• Η απώλεια της αδερφής του σε τροχαίο
• Φανατικός φίλος της Μπόκα και της Γιουβέντους
• «Σφήνα» στην big-3
• Καριέρα με ρεκόρ και τραυματισμούς
• Δικαίωση με τίτλο στο US Open
• Επιστροφή στην ελιτ και νέοι τραυματισμοί
• Τα στατιστικά του

«Σήμερα πρέπει να επιλέξω να ζήσω ως 33χρονος, προσπαθώντας να μην πονάω και όχι σαν επαγγελματίας αθλητής που μέχρι σήμερα κάθεται». Με αυτά τα λόγια ο Χουάν Μάρτιν ντελ Πότρο, ο «Πύργος του Ταντίλ» προανήγγειλε την αποχώρησή του από το τένις.

Ο 33χρονος Αργεντινός για αρκετά χρόνια θεωρούνταν πως θα ήταν αυτός που θα τα έβαζε με την big-3 στα grand slam. Το έκανε σε μεγάλο βαθμό, αλλά για «γυάλινα» πόδια του τον πρόδωσαν από νωρίς.

Ο γεννημένος στις 23 Σεπτεμβρίου του 1988 θα κλείσει την καριέρα του αυτή την εβδομάδα στο Μπουένος Αϊρες, μια καριέρα με σπουδαία κατορθώματα, αλλά και ένα μεγάλο «αν».
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ πού θα είχε φτάσει η καριέρα του αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς.

Τραυματισμούς που τον κράτησαν εκτός τα τελευταία 2,5 χρόνια, με αποτέλεσμα να επιστρέφει, απλά για να μπει το αντίο μέσα στο court και όχι από το σπίτι του.

Η απώλεια της αδερφής του σε τροχαίο

Ο Αργεντινός από την ορεινή πόλη των 100.000 κατοίκων του Ταντίλ, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Εχασε την αδερφή του σε ηλικία μόλις 8 ετών από τροχαίο δυστύχημα. Από τότε την επικαλείται με κάθε ευκαιρία, λέγοντας πως ένας «μικρός άγγελος με προστατεύει». Ο ίδιος ήταν τότε 6 ετών.

Η απώλεια αυτή τον έκανε μεγαλώνοντας πιο δυνατό. Και στην επαγγελματική του καριέρα δούλεψε πολύ στο κομμάτι της πνευματικής του κατάστασης.

Η οικογένειά του τον προστάτεψε από μικρό μετά από αυτό το ατύχημα. Και όταν λέμε οικογένεια, δεν μιλάμε μόνο για τους γονείς του. Καμιά... 150αρια άτομα συνολικά. Στην διάρκεια της καριέρας του όποτε επισκεπτόταν το Ταντίλ μετά από κατάκτηση τίτλου, όλοι μαζεύονται στο σπίτι του για να το γιορτάσουν.

Φανατικός φίλος της Μπόκα και της Γιουβέντους

Ο ντελ Πότρο είναι επίσης ένας παίκτης ο οποίος είχε πολλά παρατσούκλια στην καριέρα του. Αυτό που λάτρεψε περισσότερο ήταν το «Del boy» που τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Πάντως το τένις δεν ήταν η πρώτη του αγάπη. Μεγάλος ποδοσφαιρόφιλος, ήθελε καριέρα με άλλο... τόπι, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Λατρεύει την Μπόκα Τζούνιορς, αλλά και την Γιουβέντους, με τον πρώην Ιταλό άσο (με αργεντίνικες ρίζες και με καταγωγή από το Ταντίλ) Μάουρο Καμορανέζι, να είναι ο λόγος που παρακολουθούσε ιταλικό ποδόσφαιρο.

«Σφήνα» στην big-3

Ο ντελ Πότρο, μαζί με τον Μάρεϊ και ίσως τον Βαβρίνκα, ήταν οι μόνοι που προσπάθησαν (και κατάφεραν εν μέρει) να μπουν σφήνα στην Big-3.

Ο Αργεντινός αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς, θα την είχε σπάσει αυτή την τριάδα. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Ναδάλ, ενώ πρόσφατα, ο θείος του, Τόνι Ναδάλ, είπε:

«Είχε ότι χρειαζόταν για να έχει επιτυχία. Είχε τρομακτική επιτυχία, τρομακτικά χτυπήματα, συνέπεια και τρομερή πνευματική προετοιμασία. Είναι όμως ο πιο άτυχος τενίστας που υπήρξε ποτέ. Δεν μπορούσες όμως να τον κοντράρεις ακόμη κι όταν έπαιζε τραυματίας».

