“Το όριο είναι ο ουρανός” σύμφωνα με τους πάντα πληθωρικούς Αμερικανούς. Η μετάφραση έχει τη σημασία της, μια και δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να ψάξει αυτό το όριο. Να κοιτάξει στην απεραντοσύνη του μπλε και να προσπαθήσει να βρει το σημείο εκείνο που θα μπορέσει να πιαστεί, να ονειρευτεί, να το κατακτήσει. Ρομαντικό; Ναι. Τρελό; Σχεδόν.

Εφικτό; Αν ονομάζεσαι Βινς Κάρτερ, σίγουρα. Ο άλλοτε σούπερ σταρ των Τορόντο Ράπτορς δεν φοβήθηκε ποτέ την πτώση. Οι νόμοι και οι κανόνες ήταν πρόκληση γι' αυτόν και όταν του δόθηκε η ευκαιρία να τους νικήσει, έστω για μία και μοναδική στιγμή, το έκανε με πάταγο. Η μέρα που έμελλε να μην τελειώσει ποτέ, ήταν η 25η Σεπτεμβρίου 2000. Το ανολοκλήρωτο είναι αποτέλεσμα της ενέργειας του Κάρτερ να πηδήξει πάνω από τον Φρεντερίκ Βάις. Της υπεράνθρωπης προσπάθειας που έκανε όλον τον κόσμο να απορεί και μέχρι σήμερα να αναρωτιέται “μα, πέρασε πάνω από άνθρωπο ύψους 2.18μ.;”. Και όμως έγινε και ακριβώς επειδή αυτή η σκέψη δεν θα σταματήσει να υπάρχει δεν θα τελειώσει και εκείνη η μέρα. Ο Κάρτερ έδωσε σχήμα στο απερίγραπτο και άγγιξε, για λίγο, τον ουρανό. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ιστορία εκείνης της μέρας και του καλύτερου καρφώματος όλων των εποχών. Εντοπίστηκε στις ηλεκτρονικές σελίδες του ESPN τον Σεπτέμβριο του 2015.

Once in a lifetime

Ο Κάρτερ δεν μπορούσε να ξεχάσει το κάρφωμα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Λογικό. Έχει περάσει στο πάνθεον των αξέχαστων στιγμών και σήμερα με τόσα μέσα διαθέσιμα για παρακολούθηση και στην ουσία επανάληψη του, θα συνεχίσει να υπάρχει στο διηνεκές. Η επιστροφή, λοιπόν, στις ΗΠΑ βρήκε τον παίκτη να προσπαθεί (μεταξύ άλλων) να το επαναλάβει. Κατά κάποιο τρόπο ήθελε να διαχειριστεί το σοκ που ο ίδιος είχε προκαλέσει. Ακόμη κι αυτός είχε καθηλωθεί! Έτσι, μια μέρα, στο Τορόντο, έβαλε τον Μο Πίτερσον κι άλλους συμπαίκτες στη σειρά, μετά την προπόνηση, πήρε την μπάλα και επιχείρησε να κάνει ό,τι έκανε και στους Ο.Α. Το έκανε ξανά και ξανά. Κάθε φορά με διαφορετικό αποτέλεσμα. Όχι αυτό που ήθελε. Ή θα έπεφτε ή θα σκόνταφτε. Με τα πολλά το πήρε απόφαση και δέχτηκε πως αυτό που έγινε τότε ήταν κάτι μοναδικό, “Once in a lifetime”. Τα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν μπόρεσε να το ξανακάνει. Ούτε ο ίδιος. Όπως κανείς δεν μπορεί μέχρι και σήμερα να κατανοήσει την επίδραση και τον αντίκτυπο του. Στους δύο παίκτες (Κάρτερ, Βάις) αλλά και σε όσους ήταν παρόντες στην “απογείωση” του “Air Canada”.

