Μια στιγμή. Ένα άγγιγμα της μπάλας. Ένα αυτογκόλ. Μοιραίο. Όχι μόνο για τις ελπίδες πρόκρισης των Κολομβιανών πέρα από τη φάση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ, το 1994. Μοιραίο και για τον αρνητικό πρωταγωνιστή. Εκείνον που θα έμενε στην ιστορία για το γκολ που αποδείχθηκε... ζήτημα ζωής και θανάτου.

«Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Πρέπει όλοι να κοιτάξουμε μπροστά. Δεν πρέπει να τελειώσει εδώ η ζωή. Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες, πρέπει όλοι να σταθούμε δυνατοί. Όρθιοι.

Έχουμε δύο επιλογές: Είτε να αφήσουμε τον θυμό να μας παραλύσει και να συνεχιστεί η βία, είτε να το ξεπεράσουμε και να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Είναι επιλογή μας.

Ας συνεχίσουμε να φερόμαστε ο ένας στον άλλον με σεβασμό. Τους θερμούς μου χαιρετισμούς προς όλους. Ήταν μια εκπληκτική και σπάνια εμπειρία. Θα σας ξαναδούμε σύντομα γιατί η ζωή δεν τελειώνει εδώ...».

Το παραπάνω κομμάτι, ανήκει στον Αντρές Εσκομπάρ. Τον αρχηγό της εθνικής ομάδας της Κολομβίας που όταν συμμετείχε στο Μουντιάλ του '94, συνοδευόταν από τρομερές προοπτικές για κάτι εξαιρετικό. Έγραψε τις προαναφερθείσες γραμμές, στην εφημερίδα «El Tiempe», λίγο μετά τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας της πατρίδας του από το Μουντιάλ των ΗΠΑ.

Άπαντες είχαν προετοιμαστεί για μια πορεία που θα έμενε στην ιστορία. Κι εκείνη η πορεία, σταμάτησε από την πρώτη, κιόλας, φάση του θεσμού.

Ο αποκλεισμός, ήρθε με δικό του μοιραίο λάθος. Μια κακή στιγμή. Μια κακή τοποθέτηση του ποδιού του, σε μια προσπάθεια που είχε αρνητικό αποτέλεσμα. Ένα αυτογκόλ. Μια ήττα (2-1) που ήρθε από τους διοργανωτές, ήταν η δεύτερη μετά από το 3-1 από τους Ρουμάνους και οδήγησε τους Κολομβιανούς πίσω στη χώρα τους, μόλις ολοκληρώθηκε η φάση των γκρουπ (2-0 την Ελβετία στο τελευταίο ματς).

Ήταν 2α Ιουλίου του 1994, όταν ο Εσκομπάρ, αποχωρούσε από νυχτερινό μαγαζί στην πόλη Μεντεγίν και έξι σφαίρες τον άφησαν νεκρό στη μέση του δρόμου. «Αυτό για το ... ωραίο αυτογκόλ» φημολογείται ότι ακούστηκε από έναν εκ των δραστών, με τη δολοφονία να ενισχύει τις υποψίες περί πιθανής χειραγώγησης της αναμέτρησης με τους Αμερικανούς, είτε από τους μεν, είτε από τους δε, έχοντας φυσικά υπόβαθρο τη διακίνηση ναρκωτικών.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο τότε κόουτς της Κολομβίας, Φρανσίσκο Ματουράνα, όπως και αρκετοί ποδοσφαιριστές του, είχαν δεχθεί απειλές για τη ζωή τους πριν από το ματς με τις ΗΠΑ για τη δεύτερη αγωνιστική των γκρουπ όπου θα καθόριζε τη συνέχεια της εθνικής ομάδας στον θεσμό, ενώ ο διεθνής μέσος, Γκαμπριέλ Γκόμεζ, αρνήθηκε να παίξει, υπό το φόβο δολοφονίας για την οποία είχε λάβει προειδοποιήσεις...

