Για όλες τις στιγμές που έκαναν την εμπειρία ξεχωριστή, χωρίς μια γουλιά μπύρα

Έχω καταλήξει πως πλέον οι μικρές στιγμές είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Τα παγκόσμια ρεκόρ είναι φοβερά και απολαμβάνω να τα βλέπω από κοντά, να είμαι από τους πρώτους μάρτυρες της ιστορίας, όμως έχετε δει να τον Εμμανουήλ Καραλή να κατακτά το χάλκινο και να στέκεται μπροστά σας πανευτυχής, με τα μάτια του να λάμπουν; Έχετε δει την Τατιάνα Γκούσιν να βγαίνει έβδομη στον κόσμο στο ύψος και να χοροπηδάει από τη χαρά της όσο περιγράφει τα συναισθήματα του αγώνα, γιατί πέτυχε έναν στόχο της; Έχετε δει τόση αγνή χαρά μαζεμένη, από αυτή τη χαρά που σε παρασύρει που θέλεις να αρχίσεις κι εσύ να χαμογελάς χωρίς λόγο; Αυτά έκαναν αυτή τη διοργάνωση ξεχωριστή.

Θα ήθελα να ξεκινήσω τα των αγώνων ανάποδα, από την τελευταία μέρα. Γιατί είναι ακόμη πολύ φρέσκες οι αναμνήσεις του αγώνα του Εμμανουήλ Καραλή στον τελικό του επί κοντώ και ανυπομονώ να τις επαναφέρω κι εγώ στη μνήμη μου.

Ένα μεγάλο “ουφ” περιγράφει όλο τον αγώνα. Ουφ, όταν πέρασε στην τελευταία προσπάθεια το 5.65μ. Ουφ, όταν πέρασε με τη δεύτερη το 5.75μ και ένα σωρό ακόμα ουφ σε όλα τα άκυρα των αντιπάλων του. Μην παρεξηγηθώ, δεν είναι από αντιπάθεια αλλά όταν μπήκε στο μυαλό μου η υποψία πως μπορεί αυτός ο αγώνας να είναι το μεγάλο breakthrough του Καραλή, όταν πέρασε με την πρώτη τα 5.85μ, ήθελα πολύ να το δω. Και μένουν στον αγώνα τέσσερις, ένας θα ήταν ο άτυχος. Και τότε, μάλλον για πρώτη φορά, χάρηκα τόσο πολύ στη θέα ενός άκυρου άλματος… Αν το έριχνε ο Ομπιένα, ο Μανόλο θα είχε πάρει μετάλλιο. Ο Ομπιένα πιάνει κοντάρι και ξεκινάει, ο Καραλής κοιτάζει κάτω, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει από την αγωνία. Κι εμείς το ίδιο, κοιτούσαμε με το ένα μάτι, αν το έριχνε θα είχαμε μετάλλιο. Και το ρίχνει… σκόρπιες κραυγές Ελλήνων στην αρένα, το χάλκινο θα περάσει σε ελληνικά χέρια. Τι δικαίωση, τι λύτρωση, τι ευτυχία. Η αρχή έχει γίνει από πέρυσι όμως δείτε τι ωραία συνέχεια. «Είναι δύσκολο να νικήσεις έναν άνθρωπο που δεν τα παρατά ποτέ», έγραψε η μαμά του, Σάρα, μετά τον αγώνα μάλλον έχοντας ακόμη το μετάλλιο περασμένο στον λαιμό της. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία…