Ο Βάις δεν μετανιώνει για όσα έγιναν εκείνη τη μέρα, αν και απέφευγε να το ξαναδεί σχεδόν δέκα χρόνια! Οι Γάλλοι ονόμασαν την “έκρηξη” του Σίδνεϊ “το κάρφωμα του θανάτου”. Πλέον, έχει αυτονομηθεί από τους δημιουργούς του -δεν θα μπορούσε να το κάνει μόνος του ο Κάρτερ- και αψηφά τον χρόνο. Διαθέτει την αξία και τη γοητεία του παλιού, την ανεκτίμητη ομορφιά προϊόντος που φτιάχτηκε με μεράκι, έμπνευση, τρέλα. Σαν να φοράς ένα παλιό ζευγάρι Jordans. Ο γάλλος σέντερ, στις 25 Σεπτεμβρίου 2000, έμαθε αυτό που πολλοί γνώριζαν για τον Κάρτερ. Οτι μπορεί να αψηφά -έστω και για λίγο- τον νόμο της βαρύτητας!

Αναζητούσε διαφυγή

Το κάρφωμα ήταν ο επίλογος σε μια δύσκολη συναισθηματικά πορεία για τον Κάρτερ. Αν παρατηρήσετε, μόλις τελειώνει η φάση ακολουθεί κραυγή-ξέσπασμα. Καθαρή οργή που δεν είχε να κάνει καθόλου με τον Γάλλο. Ο Κάρτερ έψαχνε αφορμή για να ξεσπάσει, να εξωτερικεύσει τη χαρά, τον πόνο, τον θυμό, τη δυσαρέσκεια που τον κατέκλυζαν εσωτερικά. Η ψυχική αναστάτωση είχε πολλές αιτίες. Γεγονότα και αναπάντεχες καταστάσεις που είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην αξία του ως παίκτη, στην ικανότητα του να κρίνει σωστά, να εμπιστεύεται. Στην ουσία αναζητούσε διαφυγή και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν τέτοια.

Η επιτροπή επιλογής παικτών για την εθνική των ΗΠΑ, τον Ιανουάριο του 2000, τον είχε προσπεράσει για χάρη του Ρέι Άλεν. Ο Κάρτερ θύμωσε και όταν οι Ράπτορς έπαιξαν με τους Μπακς έδειξε τι αξίζει. Σημείωσε 47 πόντους και οδήγησε την ομάδα του στη νίκη. Ο Άλεν έφυγε από το γήπεδο με πρησμένο μάτι και ματωμένη μύτη “ευγενική” προσφορά του Τσάρλς Όκλεϊ, συμπαίκτη του Κάρτερ. Ένα μήνα μετά, στο Ολ Σταρ Γκέιμ, στο Όκλαντ, πραγματοποίησε συγκλονιστική εμφάνιση στον διαγωνισμό καρφωμάτων. Η τύχη του χαμογέλασε τον Μάρτιο όταν μπήκε στο ρόστερ των ΗΠΑ στη θέση του τραυματία Τομ Γκουκλιότα. Τα καλά όμως δεν κρατάνε...

Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς οι Ράπτορες βρέθηκα, για πρώτη φορά, στα πλέι οφ. Οι Νικς όμως τους “σκούπισαν” και ο σούπερ σταρ των Καναδών απογοήτευσε. Η απόδοση του ήταν αποκαρδιωτική. Το τέλος της σεζόν ακολούθησαν προσωπικά προβλήματα. Πρώτα με τον ατζέντη και οικογενειακό φίλο του Τανκ Μπλακ, στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος. Μετά απ' αυτό ήρθε η απόλυση του προπονητή των Ράπτορς Μπουτς Κάρτερ και η απόφαση του Τρέισι ΜακΓρέιντι να μετακομίσει στο Ορλάντο. Παράλληλα υπήρχαν φήμες για ρήγμα στη σχέση τους. Μέσα σε όλα αυτά ήρθε η σύλληψη του αδερφού του Κρις για αδικήματα σχετικά με ναρκωτικά. Η εθνική ομάδα ήταν καταφύγιο, απόδραση λυτρωτική και τρόπος να διαχειριστεί το βαρύ φορτίο.

