Η μουσική ...νταλίκα της Χαρούλας!
Τα ρετρό ακούσματα αυτής της Πέμπτης τα οφείλετε σε δύο φίλους: τον Δημήτρη (φίλο της στήλης) και τον Φώτη (παλιόφιλο δικό μου). Ο Δημήτρης, μέσω των σχολίων ενός προηγούμενου άρθρου, μου πρότεινε «ένα τόπικ για τις νταλίκες», με αφετηρία το πλέον κλασικό τραγούδι για το ...αντικείμενο. Τις «Νταλίκες» του Μανώλη Ρασούλη και του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή του Γιώργου Σαρρή, περισσότερο γνωστό με τον τίτλο «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά».
Πρότεινε κι άλλα τραγούδια, αλλά επειδή το ένα από αυτά είναι μια ξεχωριστή ιστορία, θα το κρατήσω στο πίσω μέρος του μυαλό μου για μια επόμενη Πέμπτη. Πάντως, η πρώτη παραγγελιά ...εξετελέσθη, έτσι;
Όταν κυκλοφόρησαν το 1982 οι «Νταλίκες», οι οποίες προκάλεσαν σάλο καθώς επρόκειτο για ένα από τα πλέον πολυπαιγμένα ζεϊμπέκικα της δεκαετίας του ΄80, λίγοι από εκείνους που τις χόρεψαν γνώριζαν πως ο Γιώργος Σαρρής είναι αδερφός της Χαρούλας Αλεξίου, παρότι το όνομά της στο εξώφυλλο του δίσκου έπρεπε να βάζει σε υποψίες. Τα επόμενα χρόνια ο Γιώργος Σαρρής ακολούθησε μια ενδιαφέρουσα διαδρομή στην Αθήνα της νύχτας, πάντα με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τραγουδώντας κι άλλες επιτυχίες της πίστας, όπως για παράδειγμα το ...χριστιανικό «Άγιε μου Σώστη, σώσε με, την αγαπάω, νιώσε με» ή το «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω».
Ωστόσο, οι «Νταλίκες» ήταν εκείνες που τον καθιέρωσαν, πιθανότατα κι εκείνες που αποτελούσαν πάντα μέτρο σύγκρισης. Το «πρώτο και καλύτερο» συνήθως δεν είναι ό,τι καλύτερο για τους τραγουδιστές καριέρας. Αξιοσημείωτο είναι πως ακόμα κι όταν το 1985 ο Γιώργος Σαρρής έκανε ντουέτο με την αδερφή του για το «Όλα για μένα είσαι εσύ» του Τάκη Σούκα, το σουξέ του δεν ήταν ανάλογο του προηγούμενου. Ίσως και γιατί το μουσικό εκτόπισμα - «νταλίκα» της Χαρούλας πιστώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας...
Όταν σκεφτόμουν όλα αυτά περί Χαρούλας και Γιώργου Σαρρή, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον φίλο μου τον Φώτη, ο οποίος ...χειροκροτούσε στο τηλέφωνο. Αυτό μόνο ο Φώτης μπορεί να το κάνει. Πώς είναι δυνατόν να βαράς παλαμάκια και παράλληλα να κρατάς το τηλέφωνο; Μην πείτε με μπλουτούθ, γιατί αν του πείτε του Φώτη τέτοια βαριά κουβέντα, θα απαντήσει «μπλουτούθ και στα μούτρα σου, που θα με πεις εμένα μπλουτούθ, χαμένε»! Ο Φώτης, λοιπόν, με είχε πάρει τηλέφωνο για να με ...συγχαρεί για το «Σπασμένο καράβι» του Κώστα Καράλη (περιέργως, αν και σκυλάς, αυτό ήταν από τα αγαπημένα του τραγούδια) και για να με βρίσει που ενώ έγραψα πως είναι αδερφός της Ελπίδας, δεν έβαλα και δικά της τραγούδια στα προηγούμενα ρετρό ακούσματα.
Ε, μιας και σ΄ αυτό το θέμα ασχολούμαστε με αδέρφια στο τραγούδι, ας θυμηθούμε μερικές επιτυχίες του Κώστα Καράλη και της Ελπίδας. Ο πρώτος, φωνή ιδιαίτερη, έμεινε πάντα πιστός σε αυτό που χρόνια αργότερα γνωρίσαμε ως «έντεχνο τραγούδι». Πάντα κοντά σε σπουδαίους συνθέτες, στιχουργούς και ποιητές, μας έδωσε μερικά διαμαντάκια, που ακόμα και σήμερα κάποιοι νεότεροι σιγοτραγουδούν, χωρίς καν να ξέρουν την προέλευσή τους. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό οφείλεται σε διασκευές, ωστόσο οι ερμηνείες του Κώστα Καράλη είναι αξεπέραστες. Ακούστε δύο αγαπημένα τραγούδια και βγάλτε συμπέρασμα: τον «Ιδανικό κι ανάξιο εραστή» σε ποίηση Νίκου Καββαδία και μουσική Γιάννη Σπανού και την «Άννα» του Γιάννη Καλαμίτση και του Τάκη Μπουγά (προσοχή: Τάκη, όχι Τάσου).
Η Ελπίδα, από την πλευρά της, είχε σαφώς ευρύτερο κοινό και «χτύπησε» περισσότερες πόρτες με τα τραγούδια της, καθώς το «Σωκράτη εσύ, σούπερ σταρ» την οδήγησε στη Γιουροβίζιον και η «Παλιά ντισκοτέκ» στις καρδιές της νεολαίας.
Δεν έμεινε όμως εκεί, καθώς άφησε αμέτρητες επιτυχίες, δύο εκ των οποίων λέω να θυμηθούμε μαζί, μετά τα δύο προφανή τραγούδια με τα οποία την έχουμε συνδέσει. Το «Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι» και το «Έτσι απλά σ΄ αγαπώ». Καλή ακρόαση!
Α, για να μη λέτε πως ξέχασα τη Χαρούλα κι επειδή όποιος ξεχνάει τη Χαρούλα δεν είναι καλός άνθρωπος, σκέφτηκα να βάλω κι ένα ...βιντεάκι από τη μουσική μας «νταλίκα». Ωστόσο... τι να πρωτοβάλεις από τη Χαρούλα; Γι΄ αυτό κι εγώ βάζω μια ολόκληρη συναυλία (Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο - Ηρώδειο 2007), για να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου κι ακόμα καλύτερα με τα αυτιά σας...
Μέχρι να πάρει ο Φώτης μπλουτούθ, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
