Γίνεται πόλεμος, αλλά η (σκ@το)ζωή συνεχίζεται

Σήμερα σηκώθηκα στις 6.00 το πρωί, έφτιαξα πρωινό για όλη την οικογένεια, ετοιμάστηκα, ξύπνησα τα παιδιά να τα δω λίγο πριν πάω στη δουλειά κι εκείνα σχολείο.

Ντύθηκαν, έφαγαν το πρωινό τους και με αποχαιρέτησαν -από τρεις φορές το καθένα «έλα μαμά άλλη μία φορά, φίλα μου και το άλλο μάγουλο, να μην παραπονιέται» κι έφυγα, γνωρίζοντας ότι θα τα δω πάλι το απόγευμα.

Σε μία άλλη πόλη της Ευρώπης, κάποιοι γονείς ξύπνησαν, ετοιμάστηκαν, ξύπνησαν και τα παιδιά τους για να ετοιμαστούν κι αυτά. Δεν ξέρουμε αν πρόλαβαν να φάνε πρωινό, ξέρουμε όμως ότι αποχαιρέτησαν τον πατέρα τους, γνωρίζοντας ότι μπορεί να μην τον ξαναδούν ποτέ.

Τα δικά μου παιδιά πήγαν σχολείο. Τα δικά του παιδιά μπήκαν σε ένα λεωφορείο, εγκαταλείποντας το σπίτι τους. Άλλα πήγαν με την τσάντα τους σε ένα καταφύγιο. Τα δικά μου παιδιά, έπαιξαν, διάβασαν, άκουσαν τη δασκάλα τους. Τα δικά του άκουγαν εκρήξεις.

Εγώ πήγα στη δουλειά μου, έκανα εκπομπή. Είχα την πολυτέλεια -γιατί περί αυτής πρόκειται- να διαβάζω για όλα όσα γίνονται αυτή την στιγμή στην Ουκρανία. Κάποια άλλη, δεν χρειάζεται να τα διαβάζει, τα ζει.

Δε νομίζω ότι είμαι η μόνη που βλέπει όλη αυτή την κατάσταση, και νιώθει σαν να είναι σε ένα σχοινί τεντωμένο. Εκεί όπου προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στη δική σου πραγματικότητα και την πραγματικότητα των άλλων.

Ξύπνησες το πρωί και πίνοντας τον πρώτο σου καφέ, έμαθες χθες για την εισβολή στην Ουκρανία. Αλλά συνέχισες την μέρα σου. Μπορεί και να γέλασες με ένα φίλο για κάτι αστείο που σου είπε. Και αμέσως μετά μπορεί και να αισθάνθηκες άσχημα, γιατί δεν το σηκώνει η μέρα.

Βλέπεις τους Ουκράνους να στήνονται σε ατελείωτες ουρές για βενζίνη ή χρήματα σε ΑΤΜ, κι εσύ απλώς περιμένεις τον μπροστινό σου να τελειώσει την συναλλαγή. Ίσως και να σου περάσει από το μυαλό, το πόσο τυχερός είσαι για μια κίνηση που άλλες φορές σου προκαλεί δυσφορία «πωωωω τρία άτομα ουρά, άντε να τελειώνουμε».

Δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη που συνεχίζω την μέρα μου όπως την είχα σχεδιάσει, από τη μία με σφιγμένο στομάχι, αλλά από την άλλη με τη ζωή να με σπρώχνει, να μην με αφήνει να πω: «έχουμε 2022 και γίνεται πόλεμος στην Ευρώπη, σταματήστε ό,τι κάνετε!». Όχι, γιατί ό,τι και να γίνεται, «η ζωή συνεχίζεται». Αυτή η τόσο κλισέ φράση, είναι ό,τι πιο σκληρά ρεαλιστικό υπάρχει σε αυτόν τον κόσμo.

Και συμβαίνει (για τα) πάντα. Δυστυχώς την τελευταία 20ετία έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων: τρομοκρατικές επιθέσεις, πόλεμοι, δολοφονίες. Συγκλονίζεσαι, ταράζεσαι, σου κόβεται η ανάσα, αλλά αν δεν είσαι μέρος αυτού του σκηνικού και τα παρακολουθείς από μια οθόνη, συνεχίζεις. Μα έτσι, μα αλλιώς συνεχίζεις. Ίσως με μια συνείδηση λίγο πιο φορτωμένη, όμως συνεχίζεις. Ακόμα όμως και να είσαι μέρος αυτού του σκηνικού, πάλι συνεχίζεις.

Γιατί η ζωή συνεχίζεται… Πάλι θα βραδιάσει, πάλι θα ξημερώσει, πάλι θα διψάσεις, πάλι θα πεινάσεις, πάλι θα βραδιάσει, πάλι θα ξημερώσει…

Αυτή η σκ@τοζωή συνεχίζεται. Αλλά δεν θες. Γιατί όσο συνεχίζεται, τόσο πιο ανυπόφορη γίνεται.