“Το είδες αυτό;”

Η ιστορική στιγμή φαίνεται να είναι αποτέλεσμα του αυθόρμητου. Όχι ακριβώς. Οι ΗΠΑ μπορεί να πήραν αήττητες το χρυσό στο Σίδνεϊ, όμως το παιχνίδι τους χαρακτηρίστηκε από ασυνέπεια. Λίγα καλά διαστήματα και μετά σύγχυση. Το μοναδικό σταθερό σημείο ήταν οι ανεπανάληπτες στιγμές στην προπόνηση. Ήταν, λοιπόν, ζήτημα χρόνου να κάνει κάτι ασύλληπτο ο Κάρτερ. Ο συμπαίκτης του στην εθνική ομάδα Στιβ Σμιθ θυμάται: “Έβλεπες απίστευτα πράγματα στην προπόνηση... ο τρόπος που έκανε επίθεση στους ψηλούς... αυτή η έκρηξη. Θυμάμαι κοιτάζοντας τους Τζέισον Κιντ, Γκάρι Πέιτον να λένε αυτό είναι απίθανο. Ήταν τα καρφώματα, αλλά και κάτι παραπάνω. Είμαι 2.04μ... Κάποια στιγμή τον παρακολουθώ να σουτάρει και σκέφτομαι: Κοίτα πόσο ψηλά πήδηξε για τζαμπ σουτ. Δεν είναι φυσιολογικό. Απλά δεν είναι”

Ο Κάρτερ ήταν αποφασισμένος να κάνει κάτι ξεχωριστό και δεν υπολόγιζε τίποτα. Όπου και να του πέταγαν την μπάλα, όσο ψηλά κι αν ήταν, θα την έπιανε. Μάλιστα, τον δοκίμαζαν και αυτός ανταποκρινόταν. Η φράση “Το είδες αυτό;”, επαναλαμβανόταν σε τακτά διαστήματα στις προπονήσεις. Βέβαια, όπως αναφέρει ο Τιμ Χάρνταγουεϊ, “Δεν ξέραμε ότι θα πηδούσε πάνω από κάποιον. Πότε δεν θα στοιχηματίζαμε σε αυτό”. Και όμως... η ώρα του αυθόρμητου είχε έρθει.

“Ένα, δύο... και τέλος”

Ο 23χρονος, τότε, γκαρντ/φόργουορντ ξεκίνησε σχεδόν τέλεια απέναντι στη Γαλλία. Σε 13 λεπτά είχε 13 πόντους με 6/7 σουτ. Η σκηνή του καρφώματος ξεκίνησε τη στιγμή που οι ΗΠΑ ήταν μπροστά με 15 πόντους. Απέμεναν 16 λεπτά και οκτώ δευτερόλεπτα για τη λήξη και ο Γκάρι Πέιτον επιχειρεί διείσδυση στη ρακέτα των Γάλλων. Το λέι απ του όμως είναι άστοχο και ο Βιν Μπέικερ δεν μπορεί να πάρει το επιθετικό ριμπάουντ. Η μπάλα φεύγει από τη ρακέτα, φτάνει στις βολές και στην κατοχή των Γάλλων. Ο Γιαν Μπονατό όμως είναι απρόσεκτος. Κάνει πάσα πίσω από την πλάτη και εκεί επεμβαίνει ο Κάρτερ. Κλέβει την μπάλα και σταματά τον αιφνιδιασμό των Γάλλων. Η άμυνα ανοργάνωτη, ανύπαρκτη στην ουσία. Ο Κάρτερ έχει πάρει φόρα και βλέπει τον Φρεντερίκ Βάις να στέκεται μπροστά του. Η τελευταία γραμμή άμυνας των Γάλλων. Ο γάλλος σέντερ λέει πως “δεν θυμάμαι τίποτα. Είχα κλειστά τα μάτια (γελάει). Σίγουρα δεν κουνήθηκα”. Ο Κάρτερ όμως θυμάται και αφηγείται:

