Απόδραση από τον κομμουνισμό…

Στη ζωή υπάρχουν αξίες που εκτιμώνται με την πρώτη ματιά… Όπως εκείνη που έριξε ο Ρουμάνος στον Καλλίνικο Κρεάνγκα ή Καλίν, όπως ήταν ακόμα τότε το όνομά του. Ένα πιτσιρίκι με μικρή σωματοδομή, που καταπιάστηκε με τον αθλητισμό σε ηλικία έξι ετών, ξεκινώντας με την ενόργανη γυμναστική, αλλά ένα χρόνο μετά έψαχνε κάτι με περισσότερη δραστηριότητα. «Σε όλη μου τη ζωή θα θυμάμαι την ημερομηνία… 5 Μαΐου του 1979», προλογίζει ο Τζορτζ Μπόζγκα, διάσημος προπονητής στη βαλκανική χώρα. Ο Καλλίνικος εφτά χρόνια και δύο μήνες μετά τη γέννησή του (σ.σ. 8/3/1972) συναντούσε το πεπρωμένο του.

«Ήταν η πρώτη φορά που ο Καλίν μπήκε στην αίθουσα. Είχε απίστευτα γρήγορη ανάπτυξη στο άθλημα. Το 1986 έγινε πρωταθλητής Ευρώπης και στα 17 του χρόνια κατέκτησε τον τίτλο στους άντρες. Ήταν μια σπουδαία ελπίδα για το πινγκ πονγκ της Ρουμανίας». Μόνο που η κατάσταση στην υπό την διακυβέρνηση του Νικολάε Τσαουσέσκου χώρα ήταν τέτοια, που ο Καλίν δε θα μπορούσε θα αναπτύξει το ταλέντο του στη γενέτειρά του και παράλληλα να ζει μια φυσιολογική ζωή. Εκείνη που τουλάχιστον ήθελε ο πατέρας του για εκείνον.

Ο πατέρας του Καλίν ήθελε να διασφαλίσει το παιδί του. Λες και προφητικά γνώριζε ότι λίγα χρόνια μετά θα έφευγε από τη ζωή. Προσπάθησε να εξασφαλίσει βίζα για τον ίδιο και τον Κρεάνγκα, όμως ήταν αδύνατον. Έτσι, κατέφυγε σε μια πιο ακραία λύση… «Το 1989 ο πατέρας του Καλίν έβγαλε βίζα για τη Γερμανία και ήρθε στο Λουξεμβούργο, όπου διεξαγόταν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων. Κατόρθωσε να ξεγελάσει τους σεκιούριτι και ουσιαστικά να κλέψει το παιδί», θυμάται ο προπονητής της Ρουμανίας για το καλοκαίρι του 1989.

«Ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις καριέρα στη Ρουμανία κι εγώ ήθελα να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση και γρήγορα. Ήρθα ο μπαμπάς μου στο Λουξεμβούργο και το σκάσαμε μαζί», διηγείται ο ίδιος ο Κρεάνγκα, που άφησε πίσω στη Μπιστρίτα τη μητέρα του, την αδελφή του - που αργότερα κέρδισε σε λοταρία πράσινη κάρτα και έφυγε για την Αμερική - και μια επανάσταση.

Κάτοικος Ζωγράφου!

Μερικούς μήνες μετά την… αρπαγή του Καλίν, το καθεστώς στη Ρουμανία άλλαζε… Στα τέλη του 1989 ξεκινούσε η επανάσταση που θα έφερνε εντέλει την πτώση του κομμουνισμού και μια νέα κυβέρνηση τον Μάιο του 1990. Μέχρι τότε, όμως, ο Κρεάνγκα είχε καινούργιο όνομα, νέα γειτονιά και μια άλλη πατρίδα. «Από την αρχή επιλέξαμε την Ελλάδα, επειδή είχαμε περισσότερους γνωστούς εκεί», απαντούσε στις μάλλον ανακριτικές ερωτήσεις των συμπατριωτών του χρόνια αργότερα για τους λόγους που επέλεξε τη χώρα μας. Σε ερωτήσεις που μιλούσαν για οικονομική πρόταση καλύτερη από εκείνη που είχε καταθέσει η Γερμανία για να τον… προσηλυτίσει. «Ήταν όλα κανονισμένα στην Ελλάδα, ακόμα και ο σύλλογος που θα έπαιζα. Διάλεξα τον εύκολο δρόμο, όπως λένε. Πήρα ελληνική υπηκοότητα μετά από ενάμιση χρόνο. Πήγαιναν όλα καλά στην Ελλάδα και δεν σκέφτηκα να γυρίσω στη Ρουμανία μετά την επανάσταση. Γυρίζω μόνο για να την επισκεφτώ».

Στην Ελλάδα θα έπαιζε στον ΑΟ Ζωγράφου ως το 1995 και θα είχε την ευκαιρία να εξασκήσει επαγγελματικά εκείνο που ήξερε ότι θα ήταν η ζωή του από την πρώτη επαφή. «Στα επτά μου ήρθα σε επαφή με το άθλημα, το λάτρεψα αμέσως και από τότε παραμένω πιστός στη ρακέτα μου», λέει ο από το 1989 Καλλίνικος, που χρειάστηκε να αλλάξει όνομα –όχι γιατί τον πίεζαν οι Έλληνες, όπως έλεγαν οι Ρουμάνοι – αλλά για πιο πρακτικούς λόγους. «Δε με ανάγκασε κανείς να το κάνω. Απλά, το Καλίν στην Ελλάδα μοιάζει με γυναικείο όνομα και διαλέξαμε κάτι πιο αντρικό».

