Λεκτικός: Εζησε στα... άκρα μέχρι τέλους (vids & pics)

Όνομα γέννησης: Ανδρέας Μαρνέζος

Ψευδώνυμο: Word CPU, Andy the Ant, Nigger lover, And64 και Andy 79

Γέννηση: 1970

Θάνατος: 22 Απριλίου 2011

Eίδος: Χιπ χοπ , Ραπ

Ιδιότητες: τραγουδιστής, συνθέτης, παραγωγός, tattoo artist, πολεμικές τέχνες, σκοποβολή, σωματοφύλακας, επιχειρηματίας

Δισκογραφική εταιρεία: Λεκτικοεπεξεργαστική

Μία ζωή σαν παραμύθι. Τα έκανε όλα και τα έζησε όλα. Σε ακραίο βαθμό. Μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο. Ωστόσο πάντα με τον δικό του τρόπο.

Μέχρι σήμερα ο Λεκτικός Επεξεργαστής, ο Ανδρέας Μαρνέζος, έχει φανατικούς οπαδούς αλλά και μεγάλους haters. Για άλλους ήταν ακραίος εθνικιστής έως και φασίστας. Για άλλους τρομερά προοδευτικός και πολύ μπροστά από την εποχή του σε πολλά επίπεδα. Τα τατουάζ του, το background του, οι πολεμικές τέχνες και τα cage fights. Του αποδίδεται πως ουσιαστικά προκάλεσε επανάσταση για τα ελληνικά δεδομένα καθώς άλλαξε την έννοια από τα tattooατζίδικα της γειτονιάς (που υπήρχαν έως τότε) στο πρώτο οργανωμένο tattoo & piercing studio με crew artists και ολοκληρωμένη παλέτα υπηρεσιών (tattoo, piercing, tattoo για γυναίκες, αφαίρεση και διόρθωση tattoo κ.λ.π.).

Γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Μεγάλωσε κοντά στην γιαγιά του μέχρι την ηλικία των έξι ετών.

Ακολούθησαν μετακομίσεις και ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Στις ΗΠΑ, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια. Πίσω στην Ελλάδα το 1980. Το 1990 ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις στην Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών. Ύστερα μετέβη στην Αγγλία και εργάστηκε ως σεκιούριτι σε εμπορικό κέντρο. Το 1993 ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου και ξεκίνησε την καριέρα του στις πολεμικές τέχνες. Έλαβε μέρος σε 26 επαγγελματικούς αγώνες Muay Thai στην κατηγορία μεσαίων βαρών. Το 1995 κατέκτησε το πρώτο του Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα προπονούμενος στο γυμναστήριο Bikba, που εδρεύει στο Molenbeek των Βρυξελλών. Την ίδια χρονική περίοδο εργάστηκε ως φύλακας στο καζίνο Golden Nugget και ήταν προϊστάμενος στην φύλαξη του Club Lazile στις Βρυξέλλες.

Το 1996 δούλεψε ως bodyguard υψηλά ιστάμενων προσώπων στο Άμστερνταμ ενώ την ίδια χρονιά αρχίζει και την καριέρα του στις Μεικτές Πολεμικές Τέχνες (Μixed Martial Arts) προπονούμενος στο γυμναστήριο Mejiro που εδρεύει στο Laurie Chracht του Άμστερνταμ. Το 1996 επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε την δικιά του επιχείρηση στην Αθήνα, ανοίγοντας μαγαζί επαγγελματικού τατουάζ (BarcodeTattoo) με έδρα το Νέο Ψυχικό. Ύστερα από μια περίοδο ανάρρωσης εξαιτίας τραυματισμού που υπέστη στον ώμο λόγω πυροβολισμού, που είχε δεχθεί όταν δούλεψε ως σωματοφύλακας, επανήλθε και συνέχισε να προπονείται.

Το 2003 στο Άμστερνταμ στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στην ελεύθερη πάλη (free fight). Επίσης έλαβε μέρος σε πολλούς αγώνες Μεικτών Πολεμικών Τεχνών (Mixed Martial Arts) όπως σε αυτούς που διεξήχθησαν στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού του 2005, το οποίο έλαβε χώρα στο καζίνο του Λουτρακίου στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Η συμμετοχή του στο εν λόγω πρωτάθλημα συγκαταλέχθηκε στην κατηγορία βαρέων βαρών. Είχε δε και ειδίκευση ως σκοπευτής στα όπλα χειρός κατακτώντας την δεύτερη θέση στην κατηγορία του (stock service pistols - expert) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του International Defensive Pistol Association (I.P.D.A.) που διεξήχθη στην Ιταλία το 2005. Έλαβε μέρος και σε πολλούς ακόμα σκοπευτικούς αγώνες.

