Ντόντα Χολ, Ολυμπιακός: «Πατέρα, παίρνουν τηλέφωνο...»
Η αρχή είναι το τέλος και το τέλος είναι η αρχή. Όχι, δεν είναι κάποιο επεισόδιο του Dark, αν και ο Ντόντα Χολ θα ήθελε πολύ να έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει στον χρόνο. Μόνο που αν μπορούσε να παρέμβει σε αυτόν, δε θα κουβαλούσε ποτέ το Νο45 στην πλάτη του. Αριθμό που συμβολίζει το κεφάλαιο που άνοιξε και διαιωνίζεται, μέσω της εμμονικής δουλειάς και προσήλωσης, για να ικανοποιήσει ένα κερί της ζωής που έσβησε άδοξα και απότομα.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που καθορίζουν τον χαρακτήρα σου, ακόμα και με τον πιο άγαρμπο τρόπο. Τις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είσαι έτοιμος. Ο 13χρονος Ντόντα Χολ διέψευσε το παραπάνω, μετατρέποντας το σημείο καμπής της ύπαρξής του σε κίνητρο. Με ένα χαμόγελο στα χείλη, τη δική του προστατευτική μάσκα και μία μπάλα μπάσκετ ανά χείρας, επέστρεψε στην αυλή που έπαιζε μπάσκετ με τον πατέρα του. Εκεί όπου ένιωθε ασφάλεια και τον είχε πάντοτε κοντά του.
- Ντόντα Χολ, Ολυμπιακός: Ανακοίνωσαν την απόκτησή του οι Πειραιώτες
- EuroLeague για Ντόντα Χολ: «Φίλοι του Ολυμπιακού, είστε έτοιμοι για απογείωση;»
Ο αδερφός του τον απομόνωσε σε ένα καφέ, δίπλα από το Γυμνάσιο που φοιτούσε στο Λουβέρν. «Όλα θα πάνε καλά, θα τα καταφέρουμε» του είπε. Ο Χολ μπήκε στο παρκέ και ο πατέρας του πήρε τη συνηθισμένη του θέση στην εξέδρα. Ήταν ένα παιχνίδι της σχολικής του ομάδας, αλλά γρήγορα ο ενθουσιασμός έκανε στην άκρη. «Ήξερα ότι είχε ένα θέμα στα νεφρά, αλλά πίστευα ότι βελτιωνόταν». Λίγη ώρα αργότερα, ο Ντόναλντ Χολ υπέστη καρδιακή προσβολή, αφήνοντας την τελευταία του πνοή. Με την τελευταία εικόνα στα μάτια του, τον μικρό γιο του, Ντόντα να παίζει μπάσκετ.
Ήταν μεγάλος λάτρης του ποδοσφαίρου, αλλά ταυτόχρονα το ψηλότερο παιδί στην ηλικία του. Κάτι που κληρονόμησε από την πλευρά της μητέρας του και τον οδήγησε σε έναν μπασκετικό μονόδρομο. Με τη φλόγα της δύναμής του να πηγάζει από την αυλή του σπιτιού, που κάποτε μοιραζόταν μαζί. Για να ζήσει όλα αυτά που ονειρεύτηκε ο μικρός Ντόντα, στο πλάι του πατέρα του.
Ο αριθμός «45»
Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν ένας τρόπος να τον κουβαλάει πάντοτε μαζί του. Όχι μονάχα στην καρδιά του, αλλά σε μέρος που να φανερώνει τι κρύβει η προσωπική του ιστορία. «Χρησιμοποιούσα κάθε μέρα τον θάνατό του ως κίνητρο. Στην προπόνησή μου και τα παιχνίδια μου». Έτσι ήρθε και ο αριθμός για να τον συνοδεύσει.
Σε έναν από τους λίγους δραματικούς και μακριά από την κωμωδία ρόλους του, ο Τζιμ Κάρεϊ ως «Γουόλτερ Σπάροου» έζησε τη δική του αναίτια ψύχωση, περιστρεφόμενη γύρω από τον αριθμό 23. Στην περίπτωση του Ντόντα Χολ δεν μπορούμε επ’ ουδενί να μιλάμε για ψύχωση, παρά μονάχα για κίνητρο. Σε τέτοιον βαθμό που το «45» αναφέρεται και ασυναίσθητα, αλλά όχι τυχαία.
