Mη Τάσο, μη, ήμαρτον!

Eμείς οι δημοσιογράφοι και οι πάσης φύσεως δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες είμαστε μια κάστα ανάδελφη, όπως είχε πει στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 για το ελληνικό έθνος, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης…

Είμαστε και παραείμαστε τέτοιοι: δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον, πολλές φορές δεν αγαπάμε ούτε τους εαυτούς μας, ούτε τα άντερα μας!

Ο Τάσος ο Παπαχρήστου αποτελούσε την εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα: αγαπούσε τους πάντες και τον αγαπούσαν όλοι. Δεν το γράφω αυτό επειδή τάχα ο νεκρός δεδικαίωται, στο κάτω κάτω ελόγου του δεν χρειαζόταν να αποδημήσει εις Κύριον για να δικαιωθεί.

Το είχε καταφέρει πολύ νωρίτερα με την επαγγελματική αρτιότητα, το κύρος και την ανθρωπιά του…

Τον πρωτογνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και τον είδα για τελευταία φορά τον περασμένο Αύγουστο στην Πάτρα, με την ευκαιρία των Μεσογειακών Παράκτιων Αγώνων. Ηταν αποκαμωμένος από την αρρώστια, αλλά πάντοτε φιλικός, πρόσχαρος, χαμογελαστός, πλακατζής…

Ο Παπαχρήστου ανήκε στη συνομοταξία των δημοσιογράφων που ήξεραν και αγαπούσαν πολύ τα σπορ: τα ήξερε γιατί τα αγαπούσε και τα αγαπούσε γιατί τα ήξερε…

Καθόσουν δίπλα του, άκουγες παλιές ιστορίες, μάθαινες πράγματα, που δεν τα ήξερες και ένιωθες τυχερός που βίωνες αυτό που είχε πει ο Σόλων ο Αθηναίος…

Γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος…

Το βίωσα αυτό για κάμποσα χρόνια μέχρι τον Ιούνιο του 2017, όταν έκλεισε το «Goal News». Καθόμασταν σε διπλανά γραφεία και μάλιστα επειδή κι οι δυο πηγαίναμε πρωί πρωί, όρεξη να ‘χα και δουλειά να μην είχα για να κρέμομαι από τα χείλη του!

Του Τάσου μην του πείραζες τις δυο μεγάλες αγάπες του: τον Ηρακλή, του οποίου υπήρξε αθλητής (στη σφυροβολία) και τα παιδιά της άρσης βαρών! Εάν του τους κακολογούσες μαύρο φίδι που σε έφαγε!

Καλύψαμε μαζί πέντε διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων, ένιωσα δίπλα του την ασφάλεια του γνώστη και όχι του γνωστού, όπως συνηθίζει να λέει ο νυν Γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς.

Ο Τάσος ήταν γνώστης και μάλιστα εις βάθος, ανήκε στη συνομοταξία εκείνων που βγήκαν από ένα σπάνιο καλούπι και δεν αντικαθίστανται, ούτε αναπληρώνονται, διότι το εργοστάσιο έκλεισε!

Με πείραζε για το μπάσκετ και το γουότερ πόλο στα οποία έχω αδυναμία και του ανταπέδιδα την πλάκα για τις δικές του αγάπες, αλλά εξ αποστάσεως, από τον φόβο μπας και φάω καμιά ανάποδη και πω τον δεσπότη Παναγιώτη!

Συνήθως με υπέβαλε στη διαδικασία του… μασάζ: ερχόταν ευθυτενής όπως ήταν από πάνω μου ενώ καθόμουν, με έπιανε με τις χερούκλες του από τους ώμους και μου τους ζούλαγε μέχρι να μαρτυρήσω, ενώ ψέλλιζα ξέπνοος …

Μη ρε Τάσο, μη. Ημαρτον! Συγνώμη!

Όταν άρχιζε να διηγείται τις ιστορίες του, δεν κουνιόταν φύλλο στο γραφείο: τον παρακολουθούσαν ευλαβικά όλοι, ακόμη κι αυτοί που τις είχαν ξανακούσει τις ιστορίες δέκα φορές…

Κάπνιζε παλιά. Υστερα το έκοψε, αλλά του άρεσαν η αφή, η όσφρηση και η γεύση του τσιγάρου. Ερχόταν λοιπόν κάθε μέρα για τη συνηθισμένη τράκα: έπαιρνε ένα από τα Rothmans μου και το βάσταγε στο στόμα του όλη τη μέρα…

Ένα τέτοιο σβηστό τσιγάρο θα άφηνα στον τάφο του, εάν δεν έλειπα εκτός Αθηνών και μπορούσα να παρευρεθώ στην κηδεία του…

Όταν έκλεισε το «Goal News» μαζεύαμε μαζί τα πράγματα μας. Την προίκα μας, όπως συνηθίζω να λέω… Τα βάζαμε στις κούτες και τα φορτώναμε στα αυτοκίνητα, σε μια επώδυνη διαδικασία που όσοι την έχουν ζήσει την κρατούν ανεξίτηλα χαραγμένη στη ζωή τους …

Ανάμεσα στα βιβλία, στα αρχεία και στα συναφή, ο Τάσος κουβάλησε τότε και ένα μπλε μεταλλικό κουτί από μπισκότα, που το είχε πάντοτε πάνω στο γραφείο του και ήταν γεμάτο με πασατέμπο…

Όχι πασατεμπάκι, μιλάμε για σποράκια που ήταν πιο μεγάλα κι από ελιές!

Και πιες κύριε Σκουντρή (που έλεγε και ο Λογοθετίδης στο «Ένα βότσαλο στη λίμνη») και φάε κύριε Σκουντή, μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ο Τάσος έκανε ανεφοδιασμό επί καθημερινής βάσεως για να μη λείπει ο πασατέμπος που ήταν χρειαζούμενος για τις ώρες των διηγήσεων…

Στις πέντε διοργανώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων, που καλύψαμε παρέα δεν συμπεριλαμβάνονται εκείνες του 2012 και του 2016. Δεν αξιώθηκα να ταξιδέψω στο Λονδίνο και στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά φρόντισα να του κάνω την παραγγελιά…

Το χοντρό βιβλίο, αδερφέ μου!

Το χοντρό βιβλίο είναι το «Complete Book of the Summer Olympics» του Ντέιβιντ Βαλεσίνσκι. Ένα βιβλίο με περισσότερες από 1.000 σελίδες που αποτελεί τον τυφλοσούρτη των Ολυμπιακών Αγώνων, με αποτελέσματα και ιστορίες από όλα τα σπορ σε όλες τις διοργανώσεις.

Τόσο γνώστης και συνάμα σχολαστικός και ψείρας ήταν ο Τάσος που ακόμη και σε αυτή τη Βίβλο είχε βρει κάμποσα λάθη και τα είχε σημειώσει σε ένα χαρτί για να τα επισημάνει αυτοπροσώπως στον συγγραφέα, στο Τόκιο.

Δεν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες εφέτος. Θεού θέλοντος και ιού επιτρέποντος θα γίνουν του χρόνου, αλλά ο Τάσος δεν θα είναι εκεί για να συμπληρώσει τη δεκάδα του…

Αναρωτιέμαι που να ‘χει αφήσει αυτό το χαρτάκι με τα λάθη του βιβλίου, να μην πάει τσάμπα ο κόπος του δόλιου…