Το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε φτάσει επιτέλους στην Αγγλία το 1966. Η χώρα που είχε ανακαλύψει το ποδόσφαιρο έβλεπε τις πρώτες τέσσερις προσπάθειές της να κατακτήσει το Μουντιάλ να στέφονται από πλήρη αποτυχία. Μετά την ήττα από τη Βραζιλία στα προημιτελικά του 1962, ο Αλφ Ράμσεϊ ανέλαβε την εθνική ομάδα και προέβλεψε ότι η Αγγλία θα κέρδιζε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 στα μέρη της. Ήταν μια τολμηρή πρόβλεψη, ειδικά επειδή απέναντι στους πάντα αισιόδοξους Βρετανούς θα υπήρχαν ομάδες-μεγαθήρια:

Η παγκόσμια Πρωταθλήτρια του ’62, Βραζιλία, παρμένε σε μεγάλο βαθμό άθικτη, ο Εουσέμπιο είχε κάνει την εμφάνισή του στα γήπεδα της Πορτογαλίας, οι ταλαντούχοι Ιταλοί ήταν εκεί, όπως και η Δυτική Γερμανία με τη Σοβιετική Ένωση, που θα κατέβαζαν πολύ καλύτερες ομάδες από αυτές τη δεκαετία του 1950. Τελικά, όμως, η Αγγλία επικράτησε και η προφητεία του Ράμσεϊ εκπληρώθηκε στο ακέραιο.

Στις 30 Ιουλίου, ένα ολόκληρο το έθνος ήταν στις επάλξεις, καθώς η Αγγλία και η Δυτική Γερμανία θα βρισκόντουσαν αντιμέτωπες μπροστά σε 97.000 θεατές στο Ουέμπλεϊ. Αποδείχθηκε στην εξέλιξη του, ότι ήταν ο πιο δραματικός τελικός στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Με ανοιχτές τις πληγές του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι δύο χώρες συνέχιζαν να μην έχουν και τις καλύτερες σχέσεις, με τους Γερμανούς να κάνουν αφόρητα δύσκολη τη ζωή των Αγγλων ανοίγοντας πρώτοι το σκορ μόλις στο 12^ο λεπτό με τον Χάλερ. Εξι λεπτά αργότερα οι οικοδεσπότες ισοφάρισαν με τον Χαρστ, πήραν κεφάλι στο σκορ με το γκολ του Αλαν Πίτερς στο 78^ο λεπτό. Μάλιστα, θα μπορούσαν να είχαν τελειώσει την υπόθεση νίκη τέσσερα λεπτά αργότερα στη χαμένη ευκαιρία του Τσάρλτον, δεν το έκαναν και η μπάλα τους τιμώρησε. Η Αγγλία πλήρωσε εκείνο το λάθος, με τους Γερμανούς να ισοφαρίζουν στο 89ο με τον Βόλφγκανγκ Βέμπερ και τον τελικό να πηγαίνει για πρώτη φορά στην παράταση. Και οι δύο ομάδες ήταν εξαντλημένες, οι παίκτες σωριάστηκαν στο άψογα περιποιημένο χορτάρι του Ουέμπλεϊ μπροστά στα μάτια της βασίλισσας Ελισάβετ Β’, με τον Ράμσεϊ να βρίσκει το κίνητρο για τους παίκτες του, με την ατάκα που έμεινε στην ιστορία «οι Γερμανοί τελείωσαν».

Για να τελειώσουν πάντως, οι σκληροτράχηλοι εκ φύσεως Γερμανοί, έπρεπε να φτάσουμε στο 101^ο λεπτό της παράτασης. Ο Αλαν Μπολ έκανε την σέντρα και από το ύψος του πέναλτι ο Χαρστ σούταρε με δύναμη στέλνοντας την μπάλα να χτυπήσει στο δοκάρι και να σκάσει στο έδαφος. Ο Ρότζερ Χαντ σήκωσε αμέσως τα χέρια πανηγυρίζοντας το γκολ, αλλά αυτός που είχε τον πιο σημαντικό ρόλο και η άποψη μετρούσε περισσότερο, ο Ελβετός διαιτητής Γκότφριντ Ντινστ, δεν ήταν απόλυτα σίγουρος για το αν ολόκληρη η μπάλα πέρασε τη γραμμή.Ένα σμήνος διαμαρτυρόμενων Γερμανών παικτών «έπεσε» πάνω στο διαιτητή, ο οποίος αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του βοηθού του.

