Γιατί το πόλο;

Και ξαφνικά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites γέμισαν πόλο. Μια ιστορική επιτυχία για την αθλητική ιστορία της χώρας μας, όπου δύο ομάδες μας ανεβαίνουν στο παγκόσμιο βάθρο. Η εθνική γυναικών κατακτά το χρυσό μετάλλιο και η εθνική ανδρών το χάλκινο, κάνοντας και οι δύο κυριαρχικές εμφανίσεις και εμφατικές νίκες. Και μάλιστα με ανανεωμένες ομάδες με πολύ νέο αίμα στις συνθέσεις τους. Τι είναι αυτό όμως που (τείνει να) κάνει την Ελλάδα παγκόσμια υπερδύναμη στο πόλο κάνοντας όλους τους Έλληνες να το αγκαλιάζουν και να νιώθουν περήφανοι για τις ομάδες αυτές;

Το πρώτο κατά τη γνώμη μου είναι η παράδοση του αθλήματος που έχει χαραχτεί στο υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας ως ένα «τίμιο», επιτυχημένο άθλημα με διαχρονική παρουσία στο διεθνές στερέωμα, ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια, μία ανοδική πορεία που με συνέπεια και συνέχεια έχει δώσει, δίνει και θα δίνει από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό.

Δεύτερον είναι η πολύ καλή δουλειά που γίνεται από τους αφανείς ήρωες της υπόθεσης τους σωματειακούς προπονητές των ηλικιακών κατηγοριών που περνούν ατέλειωτες ώρες στις πισίνες ετοιμάζοντας τις νέες γενιές πολιστριών και πολιστών, δημιουργώντας μια πολύ γερή βάση στην αθλητική πυραμίδα, η οποία είναι απαραίτητη για να φτάσεις σε μια ψηλή κορυφή.

Τρίτον το πόλο έχει δημιουργήσει πολύ καλό όνομα, έχει καλή αύρα στην «αθλητική πιάτσα» με αποτέλεσμα οι γονείς -οι στυλοβάτες και χορηγοί του ελληνικού αθλητισμού- να στέλνουν τα παιδιά τους, αγόρια και κορίτσια να δοκιμάσουν το άθλημα στα τοπικά σωματεία με εμπιστοσύνη και προοπτική.

Τέταρτον η ηγεσία της Ομοσπονδίας είναι άνθρωποι που όχι μόνο το έχουν δει το έργο, αλλά το έχουν ζήσει καθότι ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας (Κυριάκος Γιαννόπουλος και Γιώργος Αφρουδάκης) έχουν αθροιστικά 9 Ολυμπιάδες ως παίκτες. Ξέρουν τι χρειάζονται οι πρωταγωνιστές γιατί έχουν κολυμπήσει στα ίδια νερά. Δεν λέω ότι αρκεί αυτό για να διοικήσεις σωστά, αλλά σίγουρα βοηθάει πολύ. Άλλο να έχεις δει κάτι από την εξέδρα και άλλο να το έχεις μυρίσει στα αποδυτήρια.

Πέμπτο, το πόλο είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα (σε υψηλό επίπεδο 4-5 ώρες προπόνηση την ημέρα για 300 ημέρες τον χρόνο, χωρίς τους αγώνες). Η απαιτητική δουλειά αναγκαστικά ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι, τα πυροτεχνήματα διαρκούν λίγο. Στο πόλο το ταλέντο είναι καλό αλλά λίγο αν δεν ιδρώσει. Η σκληρή δουλειά φτιάχνει χαρακτήρα και δημιουργεί σεβασμό για τους «ομότεχνους».

Έκτο, το πόλο έχει επαγγελματικές συνθήκες προπόνησης με ερασιτεχνικές απολαβές. Αυτό αν και φαίνεται ως μειονέκτημα αρχικά, δημιουργεί την ανάγκη στα αγόρια και κορίτσια που ασχολούνται αναγκαστικά να σπουδάσουν ανεβάζοντας έτσι το επίπεδο του αθλήματος.

Έβδομο, που είναι ίσως απόρροια των προηγουμένων, λείπει από το άθλημα η τοξικότητα που παρακολουθούμε αλλού.

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα, αλλά θα μείνω στην πρώτη επτάδα. Θεωρώ ότι αυτές οι (ελπίζω όχι) ανεπανάληπτες επιτυχίες των 30 παιδιών μας στη Σιγκαπούρη με τους πανάξιους προπονητές τους αφήνουν μια προίκα πολύ μεγαλύτερη από τη λάμψη των παγκόσμιων μεταλλίων τους: την αλλαγή που μπορεί να επιφέρουν στη ζωή χιλιάδων παιδιών που, εξαιτίας αυτών των επιτυχιών, θα βάλουν το πόλο, θα βάλουν τον αθλητισμό, στη ζωή τους, κάνοντάς την καλύτερη.

Γιώργος Μαυρωτάς
Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού