• Ένα ταξίδι 3-4 ωρών από την Αθήνα
• Ένας τόπος γαλήνιος, «θεραπευτικός» και φιλόξενος
• Την μπύρα του Άη Στράτη όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς!
• Η εξορία που «κουβαλά» μέχρι και σήμερα
• Οι πληγές ενός καταστροφικού σεισμού
• Μουσείο Δημοκρατίας
• Σπήλαιο Αγίου Ευστρατίου
• Η λέξη «Δήμαρχος» είναι γένους θηλυκού!

Το 90% των νέων ανθρώπων - ειδικά αυτών που ζουν στην πρωτεύουσα - αν τους ρωτήσεις που «πέφτει» ο Άη Στράτης, δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν.

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο Google, όμως, θα δεις ότι είναι ένα νησί που στέκει περήφανα στο βορειο-ανατολικό Αιγαίο, ανάμεσα από Λήμνο, Λέσβο και Σκύρο και πως είναι ένας ιστορικός τόπος.

Πρέπει, όμως, να το επισκεφτείς, για να καταλάβεις πραγματικά την αύρα και την «μαγεία» του. Τόσο του ίδιου του τόπου, όσο και των ανθρώπων του. Γιατί αυτοί είναι η «ψυχή» του.

Ένα ταξίδι 3-4 ωρών από την Αθήνα

Το όμορφο ταξίδι άρχισε από το «Ελ. Βενιζέλος» με πτήση για τη Λήμνο. Μέσα σε μία ώρα (και λιγότερο), το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο «Ήφαιστος». «Μέχρι να ανέβεις, κατέβηκες», που 'λέγαν φίλοι και γνωστοί. Από εκεί, η διαδρομή είναι 20-25 λεπτά για το λιμάνι της Μύρινας, της πρωτεύουσας του όγδοου μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας, από όπου και αναχωρεί το καράβι που πάει μέχρι το Λαύριο (Sea Jet Aqua Blue) ή το ιστορικό καραβάκι «Αιολίς», που εκτελεί ανελλιπώς δρομολόγια μεταξύ των δύο νησιών.

Με το πρώτο, θα κάνεις δύο ώρες για να φτάσεις στον προορισμό σου (όσες κάναμε κι εμείς), ενώ με το δεύτερο, θες μια ωρίτσα παραπάνω. Όπως και να έχει, αυτό που θα αντικρίσεις, θα σε αποζημιώσει. Αν δεν έχει και πολλά μποφόρ, να φροντίσεις να απολαύσεις το απέραντο γαλάζιο από το κατάστρωμα. Και αν είσαι τυχερός/ή, θα δεις την πιο όμορφη ανατολή ή δύση που έχεις δει ποτέ, με το αεράκι να σε «χτυπά» στο πρόσωπο.

Ένας τόπος γαλήνιος, «θεραπευτικός» και φιλόξενος

Με το που πατάς το πόδι σου στο λιμάνι του Άη Στράτη, δεν γίνεται να μην αντικρίσεις το εκπληκτικό γκράφιτι που καλύπτει τον τεράστιο τοίχο απέναντι σου και φτιάχτηκε το 2018 στο πλαίσιο της δράσης «Χρώμα στα νησιά 29 Ιουνίου - 28 Ιουλίου 2018». Ο καλλιτέχνης Pupet δημιούργησε την μορφή του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος είχε εξοριστεί στο νησί. Ακριβώς δίπλα, οι στίχοι από τις «Γειτονιές του Κόσμου». «Δεν έχω καιρό να κουραστώ. Δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου. Δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω, να μη σκοτώνουμαι. Δος μου το χέρι σου - κι απ’ την αρχή - μιαν άλλη αρχή. Στις 5, ναι, στη διασταύρωση. Δικός μας είναι ο κόσμος». Δίπλα του πια υπάρχει ο Απόλλωνας και ο Πήγασος.

