Ο λόγος του μπορεί να παρομοιαστεί με τα ατίθασα νερά ενός άγριου ποταμού. Αδύνατο να ελεγχθεί η ταχύτητα των λέξεων. Σα να είχε ένα φωτογραφικό κολάζ στο μυαλό του, εικόνες από το παρελθόν με αρκετές απορίες και πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Τα περισσότερα εμπεριείχαν παράπονο. Το παράπονο του επαγγελματία που μοχθεί σε καθημερινή βάση προσδοκώντας στη δικαίωση ή μάλλον την αναγνώριση και όχι του αριβίστα.

Μέσα από την κουβέντα αναδείχθηκε η σχέση λατρείας που νιώθει γι’ αυτήν την ομάδα. Γι’ αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολη η διαχείριση της περιόδου απουσίας από αυτή. Έως ότου έρθει η «ευλογημένη» 29^η του Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία επισημοποιήθηκε η επιστροφή του. «Κάθε ποδοσφαιριστής έχει στο μυαλό του την Εθνική, ειδικά αν προέρχεται από τα σπλάχνα της και υπήρξε μέλος της επί σειρά ετών. Δεν θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση, κυρίως από τη στιγμή που βρίσκομαι στην πιο παραγωγική ηλικία της καριέρας μου. Επιδίωξα την επιστροφή, την ήθελα πραγματικά πάρα πολύ».

Πριν καταλήξουμε στο σημείο της κλήσης από τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Τζον φαν’ τ Σιπ, προηγήθηκε η δύσκολη περίοδος. Κανείς δεν θα παραδεχθεί ότι η παρουσία του στην Αλ Αχλί και στο Πρωτάθλημα της Σαουδικής Αραβίας ήταν ο λόγος της… εξορίας που προηγήθηκε. Δεν υπάρχει εξάλλου άλλη λογική εξήγηση. Στην ίδια θέση βρέθηκε και ο ίδιος, αδυνατώντας να εντοπίσει διαφορετική ερμηνεία. «Τα χρόνια εκτός Εθνικής ήταν δύσκολα, είχαν ένα μόνιμο ερωτηματικό. Γιατί; Απορούσα κι εγώ υπό την έννοια ότι δεν καταλάβαινα τους λόγους για τους οποίους δεν είχα σχετική κλήση. Υποθέτω ότι έπαιξε ρόλο το Πρωτάθλημα στο οποίο αγωνιζόμουν. Από την άλλη πλευρά, δεν στοιχειοθετεί δικαιολογία. Πρέπει να βλέπεις τους παίκτες, να ελέγχεις το επίπεδο αγωνιστικής κατάστασής τους και στο κάτω-κάτω της γραφής, είχα τα καλύτερα νούμερα της καριέρας μου. Ίσως δεν υπάρχει γνώση για το ασιατικό Πρωτάθλημα. Ωστόσο, παίκτες όπως ο Παουλίνο στη Βραζιλία κέρδισε την επιστροφή του στη Βραζιλία μέσω του ασιατικού Πρωταθλήματος. Άλλοι ποδοσφαιριστές από Σλοβενία, Σλοβακία ή άλλες χώρες δεν έχασαν τις θέσεις τους και αναρωτιόμουν… εγώ γιατί;».

Για να συναντήσει κανείς την τελευταία συμμετοχή του 29χρονου στην Εθνική μάλλον θα πρέπει να κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο για να σταματήσει στις 7 Σεπτεμβρίου 2015 και σε αγώνα της προκριματικής φάσης του Euro 2016 με τη Ρουμανία. Μεσολάβησαν τέσσερα χρόνια από τότε μέχρι και τον πρόσφατο αγώνα με τη Φινλανδία (στις 5/9/2019) όπου δεν πήρε χρόνο συμμετοχής, τουλάχιστον όμως απόλαυσε το άρωμα της Εθνικής.

«Εκτιμώ ότι πολλοί δεν γνωρίζουν το επίπεδο του αραβικού Πρωταθλήματος το οποίο είναι το κορυφαίο στην Ασία. Αξιολογούν ότι είναι χαμηλού επιπέδου, υποθέτω όμως ότι δεν το έχουν δει. Αν ένας ποδοσφαιριστής επιλέξει να συνεχίσει την καριέρα του στην Αραβία δεν το κάνει επειδή νιώθει παλαίμαχος ή γιατί ακτινογραφεί τον εαυτό του και θεωρεί ότι έχασε την ταχύτητά του ή τη λάμψη του. Κυρίως από τη στιγμή που τα νούμερά μου ήταν εξαιρετικά. Παίκτης ο οποίος έχει αγωνιστεί στο Euro ή στο Παγκόσμιο Κύπελλο, γίνεται να μην αξίζει να τον δει ένας προπονητής 1-2 φορές; Να σχηματίσει εμπεριστατωμένη άποψη κι αν δεν του αρέσει, ας μην τον ξαναπάρει. Αυτό ισχύει για μένα. Και ήμουν 25 ετών τότε».