Λίγες μέρες πριν από το ταξίδι στη διοργανώτρια χώρα του Μουντιάλ και με την Κολομβία σε απόλυτο χάος τους μήνες που ακολούθησαν του θανάτου του Πάμπλο Εσκομπάρ, οι διακινητές ναρκωτικές, οι εγκληματίες και οι «νονοί» της νύχτας, έκαναν κουμάντο.

Είχε απαχθεί το νεογέννητο παιδί του Λουίς Ερέρα, τότε αμυντικού της εθνικής ομάδας της χώρας, για να επιστραφεί μερικά 24ωρα πιο μετά στην Μεντεγίν, ενώ είχε μάθει και μερικές μέρες πιο πριν ότι ο αδερφός του είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Η ευκαιρία ζωής που είχε παρουσιαστεί για τους διεθνείς Κολομβιανούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μετατρεπόταν σε έναν ατελείωτο εφιάλτη με τα όσα συνέβαιναν...

«Ο Αντρές ήταν εκείνος που προσπαθούσε να με συνεφέρει και μου έκανε παρέα. Ήθελα να τα μαζέψω και να φύγω, αλλά μου έλεγε: “Η πατρίδα σου περιμένει πράγματα από εσένα. Εξαρτάται από εσένα. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία αυτή...”» θυμάται ο Ερέρα για τις παραμονές του αγώνα με τις ΗΠΑ.

«Είχαμε μπει στον αγωνιστικό χώρο με φόβο που μας είχε παραλύσει... Κανείς δεν έλεγε τίποτα. Δεν μιλούσε κανείς με κανέναν. Υπήρχε τέτοια ένταση και τέτοια νευρικότητα, τέτοιο άγχος...» θυμάται από εκείνο το παιχνίδι ο μετέπειτα παίκτης της Νιούκαστλ, Φαουστίνο Ασπρίγια, ενώ, ο μέσος, Λεονέλ Αλβάρεζ είχε πει:

«Προσπαθούσαμε, κάναμε επιθέσεις από παντού, μοχθούσαμε στο γήπεδο, αλλά δεν ερχόταν το αποτέλεσμα. Όλα έμοιαζαν αδύνατα... Άρχισαν οι άσχημες σκέψεις πλέον να γεμίζουν το μυαλό μας».

Λίγο μετά το αυτογκόλ του Αντρές Εσκομπάρ, ο ανηψιός του, 9 ετών τότε, γύρισε στη μάνα του και αδερφή του ποδοσφαιριστή και της είπε: «Μαμά, θα σκοτώσουν τον Αντρές», για να του απαντήσει αυτή: «Όχι αγάπη μου, δεν σκοτώνουν τους ανθρώπους για τα λάθη τους. Η Κολομβία αγαπάει τον Αντρές...».

Που να 'ξερε...

Ο Εσκομπάρ θα παντρευόταν την αγαπημένη του, Πάμελα Κασκάρδο και θα άνοιγαν ένα σπίτι μαζί. «Μια μέρα συναντάς τον έρωτα της ζωής σου, σχεδιάζεις να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά. Τότε ξυπνάς και όλα έχουν φύγει. Η ζωή δεν προχωρά για μένα. Σταμάτησε» είχε πει τότε, εκείνη, συντετριμμένη...

Ο εκλιπών, το καλοκαίρι του 1994, συζητούσε για να μετακομίσει στην Ιταλία για να παίξει με τη φανέλα της Μίλαν και βρισκόταν τόσο κοντά στους «ροσονέρι», που το μοναδικό που απέμενε ήταν η υπογραφή του συμβολαίου.

Πολλοί τον θεωρούσαν έναν εκ των κορυφαίων αμυντικών στον κόσμο εκείνη την εποχή. Ένα από τα πιο αγαπητά παιδιά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην κηδεία και την ταφή του, έδωσαν το «παρών» περί τους 120.000 ανθρώπους, για να τον τιμήσουν και να του δείξουν την ευγνωμοσύνη τους.