Η UNDERGROUND ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ

Αφού απέκτησε αρκετά χρήματα από την άλλη του μεγάλη αγάπη, το τατουάζ, αποφάσισε εν συνεχεία να επενδύσει πολλά από αυτά στο ελληνικό hip hop δημιουργώντας την πρώτη ανεξάρτητη και underground εταιρεία προώθησης hip hop παραγωγών με την ονομασία Λεκτικοεπεξεργαστική η οποία επιβράβευε τους καλλιτέχνες του BarCodeCrew με συμβόλαια πάνω από 10% έως 20%. Aπό το BarCodeCrew (BCC) πέρασαν και ανδρώθηκαν πολλοί γνωστοί Έλληνες και ξένοι rappers (Τάκι Τσαν / Παιδί Θαύμα), Εισβολέας, Phyrosun & Zeraw (Tang-Ram και σημερινοί Vegas), Argy (RG) & G-BANi (Arban Perlala), RRM, Θύτης, Instict, Don. G, Nevro, Johny boy, Freestyle Arsonists, Kris, Panos Pilatos, Παράξενος κ.ά..

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ

Το 2011 αποφάσισε την δυναμική επαναδραστηριοποίησή του στον χώρο του ελληνικού χιπ χοπ, ετοιμάζοντας και ανακοινώνοντας νέες επερχόμενες μουσικές παραγωγές. Την Μεγάλη Εβδομάδα του 2011 όμως βρέθηκε στο Άγιο Όρος με φίλους του (σ.σ. μαζί του ήταν ο αδερφός του Γιάννη Αϊβάζη και πολύ καλός του φίλος ενώ πλάνα από την επίσκεψή του ανέβηκαν από τον ίδιο στο youtube), κατά την διάρκεια του οποίου δέχθηκε πολλαπλά τσιμπήματα σκορπιού στο πόδι του. Παρά τα τσιμπήματα του σκορπιού και εκλαμβάνοντας αυτά ως μήνυμα του Διαβόλου ενάντια στην πίστη του στον Χριστό και τον Θεό - όπως έλεγε ο ίδιος - συνέχισε το οδοιπορικό του. Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής (22 Απριλίου 2011) η γυναίκα του τον βρήκε νεκρό. Άλλοι κάνουν λόγο για θάνατο στο μαγαζί του (Barcode Tattoo) και άλλοι ότι βρέθηκε στο σπίτι του. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε ανακοπή καρδιάς. Μέχρι και σήμερα τον καλύπτει έαν πέπλο μυστηρίου και συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης από πολύ κόσμο.

Στο παρελθόν ο ίδιος είχε παραδεχθεί την χρήση ναρκωτικών ενώ είχε εμπλοκή σε διάφορες διενέξεις, που είχαν να κάνουν και με νυχτερινές δραστηριότητες αλλά και... μπελάδες με την δικαιοσύνη. Ήταν πατέρας δύο παιδιών (σ.σ. ένα αγόρι και ένα κορίτσι). Ο ίδιος μάλιστα, είχε τρέλα με τα τατουάζ και όταν είχε γεννηθεί η κορούλα του της είχε κάνει ένα tattoo σε σχήμα αστεριού στο πόδι της. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε την Τρίτη, 26 Απριλίου 2011 στο κοιμητήριο Ζωγράφου, παρουσία πολλών καλλιτεχνών από την Hip Hop σκηνή αλλά και από άλλους καλλιτεχνικούς χώρους αλλά και πλήθους κόσμου και οπαδών του.

ΤΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ... ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΟΨΙΑΣ

Πολλές φορές στον δημοσιογραφικό κόσμο ακόμα και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αδυνατούν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα. Κάπως έτσι προέκυψαν ρεπορτάζ της εποχής που απεβίωσε ο Λεκτικός. Ρεπορτάζ που ήθελαν να έχουν το ακριβές πόρισμα της νεκροψίας του και ότι στο σώμα του βρέθηκε ποσότητα από συγκεκριμένη ψυχοτροπική ουσία. Στα ίδια ρεπορτάζ υπήρξαν και μαρτυρίες από φερόμενους φίλους του Λεκτικού που μιλούσαν για εθισμό σε τσιμπήματα σκορπιού και για προϊστορία του Μαρνέζου από τσιμπήματα εντόμων.

Τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ αποδείχθηκαν ψευδή και ότι βασίστηκαν σε ιστορίες από blogs και γκρουπ στο Facebook. Γενικότερα στον βωμό των κλικς και των πληροφοριών δημοσιεύτηκαν και αρκετές ιστορίες που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ...

Ο Λεκτικός όταν μιλούσε για την ζωή του ήταν... χείμαρρος. Είχε τόσα να πει και να διηγηθεί. Στην Gallery μπορείτε να δείτε και την συνέντευξή του στο hiphop.gr. Έχουν ενδιαφέρον όμως και άλλες δηλώσεις, του όπως στο Mhulotsnothingdays.

- Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1970, Απρίλιο, είμαι Κριός στο ζώδιο με ωροσκόπο Δίδυμο. Μοναχοπαίδι, με πατέρα από την Κρήτη και μάνα από την Ρωσία. Θυμάμαι από μικρός μια διαλυμένη, προβληματική οικογένεια. Έξι χρονών με πήραν και πήγαμε στην Αμερική. Μεγάλωσα στο Σικάγο. Ο πατέρας μου εδώ ήταν σκηνοθέτης, γύρναγε ταινίες, αλλά καταστράφηκε επειδή έπαιζε στο καζίνο. Όταν πήγαμε στην Αμερική κατάντησε να γίνει οικοδόμος. Δεν την άντεξε τη ζωή εκεί, έτσι το ’82 τα μαζεύουν και ξαναγυρνάμε Ελλάδα. Είχα μόλις τελειώσει το δημοτικό.

- Με το που γυρνάμε οι γονείς μου χωρίζουν και ξεκινάνε και τα δικά μου προβληματικά χρόνια, τα δύσκολα, γιατί μπερδεύτηκα με τις συμμορίες στους δρόμους. Δεν ήξερα ελληνικά και τα παιδιά με φώναζαν «Αμερικάνο» και «τατουαζάκια» για χρόνια.

Με παρέδωσαν στη γιαγιά, μια πολύ καλή γυναίκα που την έκανα ό,τι ήθελα και από τα 12 μέχρι τα 19 έκανα ό,τι μπορεί να φανταστεί το κεφάλι σου. Δοκίμασα όλα τα ναρκωτικά: τα πούλησα όλα και τα ήπια όλα.

- Δεν μου είχε μιλήσει ποτέ κανείς για Θεό, για Χριστό, δεν ήξερα τι σημαίνει πίστη, κι αν δεν έχεις πίστη και Θεό δεν έχεις στόχο, τα άεργα χέρια είναι εργαλεία του διαβόλου. Οπότε, δούλευα πάρα πολύ για το διάολο. Έμπλεξα με συμμορίες. Έγινα σκίνχεντ, όχι με τη φασιστική έννοια, παίζαμε ξύλο με αναρχικούς, με πάνκηδες, πηγαίναμε σε πορείες, το’ να, τ’ άλλο… Μετά μπλέχτηκαν τα θέματα, πολιτικοποιήθηκαν με την ΕΠΕΝ και την έκανα.

- Ήμουν ένα αγράμματο παιδί, επαναστάτης μεν, αλλά καθόλου πολιτικοποιημένος, χέστηκα δηλαδή για Ναζί και ξέρω ’γω τι. Μ’ άρεσε η Ελλάδα, την αγαπούσα σαν χώρα μου, αλλά όχι με τη ναζιστική υπερβολική έννοια. Δεν ήμουν φανατικός και δεν συμπάθησα ποτέ το Χίτλερ, το θεωρούσα γελοίο, μας γ...αν στην Κατοχή και θα καθόμουν εγώ να λέω τζιντγκάεντ;

- Πέρασαν αυτά, έσβησαν. Όταν ήμουν 19 πάω στρατό με χίλια ζόρια, ας είναι καλά η μανούλα μου. Είχα να μιλήσω στον πατέρα μου δέκα χρόνια, στη μάνα μου δώδεκα, τέλος πάντων, με έπεισε να παρουσιαστώ. Πήγα στις ειδικές δυνάμεις γιατί δεν ήθελα να καθαρίζω πατάτες και μ..ίες. Παραλίγο θα είχα γίνει αυτό που ήθελα: βάρεσα έναν εκπαιδευτή όμως και με έκοψαν στον πέμπτο μήνα. Το πτυχίο μου το έδωσαν αργότερα οι ίδιοι, τιμητικά. Στην συνέχεια πήγα στους ναρκαλιευτές, ΤΟΛ τεθωρακισμένων, κι έμεινα στην Ορεστιάδα 11 μήνες. Τους μάθαινα πώς να μπαίνουν κάτω απ’ τα άρματα, πώς να κάνουν ελιγμούς, ανατινάξεις, δολιοφθορές, πώς θα εγκλωβίσουν τον οδηγό, διάφορα.