Για να μετακινηθείς από το λιμάνι στο δωμάτιο διαμονής σου, χρειάζεσαι μόνο τα... πόδια σου, αφού όλα είναι πάρα πολύ κοντά μεταξύ τους. Ακόμα και το πιο μακρινό σπίτι του κέντρου! Άντε, μπορεί να χρειαστείς και κανένα αμάξι (οι δρόμοι ακόμα δεν έχουν άσφαλτο, αλλά σύντομα θα φτιαχτούν) ή μια βαρκούλα, για να δεις τις πανέμορφες παραλίες που διαθέτει το νησί, εκτός από αυτήν την πανέμορφη με την γυαλιστερή, μαύρη άμμο, που είναι δίπλα στο λιμάνι. Σε αυτά, βέβαια, μπορούν να σε βοηθήσουν οι ντόπιοι, οι οποίοι θα το κάνουν με μεγάλη προθυμία και χαρά. Άλλωστε, το να μοιράζονται ιστορίες από τα χρόνια τους στο νησί - αλλά και τα φαγητά τους - είναι το καλύτερό τους.

Κάπως έτσι έγινε και με την κυρία Ζωή, η οποία άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και σέρβιρε ένα πλουσιοπάροχο πρωινό και με τον σύζυγό της, Γρηγόρη - 40 χρόνια μαζί! - άρχισαν να λένε ιστορίες από την ζωή τους στο νησί και όχι μόνο. Αυτό το νησί, το οποίο ήταν η αιτία να γνωριστούν τόσο εκείνοι, όσο και άλλοι κάτοικοι, και να πάρουν την απόφαση είτε να μετακομίσουν εκεί, είτε να περνούν απλά όλο το καλοκαίρι στον τόπο τους. Για παράδειγμα, η Σαλονικιά Στέλλα πήγε διακοπές στον Άη Στράτη ένα καλοκαίρι.. Ερωτεύτηκε το νησί κι ένα χρόνο αργότερα, επέστρεψε για να ζήσει εκεί. Γνώρισε τον άντρα της κι έκαναν τα παιδάκια τους!

Και μιας και μιλάμε για παιδιά... Το σχολείο του Άη Στράτη έχει την χαρά να φιλοξενεί 24 μαθητές σε όλες τις τάξεις - από Δημοτικό μέχρι Λύκειο. Οι καθηγητές τούς προσφέρουν όλα τα εφόδια που χρειάζονται, για να διαμορφώσουν μια ισχυρή προσωπικότητα, ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνουν μια καθόλα ποιοτική ζωή, μακριά από το άγχος και το τρέξιμο της καθημερινότητας στην πόλη, αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε αυτή. Οι τοίχοι του σχολείου είναι διακοσμημένοι με διάφορα όμορφα γκράφιτι - και, ω, ναι, τι χαρά, δεν υπάρχει κανένας... ανεγκέφαλος να τα καταστρέψει! Το καλοκαίρι δύο κοπέλες είναι εκεί, για να απασχολούν τα παιδιά, των οποίων οι γονείς δουλεύουν στον πρωτογενή τομέα (αλιεία, κτηνοτροφία, γεωργία)

.

Όσο για τα μαγαζιά - καταστήματα; Δύο καφετέριες (Όμηρος και Jimmy's), δύο ταβέρνες (Αρτεμώνας και Βεράντα), ένα σούπερ μάρκετ και δύο μίνι μάρκετ/παντοπωλεία, μία τράπεζα και ένα ΕΛΤΑ είναι υπέρ-αρκετά, για να έχεις τόσα, όσα πρέπει, για να περάσεις ωραία και καλά. Δηλαδή, καλό καφέ (και πρωινό αν θες), χορταστικό φαγητό (με ψάρια που το πρωί πιάνονται και το μεσημέρι/βράδυ καταναλώνονται) και χαλαρό ποτό (οι καφετέριες «μετατρέπονται» σε μπαρ το βράδυ και κρατούν μέχρι τις πρωινές ώρες). Μόνο φαρμακείο δεν υπάρχει - ακόμα - γι' αυτό να είσαι εξοπλισμένος/η με όλα όσα πιστεύεις ότι θα χρειαστείς.

Το καλύτερο το είπαμε; Ακριβώς δίπλα από την παραλία, πάνω στην άμμο, υπάρχει γήπεδο μπάσκετ, υπαίθριο γυμναστήριο, τραπέζι πινγκ πονγκ με ρακέτες και μπαλάκια, αλλά και παγκάκια για να ξεκουραστείς, αν δεν λιάζεσαι κάτω από την ομπρέλα. Έτσι, μπορείς να παίξεις μπασκετάκι ή πινγκ πονγκ ή να κάνεις γυμναστική και μετά να πέσεις στην θάλασσα. Απέναντι, βρίσκεται και μια παιδική χαρά. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο, από όλα αυτά;

Την μπύρα του Άη Στράτη όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς!