“Ήξερα πως μπορούσα να κλέψω την μπάλα. Όταν την πήρα λοιπόν, ήταν ένα, δύο... και τέλος. [...] Θυμάμαι να κάνω μία, δύο ντρίμπλες προσπαθώντας να καταλάβω τι θα κάνει (ο Βάις). Δεν ήρθε ποτέ προς εμένα για να τραβηχτώ. Απλώς περίμενε εκεί. Σκέφτηκα Αν σηκωθώ πριν από σένα δεν έχεις καμία ευκαιρία να με σταματήσεις. Και έμεινε εκεί. Θυμάμαι να βάζω το χέρι μου στο ώμο του και να ανεβαίνω. Μετά απ' αυτό συγκεντρώθηκα στο καλάθι. Δεν με απασχολούσε πλέον ο Βάις. Υπέθεσα ότι ή θα είχε απομακρυνθεί ή θα έχει πέσει για να πάρει επιθετικό. Δεν τον αισθανόμουν πια. Εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι πήδηξα πολύ πίσω και δεν φτάσω στον στόχο. Σηκώθηκα έξω από το ζωγραφιστό και βλέποντας το καλάθι. Μάλιστα, αν το δείτε, γέρνω το πάνω μέρος του σώματος για να φτάσω όσο πιο κοντά μπορώ σε αυτό διότι πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω. Όταν το πέτυχα λοιπόν, ήρθε και ο ενθουσιασμός μου”.

Σοκ και δέος

Το τι ακολούθησε μόνο μια λέξη μπορεί να το περιγράψει: Πανδαιμόνιο. Έντονα συναισθήματα εκδηλώνονταν από παντού. Συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές, φίλαθλοι, τηλεθεατές, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι, συγκλονισμένοι, τρελαμένοι με αυτό που μόλις είχαν δει. Το απίστευτο είχε ξεδιπλωθεί εκεί μπροστά στα μάτια τους και το σοκ ήταν μεγάλο. Απορία και θαυμασμός για τον Κάρτερ που είχε κάνει άλμα πάνω από άνθρωπο ύψους 2.18μ!

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν είχαν τον χρόνο να συνειδητοποιήσουν το τι έγινε σε λίγα δευτερόλεπτα. Μόνο όταν το είδαν ξανά στην τηλεόραση κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Ήταν μάρτυρες ενός σπάνιου φαινομένου που μάλλον δεν θα συμβεί ξανά. Ο ΛεΜπρον Τζέιμς, τότε 16 ετών, θυμάται τον κόσμο να λέει: “Είδες τον Βινς Κάρτερ να πηδά πάνω από εκείνον τον τύπο στους Ολυμπιακούς Αγώνες;” Εγώ ρώταγα Τι εννοείς πήδηξε πάνω από έναν τύπο; Ήταν πεσμένος;. Όταν το είδα είπα “Θεέ μου!”.

Ο Βινς Κάρτερ μόνο όταν είδε το γεγονός καταγεγραμμένο σε βιντεοκάμερα κατάλαβε τι είχε συμβεί. Τότε έγινε αληθινό. Ο Φρεντερίκ Βάις, προσπαθώντας να το αποδομήσει, προσπάθεια καθυστερημένης αντίδρασης στην ουσία, μετά το παιχνίδι δήλωνε ότι “ήταν εξαιρετικό. Ωστόσο, ήταν απλά δύο πόντοι”. Όχι, δεν ήταν απλά δύο πόντοι, ήταν το κάρφωμα των αιώνων!

Πηγή

-ESPN