«Όλοι θέλουν να εξιχνιαστεί αυτό το έγκλημα. Από τον Πρωθυπουργό, μέχρι και τον τελευταίο Κολομβιανό πολίτη» είχε δηλώσει ο Χεσούς Αλμπέιρο Γιέπες, εισαγγελέας που είχε αναλάβει τις έρευνες γύρω από τα αίτια της δολοφονίας του Εσκμπάρ.

Ο μπράβος και οδηγός του βαν τη μοιραία νύχτα της 2ας Ιουλίου του 1994, Ουμπέρτο Κάστρο Μουνιόζ, παραδέχθηκε πως διέπραξε εκείνος το έγκλημα και καταδικάστηκε σε 43 χρόνια φυλάκισης. Εξέτισε μόλις 11 και αφέθηκε ελεύθερος. Επιπλέον, αν και συμμετείχαν στο σχέδιο της δολοφονίας, τα αδέρφια Γκαγιόν περιορίστηκαν σε 15 μήνες κατ' οίκον περιορισμό.

Οι Χουάν Σαντιάγο Γκαγιόν Ενάο και Πέδρο Νταβίντ Γκαγιόν Ενάο, ήταν υπάλληλοι του Πάμπλο Εσκομπάρ, του μεγάλου αφεντικού καρτέλ ναρκωτικών, ο οποίος είχε θανατωθεί λίγους μήνες νωρίτερα.

Δεν είχε προλάβει να δει την τραγική κατάληξη ενός αποκλεισμού της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της πατρίδας του και των συνεπειών που είχε για τη φήμη της Κολομβίας, για κάτι το οποίο είχε ξεκινήσει από το ποδόσφαιρο, στο οποίο άθλημα εκείνος είχε επενδύσει πάρα πολλά...

Τα αδέρφια Γκαγιόν, που είχαν... βοηθήσει με χτυπήματα τον Ουμπέρτο Μουνιόζ ώστε να μοιάζει ξυλοδαρμένος όταν παράτησαν το βανάκι σε ερημιά, για να κάνουν πιο πειστικό για την Αστυνομία το σενάριο της κλοπής και να εκτροχιάσουν τις Αρχές ως προς την υπόθεση, συνέχισαν για περίπου 20 χρόνια τις μπίζνες τους με τα ναρκωτικά.

​

Η δραστηριότητά τους αυτή, αποτέλεσε και μια πτυχή για την οποία στις γενικότερες θεωρίες αναφορικά με τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας του Αντρές Εσκομπάρ, παρουσιάστηκε και το σενάριο των τζογαδόρων που είχαν ποντάρει πολλά πάνω στην πορεία της Κολομβίας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ και προφανώς, έχασαν πολλά...

Το 2010, κυκλοφόρησε και το ντοκιμαντέρ «The Two Escobars». Δύο Κολομβιανοί που ήθελαν να προσφέρουν πολλά στο ποδόσφαιρο, αλλά το νήμα της ζωής τους κόπηκε απότομα και με βίαιο τρόπο, προτού επενδύσουν στα σχέδιά τους και δουν την αλλαγή που πίστευαν ότι μπορούσαν να προκαλέσουν στον αθλητισμό της πατρίδας τους.

Δύο άνθρωποι με το ίδιο επώνυμο, αλλά παντελώς καμία σχέση μεταξύ τους.

Από τη μια ο ηγέτης του καρτέλ ναρκωτικών της Μεντεγίν και από την άλλη, ο αρχηγός μιας εθνικής ομάδας που ήταν φτιαγμένη για πολλά, αλλά δεν πέτυχε τίποτα και γκρεμίστηκε την 22α Ιουνίου του '94, στο ματς με τους Αμερικανούς, στο προ 23 ετών Παγκόσμιο Κύπελλο...