Ο Άκης Μουστακάκης είναι εδώ και 16 χρόνια κάτοικος στο νησί και διατηρεί ένα από τα παντοπωλεία στην κεντρική πλατεία. Με ένα χαμόγελο εξυπηρετεί όποιον μπει στο μαγαζί του, αν δεν φροντίζει τις πληγές του γιου του που πέφτει από το ποδήλατο ή «τρώει» σαβούρντες, όταν παίζει μαζί με άλλα παιδάκια (εικόνες πραγματικά ανεκτίμητες!).

Ο κύριος Μουστακάκης έχει, όμως, κι άλλο ένα «χάρισμα». «Όταν έρχεται ο χειμώνας, που άλλοι λένε πως είναι δύσκολος για εμάς, στην πραγματικότητα είναι δημιουργικός. Διαβάζουμε, μαθαίνουμε, βελτιωνόμαστε, φτιάχνουμε πράγματα, κι αφού τα φτιάξουμε, τα δοκιμάζουμε», λέει στο G-Weekend και μιλάει για το δικό του μεράκι, που δεν είναι άλλο, από την μπύρα. Η μπύρα, η οποία ονομάζεται «San Stratis» και είναι για... εσωτερική κατανάλωση. Αυτό σημαίνει πως δεν θα την βρεις εκτός νησιού, παρά μόνο στις ταβερνούλες της, κατόπιν ειδικής παραγγελίας!

«Την φτιάχνουμε για εμάς, για την παρέα, για τους φίλους μας. Πίνω μπύρα πολύ, οπότε λέω γιατί να μην τη φτιάξω κιόλας;», λέει γελώντας. Εγώ, πάλι δεν πίνω, αλλά δεν γινόταν να μην την δοκιμάσω! Και ήταν απλά υπέροχη!

Στα σχέδια του αναπληρωτή καθηγητή Αγγλικών στο επάγγελμα («είμαι όπου έχει ανάγκες η υπηρεσία», λέει), ήταν να λανσάρει τη μπύρα του σε όλη την Ελλάδα (ή σε κάποια μέρη), αλλά λίγο πριν την τελική ευθεία, έβαλε «φρένο» ο κορονοϊός. Ο ίδιος αναφέρει πως «Θέλει πολλά λεφτά. Φέτος που ήθελα να την "μαγειρέψω" σε εργοστάσιο στην Καβάλα, "φασόν" που λένε, "έπεσε" ο κορονοϊός. Τα είχαμε συμφωνήσει, είχαμε κάνει τις διαδικασίες και την εβδομάδα που ήμασταν στο τελικό στάδιο, ήρθε το lockdown και μας πήγε πίσω», και συνεχίζει με μια... ενδόμυχη ανυπομονησία: «Ελπίζω να την βγάλω επίσημα του χρόνου. Θα την ακούσεις σίγουρα! Θα ακουστεί, γιατί είμαστε εξωτικό μέρος! Θα πουλήσει μόνο από την ετικέτα, αλλά θα αξίζει και το περιεχόμενο. Στην αρχή, όμως, με την ετικέτα "ερωτεύεσαι"».

«Το νησί ανεβαίνει και προσεχώς θα πάει καλύτερα. Τα πράγματα πάνε καλά, αλλά θέλει προσπάθεια και από εμάς», δηλώνει και προσθέτει: «Αν σου πω ότι δεν έχουμε δυσκολίες, θα ακουστεί παλαβό, έτσι; Επειδή είμαστε σε νησί, η δυσκολία είναι αυτή, ότι υπάρχει θάλασσα να διασχίσεις. Δεν υπάρχει η άμεση πρόσβαση παντού. Αλλά σε σχέση με την Αθήνα, γιατί εγώ και η γυναίκα μου (έχει καταγωγή από το νησί) από εκεί ήρθαμε, είμαστε πολύ καλύτερα! Τώρα ας πούμε, λένε, πως έχουμε πρόβλημα με το γιατρό. Στην Αθήνα αρρωσταίνεις, πας στο νοσοκομείο και κάνεις πέντε ώρες, μέχρι να σε δει ο γιατρός. Εδώ, η κόρη μου όταν ήταν σχεδόν ενός έτους, έπεσε από την κούνια και της βγήκε ο αγκώνας. Σε δύο ώρες ήμασταν Λήμνο και μας είχε ήδη δεχθεί ο γιατρός μέσα. Αν το παθαίναμε αυτό στην Αθήνα, θα θέλαμε άλλη μια μέρα.

