• «Δεν θα χαϊδέψω τα αυτιά κανενός και ας με είπαν τρομοκράτη»
• «Η ζωή μας δεν είναι δεδομένη. Να σ ‘αγαπάς!»,

Μία ημέρα που θα παλέψει, θα ιδρώσει (κυριολεκτικά με τόσο βαριά στολή), θα κουραστεί, θα αισθανθεί, θα ονειροπολήσει (ίσως) αλλά σίγουρα δεν θα πτοηθεί. Γιατί η Λίνα Μυστηλιάδου, έχει μάθει στα δύσκολα από πολύ μικρή, όταν αποφάσισε να υπηρετήσει όχι ελαφρά τη καρδία, το λειτούργημα της νοσηλεύτριας και όταν βρέθηκε σε επικίνδυνες διπλωματικές αποστολές.

Η καθημερινότητα ενός νοσοκομείου είναι πολύ σκληρή. Ιδιαίτερα σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε. Στους χώρους του αναπτύσσεται ένα παράλληλο ιατρικό σύμπαν όπου κυριαρχούν τα φάρμακα, οι θεραπείες, ο πόνος, τα δάκρυα, ο φόβος του θανάτου, η ελπίδα. Φυσικά, εκεί η αίσθηση του χρόνου αποκτά ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Σκυμμένα πρόσωπα, συγγενείς που καπνίζουν στο προαύλιο, γκρίζα δωμάτια, λευκοί διάδρομοι, σκουρόχρωμες κουρτίνες και το υγειονομικό προσωπικό σε φρενήρεις ρυθμούς για να καλύψει τις ανάγκες.

Η νέα χρονιά για την Λίνα Μυστηλιάδου, Νοσηλεύτρια Εντατικής Μονάδας του ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη, ήταν διαφορετική από τους υπόλοιπους. Την πρώτη μέρα του 2021 έκανε ένα από τα πρώτα εμβόλια που διατέθηκαν στη χώρα από την Pfizer bioNtech και μιλώντας το Gazzetta Weekend αναφέρθηκε στην εμπειρία της αλλά και στην δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει στον χώρο εργασία της.

«Δεν θα χαϊδέψω τα αυτιά κανενός και ας με είπαν τρομοκράτη»

«Ήμουν υπέρ του εμβολίου εξ αρχής. Πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως η επιστήμη δεν είναι στάσιμη και εξελίσσεται. Δεν είναι όπως 15 χρόνια πριν που χρειαζόταν χρόνια για να φανεί η εγκυρότητα τους.

Το εμβόλιο που έκανα είναι της Pfizer bioNtech. Τα αντισώματα είναι σε θέση να δεσμεύσουν τον ιό σε περίπτωση που κάποιος εκτεθεί σ’ αυτόν. To mRna αφού μεταφέρει το μήνυμα στο ανθρώπινο κύτταρο στην συνέχεια καταστρέφεται μέσα σε λίγες ημέρες, είναι σαφές ότι το εμβόλιο δεν περιέχει ολόκληρο ή ζωντανό ιό και συνεπώς δεν μπορεί να προκαλέσει νόσο.

Μετά την ολοκλήρωση του εμβολίου παρέμεινα σε έναν άλλο χώρο για 20 λεπτά προκειμένου να εξεταστεί κάποια αλλεργική αντίδραση. Όλα πήγαν μια χαρά και με το πέρασμα των ωρών είχα απλά μια τοπική ενόχληση και τίποτα παραπάνω. Έχει περάσει μια εβδομάδα και είμαι μια χαρά.

Όλος ο πλανήτης είναι αντιμέτωπος με ποσοστά και αριθμούς. Ουδεμία πραγματική εικόνα. Όταν λέμε "πέθαναν 100 άτομα", δεν είναι απλά 100 άτομα. Είναι εκατό άνθρωποι με οικογένειες που έχασαν την ζωή τους την ίδια μέρα από έναν ιό που τους στέρησε την ζωή ενώ θα μπορούσαν να είχαν ζήσει πολλά χρόνια ακόμα και να μην φύγουν σε ένα κρεβάτι εντατικής. Εμείς αυτούς τους 100 τους μιλήσαμε, τους περιθάλψαμε, ήμασταν εκεί σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη τους. Τους εξετάζαμε 24ωρες το 24ωρο. Τρέξαμε σε κάθε αλάρμ. Στεναχωρηθήκαμε σε κάθε κακή ένδειξη.

Ο κόσμος στην τηλεόραση είδε 1' από κάθε εντατική. Που απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Δεν θα χαϊδέψω τα αυτιά κανενός. Και ας με είπαν τρομοκράτη. Τρομοκρατία είναι αυτό που ζούμε εκεί μέσα. Με ρώτησε κανένας τι θα πάρω μαζί μετά από αυτό; 1700 ώρες με μια νάιλον στολή, τον ήχο ενός καταραμένου φερμουάρ, μαρμαρωμένους ανθρώπους, alarms να βουίζουν στα αυτιά μου την ώρα που θα πιώ έναν καφέ στο σπίτι μου και κάποιος μεγάλος και τρανός τόλμησε να πει πως "οι υγειονομικοί επιβραβευθήκαν συναισθηματικά και κοινωνικά". Τόσο κουράστηκαν να χειροκροτούν. Μέχρι να ξεχαστούμε πάλι.