Καριέρα με ρεκόρ και τραυματισμούς

Ο ντελ Πότρο έγινε επαγγελματίας το 2005. Σήμα κατατεθέν το φαρμακερό του forehand το οποίο έφτανε τα 160 χλμ/ωρα και διέλυε τους αντιπάλους του. Σε μια 15ετία κατάφερε να φτάσει ως το Νο3 του κόσμου (το 2018), να κατακτήσει 22 τίτλους, μεταξύ των οποίων και το US Open το 2019.

Έπαιξε τρεις φορές ακόμη σε ημιτελικά grand slam (Roland Garros 2009, 2018 και Wimbledon 2013), κέρδισε με την Αργεντινή το Davis Cup (2016) και κατέκτησε δύο ολυμπιακά μετάλλια. Το χάλκινο στο Λονδίνο το 2012 και το αργυρό στο Ρίο το 2016.

Από τα 14 του άρχισε να παίζει στα juniors κερδίζοντας το πρώτο του τρόπαιο επί ιταλικού εδάφους και κερδίζοντας μεταξύ άλλων και τον Μ. Τσίλιτς. Εφτασε ως το Νο3 και στα juniors, ενώ στα 15 του έπαιξε το πρώτο του επαγγελματικό παιχνίδι σε επίπεδο ανδρών, στο Μπουένος Αϊρες όπου θα κλείσει τώρα την καριέρα του. Φυσικά κέρδισε εκείνο το ματς με αντίπαλο τον Ματίας Νιέμιζ.

Μόλις το 2006 κατάφερε να μπει στο Top100 και έπαιξε στο πρώτο του grand slam, αυτό του Roland Garros, όπου ηττήθηκε από τον Χουάν Κάρλος Φερέρο. Η εντυπωσιακή άνοδός του δεν πέρασε απαρατήρητη από τον Ρότζερ Φέντερερ, ο οποίος μεσολάβησε για να πάρει wild card ώστε να παίξει στην Βασιλεία και να δει ο κόσμος τον ταλαντούχο 17χρονο, τότε, Αργεντινό.
Την επόμενη χρονιά στην 50αδα του κόσμου, ωστόσο άρχισαν οι τραυματισμοί. Στο Australian Open αποσύρθηκε στον δεύτερο γύρο στο ματς με τον Φερνάντο Γκονζάλες κι ενώ έπαιζαν το πέμπτο σετ, για να επιστρέψει ένα μήνα μετά.

Το 2008 οι τραυματισμοί συνεχίστηκαν, καθώς εγκατέλειψε στο ματς του Australian Open και πάλι, αυτή τη φορά με αντίπαλο τον Νταβίντ Φερέρ. Τα ίδια ακολούθησαν τον Μάρτιο στη Ρώμη όπου εγκατέλειψε το ματς με τον Αντι Μάρεϊ. Γι’ αυτό αποφάσισε να αλλάξει και προπονητή.

«Από την αρχή της χρονιάς παίζω καλά, αλλά έχω πολλούς τραυματισμούς, προβλήματα με το σώμα μου, την φυσική μου κατάσταση. Άλλαξα προπονητή, άλλαξα γυμναστή, άλλαξα τα πάντα» είχε πει τότε. Και η καριέρα του απογειώθηκε.

Στην Στουτγάρδη κέρδισε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του κόντρα στον Ρισάρντ Γκασκέ και μία εβδομάδα μετά ακολούθησε και δεύτερος τίτλος στην Αυστρία. Με τον τίτλο πήρε και ένα αυτοκίνητο ως έπαθλο, το οποίο έδωσε ως δώρο στην αδερφή του, Τζουλιέτα.

Ακολούθησε άλλος ένας στο Λος Αντζελες κόντρα στον Ρόντικ και ένας τέταρτος την επόμενη εβδομάδα στην Ουάσιγκτον. Οι εμφανίσεις του άρχισαν να τρομάζουν τα μεγάλα ονόματα και ο Φράνκο Νταβίν, ο προπονητής του, ήταν αυτός που άλλαξε τα πάντα.

Τον Σεπτέμβριο στο US Open έφτασε στα προημιτελικά όπου μετά από 4 ώρες λύγισε από τον Αντι Μάρεϊ. Αλλά ήδη είχε προειδοποιήσει για το τι έρχεται…

Δικαίωση με τίτλο στο US Open

Την επόμενη χρονιά έφτασε ως το τέλος. Χουάν Μονακό, Γιούργκεν Μέλτζερ, Κόλερερ, Φερρέρο και Τσίλιτς ξεπεράστηκαν εύκολα για να μπει στα ημιτελικά. Εκεί βρήκε τον Ραφαέλ Ναδάλ τον οποίο και κέρδισε για τρίτη συνεχόμενη φορά στα μεταξύ τους ματς και βρήκε τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό. Ο Ελβετός πήρε το πρώτο σετ, αλλά ο «πύργος του Ταντίλ» γύρισε το ματς και έγινε ο πρώτος Αργεντινός που κατακτά grand slam μετά το 1977 (Γκιγιέρμο Βίγιας), αλλά και ο… ψηλότερος νικητής σε grand slam (1,98μ.).