Ένα ακόμη, είναι οι υπηρεσίες. Θέλουμε Εφορία, λογιστή; Πρέπει να πάμε στη Λήμνο. Αυτή είναι η "δυσκολία" μας. Τώρα έχουμε και το ίντερνετ. Μέχρι πέρυσι, για να βγάλεις τα ένσημά σου, έπρεπε να πας στο ΙΚΑ, για να κάνεις φορολογική δήλωση, έπρεπε να πας στο λογιστή».

Και καταλήγει για τα παιδάκια που βολτάρουν στην πλατεία: «Το σχολείο μας είναι καλό, τα παιδιά μας πολύ καλά. Τώρα που βλέπω και τα παιδάκια που έχουν έρθει από την Αθήνα, είναι "η μέρα με τη νύχτα". Αν τα προσέξεις, θα δεις τα παιδάκια που περπατούν και χαιρετούν είναι Αγιοστρατήτικα. Τα άλλα που περνούν σκυφτά ή είναι με το κινητό είναι τα άλλα. Έχει μεγάλη διαφορά». Κι έχει δίκιο. Αυτά που ήταν από το νησί έπαιζαν κρυφτό/κυνηγητό/μπάλα ή έτρεχαν και τα υπόλοιπα ήταν με ένα κινητό στο χέρι, στα σκαλιά του Δημαρχείου...

Η εξορία που «κουβαλά» μέχρι και σήμερα

Ο Άη Στράτης μπορεί να σε «μαγεύει» με την ομορφιά του και τα χρώματά του, αλλά είναι ένας τόπος που έχει εξίσου μεγάλη και πολλή ιστορία. Αν ψάξεις πληροφορίες, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα «πέσεις» κατευθείαν πάνω σε αυτή που αναφέρει ότι το νησί ήταν κυρίως ένας τόπος εξορίας. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πολλά περισσότερα από το άκουσμα μιας λέξης, που μπορεί να δημιουργεί έναν κάποιον αποτροπιασμό, αλλά ακόμα και σήμερα πονάει τους 268 κατοίκους του. Είναι συναισθήματα...

Ο Άη Στράτης χρησιμοποιήθηκε για περίπου 30 χρόνια ως τόπος εξορίας για τους αριστερούς, με την Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου να κάνει την αρχή το 1929, με βάση το νόμο «περί Ιδιωνύμου αδικήματος». Οι επόμενες Κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν τον Άη Στράτη επίσης για τον ίδιο λόγο, ενώ η κορύφωση έγινε επί του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος εκτόπισε εκεί εκατοντάδες αντιπάλους του καθεστώτος.

Το 1941, λίγο πριν οι Γερμανοί καταβάλουν το νησί, γίνονταν διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των εξορίστων, μεταξύ αντιπροσωπείας τους και του σταθμάρχη - διοικητή της φρουράς του νησιού. Εκείνος, με το φόβο μην αποδράσουν οι αξόριστοι, παρέταξε 12 χωροφύλακες, οι οποίοι τους πυροβόλησαν. Τρεις σκοτώθηκαν και δύο τραυματίστηκαν. Στη συνέχεια, ο σταθμάρχης παρέδωσε στους Γερμανούς τους εξόριστους, οι οποίοι πέρασαν τα πάνδεινα, από βασανιστήρια, έλλειψη εφοδίων και περίθαλψης, μέχρι και πείνα, από την οποία πέθαναν 33 κομμουνιστές.

Με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανικό ζυγό τον Οκτώβριο του 1944, το στρατόπεδο εξορίας του Άη Στράτη έκλεισε και οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν. Τρία χρόνια, όμως, αργότερα, το νησί «υποδέχθηκε» πάλι αριστερούς εξορισμένους. Με τον αναγκαστικό νόμο 511 της 31ης Δεκεμβρίου 1947 (Α299) «Περί μέτρων αναφερομένων εις τους υπό εκτόπισιν διατελούντας» η επίσημη ονομασία του στρατοπέδου του Άη Στράτη έγινε «Στρατόπεδον Πειθαρχημένης Διαβιώσεως Εκτοπισμένων».[10] Μετά το κλείσιμο της Μακρονήσου ο Άη Στράτης αποτέλεσε τον μαζικότερο τόπο εξορίας.

