Πώς είναι να φεύγεις σε ηλικία 18 ετών για την άλλη άκρη του κόσμου, άγνωστος και να επιστρέφεις έναν μήνα μετά Ολυμπιονίκης και διάσημος; Πώς είναι να φέρνεις στη χώρα σου ένα χρυσό μετάλλιο σε ένα άθλημα που πολλοί δεν ήξεραν –τότε- ότι υπήρχε; Πώς είναι να μένεις «ορφανός» από προπονητή στα 15 σου, να προπονείσαι με τον αδερφό σου στο σαλόνι του σπιτιού του, κάνοντας στην άκρη τα έπιπλα; Να φεύγεις μόνος σου για την Κορέα να βρεις τη Μέκκα σου; Πώς είναι να τρως μισό μήλο την ημέρα και για κάποιες τίποτα, ούτε νερό, προκειμένου να μείνεις 58 κιλά ενώ είσαι 1,80μ. άνδρας και αθλητής;
Ο Μιχάλης Μουρούτσος σε αυτή την «Μεταβίβαση» μάς έβαλε σε έναν κόσμο που δεν θα μπορούσαμε ούτε να ξέραμε αλλά και σίγουρα ούτε να επιβιώσουμε, εμείς οι κοινοί θνητοί.
Διότι η ιστορία αυτού του Έλληνα Ολυμπιονίκη, θα μπορούσε να είναι και ταινία, ξέρετε, από αυτές που ο ήρωας δείχνει να πέφτει αλλά τελικά βρίσκει τη δύναμη και νικάει. Όχι μόνο τους αντιπάλους τους. Αλλά τις αντιξοότητες και τελικά τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Μιχάλης ήξερε από την αρχή από τί είναι φτιαγμένος «φεύγω και δεν με ξέρει κανείς. Θα γυρίσω και θα με ξέρουν όλοι» είχε πει στο αεροδρόμιο λίγο πριν την πτήση του για το Σίδνεϋ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000. Και το έκανε. Η επιτυχία ήρθε. Όχι μόνη της. Και σίγουρα όχι τυχαία.
Αποφασισμένος, αφοσιωμένος, ίσως και ξεροκέφαλος, έβλεπε μόνο την κορυφή. Ακόμα και όταν μετά από μια ζύγιση ήπιε μονομιάς ένα λίτρο νερό και λιποθύμησε. Αλλά φαίνεται πως δεν τον πτοούσε τίποτα. Έβλεπε τη ζωή του μέσα στο ταπί. Και έφυγε από αυτό όταν σταμάτησε να βλέπει. Κυριολεκτικά.