- Όταν τελείωσα τον στρατό έφυγα για Λονδίνο. Ήμουν 21 χρονών. Εκεί έπεσα ξανά στα ναρκωτικά, Χοντρά αυτή τη φορά, κόλλησα κι έχασα πολλά λεφτά. Στην Ελλάδα γύρισα με μεθαδόνη. Τότε με παίρνει η μάνα μου και με πάει στην «Ιθάκη». Έμεινα μέσα ένα χρόνο και μετά, απ’ τα 22 μου χρόνια, άλλαξε όλο μου το είναι. Γνώρισα τον Θεό, ήρθε ο Ιησούς χριστός στην ζωή μου, ήρθαν άνθρωποι σωστοί και γνώρισα επιτέλους την οικογένεια. Δεν θυμάμαι να είχα οικογένεια μέχρι τότε, δεν είχα κάνει ποτέ Χριστούγεννα, ψάρι έφαγα για πρώτη φορά στο στρατό, κοτόπουλο μαγειρεμένο έφαγα 19 χρονών. Μεγάλωσα με πατατάκια, πατάτες τηγανητές, με μερέντα και βούτυρο Κερκύρας. Η γιαγιά δεν ήξερε να μαγειρεύει και πείναγα. Αγόραζα ένα ζευγάρι παπούτσια το χρόνο, γι’ αυτό τώρα αγοράζω αβέρτα παπούτσια και πράγματα. Είχα το κόμπλεξ του μικρού παιδιού που είχε στερηθεί τα πάντα.

- Με ανακάλυψε ο Γιώργος ο Καρβέλης, ένας promoter Έλληνας που έκανε αγώνες και έφυγα για Βέλγιο. Έμεινα τρία χρόνια κλεισμένος στο γυμναστήριο του Μόδενπιγκ, έκανα 26 ημιεπαγγελματικούς αγώνες στο τάε μποξ και κέρδισα τους 24 με νοκ άουτ. Ξαφνικά άρχισαν να με θεωρούν μεγάλο ταλέντο. Έτσι γεννήθηκε ο Andy the Ant. Από εκεί και πέρα άρχισα να εκτιμώ τον εαυτό μου, να διαβάζω βιβλία και να βγαίνει από μέσα μου το χιπ χοπ. Άρχισα να γράφω στιχάκια και να αγαπώ την προσωπικότητά μου σαν μαχητής, αρχίζω να ζωγραφίζω και σιγά σιγά τελειοποίησα την τεχνική μου στο tattoo.

- Τελειοποίηση σημαίνει επεξεργασία, γι’ αυτό επεξεργάζομαι τα πάντα, από κει προκύπτει το Λεκτικός Επεξεργαστής. Είναι προέκταση του Andy the Ant, που είναι το πολεμικό στοιχείο, οτιδήποτε έχει να κάνει με χέρια, πόδια, πάλη, όπλα. Ονόμασα το μαγαζί Barcode Tattoo για να εστιάσω στο ότι όλοι θα καρφωθούμε, όλοι θα χτυπηθούμε κάποια στιγμή. Είτε το θέλουμε είτε όχι, θα γίνουμε προϊόντα. Εκτός από το στούντιο που μπορείς να χτυπήσεις, έφτιαξα πρόσφατα και μια κλινική που μπορείς να βγάλεις τα tattoo απ’ το δέρμα σου. Εκεί τα έβγαλα κι απ’ τη μούρη μου για να ισορροπήσω με τον Θεό. Αυτό που βάζεις, μπορείς και να το βγάλεις.

- Στο Βέλγιο έκανα και άλλες δουλειές. Ξεκίνησα να δουλεύω το πρωί στο καζίνο που είχαν οι αδελφοί Μανεγκάλι, Ιταλοαμερικάνοι με αλυσίδα καζίνο. Με προτίμησαν επειδή ήμουν ομορφόπαιδο (78 κιλά και... φέτες). Με πήρε ο ένας απ’ τους δυο δίπλα του και φύλαγα τον ίδιο και την κόρη του. Πολύ κύριος, άνθρωπος ωραίος. Το βράδυ δούλευα στο Λαζίλ, ένα κλαμπ που ήταν VIP, έμπαινες με κάρτα μέσα και τέτοια, τρελή φάση. Άρχισα να κονομάω, ήμουν και πρωταθλητής, με έβλεπαν αλλιώς. Επειδή με είχε έμπιστο ο Μανεγκάλι με έβαλε στις χρηματαποστολές (κάθε δυο ώρες απ’ το καζίνο έφευγαν εκατομμύρια). Σε μια χρηματαποστολή, εκεί που περπατάω, βλέπω να σκάει το κεφάλι του συναδέλφου μου και σκύβω ενστικτωδώς να τον βοηθήσω.