Μεταξύ των εξορίστων ήταν σπουδαία ονόματα της πολιτικής, της ποίησης, της λογοτεχνίας, της ηθοποιίας... Δημήτρης Γληνός, Τίτος Πατρίκιος, Κώστας Βάρναλης, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης, Θέμος Κορνάρος, Μάνος Κατράκης, Ηλίας Ηλιού, Κώστας Γαβριηλίδης και πολλοί ακόμα.

Υπολογίζεται ότι από τον Άη Στράτη, από το 1947 μέχρι και το 1962, όταν κι έκλεισε οριστικά το στρατόπεδο κράτησης, πέρασαν περίπου 9.000 αριστεροί εξόριστοι.

Οι πληγές ενός καταστροφικού σεισμού

Οι κάτοικοί του δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο την εξορία, αλλά κι έναν σεισμό, που τους έπληξε ανεπανόρθωτα.

Το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου 1968, «χτύπησαν» τον Άη Στράτη 7.1 ρίχτερ, τα οποία διήρκησαν 22 εφιαλτικά δευτερόλεπτα. Ο σεισμός αυτός δεν άφησε μόνο υλικές ζημιές στο νησί, αλλά κι απέναντι στη Λήμνο. «Πήρε», επίσης, τη ζωή από 20+ ανθρώπους, ενώ άφησε και δεκάδες τραυματίες πίσω του.

Οι καταστροφές σε σπίτια, ειδικά κοντά στο λιμάνι, είναι εμφανείς ακόμα και σήμερα, 52 χρόνια μετά. Ο σεισμός είναι ένα γεγονός που πονάει πολύ επίσης τους Άη-Στρατήτες και που τα σημάδια του πάντα θα υπάρχουν, για να θυμίζουν μια μαύρη παρένθεση στην κατά τ' άλλα ήρεμη ζωή τους.

Μουσείο Δημοκρατίας

Την αντίθεση στην εικόνα του Άη Στράτη πριν το σεισμό και μετά, μπορεί να την καταλάβει κανείς, αν επισκεφτεί το Μουσείο Δημοκρατίας. Με το που εισέλθεις στο επιβλητικό κτίριο, δεσπόζει μπροστά σου μία μεγάλη φωτογραφία, η οποία δείχνει αμέτρητα άσπρα σπιτάκια μπροστά στο λιμάνι να στέκονται περήφανα, πριν τα «εξαφανίσει» ο εγκέλαδος.

Μέσα σε λίγα μόνο τετραγωνικά, ξετυλίγονται μπροστά σου δεκάδες χρόνια ιστορίας και τα σπαρακτικά γεγονότα παίρνουν «σάρκα και οστά» από την Τζούλια Μπαλάσκα, στην φωνή της οποίας διακρίνεται το «τρέμουλο» και η συγκίνηση, όταν μιλάει για τα θύματα της πείνας το χειμώνα του 1941-42. Από αυτό και μόνο, είναι ακόμα μια απόδειξη για το πόσο οι κάτοικοι είναι δεμένοι άρρηκτα με το νησί τους.

«Η αύρα του Μουσείου είναι ευλαβική», αναφέρει και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Το Μουσείο της Δημοκρατίας άρχισε να φτιάχνεται το 2005-06, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον νεότερο, ο οποίος ήταν και Υπουργός Πολιτισμού τότε. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος Πρωθυπουργός που επισκεπτόταν το νησί κι είχε δεσμευτεί για τη δημιουργία του Μουσείου, ως φόρο τιμής στους ανθρώπους που διώκονταν και υπέφεραν σε αυτόν τον τόπο. Εκείνον, λοιπόν, τον «κρύο» Νοέμβριο, αφού χιόνιζε (κι όμως, χιονίζει συχνά!), ένας μηχανικός επισκέφθηκε το νησί με εντολή του, για να το δει και να το φτιάξει. Μάλιστα, ο ίδιος ο Καραμανλής το εγκαινίασε, λέγοντας «πετύχαμε να αφήσουμε οριστικά στο παρελθόν τις διαχωριστικές γραμμές και τις ταμπέλες που δίχασαν την κοινωνία και πλήγωσαν τη χώρα».