«Μίλησα με τη μητέρα μου για περισσότερα από 45 λεπτά πριν από εκείνο το παιχνίδι». Η ΤΣΣΚΑ προηγήθηκε με 22 πόντους, αλλά η Μονακό είχε κάνει το απόλυτο comeback, για να επικρατήσει τελικά με μια διαφορά 17 στο φινάλε. Ο πρωτάρης στην EuroLeague, Ντόντα Χολ πραγματοποίησε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του ως τότε με 17 πόντους και 11 ριμπάουντ.
Πρώτα μίλησε με τη μητέρα του, το στήριγμά του. Έπειτα φόρεσε το χαμόγελό του και ακολούθως τη βαριά του κληρονομιά. Τον αριθμό «45». Όσα και τα χρόνια ζωής του πατέρα του, μέχρι την καταραμένη ημέρα του Νοεμβρίου, το μακρινό 2010.
Λάτρης της λεπτομέρειας και της ρουτίνας του. Ο αδερφός του χαμογελάει κάθε φορά που βλέπει τον τρόπο με τον οποίο ζει ο πατέρας του, μέσα από εκείνον. «Έβαζε πάντα τρία ή πέντε δολάρια βενζίνη, όπως ακριβώς του έμαθε». Η πατρική του φιγούρα δε φεύγει από το μυαλό του. Έχοντας πάντα τη μητέρα του, αλλά και όλη την κοινότητα στο πλευρό του, ο Χολ έψαξε τη δική του διέξοδο για να αντλήσει δύναμη, στην πίστη του.
Το μπάσκετ του γέμισε το κενό. Αυτό συνέβη με τον πρώτο προπονητή του, τον Ρίτσαρντ Ντόρσεϊ. Μαθημένος να εκτιμά κάθε μικρή χαρά της ζωής, δεν ήταν ποτέ σταρ. Ούτε επεδίωξε να γίνει μέχρι και σήμερα. Το μέλλον του βάφτηκε «ερυθρόλευκο» κατά κάποιον τρόπο ξαφνικά, όπως συνέβη με τις περισσότερες αποφάσεις που κλήθηκε να πάρει στη ζωή του.
Το NBA δεν αποτέλεσε ποτέ αποκούμπι του, αφού τα 10ήμερα συμβόλαια που έβρισκε, τον έστειλαν σταδιακά στην Ευρώπη. Την ημέρα που ο Ίγκνας Μπραζντέικις έγινε παίκτης των Μάτζικ, το δικό του 10ήμερο συμβόλαιο ολοκληρώθηκε. Αποκτώντας, όμως, στη διαδρομή, πολύτιμες εμπειρίες, όπως αυτά που του έμαθε ο Μπεν Γουάλας στο πέρασμά του από τους Πίστονς, τον Φεβρούαριο του 2020. Σχεδόν… κοντοχωριανοί με τον Γουάλας, οι δυο τους τα είπαν σε μία από τις προπονήσεις των Πίστονς.
Ο Ντόντα Χολ βρέθηκε ξαφνικά στο αεροπλάνο της ομάδας, με ένα δεκαήμερο συμβόλαιο και μερικές εκτός έδρας αναμετρήσεις στο πρόγραμμα. «Μου μίλησε σε μία προπόνηση για μικρά πράγματα, για το πώς φτάσαμε εδώ χωρίς Draft. Να δουλέψω και να παλεύω. Από τότε πιέζω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα».
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι περνούσε από το μυαλό εκείνου του 13χρονου στο Λουβέρν, προτού στηθεί για το τζάμπολ της ομάδας του σχολείου του. Πώς ονειρευόταν τη ζωή και τον εαυτό του, την οικογένειά του. Ό,τι σχέδια και αν έκανε τότε, η ίδια η ζωή ήρθε να τα σβήσει και να του δώσει μια κενή σελίδα χαρτί. Όχι για να μείνει κολλημένος στο τέλος, αλλά να σχεδιάσει τη νέα του αρχή, πλέκοντας το κουβάρι του παρέα με τον αριθμό «45».
Το φόντο της ζωής του σκοτείνιασε απότομα και επικίνδυνα. Ο ίδιος επέλεξε να το χρωματίσει διαφορετικά, τη στιγμή που βγήκε με μία μπάλα στην αυλή του σπιτιού του. Πλέον αυτό το φόντο βάφεται στα «ερυθρόλευκα», με τον Ολυμπιακό να τον εισάγει μέσα σε ένα σύστημα που διεκδικεί κάθε χρόνο την κορυφή. Θέλοντας, μαζί πλέον, να παντρέψουν τις δικές τους ιστορίες, του ανολοκλήρωτου χθες.
«Πατέρα, παίρνουν τηλέφωνο. Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός».