Αντικειμενικά, στη (μη ομολογουμένη) αμαρτία συμμετέχει και το σινάφι μας. Η υποβάθμιση Πρωταθλημάτων δίχως πρότερη γνώση, συμπεριλαμβάνεται στις συνήθειές μας, ομοίως και οι χαρακτηρισμοί περί παλαιμάχων. «Προσωπική άποψη, αυτό είναι χαζομάρα. Αν ένας ποδοσφαιριστής χάσει την επαφή του, την ταχύτητα ή την έκρηξή του ή ακόμη δεν είχε την ποδοσφαιρική εξέλιξη που προσδοκούσε, τότε ναι θα συμφωνήσω ότι η Αραβία είναι επιλογή ανάγκης. Ωστόσο, τα κριτήρια είναι λανθασμένα. Εννοώ ότι, αυτοί που εκφράζουν άποψη έχουν παρακολουθήσει τους αγώνες; Γνωρίζουν ότι παίκτες οι οποίοι διακρίθηκαν σ’ αυτά τα Πρωταθλήματα εξασφάλισαν μεταγραφή στην Αγγλία ή και σε άλλα σπουδαία Πρωταθλήματα της Ευρώπης;

Ακόμη όμως κι αν ένας ποδοσφαιριστής επιλέξει την Αραβία είτε για τα χρήματα είτε για μια επανεκκίνηση στην καριέρα του, δεν πρέπει να έχει ευκαιρίες; Θέλω να πω ότι δεν τελειώνεις ποδοσφαιρικά κι αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωσή μου. Είναι αντίθετος σε οτιδήποτε καταδικάζεται δίχως γνώση. Είναι ενοχλητικό να μιλάμε για κάτι που δεν γνωρίζουμε».

«Σου μιλάει η ψυχή του»

Όταν ο Τζον Φαν’ τ Σιπ αποφάσισε την ενεργοποίηση του σχεδίου αξιολόγησης όλου του δυναμικού, αυτομάτως δημιουργήθηκε η ευκαιρία της επιστροφής. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να μην καλέσει τον άνθρωπο για τον οποίον μιλούσε όλη η Ελλάδα στη διάρκεια των ευρωπαϊκών αγώνων του Άρη. «Κάθε καινούργιος προπονητής θέλει να αποκτήσει σαφή εικόνα για το επίπεδο ικανότητας των παικτών του. Προς αυτήν την κατεύθυνση και με δεδομένο ότι ξεκίνησα πολύ καλά, δέχθηκα την κλήση. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμη κι αν ήμουν στην Αραβία θα συνέβαινε το ίδιο. Η διαφορά με τον κ. Φαν’ τ Σιπ είναι ότι έχει δουλέψει στην Αυστραλία, αυτό σημαίνει ότι έχει γνώση και άποψη επί του ποδοσφαίρου κι εκτός Ευρώπης. Έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι είμαι στην Ελλάδα και στον Άρη ο οποίος είναι από τις λίγες ομάδες που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη. Λογικά είδε τα παιχνίδια και με το δεδομένο ότι έχω καλό ξεκίνημα στο Πρωτάθλημα, δέχθηκα την κλήση».