Το Μουσείο, που ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού, συντηρείται από την Δήμαρχο, Μαρία Κακαλή, και από τους κατοίκους του Άη Στράτη. Όλοι τους δεν θέλουν πια να διαιωνίζεται η «ρετσινιά» ότι το νησί τους σημαίνει μόνο «εξορία». Οι νεότεροι του τόπου και η Δήμαρχος έχουν δημιουργήσει μια ομάδα, η οποία αξιοποιεί με σεβασμό την ιστορία, την οποία μαθαίνουν στα παιδιά του σχολείου. Πάνω από όλα, υπάρχει σεβασμός σε αυτούς που έδωσαν την ζωή τους, αλλά και σε αυτούς που ξαναγύρισαν στον τόπο τους. «Η ψυχή του Άη Στράτη μορφώνει τα παιδιά του», λένε στο νησί.

Το Μουσείο Δημοκρατίας επίσης λειτούργησε και ως αναρρωτήριο τα χρόνια του εκτοπισμού πολιτικών εξορίστων, ενώ λέγεται πως εκεί έγινε και η πρώτη καισαρική στην Ελλάδα, από εξόριστους γιατρούς. Το 2016, ο συγγραφέας- ιστορικός Βαρδής Βαρδινογιάννης, που ήταν εξόριστος στο νησί το 1950-51, το επισκέφθηκε ξανά και οι κάτοικοι λένε πως έκλαιγε σαν μικρό παιδί από τη συναισθηματική του φόρτιση. Χειρόγραφη αποχαιρετιστήρια επιστολή του, που προσυπογράφει μαζί με άλλους (Βασίλης Πουλόπουλος, Αλέκος Ιωσηφίδης, Γιώργος Γιανναράς) υπάρχει στο Μουσείο.

Σπήλαιο Αγίου Ευστρατίου

Ένα από τα μέρη που πρέπει να επισκεφτείς οπωσδήποτε στο νησί είναι το σπήλαιο του Αγίου Ευστρατίου, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στην παραλία Αλονίτσι, στην περιοχή Γαϊδουροράχη. Η ονομασία Άγιος Ευστράτιος καθιερώθηκε, γιατί, κατά τη βυζαντινή εποχή, ο Όσιος Ευστράτιος ο Θαυματουργός, αναγκάστηκε να αποβιβαστεί στο νησί, λόγω θαλασσοταραχής, καθ' οδόν προς τον τόπο εξορίας του (πιο πριν ονομαζόταν Αλόνησος).

Στην διαδρομή θα δεις πολλές βελανιδιές και γενικά πολύ πράσινο. Μόλις φτάσεις πολύ κοντά με το αυτοκίνητό, αντικρίζεις ένα ξωκκλήσι (το οποίο τώρα ανακαινίζεται) και δίπλα ακριβώς έχει κάτι σκαλάκια, που οδηγούν στο σπήλαιο. Μέσα σε αυτό υπάρχουν εικονίτσες, ενώ η θέα από εκεί, αφού έχει κάτι σαν παραθυράκι, «κόβει» την ανάσα!

Η λέξη «Δήμαρχος» είναι γένους θηλυκού!

Η Δήμαρχος του νησιού είναι η Μαρία Κακαλή. Εξελέγη το 2014 για πρώτη φορά σε ηλικία μόλις 27 ετών, γεγονός που την έκανε την νεότερη Δήμαρχο σε όλη την Ελλάδα! Η Μαρία Κακαλή έχει κάνει πολλά για τον τόπο της, τα χρόνια της θητείας της, και προσπαθεί πάντα να τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Τα λέει, όμως, η ίδια καλύτερα στην συνέντευξή της στο G-Weekend!

Υ.Γ.: Στο νησί θα δεις πολλών λογιών ζώα. Πτηνά, γαϊδουράκια, κατσικάκια, κανά σκύλο, αλλά αυτές που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι οι γάτες! Όπου και να πας, θα δεις μία μπροστά σου. Ξαφνικά θα γίνουν δύο, τρεις, τέσσερις... Και καλύτερα να έχεις μαζί σου φαγητό και να σου αρέσουν τα χάδια!

Επιμέλεια βίντεο: Παύλος Σφενδυλάκης
Ρεπορτάζ/Φωτογραφίες (πλην μπύρας/Δημάρχου): Κάτια Πετροπούλου