Τέμπη, ένας χρόνος μετά: Στο τέλος θα τους πούμε και γραφικούς
Δεν είναι εύκολο να βγουν λέξεις. Οι σωστές λέξεις. Με τον σωστό τρόπο. Αλλά θα γίνει μία προσπάθεια.
Πόσες φορές σας έχει τύχει, κάποιος που γκρινιάζει για έναν συγκεκριμένο λόγο, έχοντας ένα δίκαιο αίτημα - το οποίο συναντά συνεχώς αδιαφορία – να τον χαρακτηρίσετε ως... γραφικό;
Μην το πάρετε στραβά, αλλά θαρρώ πως αυτό θα γίνει στο τέλος με την τραγωδία των Τεμπών.
Το κράτος μας αδιαφορεί. Σφυρίζει αδιάφορα, ελπίζοντας πως η ζωή συνεχίζεται. Εκείνων που απαρτίζουν το (πολιτικό) κράτος, σίγουρα συνεχίζει.
Εκείνων που έχασαν τους δικούς τους ή τη γλίτωσαν επειδή ήταν πιο τυχεροί, είναι βέβαιο ότι δεν συνεχίζεται ομαλά.
Οι συγγενείς των 57 νεκρών συνεχίζουν να «φωνάζουν». Και συνεχίζουν να συναντούν... τοίχο. Ένα χρόνο μετά. ΈΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ!
Η Βουλή έκλεισε όσο πιο γρήγορα μπορούσε την εξεταστική επιτροπή, κάνοντας και σχετικό... χαβαλέ για το γούρι που έφερε σε μέλη της (αναφορικά με προαγωγές). Μαζί με ένα απίστευτο «νταηλίκι» που έδειχνε τις περισσότερες φορές ο πρόεδρός της, που μάλλον θεωρούσε ότι κάνει χάρη που ανέλαβε αυτό το «φορτίο».
Το πόρισμα του ειδικού που προσέλαβαν οι συγγενείς των νεκρών, κάνει λόγο για τρία χαμένα βαγόνια. Τρία χαμένα βαγόνια που κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται!
Και οι συγγενείς θα συνεχίζουν να φωνάζουν. Και καλά θα κάνουν. Για να βρουν το δίκιο τους. Γιατί πρέπει να βρουν το δίκιο τους. Αλλά δεν θα τους ακούει κανείς.
Κάποιος θα αναρωτηθεί, τι είναι το δίκιο τους; Πώς το μετράμε; Να βάζουμε κάθε μέρα τους εμπλεκόμενους σε ένα βαγόνι, να κάνουν την ίδια διαδρομή; Να τους στείλει ένα σύστημα που έχει αποδεχτεί «λίγο» σε τέτοια ζητήματα στη φυλακή;
Οι... λακέδες της υπόθεσης είναι σίγουρα ότι θα πληρώσουν τη «νύφη». Το θέμα είναι η Δικαιοσύνη να προχωρήσει και παρακάτω. Ή μάλλον και παραπάνω. Το θέλει, ωστόσο; Αυτό είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου.
«Αν δεν αλλάξει και τώρα...»
Και όσο περνάει ο καιρός, η διακλάδωση – αν δεν αλλάξουμε κάτι εμείς, ο λαός αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας – οδηγεί σε δύο δρόμους: Θα συνεχίζουν να μιλάνε σε... κουφούς ή θα βρουν απέναντι τους τον «λαό» γιατί τον «κούρασαν με τα ίδια και τα ίδια». Και θα οριστούν ως γραφικοί. Ως οι περίεργοι που «τι ψάχνουν τώρα να βρουν...». Σε έναν κόσμο, σε μία χώρα που έχει μάθει να κοιτάζει στην άλλη κατεύθυνση. Εκτός αν το θέμα είναι light, αγαπησιάρικο και γεμάτο λαμπερές ζωές ανθρώπων που «πουλάνε κοπανιστό αέρα».
Όταν έγινε το δυστύχημα ακούστηκαν οι λέξεις που θα μου τριβελίζουν το μυαλό μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο: «Αν δεν αλλάξει και τώρα η χώρα...».
Ένα χρόνο μετά, τι πιστεύετε ότι έχει αλλάξει; Όχι μόνο στα τραίνα. Παντού. Πιθανότητα ό,τι και στο ΟΑΚΑ που έκλεισε για λόγους στατικότητας, αλλά τελικά δεν υπήρχε πρόβλημα στατικότητας και οι συναυλίες των Coldplay θα γίνουν κανονικά.
Τίποτα δεν αλλάζει. Μόνο ο χρόνος που περνάει. Και αφήνει στο παρελθόν ξεχασμένα, το Μάτι, τη Μάνδρα, το «Σάμινα», την Ηλεία, τα Τέμπη (δις), το Λιμάνι του Πειραιά, τον Άλκη, τον Μιχάλη και όποιον μπορεί να έχω ξεχάσει και εγώ.
«Άρρωστη» χώρα, δίχως θεραπεία
Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε μία «άρρωστη» χώρα. Και αν δεν έχετε πειστεί ότι είναι τέτοια, αρκεί να δείτε πως έχει αντιδράσει σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες των τελευταίων ετών.
Κλειστά μάτια, αυτιά και φυσικά στόματα. Μη ξεχάσω και τη βουλευτική ασυλία.
Μάθαμε ότι η ανάληψη της ευθύνης είναι μία παραίτηση. Ή η ανάληψή της στα λόγια. Δεν είναι.
Αλλά δεν είναι και η πρώτη φορά που κάτι ανάλογο συμβαίνει.
Δυστυχώς και ο κόσμος έχει μάθει πια να αντιδρά «μουδιασμένος». Σχεδόν σαν ανίδεος, σε ό,τι στραβό (του ή μας) συμβαίνει. Έχουμε μάθει στον πόνο, στη δυστυχία, στο θάνατο.
Υ.Γ.: Αλήθεια, για εκείνον τον άνθρωπο που πέθανε στο λιμάνι στο Πειραιά, θα μάθουμε ποτέ τίποτα; Για τη δολοφονία στη Νέα Φιλαδέλφεια; Μη μας πειράζει μετά όταν λέμε ότι «και αυτό θα ξεχαστεί...».
Υ.Γ.2: Για να μην αδικούμε κανέναν σε αυτή τη ζωή, δεν φταίει μόνο ο κάθε κ.Καραμανλής που βάζει υποψηφιότητα. Φταίνε αυτοί που τον ψηφίζουν. Μην το ξεχνάτε αυτό.
