Όλα για την Αμάντα!

Σε μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια, η Ντέμπι και ο Τόμας έπρεπε διαρκώς να έχουν το μυαλό τους στο υπόγειο του σπιτιού. Εκεί ξεκίνησε να αναπτύσσεται το ταλέντο του Μάθιου και του Ντέιβιντ Λοτζέσκι. Τα δύο αδέλφια περνούσαν τον ελεύθερό τους χρόνο παίζοντας ατελείωτες ώρες μπάσκετ, σε ένα δικό τους αυτοσχέδιο γήπεδο μπάσκετ. Άδειαζαν τα πράγματα, τοποθετούσαν δύο πλαστικές μπασκέτες στους τοίχους και ανέβαιναν πάνω μόνο όταν άκουγαν το κάλεσμα για το φαγητό. Μετά από λίγα χρόνια, τα δύο αδέλφια απέκτησαν κοινό. Η Αμάντα ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας και εκείνη που τη συσπείρωσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ήταν πάντα σε μια γωνία να τους παρακολουθεί, πιο δυνατή απ’ όλα τα μέλη των Λοτζέσκι, όμως ανήμπορη να συμμετάσχει στο παιχνίδι.

Λίγο καιρό μετά τη γέννησή της διεγνώσθη με εκ γενετής αισθητήρια νευροπάθεια και με αδυναμία να νιώθει τα άκρα της. «Είναι πλέον παράδοση στην οικογένειά μου. Όταν κάνουμε κάτι, είναι για εκείνη. Όταν κερδίζουμε κάτι, της το αφιερώνουμε», λέει ο Ματ, όμως στην πραγματικότητα η Αμάντα ήταν εκείνη που έδινε το παράδειγμα στα αδέλφια της με τη δύναμη που είχε στην ψυχή της. «Αντιλαμβάνεται πως είναι διαφορετική, όμως είναι ευγνώμων για τη ζωή της και είναι πάντα αισιόδοξη. Ήταν εκείνη που έδωσε προοπτική στη ζωή μου και ο λόγος που δουλεύω σκληρά κάθε μέρα. Μπορεί να τρέχω σπριντ, να σηκώνομαι νωρίς για προπόνηση και τέτοια πράγματα, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με όσα εκείνη αντιμετωπίζει κάθε μέρα», προσθέτει ο μεγάλος αδελφός, που φρόντισε μεγαλώνοντας να την μεταφέρει σε όποιο δωμάτιο υπήρχε η δραστηριότητα, ώστε να μην νιώσει ποτέ διαφορετική.

Η Αμάντα, η οποία τώρα πλησιάζει τα 20 της χρόνια, δε συμβιβάστηκε με τη μοίρα της. Παρότι οι γιατροί απέκλεισαν κάθε πιθανότητα να περπατήσει στη ζωή της, εκείνη έχει κατορθώσει να σηκωθεί από το αναπηρικό καροτσάκι και να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της. «Κάθε μέρα έδινε μάχη. Ξανά και ξανά», διηγείται ο Τόμας Λοτζέσκι, ο οποίος θυμήθηκε την πρώτη φορά που η μικρή του κόρη απέδειξε το πείσμα της. «Ήταν έξι χρονών όταν γύρισα σπίτι και την είδα όρθια. Κρατιόταν από τους τοίχους και προσπαθούσε να ισορροπήσει. Έκανε μερικά βήματα και έπεφτε. Σηκωνόταν και μετά πάλι το ίδιο. Όποτε πηγαίναμε να την σηκώσουμε, έλεγε όχι. Αν είχε τη φυσική δυνατότητα, θα ήταν καλύτερη αθλήτρια από όλους μας, γιατί έχει την πιο σκληρή νοοτροπία. Έχει περάσει ούτε ξέρω πόσα χειρουργεία και πάντα βγαίνει χαμογελώντας».

Τα αδελφικά διπλά με την Αμάντα πάντα να παρακολουθεί και να επικροτεί την πρόοδο του Ματ και του Ντέιβιντ, ξέφυγαν κάποια στιγμή από τα όρια του υπογείου. Βγήκαν στον κήπο και έγιναν μέρος των μεγάλων οικογενειακών γιορτών. Μεταφέρθηκαν στο πάρκινγκ του παππού και της γιαγιάς, όπου όλοι έπαιρναν μέρος, κυρίως ο Τόμας, μέχρι τουλάχιστον να τον εγκαταλείψει το σώμα του. «Έπρεπε να πάθω ρήξη αχιλλείου για να καταλάβω ότι τα αγόρια μου είχαν μεγαλώσει πολύ για μένα», θα πει γελώντας ο μπαμπάς του Ματ, ο οποίος προτιμούσε να δει τα παιδιά του στο μπέιζμπολ. Ίσως λόγω παράδοσης, αφού ο ίδιος ήταν παίκτης και αργότερα προπονητής σε μια ομάδα της γειτονιάς.