Μέσα στα επόμενα χρόνια θα βίωνε σημαντικές αλλαγές στη ζωή του. Ο θάνατος του πατέρα του το 1993, ο γάμος του, η εκ νέου μετανάστευση ώστε να παίξει επαγγελματικό τένις είναι μόνο μερικές εξ αυτών. Ο Καλλίνικος Κρεάνγκα είχε δοθεί εξ ολοκλήρου σε ένα άθλημα, το οποίο σύμφωνα με την εμπειρία του, απαιτεί καθημερινή οκτάωρη προπόνηση και για να φτάσεις να πρωταγωνιστείς σε κορυφαίο επίπεδο – και κυρίως να ανταγωνιστείς στους Ασιάτες – θέλει «να φτάσεις σε επίπεδο εφτά ή οκτώ χιλιάδων ωρών προπόνησης πριν να κλείσεις τα 18 σου χρόνια. Για φανταστείτε το». Αν προσπαθήσουμε να το φανταστούμε και με δεδομένο ότι ένα έτος έχει 8.760 ώρες, συνεπάγεται ότι από τα δέκα, ηλικία που ενδείκνυται να ξεκινήσει ένα παιδί το πινγκ πονγκ, ως την ενηλικίωση θα περάσει χρονιά ένα ημερολογιακό χρόνο με τη ρακέτα στο χέρι!

Κάτοικος κόσμου!

«Την πενταετία 1990-95 αγωνίστηκα στην ομάδα του Ζωγράφου, από την οποία αποχώρησα για τη Γερμανία και τη Φινόβερ, στην οποία παρέμεινα για έναν χρόνο. Ακολούθως έφυγα για το Βέλγιο και τη Σαρλερουά, ενώ στη συνέχεια επέστρεψα στη Γερμανία και από εκεί πήγα στο αυστριακό πρωτάθλημα. Τα τελευταία 10 χρόνια αγωνίζομαι στη γαλλική λίγκα, με τελευταίο μου σταθμό τη Λοριάν». Το επόμενο όνομα που θα μπορούσε να διαλέξει θα ήταν το… Φιλέας Φογκ. Προκειμένου να εξελίξει την καριέρα του, αλλά και φυσικά να κερδίσει οικονομικά από το επάγγελμα που επέλεξε, ο Κρεάνγκα αναγκάστηκε να φύγει σύντομα από την Ελλάδα.

«Στο εξωτερικό, οι σύλλογοι (κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας) είναι πολύ οργανωμένοι, ενώ το κράτος χρηματοδοτεί τακτικά τις προσπάθειες των ομάδων. Στην Ελλάδα, το άθλημα της επιτραπέζιας αντισφαίρισης δεν είναι επαγγελματικό, ενώ όπως αναφέραμε και πιο πριν, τα έξοδα των αποστολών αλλά και της προετοιμασίας, τα αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου ο εκάστοτε αθλητής, χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος», θα εξηγήσει πριν τρία χρόνια, με την Ελλάδα ουσιαστικά να τον έχει «πριμοδοτήσει» με το διορισμό του στον στρατό το 2003 – έχει τον τίτλο του έφεδρου ανθυπολοχαγού διαβιβάσεων – και με διάθεση να τον πριμοδοτήσει για το μετάλλιο το 2004.

«Νομίζω ότι το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο… αξίζει 250.000 ευρώ στην Ελλάδα, πέντε φορές περισσότερο από τη Ρουμανία», έλεγε στους έκπληκτους συμπατριώτες του που του μετέφεραν ότι το αντίστοιχο ποσό στη χώρα του ήταν στα 50.000 ευρώ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στην τρίτη από τις πέντε Ολυμπιάδες που έχει λάβει μέρος, ο Καλλίνικος Κρεάνγκα δεν κατάφερε τη διάκριση που επιθυμούσε, παρότι λίγα χρόνια πριν – μέσα στο 2002-03 – είχε βρεθεί στην καλύτερη θέση της καριέρας του, την 7η στην παγκόσμια κατάταξη.

Το πινγκ-πονγκ, όμως, δεν ήταν πάντα επικερδές σπορ, ειδικά στην Ελλάδα. Λίγο καιρό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, μάλιστα, πλήρωνε από την τσέπη του 2.500 ευρώ προκειμένου να ταξιδέψει στο Χανγκσχού και να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Ένα από τα σχεδόν 30 μετάλλια που έχει κατακτήσει στην καριέρα του, κορυφαία στιγμή της οποίας ήταν η πρώτη θέση στο Europe Top 12 πριν δύο χρόνια στη Λιέγη.

«Φυσικά και πάντα πίστευα ότι μπορώ να κερδίσω έναν τέτοιο τίτλο. Είχα κερδίσει και πριν τουρνουά και πάντα έχεις αυτοπεποίθηση όταν φτάνεις στο τραπέζι. Η ηλικία δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο, γιατί ο τρόπος ζωής που ακολουθώ είναι απολύτως επαγγελματικός, όπως και η προπόνησή μου». Η προπόνησή του διακόπτεται μόνο για να παίξει με την κόρη του ή για να δει κάποιον αγώνα ποδοσφαίρου που του αρέσει πολύ, αλλά φοβάται να παίζει μη τυχόν και τραυματιστεί. Όσο για την ηλικία του, που αισίως έχει φτάσει τα 41…

«Είμαι ευτυχισμένος που το έχω κάνει αυτή την επιλογή στη ζωή μου και συνεχίζω να το κάνω. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω στη ζωή μου, αφού σταματήσω. Πρώτα πρέπει να σταματήσω και δεν το σκέφτομαι ακόμα. Αγαπάω αυτό το άθλημα και αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσω».