πλέον τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο. Δεν είχε την έκρηξη και την φυσική κατάσταση προηγούμενων ετών. Είχε όμως κάτι που ήταν απείρως πιο σημαντικό. Σύμφωνα πάντα με τον Μπερναντίνιο, ο 41χρονος λίμπερο είχε την εμπειρία και την ωριμότητα να γίνει ο ηγέτης της Εθνικής σε ένα εξαιρετικά δύσκολο και ψυχοφθόρο τουρνουά.

Η σελεσάο έπαιζε μπροστά στον κόσμο της και η πίεση για το χρυσό ήταν το λιγότερο μεγάλη από την στιγμή που είχε χαθεί στους δύο τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και ο Σερτζίνιο δεν τον διέψευσε, ήταν ακριβώς αυτός που έπρεπε. Αυτός που ανέβασε τους συμπαίκτες του μετά το άσχημο ξεκίνημα, αυτός που τους μιλούσε συνεχώς στα αποδυτήρια και τους έλεγε πως θέλει όσο τίποτα το χρυσό στους τελευταίους του αγώνες με την Εθνική (σε σύλλογο θα παίξει ακόμα δύο χρόνια όπως είπε). Ήταν ο ηγέτης και στο τέλος όταν ο τελικός τελείωσε και η Βραζιλία είχε φτάσει στη νίκη ξέσπασε σε λυγμούς.

Ήταν ένα ιδανικό τέλος για έναν τεράστιο αθλητή, για έναν βολεϊμπολίστα σύμβολο, για έναν άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της θέσης του λίμπερο, για έναν παίκτη που πραγματικά λατρεύτηκε από τους συμπατριώτες του, για έναν παίκτη που χαιρόσουν να τον βλέπεις να πανηγυρίζει. Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας προσέφερες μεγάλε Σέρτζιο...