«Εκείνη την εποχή προσπαθούσα να αποκλείσω τον Ματ από το μπάσκετ», παραδέχεται και παρότι ο 28χρονος άσος ήταν εξίσου καλός στο μπέιζμπολ, πήρε μόνος του την απόφαση. «Ο πατέρας μου πίστευε ότι είχα περισσότερες πιθανότητες να παίξω επαγγελματικά στο μπέιζμπολ, όμως έβλεπε ότι ο Ντέιβιντ ήταν καλύτερός μου. Εξάλλου, προτιμούσα το μπάσκετ κι έτσι πήρα την απόφαση». Σε όποιο άθλημα, όμως, κι αν επέλεγε να πρωταγωνιστήσει, ο Ματ ένιωθε ότι δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος από την Αμάντα. «Για εκείνη, απλά το να σηκωθεί και να περπατήσει ως την κουζίνα είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι κι αν κάνω εγώ ποτέ στη ζωή μου». Όλα για την Αμάντα…

Πάμε Χαβάη…

Στην αρχή της καριέρας του, έμοιαζε ως ένας από τους πλέον ταλαντούχους φόργουορντ. Με ύψος κοντά στα 2μ.00 και εκπληκτική εκτελεστική δεινότητα στα σουτ τριών πόντων, ο Μάθιου Λοτζέσκι είχε κατορθώσει να γίνει όνομα απ’ όταν ακόμα ήταν στο γυμνάσιο. Με μέσο όρο πόντων 18,1 έμοιαζε έτοιμος να μεταγραφεί σε ένα καλό κολέγιο, τη στιγμή που ακόμα έπαιζε παράλληλα μπέιζμπολ, έτρεχε σε cross country αγώνες ή ακόμα έπαιζε και ποδόσφαιρο! Σε τέτοιες ηλικίες, όμως, ένα λάθος μπορεί να αλλάξει όλη σου την πορεία. Ειδικά τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες άλλοι σαν εσένα που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να πάρουν τη θέση σου.

«Πάντα έμοιαζαν να ωριμάζω τελευταίος απ’ όλα τα υπόλοιπα παιδιά», απολογείται ο Ματ για την ευκαιρία που έχασε και η οποία του στέρησε ίσως ένα καλύτερο μέλλον. Το πανεπιστήμιο της Χαβάης δεν ήταν εκείνο που θα του έδινε την καλύτερη προοπτική, ωστόσο σίγουρα είχε το ενδιαφέρον του να σπουδάζεις στη Χονολουλού. Ο Ματ Λοτζέσκι αποφάσισε να ωριμάσει, να δουλέψει σκληρά και χρόνο με τη χρόνο να γίνεται καλύτερος. Αποχαιρέτησε το πανεπιστήμιό του με ένα εκπληκτικό παιχνίδι, στο οποίο πέτυχε 35 πόντους με εφτά τρίποντα, όμως ήταν αργά για να κερδίσει στο χρόνο που είχε χάσει. Δεν έγινε ντραφτ και παρότι είχε προσκλήσεις να συμμετάσχει σε σάμερ καμπ του ΝΒΑ δεν μπόρεσε να πάρει μια θέση στο ρόστερ.

«Όλες ήταν ξεχωριστές εμπειρίες και σε όλες πιστεύω ότι τα πήγα αρκετά καλά. Πήρα αρκετό χρόνο συμμετοχής και έπαιξα καλά, όμως προφανώς όχι αρκετά καλά. Ήξερα τι να περιμένω. Καταλαβαίνω ότι θα έχεις περιορισμένο χρόνο συμμετοχής, όταν υπάρχουν οι επιλογές του ντραφτ που θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Πρέπει να είσαι έτοιμος 100% μόλις μπεις στο γήπεδο», έλεγε την ίδια εποχή που είχε υπογράψει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο. Εκείνο με την Οκάπι Άαλσταρ, το οποίο του πρόσφερε μια διαφορετική εμπειρία ζωής. Η ακριβή ζωή στο Βέλγιο, τον ανάγκασε να μένει σπίτι για να μαγειρέψει για πρώτη φορά στη ζωή του και να βάλει σε μια διαφορετική διαδικασία τον εαυτό του.

«Έγινα πιο δυνατός πνευματικά. Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να επιβιώσεις και να προσαρμοστείς. Νομίζω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος, μεγάλωσα και ωρίμασα», έλεγε πίσω στην Αμερική μετά από την πρώτη του χρονιά στο Βέλγιο, από την οποία εκτός των άλλων θα μάθαινε και την αφερεγγυότητα που μπορεί να υπάρχει στην Ευρώπη. «Πρέπει να είσαι προσεκτικός και να έχεις μάνατζερ. Μια ομάδα στο Βέλγιο, για παράδειγμα, χρεοκόπησε και παίκτες που είχαν 300.000 δολάρια συμβόλαιο έμειναν μετέωροι», διηγούταν, όμως στη χώρα της βορειοδυτικής Ευρώπης θα έβρισκε εκείνος τον παράδεισό του.

Από την Άαλσταρ πήγε στην Οστάνδη, όπου έπαιζε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Στην… παρέα του θα προστίθετο πλέον η σύζυγός του, τα δύο τους παιδιά και μια πόλη που τον λατρεύει. «Η δημοτικότητά μου έχει ανέβει. Όταν πηγαίνω στην πόλη, πάρα πολλοί άνθρωποι με χαιρετάνε, όμως και πάλι με τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που γίνεται με τους ποδοσφαιριστές». Το προηγούμενο καλοκαίρι έμοιαζε πως θα έφερνε την αλλαγή στην καριέρα του. Πρώτα με πρόσκληση που δέχτηκε από το ΝΒΑ, αργότερα με το φημολογούμενο ενδιαφέρον της Βαλένθια και στο φινάλε με τον Ολυμπιακό. «Θα παίζω μέχρι να μαζέψω αρκετά χρήματα. Δεν είναι εύκολο να παίζεις μακριά από το σπίτι σου, όμως όσο μπορώ να παίζω μπάσκετ θα το κάνω».

Ο Ματ δήλωνε έτοιμος για την οποιαδήποτε πρόκληση. Και στην πρώτη δύσκολη δοκιμασία απέδειξε ότι ήταν! Το τέλειο πιόνι για το ιδανικό αποτέλεσμα…