Ευτυχώς που έσκυψα και δεν γύρισα να κοιτάξω, γιατί τώρα θα ήμουν κι εγώ νεκρός. Η σφαίρα με χτύπησε στο δεξί ώμο και καρφώθηκε μέσα στο κόκαλο.

- Μετά τον τραυματισμό μου πήρα 18 εκατομμύρια σε δραχμές ως αποζημίωση, αγόρασα τα δυο μικρά σπίτια στη Μεσογείων και άνοιξα το Barcode Tattoo. Το ’95. Από κει και πέρα παντρεύτηκα, έκανα δυο παιδιά, εξελίχθηκα. Πήγε πάρα πολύ καλά η δουλειά, άνοιξα και δεύτερο μαγαζί, και τρίτο, πήγα Άμστερνταμ, έστησα κι εκεί ένα, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω από δω και το έκλεισα. Φτιάξαμε και δισκογραφική εταιρία.

- Τα όπλα τα λατρεύω. Επειδή εξελίχτηκα και υπερεξελίχτηκα, δηλαδή μπήκα σε πρωταθλητικό στάδιο σε παγκόσμιο επίπεδο, άρχισα να εκπαιδεύω αστυνομικούς. Κάναμε κλειστά παιχνίδια συγκεκριμένων ομάδων (ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ, απλές δυνάμεις ασφαλείας, δίωξη ναρκωτικών), τους έδειχνα τραβήγματα και ενστικτώδεις βολές, πώς να βγαίνεις απ’ τη γωνία με ασφάλεια για να μην τη φας. Η σχέση μου με τα όπλα άλλαξε με τα χρόνια, αυτά που κάποτε ήταν παράνομα τώρα είναι νόμιμα, είμαι σκοπευτής και πανευρωπαϊκός πρωταθλητής στο MMA (mixed martial arts). Δύο φορές μάλιστα.

- Προσπαθώ να μαθαίνω τα παιδιά να επιλέγουν τρόπους, να βάζουν στόχους, να ασχολούνται με τον αθλητισμό και τη μουσική –ό,τι μουσική γουστάρει κανείς, να ακούνε μόνο την εσωτερική τους φωνή και κανέναν άλλο- και προπαντός, μακριά από τα ναρκωτικά! Δεν υπάρχει τύχη. Τυχερός είναι αυτός που όταν του δοθεί η ευκαιρία είναι πιο κατάλληλα προετοιμασμένος. Κι εγώ είμαι πάντα προετοιμασμένος. Να είσαι έτοιμος. Δύναμη μου δίνει μόνο ο Θεός. Είμαι σαν ένα ανοιχτό μπουκάλι που όταν πλησιάζει στην πηγή γεμίζει με ενέργεια και ξεχειλίζει. Αν έχεις το μπουκάλι κλειστό, η ενέργεια χάνεται τριγύρω σου. Ο Θεός είναι αγάπη, αγαπάς κάποιον χωρίς να τον ξέρεις, αυτό είναι που κάνει την διαφορά.

- Κατεβαίνεις με το αεροπλάνο στη Σλοβενία, στη Γαλλία, στο Λονδίνο και βλέπεις πράσινο και ομορφιά, εδώ κατεβαίνεις και βλέπεις τσιμέντο. Παρόλα αυτά τη λατρεύω την μ...νη την Αθήνα, είμαι παιδί της πόλης. Μεγάλωσα στους Αμπελοκήπους και δεν μπορώ να πω τίποτα άσχημο για την πόλη. Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ να κατέβω στην Ομόνοια γιατί θα πρέπει να τσακωθώ με κάποιον ξένο, λυπάμαι που δεν μπορώ να πάω πια στον Κολωνό, σε περιοχές που κάποτε άραζα και λάτρευα και λυπάμαι που έχουν κάψει την Πάρνηθα.

Σε άλλη συνέντευξή του (στην Lifo) θα πει:

- Διάβασα ότι, όταν ήσουν μικρός, σου άρεσε πολύ να παίζεις ξύλο...