Το να τρέχεις μαραθώνιο δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση. Απαιτεί τρελή προετοιμασία, σωματική και ψυχολογική, ώστε να είσαι έτοιμος για έναν αγώνα.

Επίσης, η προετοιμασία απαιτεί διαδρομές. Και σε περιοχές όπως το νησί της Σύμης, αυτή η… πολυτέλεια δεν υπάρχει.

Αυτό όμως δεν σταμάτησε τον Μιχάλη Χατζηιωάννου να προετοιμαστεί για να τρέξει μαραθώνιο. Και όχι μόνο το κάνει στο ακριτικό νησί, αλλά χθες κέρδισε και τον διεθνή αγώνα της Ρόδου, σε μία ευχάριστη έκπληξη.

Να φανταστεί κανείς ότι ο 32χρονος δεν ήταν καν αθλητής του στίβου. Μέχρι τα 23 του έπαιζε ποδόσφαιρο και λόγω ενός τραυματισμού, αλλά και ενός… τάματος που είχε κάνει, γύρισε στον μαραθώνιο, με τον οποίο ασχολείται πιο σοβαρά εδώ και έξι περίπου χρόνια.

Το Gazzetta βρήκε τον δρομέα από την Σύμη, που περιγράφει την ζωή του, αλλά και τις πρωτόγνωρες συνθήκες που είναι αναγκασμένος να προετοιμάζεται ώστε να πετύχει τους στόχους του, ζώντας μόνιμα στο νησί.

- Μιχάλη πως είναι να προπονείσαι σε ένα νησί χωρίς να υπάρχουν βασικές ανάγκες και υποδομές για αθλητισμό και με τι ασχολείσαι εκεί;

«Τον χειμώνα είμαι υπάλληλος στην ύδρευση και το καλοκαίρι ως βοηθός ψυκτικού όπου εργάζομαι σε σπίτια και όπου αλλού χρειαστεί την τουριστική περίοδο. Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει που προπονούμαι εδώ. Έχει ηρεμία και είναι κοντά στην θάλασσα. Το κακό είναι ότι δεν έχει διαδρομές. Μία ευθεία πλακόστρωτη έχει όλη κι όλη στο λιμάνι, περίπου 1,5 χιλιόμετρο, αλλά το καλοκαίρι με αυτοκίνητα και τουρίστες δεν μπορείς να προπονηθείς»

- Επομένως τρέχεις στα… βουνά;

«Το νησί είναι τριγωνικό. Εχει μία ανηφόρα και μία κατηφόρα και συνολικά η έκταση δεν ξεπερνά τα 20 χιλιόμετρα. Τρέχεις σε μία ανηφόρα περίπου 98 χιλιομέτρων που γίνεται για λίγο φλατ και μετά όλο κατηφόρα για άλλα 9 χιλιόμετρα. Ευτυχώς υπάρχει ένα γήπεδο εδώ όπου κάνω μικρά κομμάτια, αλλά για μεγάλα πρέπει να βγω έξω. Το καλοκαίρι το βγάζω συνήθως στο βουνό»

-Ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον μαραθώνιο και γενικά με τον στίβο σε μεγάλη ηλικία. πως προέκυψε το ενδιαφέρον σου;

«Πρώτη φορά έτρεξα χωρίς προπόνηση στην Αθήνα, στα 23 μου. Από τα 26 μου και μετά μπήκα πιο σταθερά με προπονήσεις και προετοιμασία. Ποδόσφαιρο έπαιζα στο νησί και κάποια στιγμή στην Κρήτη. Ο μαραθώνιος προέκυψε από ένα τάμα που είχα κάνει στον Πανορμίτη. Εχουμε έναν αγώνα 20χλμ εδώ και όταν ήμουν 12 ετών είχα πάει εθελοντής να δίνω νερά στους δρομείς. Τους έβλεπα και ζήλεψα και άρχισα να τρέχω. Ένα χρόνο μετά το έκανα τάμα πως θα ερχόμουν να τρέξω. Επαιζα ποδόσφαιρο, αλλά κάθε χρόνο ερχόμουν και έτρεχα χωρίς προπόνηση. Στα 23 σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Άφησα την Κρήτη λόγω τραυματισμού και έπαιξα για λίγο στο νησί. Η ομάδα εδώ δεν κατέβηκε εκείνη την χρονιά κι έτσι προέκυψε ο στίβος σε σταθερή βάση. Το 2014 έκανα τον πρώτο μου αγώνα»

- Πόσο εύκολο είναι να κάνεις προπόνηση σε υψηλό επίπεδο σε ένα νησί με λίγες δυνατότητες να εξελιχθείς, αλλά και οικονομικά;

«Στους αγώνες όλα τα έξοδα είναι δικά μου. Δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά. Στην πορεία κάποιοι ντόπιοι με στήριξαν, αλλά και το ξενοδοχείο Plazza στην Ρόδο που έγινε χορηγός μου. Φέτος έχω και την στήριξη του Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου. Προσωπικά δεν με αγχώνει ιδιαίτερα αν θα κάνω ρεκόρ ή αν θα κερδίσω. Τρέχω γιατί μου αρέσει και το κάνω για το νησί μου, εδώ είναι η ζωή μου».