Σε προσωπικό επίπεδο, ο Ολλανδός τεχνικός φρόντισε να αναγεννήσει και ταυτοχρόνως να δημιουργήσει ελπίδα. Συνολικά, η ομάδα που παρουσίασε μάλλον αναζωπύρωσε μια φλόγα μέσα την ψυχή. Στα τελευταία χρόνια, η Εθνική είχε πάψει να θυμίζει αγάπη, να καλλιεργεί συναισθήματα τα οποία μόνο ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μπορεί να πετύχει. Αυτό το αρνητικό status ανατράπηκε στους δύο τελευταίους αγώνες. Σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα, ξαφνικά αδημονούμε να έρθει ο επόμενος αγώνας. Το ίδιο συναίσθημα διακατέχει και τους παίκτες. Και το ερώτημα είναι, τι διαφορετικό έκανε; «Είναι ο τρόπος που μας μιλάει, η μεθοδολογία του στο να μεταδίδει αυτό που θέλει από εμάς. Δεν χρειάζεται να προτρέξουμε. Είναι πολύ σοβαρός, πέρα από τα τεχνικά ζητήματα, προσπαθεί να εμψυχώσει τον ποδοσφαιριστή και βλέπεις στο πρόσωπό του δύο πράγματα. Ότι πιστεύει αυτό που λέει και δεύτερον, ότι το λέει μέσα από την καρδιά του. Θα σου πει πέντε πράγματα τα οποία θα βγουν από την ψυχή του και θα είναι σωστά. Θέλει να αλλάξει πράγματα. Να παίξουμε πιο επιθετικά, να κρατήσουμε περισσότερο την μπάλα, να έχουμε κυρίαρχο ρόλο. Θέλει προσπάθεια και χρόνο, δεν είναι κάτι απλό. Προσωπικά, δεν μου είπε κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Η κλήση στην Εθνική έδειξε εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, αλλά και εκτίμηση στα στοιχεία του παιχνιδιού μου και στο ταλέντο μου».

«Ποτέ δεν σταματώ να πιστεύω»

Πριν περίπου τρεις δεκαετίες, ο Γιάννη Ιωαννίδης είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «ψυχισμός». Τον επικαλέστηκε και στην πιο πρόσφατη δημόσια παρουσία του, λέγοντας ότι… «όταν έλεγα για τον ψυχισμό του αθλητή, πολλοί με χλεύαζαν». Ο Γιάννης Φετφατζίδης είναι παίκτης του οποίου η αγωνιστική εικόνα διαμορφώνεται αναλόγως του ψυχισμού του. «Πώς το συμπεραίνεις;», ρώτησε γεμάτος περιέργεια. «Είναι δύσκολο να βρεις ρυθμό αν δεν σου βγουν οι δύο πρώτες ενέργειες και ακόμη δυσκολότερο να σε σταματήσουν αν συμβεί το αντίθετο», του απάντησα. Γέλασε.

Αντιλήφθηκε ότι αυτή είναι η αλήθεια γιατί πράγματι είναι παίκτης-ψυχολογίας. Το χειροκρότημα έπειτα από μια ενέργεια που δεν «βγήκε», είναι πιο απαραίτητο σε σχέση με μια αντίστοιχη που οδήγησε στο γκολ. «Είμαι παίκτης που ζει για τη μία ενέργεια. Εννοώ ότι ακόμη κι όταν ένα παιχνίδι πάει στραβά, πάντα νιώθω τη βεβαιότητα ότι θα έχω τουλάχιστον μια ευκαιρία, με μία ενέργεια να αλλάξω τις ισορροπίες. Κάθε ποδοσφαιριστής έχει ευθύνες. Δεν θα ακούσω μπράβο αν κάνω μια φοβερή ντρίμπλα ή μια καλή άμυνα. Η μετουσίωση του δικού μου παιχνιδιού είναι αυτή η μία ενέργεια η οποία θα δώσει αξία στη συνολική προσπάθεια. Ακόμη κι αν δεν μου βγουν 2-3 προσπάθειες, έχω την αισιοδοξία ότι θα έρθει η επόμενη κι εκεί θα έχω την ευκαιρία», είπε.

Αυτό έγινε και με τη Βοσνία. Μπαίνοντας στο γήπεδο, ο sportscaster του OPEN TV, Αλέξης Σπυρόπουλος, προφανώς παραδομένος στην επιθυμία της ψυχής του είπε… «θέλουμε μια ενέργεια». Στη συνέχεια διαφοροποίησε την πρόταση λέγοντας… «ο Φαν’ τ Σιπ θέλει μια ενέργεια». Και την πρόσφερε απλόχερα. «Με τη Βοσνία δεν πέτυχε 100% αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Δεν μου άρεσε η ενέργεια που έκανα στο ένας εναντίον εντός. Το ελάττωμά μου βρίσκεται στις τελικές αποφάσεις. Αυτό πρέπει να βελτιώσω, να είμαι πιο αποτελεσματικός στην απόφαση και στην ενέργεια. Είναι η δεύτερη σκέψη που πολλές φορές μπαίνει στο μυαλό και σε κάνει να χάσεις την πρώτη», απάντησε.