Εκείνος, ουσιαστικά, θα αποφάσιζε για την τύχη του γκολ και θα είχε αποφανθεί εάν ολόκληρη η μπάλα πέρασε τη γραμμή του τέρματος ή όχι. Πάνω από 400 εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο περίμεναν την απόφαση του Μπαχράμοφ, ο οποίος ατάραχος έδειξε με τη σημαία του προς την σέντρα του γηπέδου και το πλήθος των Άγγλων στο Ουέμπλεϊ ξεσπούσε σε ζητωκραυγές.

Ο σκόρερ του 2-2, Βολφγκάνγκ Βέμπερ, ήταν κοντά στην εστία του Τιλκόφσκι και έτρεξε αμέσως προς τον Μπόμπι Τσάρλτον προσπαθώντας να του κατεβάσει τα χέρια. «Του είπα: Σταμάτα! Τι κάνεις; Είχα δει καθαρά ότι η μπάλα δεν είχε περάσει τη γραμμή», επέμενε να λέει ο Γερμανός αμυντικός, όμως τίποτα δεν άλλαξε και το γκολ μέτρησε, η Δυτική Γερμανία ήταν πίσω στο σκορ με 3-2 και χωρίς δυνάμεις είδε τον Χαρστ να σκοράρει λίγο πριν το τέλος της παράτασης γράφοντας το 4-2.

Μετά από χρόνια οι Άγγλοι θέλησαν να αντιστρέψουν το κλίμα και να αποδείξουν ότι η μπάλα είχε περάσει ολόκληρη τη γραμμή, Σε εκπομπή του συνδρομητικού Sky Sports ο πρώην άσος της Λίβερπουλ, Τζίμι Γκάραχερ, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και φοιτητών πανεπιστημίων που έκαναν έρευνα, ανέλυσε τη φάση και αποφάνθηκαν ότι το γκολ ήταν κανονικό!

Το γήπεδο… φάντασμα!

Πριν από σχεδόν δύο χρόνια, με την ευκαιρία ενός αγώνα του ΠΑΟΚ για το Γιουρόπα Λιγκ, βρεθήκαμε στο Μπακού και στο «Τόφικ Μπαχράμοφ», το μοναδικό γήπεδο στον κόσμο που φέρει το όνομα ενός διαιτητή και συνδυάζεται με το γκολ-φάντασμα του ’66. Ο Αζέρος διαιτητής, Τόφικ Μπαχράμοφ, βοηθός στον τελικό ανάμεσα στην Αγγλία και τη Γερμανία έγινε το κεντρικό πρόσωπο μιας αντιπαράθεσης και ατέρμονης κουβέντας, κυρίως στη Γερμανία, γύρω από το αν η μπάλα πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή. Κανένα γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν ήταν πιο αμφισβητούμενο από αυτό που πέτυχε στην παράταση ο Τζεφ Χαρστ.

Στα αποδυτήρια του γηπέδου, στην αίθουσα των Vip's, των συνεντεύξεων Τύπου, παντού υπήρχαν φωτογραφίες του Μπαχράμοφ και από τον τελικό του 1966. Το «Τόφικ Μπαχράμοφ», χωρητικότητας 31.200 θεατών, χτίστηκε το 1951 και θεωρητικά μοιάζει με το κυριλλικό «C» από το αρχικό γράμμα του ονόματος Στάλιν, όπως και ονομαζόταν το στάδιο μέχρι το 1956 και τη μετονομασία του σε «Στάδιο Λένιν».

​

Το 2003 πήρε το όνομα «Τόφικ Μπαχράμοφ», στη μνήμη του διάσημου Αζέρου διαιτητή, που όλοι νομίζανε για Ρώσο -για τους Άγγλους έχει μείνει στην ιστορία ως «ο Ρώσος λάιτσμαν»- και ο οποίος πρωταγωνίστησε στον τελικό του 1966, με το γκολ – «φάντασμα» του Χαρστ. Ο Μπαχράμοφ παραμένει ένας εθνικός ήρωας στο Αζερμπαϊτζάν και είναι ο μοναδικός διαιτητής στον κόσμο, που έχει δώσει το όνομά του σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, στο οποίο το 2012 φιλοξενήθηκε ο τελικός του Μουντιάλ γυναικών κάτω των 17 ετών. Εξω από το γήπεδο υπάρχει ένα άγαλμα, που δείχνει τον Αζέρο διαιτητή εν δράσει, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν το 2004 σ’ ένα παιχνίδι ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αγγλία!