Ένας δεν μπήκε μέσα να δει το χάος, να τρομάξει! Με το χέρι στην καρδιά, μόνοι μας τα βγάζουμε πέρα. Η κυβέρνηση δεν έδωσε ούτε ευρώ σε εμάς, δεν έγιναν μονιμοποιήσεις επικουρικών ούτε η ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά. Στηρίζονται όμως στο ότι δεν θα αφήσουμε τους ανθρώπους στο έλεος του Θεού».

Ορίστηκες νοσηλεύτρια στο ΑΧΕΠΑ με το ξέσπασμα του κορονοιού. Είχες φανταστεί ποτέ σου ότι θα έμπαινες απευθείας στα βαθιά σε μία τέτοια δύσκολη εποχή;

«Πράγματι! Ήμουν από τους πρώτους επικουρικούς πριν το μεγάλο ξέσπασμα. Η ζωή μου ήταν στο εξωτερικό. Με πήραν τηλέφωνο ένα Σάββατο και Κυριακή έπρεπε να παρουσιαστώ. Είχα ένα λεπτό να το σκεφτώ. Προφανώς δεν το σκέφτηκα! Σε καμία περίπτωση δεν είχα φανταστεί τι μέλει γενέσθαι! Δεν το μετανιώνω. Νιώθω περήφανη».

Πως νιώθεις προσωπικά τις ώρες της εργασίας σου και όταν βοηθάς τους ασθενείς. Ποιες οι σκέψεις σου, οι προσδοκίες και οι φοβίες σου.

«Δυστυχώς ο Covid είναι ένας πολύ ύπουλος ιός, σε κάθε οργανισμό αντιδράει διαφορετικά και με διαφορετική "ταχύτητα". Όλοι ξεπερνάμε τα όρια μας προκειμένου να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Σίγουρα η προσδοκία μου θα ήταν να τα είχαν καταφέρει όλοι. Στην αρχή φοβόμουν να αντιμετωπίσω τον θάνατο. Φτάσαμε σε σημείο να συζητάμε τους εαυτούς μου σε περίπτωση που βρεθούμε θετικοί συμπτωματικοί. Όπως και η περίπτωση δικού μας ανθρώπου στην εντατική θα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλη την πανδημία».

Τι κατάσταση επικρατεί στο νοσοκομείο σε καθημερινή βάση. Υπάρχει φόβος, πανικός, προβληματισμός, ή ψυχραιμία;

«Σίγουρα υπάρχει προβληματισμός. Είναι για όλους πρωτόγνωρο, αντιμετωπίζουμε κάτι που δεν γνωρίζουμε πως εξελίσσεται. Αν δεν υπάρχει ψυχραιμία θα υπάρχει πανικός και η κατάσταση δεν το επιτρέπει. Σίγουρα υπάρχουν εντάσεις όλοι είμαστε κουρασμένο.. Αλλά όλοι το αναγνωρίζουμε και προχωράμε μαζί».

«Η ζωή μας δεν είναι δεδομένη. Να σ ‘αγαπάς!»,

Αν μπορούσες να περιγράψεις την καθημερινότητα μιας νοσηλεύτριας με 3 λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

«Μεγαλείο ψυχής, επικίνδυνη καθημερινότητα, καθημερινός μαθητής».

Τι σου δίνει δύναμη στη δουλειά σου;

«Δύναμη μου δίνουν οι συνάδελφοί μου. Είναι οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν πραγματικά το χάος μέσα μου μετά από όλα όσα μοιράστηκα μαζί τους. Ούτε οι φίλοι ούτε οι οικογένεια μου θα μπορούσαν αν είναι πραγματικά δίπλα μου και δεν το απαιτώ, είναι λογικό. Με τους συναδέλφους μου έχουμε τα ίδια μάτια αυτή την στιγμή και αυτοί είναι που θα με σηκώσουν».

Τι σημαίνει για εσένα η ιστορία που βιώνουμε;

«Μέσα απ’ όλα αυτά κατάλαβα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή μου. Το να αγαπάς τον άνθρωπο δεν μετριέται σε αριθμούς. Συνειδητοποίησα ποια είμαι και με αγάπησα ακόμα περισσότερο. Ο Ιός υπάρχει! Και αν αγαπάς τον φίλο σου, την μαμά σου ή τον παππού σου, να τους σέβεσαι. Εσύ μπορεί να βγεις αλώβητος. Εκείνοι;»

Πώς θα ήθελες να τελειώσει η ιστορία της πανδημίας;

Με συγκινεί απίστευτα αυτή η πρόταση! Έφτασε να είναι η μεγαλύτερη μου επιθυμία. Εύχομαι να γίνει ένα παγκόσμιο πάρτι αγάπης που θα μείνει στην ιστορία!»

«Η ζωή μας δεν είναι δεδομένη. Να σ ‘αγαπάς!», με αυτό το μήνυμα η 28χρονη Νοσηλεύτρια Εντατικής Μονάδας, Λίνα Μυστηλιάδου θέλησε να δώσει μια «νότα» αισιοδοξίας στις «μαύρες» μέρες της πανδημίας του κορονοϊού που διανύουμε.