«Είναι βλακεία να χαρακτηρίζεις»

Με πάσα ειλικρίνεια, αυτή η απορία πάντα ήταν στο μυαλό του υπογράφοντα. Οι επιπτώσεις του χαρακτηρισμών που εμπεριέχουν υπερβολή. Η δημιουργία μύθων είναι ιδίωμα των δημοσιογράφων. Ίσως γιατί απελπισμένα τους ψάχνει το ακροατήριο ή το αναγνωστικό κοινό. Ο Φετφατζίδης είχε χαρακτηριστεί ως ο «Έλληνας Μέσι». Ομοίως και ο Βασίλης Κουτσιανικούλης. «Πίστευα ότι δεν επηρεάστηκα, τώρα που μεγαλώνω και ωριμάζω περισσότερο, είμαι σίγουρος ότι (μου) έκαναν κακό. Βασικά, δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά πρέπει να χαρακτηρίσουμε έναν ποδοσφαιριστή. Είναι βλακεία. Γιατί έχουμε τη μανία να κολλήσουμε ταμπέλες με τον νέο Μέσι ή τον Έλληνα Μέσι κι άλλα σχετικά. Αν ένας ποδοσφαιριστής είναι καλός και ταιριάζει στα θέλω του προπονητή, θα αποδειχθεί στο γήπεδο. Αν ένας παίκτης κάνει μια καλή εμφάνιση στα 20 χρόνια του, σημαίνει ότι απλά είναι σε καλό δρόμο. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Πέρασα από αυτό το στάδιο καθώς κι εγώ χαρακτηρίστηκα ως ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, μεγάλο ταλέντο κι άλλα πολλά τα οποία δεν έχουν αξία. Ο καλός ποδοσφαιριστής θα φανεί στη διάρκεια».

«Euro, Μουντιάλ κι ένας τίτλος με τον Άρη»

Η περίοδος της αναγέννησης για τον Γιάννη Φετφατζίδη άρχισε τον περασμένο Ιούλιο. Θα μπορούσε να είχε συμβεί νωρίτερα αλλά ερχόμενος στον Άρη τον περασμένο χειμώνα ουσιαστικά μπήκε σε μια στρωμένη ομάδα, με ξεκάθαρους ρόλους και δίχως την παραμικρή πρόθεση (από πλευράς Σάββα Παντελίδη) για διαφοροποίηση αυτών. Στα τέσσερα χρόνια υπομονής για την επιστροφή στην Εθνική ομάδα, μπήκαν κι ακόμη 3-4 μήνες της παρουσίας στον Άρη. Λένε ότι η ζωή κύκλους κάνει και στην προκειμένη περίπτωση, αν και βραχύσωμος, ο 29χρονος επιθετικός δεν βρίσκεται πλέον στο τμήμα του κύκλου που ακουμπά το έδαφος. Οι εμφανίσεις του μάλλον τον καθιστούν στην καλύτερη μεταγραφή του Άρη, έστω κι αν δεν έφυγε ποτέ από το «Κλεάνθης Βικελίδης». Κυρίως όμως απέκτησε αυτό που του έλειπε. Ψυχολογία. Για να συνεχίσει και να πετύχει πράγματα που είναι στο μυαλό του γιατί από την καριέρα του… «δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Αυτό με τρώει. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να πετύχω περισσότερα πράγματα, αλλά έχω χρόνο μπροστά μου. Είναι κάποια πράγματα που έχω στο μυαλό μου, υγεία να έχουμε κι όλα θα έρθουν».

Στον Άρη, νιώθει το στοίχημα που έβαλαν οι Θόδωρος Καρυπίδης, Άγγελος Χαριστέας κι αυτό είναι σπουδαίο. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεται ο παίκτης την πραγματικότητα και να νιώθει το ίδιο μ’ αυτούς που επενδύουν χρήμα και χρόνο. «Στόχος είναι να εξασφαλίσουμε την έξοδο του Άρη στην Ευρώπη και θέλω να κατακτήσουμε μια διοργάνωση γιατί εκεί βρίσκεται η μετουσίωση μιας προσπάθειας».

Ο στόχος με την Εθνική δεν θα μπορούσε να είναι άλλον από την επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις. «Ελπίζω ότι θα είμαι στις επιλογές του προπονητή, κάθε παίκτης θέλει να είναι ‘παρών’ στις μεγάλες διοργανώσεις. Είναι η μεγαλύτερη τιμή, ένα ξεχωριστό συναίσθημα».