• Όρισε το πρότυπο του σέντερ
• Ζήτω ο Γολιάθ!

Τη δεκαετία που ο κόσμος άλλαζε το ΝΒΑ δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός εξελίξεων. Το ’60 όλα έμοιαζαν δυνατά, ακόμη και το αδύνατο! Εκείνη την περίοδο η φαντασία διεκδικούσε την εξουσία, τίποτα δεν απαγορευόταν και η ποίηση βρισκόταν στον δρόμο. Για το ΝΒΑ η δύναμη βρισκόταν στο παρκέ, δύναμη ανεξέλεγκτη και όμορφη μέσα στην ορμητική εκδήλωση της. Η δύναμη εκείνη ήταν η επαναστατική ποίηση του ΝΒΑ. Πριν από τις συζητήσεις για G.O.A.T, ντοκιμαντέρ και πράσινα άλογα, υπήρχε η δύναμη του ενός και η ματιά από ψηλά. Αυτά καθόρισαν την εξέλιξη του παιχνιδιού στο ΝΒΑ και ώθησαν το μπάσκετ των ΗΠΑ εκεί που δεν υπάρχει όριο. Προσωποποίηση της δύναμης και της από ψηλά παρατήρησης ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν. Αν το ΝΒΑ πήρε κάτι από το διεκδικητικό πνεύμα της δεκαετίας του ’60 το οφείλει σε αυτόν. Μέσα στο παρκέ φυσικά. Το εκτός είναι άλλη κουβέντα. Η επίδραση του στο παρκέ ήταν τέτοια που δύσκολα θυμόμαστε την εποχή πριν απ’ αυτόν. Η έννοια της κυριαρχίας επιβλήθηκε χάρη σε αυτόν. Μεγάλο μέρος της ταυτότητας του ΝΒΑ φέρει την υπογραφή του και πάντα θα τον θυμόμαστε. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Οκτωβρίου 1999. Λίγα λόγια, λοιπόν, για τον κυρίαρχο, μοναδικό, Ουίλτ Τσάμπερλεϊν.

Όρισε το πρότυπο του σέντερ

Ο Τσάμπερλεϊν είναι αυτός που μαζί με τον Μπιλ Ράσελ άνοιξαν τον δρόμο για τους μεγάλους, επιβλητικούς σέντερ στο ΝΒΑ. Το πρότυπο της θέσης “5” ορίστηκε (και) απ’ αυτόν. Δεν έχει σημασία αν οι αγωνιστικές συνθήκες άλλαξαν, αν οι κανονισμοί άλλαξαν, αν η γνώση του κοινού, η πληροφόρηση του άλλαξε. Ο σέντερ πρέπει να είναι κυρίαρχος. Τίποτε άλλο. Σε άμυνα και επίθεση. Όπως κι αν είναι, όποιες κι αν είναι ικανότητες του, αυτός πρέπει να κυριαρχεί, να προσπαθεί τουλάχιστον. Ακόμη και σήμερα που οι ευέλικτοι, αθλητικοί ψηλοί σαρώνουν την μπασκετική επικράτεια, στόχος τους είναι ένας: η κυριαρχία. Ο Τσάμπερλεϊν το έκανε κατανοητό και ευδιάκριτο μέσα από τη συμπεριφορά του στο παρκέ. Οι κινήσεις του, η επαφή με το καλάθι, όλα, δήλωναν τη μία και μοναδική πρόθεση, αυτή της επιβολής στον άλλο, της υποταγής του άλλου. Το παράδειγμα του ακολούθησαν και ακολουθούν οι σέντερ του σήμερα και του χθες. Αν θέλετε και αποδείξεις, νούμερα δηλαδή, ε, διαβάστε τα γνωστά και ιστορικά: 100 πόντοι σε ένα παιχνίδι, ο υψηλότερος μέσος όρος πόντων σε μια σεζόν (50.4) και τα περισσότερα ριμπάουντ, διαχρονικά, με 23.924.

Ζήτω ο Γολιάθ!

Ο Τσάμπερλεϊν ήταν τόσο μεγάλος που στην ουσία ξεπερνούσε το ανθρώπινο μέτρο. Πληθωρικός, γιγάντιος! Ο Ντέιβιντ Στερν, πρώην κομισάριος του ΝΒΑ, έτσι τον χαρακτήρισε λίγο μετά την είδηση του θανάτου. Ο προσδιορισμός δεν έχει να κάνει τόσο με τη σωματική διάπλαση, αλλά με τη συμπεριφορά και την εκδίπλωση των ικανοτήτων του στο παρκέ. Η προσωπικότητα ήρθε να ενισχύσει το εντυπωσιακό σύνολο που εν συντομία ονομάστηκε “Μεγάλη άρκτος” (Big Dipper). Σε αυτόν τον αστερισμό τα άστρα είναι μεγάλα και λαμπερά: 100 πόντοι, 55 ριμπάουντ σε έναν αγώνα, 48.5 λεπτά μέσο όρο συμμετοχής τη σεζόν 1961-62…

Στη μεγαλοσύνη πρέπει να προσθέσουμε και τη μεγαλοψυχία του. Όπως τη στιγμή που αναγνώρισε το επίτευγμα του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, ο οποίος του πήρε το ρεκόρ συνολικών πόντων. Το μέγεθος των ικανοτήτων του ήταν τέτοιο που μπορούσε να ανταποκριθεί σε κάθε απαίτηση της ομάδας. Ασίστ, άμυνα ψηλά, τα πάντα!

Ο “Big Dipper” έκανε αισθητή την παρουσία του από το σχολείο και στο κολέγιο ήδη λογιζόταν ως “ο καλύτερος παίκτης του κόσμου” (!) σύμφωνα με τον προπονητή του στο Κάνσας Φόρεστ Άλεν. Η κολεγιακή του καριέρα ήταν ξεχωριστή και εκεί το ευρύ κοινό είδε ότι ήταν ασταμάτητος. Αν κάτι τον καθυστερούσε ήταν η άμυνα με δύο ή τρεις (!) παίκτες πάνω του ή η ζώνη. Το πέρασμα στο ΝΒΑ ήταν ο τελικός προορισμός και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τα δύσκολα βρίσκονταν εκτός παρκέ. Δυσκολότερο η λαχτάρα του να είναι ένας κανονικός άνθρωπος, να μην περιμένουν οι άλλοι απ’ αυτόν τα πάντα κάθε στιγμή. Πάντα ο Γολιάθ, που όμως αξίζει να φωνάξεις υπέρ του.

Πηγή

-nytimes [Wilt Chamberlain is dead at 63; Dominated basketball in the 60’s]