Ακόμα και η ξενέρα του Μίλτου Τεντόγλου είχε μεγάλη αξία. Τη μέρα που ένιωθε άδειος, που δεν είχε την απαραίτητη όρεξη, δεν ήθελε να είναι εκεί, ακόμη κι αυτή τη μέρα ο Τεντόγλου βγήκε από τον αγώνα νικητής. Όμως, έχει μεγάλη σημασία η επίδοση. Κακά τα ψέματα, ο Τεντόγλου είναι αθλητής των μεγάλων αλμάτων, θέλει να προσγειώνεται στο σκάμμα και να αφήνει τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό. Αφού, λοιπόν, εκείνη τη μέρα δεν το έκανε είχε κάθε δίκιο να ξενερώσει. Ούτε καβαλημένος είναι, ούτε υπερόπτης. Απλά δεν συμβιβάζεται με αυτό που εκείνος θεωρεί μέτριο. Και με αυτό το mindset έχει φτάσει να έχει 10 μετάλλια σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά στην κατηγορία των ανδρών, πριν κλείσει τα 26 του. Είναι τόσο ενδιαφέρον, με έναν τρόπο περίεργο, να βλέπεις τον Παγκόσμιο πρωταθλητή να μη γουστάρει που πήρε το χρυσό γιατί ένιωθε ότι δεν το άξιζε.

Αξιζε να βρίσκομαι στην τελευταία κούρσα του Δουβαλίδη σε ελίτ επίπεδο στον κλειστό, το ίδιο και στο τελευταίο άλμα του Τσιάμη. Λυπάμαι, όμως, που στο επόμενο Παγκόσμιο μάλλον δεν θα τους δω στην ομάδα. Αξιζε να είμαι εκεί να δω την πρώτη συμμετοχή της Γκούσιν, της Εμμανουηλίδου, του Νυφαντόπουλου που όλοι διασκέδασαν όσο βρίσκονταν εκεί. Αξιζε να είμαι εκεί όταν η Κατερίνα Στεφανίδη θα πλάσαρε ξανά τον εαυτό της στις κορυφαίες του κόσμου, αφού για εκεί είναι, εκεί ανήκει και απολαμβάνω πάντα να ακούω όλα όσα έχει να πει. Αξιζε που μαζευτήκαμε όλοι μαζί να γιορτάσουμε το μετάλλιο του Καραλή, που παίξαμε, που γελάσαμε, που συζήτησαμε, που βρεθήκαμε εκεί.

Όσον αφορά στη Γλασκόβη και τους Σκωτσέζους, μεγάλη ιστορία. Μέχρι να προσγειωθώ εκεί νόμιζα πως ξέρω αγγλικά όμως το κάνουν τόσο δύσκολο να τους καταλάβεις. Η ευγένεια και η προθυμία τους να βοηθήσουν, κάπως φτιάχνει την κατάσταση βέβαια. Τελικά μάλλον ισχύει και σε άλλα μέρη αυτό με τους Βόρειους, που λένε πως είναι καλύτεροι τύποι.

Η αρένα ήταν πάντα γεμάτη όμως δεν βρήκαμε ποτέ το vibe. Έλειπε η ατμόσφαιρα. Μόνο όταν έμπαιναν στην αρένα Βρετανοί αθλητές έπαιρναν πάνω τους και έκαναν χαμό. Καταλάβαιναν τί έβλεπαν μπροστά τους αλλά ήταν δύσκολο να τους εντυπωσιάσεις ή απλά δεν το έδειχναν;

Οι Βρετανοί ξέρουν πολύ στίβο, το έχουμε πει ξανά, όμως από την επίσκεψή μου αντιλήφθηκα πως το εθνικό τους σπορ δεν είναι αυτό. Ούτε το ποδόσφαιρο είναι. Είναι οι μπύρες, μέχρι τελικής πτώσης. Δεν είχε σημασία τι ώρα ήταν, αν ήταν μέρα ή νύχτα, αλλά αν έκανες μία βόλτα στην πόλη έβλεπες και κάποιον που είχε πιει λίγο παραπάνω. Εγώ, πάντως, κατέληξα στη χώρα της μπύρας να μην πιω ούτε μισή γουλιά. Ξέρω, απαράδεκτο.Συμβαίνουν αυτά, την επόμενη φορά.