Λίγα 24ωρα μετά πήγε στο Ταντίλ όπου 50.000 κόσμου βγήκε στους δρόμους για να τον αποθεώσει, με τον ίδιο να κάνει παρέλαση στην οροφή ενός λεωφορείου. «Αυτή είναι η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην καριέρα μου» έλεγε για χρόνια.

Με εξαίρεση τους Ναδάλ και Τζόκοβιτς, είναι ο μόνος που κέρδισε τον Φέντερερ σε τελικό grand slam. Τελείωσε την χρονιά στο Νο5, η ψηλότερη θέση που είχε Αργεντινός, αλλά και ο νεότερος, στο τέλος μίας σεζόν.

Το 2010 όμως άρχισε και πάλι ο κατήφορος. Ήρθε ο πρώτος τραυματισμός στον καρπό και η επέμβαση τον Μάιο. Το πρόβλημα δεν υποχωρούσε και δεν πήγε ποτέ να υπερασπιστεί τον τίτλο του στη Νέα Υόρκη. Το 2012 κατέκτησε δύο τίτλους (Εστορίλ, Ντελρέι Μπιτς),ενώ στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου κατάφερε να πάρει το χάλκινο μετάλλιο, έχοντας χάσει στα ημιτελικά από τον Φέντερερ, στο ματς με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια που έχει καταγραφεί στην ιστορία, σε παιχνίδι τριών σετ (4 ώρες και 26 λεπτά). Εχασε με 19-17 το τρίτο σετ και στον μικρό τελικό κέρδισε τον Τζόκοβιτς για να πάρει το χάλκινο.

Επιστροφή στην ελιτ και νέοι τραυματισμοί

Οι επόμενες δύο χρονιές τον έφεραν και πάλι ψηλά στην κατάταξη καθώς κατέκτησε άλλους 8, οι περισσότεροι που είχε στην καριέρα του σε τέτοιο χρονικό διάστημα.
Από το 2014 και μετά άρχισαν ξανά τα προβλήματα. Πέρα από ένα τρόπαιο στο Σίδνεϋ (2014) εξαφανίστηκε για δύο χρόνια εξαιτίας του ίδιου προβλήματος που είχε στον καρπό.
Επέστρεψε το 2016 όπου κατέκτησε έναν τίτλο μόνο, αυτόν στην Στοκχόλμη, αλλά το comeback του είχε και την συμμετοχή στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων. Αφού είχε αποκλείσει τον Τζόκοβιτς στον πρώτο γύρο παίζοντας εκείνη τη περίοδο ως το Νο145 στον κόσμο, έφτασε να παίζει ημιτελικά με τον Ναδάλ. Κέρδισε τον Ισπανό και βρήκε στον τελικό τον Αντι Μάρεϊ ο οποίος τον κέρδισε.

Το 2017 έφτασε ξανά στο Top3 και ένα χρόνο μετά στον τελικό του US Open, 9 χρόνια μετά τον τίτλο του, όπου έχασε από τον Τζόκοβιτς. Αυτή ήταν και η τελευταία του σημαντική στιγμή καθώς οι τραυματισμοί τον λύγισαν και πάλι. Δεν κατάφερε να επιστρέψει ποτέ και το 2019 σταμάτησε λόγω των τραυματισμών του σε καρπό και γόνατα. Πάλευε δύο χρόνια με φυσιοθεραπείες, αλλά τώρα επιστρέφει μόνο για να πει αντίο μέσα από το γήπεδο. Οπως του αρμόζει.

Τα στατιστικά του

Ο ντελ Πότρο έπαιξε σε 35 τελικούς στην καριέρα του κατακτώντας τους 22. Εχει ρεκόρ 439-173 (ποσοστό 71.1% σε νίκες). Απέναντι στην Big-3 έχει: 6-11 με Ναδάλ, 7-18 με Φέντερερ και 4-16 με Τζόκοβιτς.

Εχει κερδίσει 30 ματς απέναντι σε παίκτες που υπήρξαν στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ συνολικά στην καριέρα του κέρδισε 53 ματς απέναντι σε παίκτες που ήταν εκείνη τη στιγμή στο Top10.